Τον ήλιο στα μάτια σου, θεά μου...

Τον ήλιο στα μάτια σου,
θεά μου...
θέλω αιώνια ν’ ατενίζω,
με αισιοδοξία και χαρά.
Την άνοιξη έχεις φέρει στη ψυχή,
με τ' ανεξάντλητο φως της αγάπης,
μέσα στη σκέψη μου,
θα 'σαι πάντα εσύ...
που θα εξιτάρεις τραγουδιστά...
την ονειροφαντασία.

Στην υπέροχη ουτοπία,
των πολύχρωμων λουλουδιών...
η νεράιδα είσαι που μαγεύεις,
έτσι μάγεψες κι εμένα κάποτε...
φέρνοντας τον αγνό έρωτα,
στη τρυφερή μου την καρδιά...
φτερουγίζοντας ξανά...
με πάθος φωτεινό.

Ο ήλιος μου πάντοτε θα ‘σαι,
που ποτέ, μα ποτέ δε θα δύσει...
θα φωτίζεις την μέρα,
τις σκέψεις μου με άπλετη αγάπη.
Τις νύχτες πάλι...
θα με κρατούν συντροφιά,
στα ωραία όνειρα μου...
οι μελένιες οι αναμνήσεις μου από σένα,
ώσπου με το καλό προβάλει...
η πανέμορφη ρομαντική αυγή.

© Πάρης Παπανικολάου

Όνειρο μαγευτικό

Τα βελούδινα σου χάδια...
π’ απαλαίνουν την ψυχή,
σ’ ονειροπολώ τα βράδια,
σαν μονάκριβη ευχή.

Η στοργική μου καρδιά,
σ’ ανεξέλεγκτο χτύπο...
σε φανταζόμουν μια φορά,
να ‘ρθεις πάνω σε ίππο.

Είσαι τ’ ομορφότερο...
λουλούδι του αγρού,
αστέρι φωτεινότερο...
ήλιου λαμπερού.

Σ’ αγαπώ σαν τη αυγή...
και σα το τόξο τ’ ουρανού,
ελπίδα αγάπη και στοργή,
έχεις φέρει εσύ στο νου.

Ο έρως σαν πλημμυρίσει,
με πάθος ωραίο φλογερό...
σαν τριαντάφυλλο π’ ανθίσει,
δίπλα σε ρυάκι δροσερό.

Σε γαλήνια ουτοπία...
μακάρι να 'μασταν οι δυο,
η απόλυτη ευτυχία...
θα διώχνε κάθε καημό.

© Πάρης Παπανικολάου

Νεράιδα των λουλουδιών

Ω, Νεράιδα μου εσύ γλυκιά,
ρομάντζο φέρνεις στη καρδιά...
σε τούτη την παραμυθένια χώρα,
με της φύσης τα όμορφα τα δώρα.

Κόσμος ευτυχής ρομαντικός,
δεν υπάρχει πόνος και καημός...
νεράιδες μαγεύουν τα λουλούδια,
με τρυφερά στο άκουσμα τραγούδια.

Η ολοφώτεινη ηλιαχτίδα,
φέγγει με στοργή κι ελπίδα...
στο όμορφο λιβάδι της καρδιάς,
της απέραντης ευφορίας και χαράς.

Η θάλασσα, οι λίμνες τα λαγκάδια,
υποκλίνονται στα θεϊκά σου χάδια,
το χαμόγελο δε σβήνει απ' τα χείλη...
ούτε  η χαρωπή του πνεύματος γαλήνη.

© Πάρης Παπανικολάου

Πες μου... Νοιώθεις στη καρδιά…

Πες μου...

Νοιώθεις στη καρδιά…
Τον ίλιγγο του έρωτα;
Εγώ λιώνω από καυτό...
πόθου πυρετό,
κάθε φορά που σ’ αντικρίζω.
Θα ‘θελα να ‘μαι το αγοράκι σου…
κι εσύ το γλυκό μου κοριτσάκι,
θα ‘μαστε για πάντα ευτυχισμένοι…
θα δεις.
Σε ονειρικά ποτάμια γαλήνιας ηρεμίας,
θ' ανταμώσουμε γλυκιά μου…
να ζήσουμε μαγευτικές στιγμές…
του πηγαίου έρωτα μας.
Στο πιο μακρινό νησί…
γιατί όχι;
Ας πάμε ν' απολαύσουμε...
το καυτό μας πάθος στην ακρογιαλιά…
σ’ ένα λόφο ανθισμένο ίσως;
Η σε λιβάδι καταπράσινο δροσερό,
στη χώρα των γαλήνιων υδάτων;
Κι όπου αλλού λαχτάρα η ψυχούλα σου.
Τι θα ‘λεγες…
για την νεραιδοχώρα των χρωμάτων;
Πολύχρωμη πανδαισία,
θα τιθασεύει τις σκέψεις μας τρυφερά…
καθώς μελιστάλαχτα φιλιά,
θα πλημμυρίζουν...
απ' τα καυτά μας χείλη.
Με χάδι βελουδένιο…
θ' αγγίζω τα μελαχρινά σου μαλλιά,
παρότι κατάμαυρα…
φωτίζουν με φλόγα αστραφτερή,
τα μονοπάτια της ψυχής μου.
Ποτέ δε θα σ’ αφήσω…
να φύγεις από κοντά μου,
είσαι το ελιξίριο για μένα,
στη γη του παραδείσου…
κ’  η γλυκιά αρμονία,
πανέμορφης φωταψίας χαρωπής...
μέσα στα καστανά μου μάτια.
Πάντοτε θα ‘σαι 'συ ο πηγαίος θησαυρός,
της δόξας και της απόλυτης ευτυχίας…
με αγάπη θεϊκή θα σ' αγαπώ...
κι ευλαβικά θα σε λατρεύω,
είσαι ότι ομορφότερο είχα ποτέ.

© Πάρης Παπανικολάου

Το νεραϊδένιο σου κορμί... νύχτα ποθώ να αγκαλιάσω

Το νεραϊδένιο σου κορμί...
νύχτα ποθώ να αγκαλιάσω,
μες σε κήπο λουλουδιών...
θαυμάσιο, μαγευτικό.
Θα είναι η πρώτη φορά,
που τα δυο σου χείλη φιλώ..
και να μην έχει τελειωμό,
η μαγική στιγμή του έρωτα μας.
Δεν μπορώ άλλο μακριά σου,
μέρα νύχτα σε συλλογιέμαι...
κι ας είναι τόσο υπέροχη,
η ανάμνηση αυτή η γλυκιά.
Ο παράδεισος της γοητείας,
μας καρτερεί νεράιδα μου,
με τις ολόδροσες χαρές...
στη γαλάζια λίμνη των κύκνων.
Θα είναι τόσο όμορφα θα δεις,
μιας που θα πηγαίνουμε,
χεράκι χεράκι...
από 'δω και πέρα στη ζωή. (παντοτινά)
Σε περιμένω ψυχή μου,
μην αργείς άλλο...
σ’ αγαπώ.

© Πάρης Παπανικολάου

Νεράιδα του φωτός

Ω,Νεράιδα μου εσύ λαμπρή...
κάθε πρωί φέρνεις το θειο φως,
στη μαγική της ψυχής μου αυλή...
σβήνοντας μ' αγάπη κάθε καημός.

Πηγαίος πόθος κατακλύζει...
σαν γάργαρο ρυάκι την καρδιά,
ο έρωτας καθώς διανθίζει...
στα λουλουδάτα μου όνειρα.

Θεσπέσια οπτασία εκτυφλωτική...
π' αγναντεύω εκστασιασμένος,
η παρουσία σου η μαγευτική...
ηλιαχτίδα που φεγγοβολά με σθένος.

Ω, και σήμερα πάλι η ομορφιά σου,
ξεπερνά κατά πολύ την τελειότητα,
καλοσύνη ρέει στη καρδιά σου...
γαλήνη, ευαισθησία και μακαριότητα.

Πάντα πιστά θα σε ακολουθώ,
είσαι το αστέρι που θαυμάζω...
αν λείψεις μια μέρα, θα ‘ρθω να σε βρω,
ανελλιπώς ποθώ να σε κοιτάζω.

Έτσι να φέρνεις πάντοτε σε μένα,
το φως της αγάπης να θωρώ...
στα μάτια σου αγναντεύω διαμαντένια...
στολίδια, από παραμυθένιο θησαυρό.

© Πάρης Παπανικολάου

Νύχτες παγερές

Ήταν κάτι νύχτες...
χειμωνιάτικες και κρύες,
μελαγχολικές,
θεοσκότεινα ψυχρές,
που ο πόνος της ψυχής...
μεγάλωνε ακόμη ολοένα,
η απαισιοδοξία,
οι σκέψεις αυτές οι παγερές.
Πλανιόταν ο νους μου...
σ' ανοιξιάτικα περιβόλια,
εκεί όπου η μαγεία της φύσης...
σε καλωσόριζε ως πλάσμα θειο,
με τα λουλούδια που άνθιζαν...
ήρεμα και στοργικά,
έτσι να ‘ταν πάντοτε η ζωή...
εν’ ανοιξιάτικο τοπίο.      
       
Όμως, η βαρυχειμωνιά...
δεν έλεγε να μ' αφήσει,
ένα ρίγος απόκοσμο σαν πέτρα...
με καταπλάκωνε το στήθος,
που φάνταζε τρομερά ανήμπορο...
ότι κάποτε θα σβήσει.
Θα ‘θελα να ταξίδευα σε χώρες...
όπου κυριαρχούσε η σαγήνη,
με φανταχτερές νεράιδες,
ξωτικά, μάγισσες γλυκές,
να ‘μουν εκτυφλωμένος ως την καρδιά...
απ’ την απέραντη γαλήνη.

© Πάρης Παπανικολάου

Σε λατρεύω... όσο τίποτε άλλο στο κόσμο

Σε λατρεύω...
όσο τίποτε άλλο στο κόσμο,
μαγευτική ηδονή...
διαπερνά τις σκέψεις μου,
κάθε φορά που σ’ αντικρίζω. 

Σε θαυμάζω...
σαν Αφροδίτη της Μήλου,
μόνο με θεάς,
θα μπορούσε να συγκριθεί...
η τελειότατη σου ομορφιά.

Σ’ αγαπώ...
πιο πολύ απ’ την ζωή μου,
τι νόημα θα 'χε πια,
δίχως εσένα...
γλυκιά μου;

Σε σκέπτομαι...
να ‘ρχεσαι καβάλα παν’...
σε άσπρο ίππο,
στ’ ονειρικό κάστρο μια φορά...
στο λιβάδι της ψυχής.

Σε θέλω...
μιαν έναστρη νύχτα...
το κορμί σου να γευτώ,
σε κάποιο ξωτικό νησί,
κάτω από το φως...
του ολόγιομου φεγγαριού.

Αν σε χάσω...
άγνωστο τι θα απογίνω...
μόνος στο κόσμο θα μείνω,
την μονάκριβη συντροφιά σου...
όμοια πουθενά δε θα βρω.

© Πάρης Παπανικολάου

Ω, σ’ αγαπώ...ღ

Ω, σ’ αγαπώ, δε μπορώ στιγμή μακριά σου,
θα 'κανα τα πάντα σε μένα να σε φέρω...
Θα ‘θελα να ‘μαι στη ζεστή αγκαλιά σου...
για να παύσω άλλο πια να υποφέρω.

Ο πόθος μου ραγίζει στα δυο την καρδιά,
και μετρώ αμέτρητα πολλά κομμάτια...
βουτηγμένος στη θλίψη μια φεγγαροβραδιά,
πότε θ’ αντικρίσω τα μελιά σου μάτια;

Σ’ αγαπώ, την αγάπη αυτή μην αρνηθείς,
είσ’ το πι' όμορφο κορίτσι που ‘χω δει...
από τις σκέψεις μου ποτέ δε θα χαθείς,
χρόνια τώρα εσένα ψάχνω στη ζωή.

Στέκομαι τις νύχτες και σε ονειροπολώ,
να έρχεσαι στα χέρια με κόκκινα άνθη...
θα ‘ναι όμορφες στιγμές αυτές που λαχταρώ,
άσβηστα ωστόσο, μένουνε τα πάθη.

© Πάρης Παπανικολάου

Νεράιδα μου...πόσο σε θέλω,

Νεράιδα μου...<3
πόσο σε θέλω,
η καρδιά μου...
απ’ έρωτα φλογερό,
ράγισε κι αιμορραγεί...
για εσένα γλυκιά μου.
Νύχτα ας είναι φεγγαρόλουστη...
που θα σε βαστάξω,
για πρώτη φορά στην αγκαλιά,
τα κόκκινα μεταξένια σου μαλλιά,
θ’ αγγίζω με χάδια βελουδένια...
τα υγρά σου χείλη θα γευτώ,
καθώς το φως των αστεριών,
θα τρεμοπαίζει ρυθμικά...
στην θέα των ματιών μου,
πάνω στα κάστρα θα 'μαστε....
εκεί ψηλά στην άνω πόλη,
που θα ‘θελα να ακούσω...
για πρώτη φορά με πάθος...
να μου λες...
σ’ αγαπώ ! <3
Θα έκανα τα πάντα...
προκειμένου ν’ άκουγα
για μια μονάχα στιγμή...
απ' τα ρόδινα σου χείλη,
την μαγική αυτή λέξη.

© Πάρης Παπανικολάου

Ερωτική οπτασία

Το ευλύγιστο πανέμορφο σου κορμί,
είν’ η ερωτική των ματιών μου οπτασία...
στη ψυχή βασιλεύουν γλυκοί πειρασμοί,
απ' την αιθέρια σου παρουσία.

Θα ‘μαι ερωτευμένος σε τούτη τη ζωή,
παντοτινά γλυκιά μου με σένα...
θα γεράσουμε στο ορκίζομαι μαζί..,
τα χρόνια μας θα κυλούν ευτυχισμένα.

Τα ματάκια σου τα φωτεινά κοιτάζω...
και θειο πάθος βασιλεύει στη καρδιά,
την γοητεία σου αιώνια θα δοξάζω...
η λαμπρότατη μου θα ‘σαι αστροφεγγιά.

Ούτε στιγμή δεν αντέχω μακριά σου,
σ’ αγαπώ... άλλωστε αυτό το ξέρεις,
σε λιβάδι ανθισμένου παραδείσου...
την γαλήνη με λουλούδια εσύ θα φέρεις.

© Πάρης Παπανικολάου

Παραμύθι

Ο Νεραιδόκοσμος της Κλάρας !

Μέσα στον νεραιδόκοσμο των παραμυθιών μικροσκοπικές νεραιδούλες με πολύχρωμα χαριτωμένα φορεματάκια χόρευαν το δικό τους μοναδικό χορό κάτω από τις πρωινές ακτίνες του ήλιου.  Στον ρομαντικό  αυτό χορό είχαν και θεατές… όλα τα ζώα της γύρω κοιλάδας.  Αυτό γινόταν σχεδόν κάθε πρωί λες και ήταν το πρωινό τους ξύπνημα.

Οι μικροί νάνοι με τα δικά τους μουσικά όργανα ηχούσαν μαγικά τις δικές τους μελωδίες ενώνοντας τους ήχους τους με τις νεράιδες κάνοντας τα πάντα γύρω μαγικά και παραμυθένια.  Ξαφνικά η μικρή Κλάρα με το κατακόκκινο φορεματάκι ξέφυγε  από τις φίλες της, έχασε τον προσανατολισμό της και βρέθηκε ακριβώς στην απέναντι όχθη του ποταμού.  Αντίκριζε για πρώτη φορά ένα διαφορικό κόσμο από τον δικό της.  Ήταν ο κόσμος του θορύβου και της πολυκοσμίας, ο κόσμος…   Οι φίλες της ήταν γι’ αυτή κάτι το άπιαστο πια.  Μέσα από τον τεράστιο καθρέφτη ενώ οι νεραιδούλες συνέχιζαν τον χορό τους η Κλάρα  αδυνατούσε να τις κρατήσει στην αγκαλιά της.

Απεγνωσμένη η μικρή Κλάρα, κάθισε σ’ ένα βράχο και άρχισε να κλαίει δυνατά.  Το κλάμα της έγινε βροχή,  το στείρο έδαφος μούσκεψε και μέσα απ’ αυτό πολύχρωμα λουλούδια άρχισαν να φυτρώνουν γύρω της.  Η πλάση είχε άρχισε ν’ αλλάζει μορφή.

Κάποια στιγμή όταν άρχισε να σουρουπώνει, είδε να έρχεται προς το διάβα της ένα παράξενο ξωτικό, μ’ ένα πράσινο πανωφόρι και ψηλό σκούφο.  Δεν μπορούσε να φανταστεί πως μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρχε περίπτωση να δει μπροστά της άλλα πλάσματα παρόμοια με το δικό της κόσμο.  Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευε πως ο δικός της κόσμος ήταν και ο μοναδικός.

Πλησίασε τη μικρή Κλάρα και της είπε,  «Γιατί κλαις καλή μου;»

«Χάθηκα από την νεραιδοχώρα μου και δε ξέρω πως θα γυρίσω πίσω» απάντησε εκείνη.

«Μην ανησυχείς,  εγώ θα σε βοηθήσω να βρεις τον δρόμο για την κοιλάδα σου» και της άπλωσε το χέρι.

Εκείνη άπλωσε το τρεμάμενο χεράκι της και άρχισαν να περπατάνε ο ένας δίπλα στον άλλο.  Εκατοντάδες μονοπάτια έβλεπαν τα ματάκια της που γι’ αυτή ήταν ακατόρθωτα να τα διαβεί.  Άρχισε να απελπίζεται αλλά δεν είχε καλύτερη επιλογή. Είχε πια νυχτώσει για τα καλά και το μόνο φως της νύχτας ήταν το μεγάλο στολισμένο φεγγάρι στο κέντρο της.  Μπαίνοντας στο μεγάλο δάσος  λύκοι ακούγονταν να ουρλιάζουν στο διάβα τους. Νυχτερίδες χόρευαν πάνω απ’ τα κεφάλια τους, κουκουβάγιες έβγαζαν το δικό τους τρομακτικό ήχο.

Άρχισε και πάλι να ξημερώνει.  Για τη μικρή μας Κλάρα λες και πέρασε αιώνας άρχισε να διαμαρτύρεται και να φωνάζει.  Τις διαμαρτυρίες της άκουσε ένα παλικάρι που καθόταν ξαπλωμένο κάτω απ’ την ιτιά και κοιμότανε.  Δίπλα το κατάλευκο άλογο του απολάμβανε κι αυτό την ξεκούραση του μέσα στο καταπράσινο τοπίο.  Το παλικάρι ακούγοντας θορύβους σηκώθηκε και κοίταξε προς τον ήχο της φωνής.

Είχε ακούσει από καιρό για τα ξωτικά που έκλεβαν νεράιδες από την νεραιδοχώρα για να τις πάνω στο σκοτεινό κάστρο του βασιλιά Ιζαμπέλ θυσιάζοντας εκείνες για να γίνει αυτός αθάνατος.  Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχε πιστέψει αυτή την ιστορία αλλά να που ήρθε η στιγμή να συναντήσει στο δρόμο του ένα τέτοιο ξωτικό με μια αιχμάλωτη νεραιδούλα.  Συνειδητοποίησε πως κάτι κακό θα συνέβαινε σύντομα και αποφάσισε να τους ακολουθήσει.  Φθάνοντας στο μεγάλο σκοτεινό βασίλειο είδε πολλά άλλα ξωτικά να την μεταφέρουν δεμένη στο μεγάλο βρωμερό υπόγειο

Η θυσία θα γινόταν την επομένη με Πανσέληνο.  Πάντα οι θυσίες αυτές γίνονταν νύχτα με Πανσέληνο και η επόμενη μέρα ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για τον Βασιλιά τους.  Ο Πάρις θυμήθηκε το μαγικό ραβδί που του είχε δώσει την προηγούμενη μέρα ο ξάδελφος του με την εντολή να το χρησιμοποιήσει  μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης.  Αν το χρησιμοποιήσει  απερίσκεπτα τότε θα έχανε την αξία και τη δύναμη του.

Άρχισε πάλι να σουρουπώνει και ότι ήταν να κάνει έπρεπε να το κάνει άμεσα.  Περίμενε να απλωθεί η νύχτα για τα καλά και να κοιμηθούν τα ξωτικά.  Έβγαλε το μαγικό ραβδί από το σακίδιο του και πολύ προσεκτικά άρχισε να απλώνει γύρω από το καθένα απ’ αυτά τη σκόνη του.

Πήρε σιγά, σιγά το κλειδί από το πανωφόρι του  φύλακα, άνοιξε την σιδερένια πόρτα  και πήρε την νεραιδούλα στην αγκαλιά του και άρχισε να τρέχει μέσα στο μεγάλο δάσος.  Η Κλάρα άρχισε να ξυπνά σιγά, σιγά και όταν συνειδητοποίησε πως βρισκόταν στην αγκαλιά κάποιου άλλου άρχισε να κλαίει.  Ο Πάρις σταμάτησε και την ακούμπησε μαλακά κάτω στο έδαφος.  Προσπάθησε να την ηρεμίσει και να της εξηγήσει όσο πιο σύντομα μπορούσε ποιος ήταν και ότι το μόνο που ήθελε ήταν το καλό της.

Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να την οδηγήσει πίσω στο δικό της νεραιδόκοσμο.  Έλα όμως που  η Κλάρα είχε ερωτευτεί και στα μάτια του έβλεπε το πρίγκιπα της!  Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία μόνο που δεν ήξερε κατά πόσο η Κλάρα θα έπρεπε να επιστρέψει στον δικό της κόσμο μια και ο ίδιος ήταν αδύνατο να  ζήσει στο δικό της.

Η Κλάρα χαμογέλασε και του εξομολογήθηκε πως αν ποτέ ερωτευότανε θα ήταν σε θέση να έδιωχνε το φτέρωμα της και να γινόταν μια γυναίκα όπως όλες τις άλλες.

Ο γάμος  έγινε μια ηλιόλουστη  ανοιξιάτικη μέρα στο παλάτι, του πρίγκιπα.  Γιατί ο Πάρις ήταν στ’ αλήθεια ο πρίγκιπας του διπλανού βασιλείου.  Οι νεραιδούλες όλες παρευρεθήκαν στο γάμο για να καμαρώσουν τη φίλη τους και να είναι δίπλα  στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της.

Όσο για τον βασιλιά Ιζαμπέλ την επόμενη ακριβώς μέρα μετά την εξαφάνιση της Κλάρας έσβησε τη νύχτα με πανσέληνο μια και είχε χάση την ευκαιρία να θυσιάσει ακόμη μια νεράιδα.  Τα υπόλοιπα ξωτικά κατάλαβα το λάθος τους και απομακρύνθηκαν όσο πιο μακριά μπορούσαν από το σκοτεινό βασίλειο. 

Από τότε δεν τα ξαναείδε κανείς. 

Παυλίνα Στυλιανού – Πάρης Παπανικολάου

Το γαλάζιο της ψυχής

Αγάπη μου... να με πικραίνεις παύσε...
κι έλα λοιπόν στη ζεστή αγκαλιά μου,
η θλίψη μου μιαν έναστρη νύχτα έσβησε,
ήταν η νύχτα που σ' είδα στα όνειρα μου.

Ο μονάκριβος καημός ''είναι'' του ποιητή,
πλάι σε μια νεράιδα να βρει γαλήνη...
έμπνευση θεια... λατρεία ζηλευτή...
ένα δάκρυ στάζει απ’ την σελήνη.

Το πάθος μου ραγίζει στα δυο την καρδιά,
σ’ αγαπώ... όσο τίποτε άλλο στον κόσμο...
η ανθισμένη θα ‘σαι της ζωής μου ροδιά...
στου παράδεισου που μ' οδήγησε τον δρόμο.

Των ωραίων σου ματιών το γαλάζιο χρώμα,
είν’ η απόχρωση στης ψυχής τα μονοπάτια,
αναπνέω, ζω για το μελένιο σου σώμα...
που η καρδούλα μου... έγινε αμέτρητα κομμάτια.

© Πάρης Παπανικολάου

Η Καρδιά Του Χειμώνα

Σαν ο ήρθε ο χειμώνας πάλι,
αισθάνομαι ένα ψύχος στην καρδιά,
πόσο μου 'λειψε η ζεστή αγκάλη...
και της άνοιξης της μυροβόλου η αντηλιά.
Οι παγωμένες σκοτεινές βραδιές,
μεγάλωναν ολοένα την μοναξιά μου...
νύχτες λαχταρούσα ατέλειωτες καυτές,
να χάριζα τα χάδια και φιλιά μου.

Η καρδιά του χειμώνα τόσο ψυχρή...
μάτια που δεν γευτήκαν την χαρά του έρωτα,
συλλογιζόμουν ένα πρωινό του Δεκέμβρη.
Το χιόνι σκέπαζε με παγωνιά την ψυχή,
σβησμένα συναισθήματα αγέρωτα,
που θάφτηκαν...στης σκοτεινιάς τα μέρη.

© Πάρης Παπανικολάου

Αγάπη μου...απ’ την στιγμή που σ’ αντίκρισα...

Αγάπη μου...<3
απ’ την στιγμή που σ’ αντίκρισα...
δεν έπαυσα λεπτό να σε συλλογιέμαι,
άλλοτε τα δυο μας...
να περπατούμε στο λιβάδι,
άλλοτε πάλι...
γυμνοί να τρέχουμε...
σε δροσερή νυχτερινή ακρογιαλιά,
καθώς το φως του φεγγαριού...
άπλετα φώτιζε τα κύματα τα γαλάζια.
Εσύ σκέψη μου...
τα χείλη σου τα κερασένια,
πόσο θα ‘θελα να γευτώ...
και τα ακροδάχτυλα μου,
μες στη κατάξανθη σου χαίτη...
ράθυμα να βυθίσω.
Το αγνό θειο πάθος,
ας συνεπάρει τις καρδιές μας...
καθότι θα ενωθούν σε μια.
Αχ, γλυκιά μου...
το λαμπερό χαμόγελο σου,
ν’ αγνάντευα λατρεύω...
καθώς γλυκόλογα πολλά...
θ’ αναβλύζουν διαρκώς...
απ’ τα βάθη της ψυχής μου.
Ο έρωτας μου για σένα...
ποτέ, μα ποτέ δε θα σβήσει,
σαν σκλάβος χαρωπός...
θα υποκλίνομαι,
στη μαγευτική σου γοητεία...
και την πηγαία ομορφιά.
Αγάπη μου σε θέλω...
δεν αντέχω άλλο μακριά σου.
αφιερωμένο.

© Πάρης Παπανικολάου

Το κάλεσμα της Αγάπης

Έλα Αγάπη σ’ εκλιπαρώ,
στη ζεστή μου αγκαλιά,
να χαϊδέψω λαχταρώ,
τα ωραία σου μαλλιά.

Είσαι τόσο γοητευτική,
σαν το ηλιοβασίλεμα,
για αγάπη ρομαντική,
γράφω απόψε ποίημα.

Λατρεύω και θαυμάζω,
τα όμορφα σου μάτια,
γίνεται σαν τ’ αντικρίζω,
η καρδιά χίλια κομμάτια.

Είσαι το λευκό λουλούδι,
στης ζωής μου την αυλή,
σου λέω με τραγούδι,
σ’ αγαπώ πάρα πολύ.

Του έρωτα τα χάδια,
χρόνια τώρα καρτερώ,
σ’ ανοιξιάτικα λιβάδια,
εσένα ψυχή μου αναζητώ.

Να πνιγούμε στα φιλιά,
ώσπου να ξημερώσει,
η ολοφώτεινη αντηλιά,
την γαλήνη της θα δώσει.

© Πάρης Παπανικολάου

Φθινόπωρου θλίψη

Φθινόπωρου θλίψη…
τάραζε το είναι,
με δάκρυα όξινης βροχής,
που στη ψυχή…
ρηχά αντηχούσε..
σκέψεις ξεχασμένης ευχής.

Ίσως…
τα δάκρυα,
με δάκρυα να σβήσουν…
σαν πέσουν καταγής,
λουλούδια μυρωδάτα…
θ' ανθίσουν…
με πρόνοια στοργής,
και θα ξανανταμώσουν…
τα πάθη της σιωπής.

© Πάρης Παπανικολάου

Όμορφη μου..

Όμορφη μου, γλυκιά αγαπημένη,
κατοικείς μέσα στην καρδιά μου,
μη φύγεις πότε από κοντά μου,
πλάι μου θα ‘σαι πάντα ευτυχισμένη.

Ξέρω ότι είσαι κι εσύ ερωτευμένη,
παράφορα μοναχά μαζί μου,
εκστασιάζεις με πάθος την ψυχή μου,
στην αποψινή νύχτα την φεγγαρολουσμένη.

Λιώνω από πόθο βαθύ όταν σε κοιτάζω,
τα φωτεινά σου μάτια που τόσο αγαπώ,
έφερες ένα δειλινό σε μένα την γαλήνη.

Σε βαστώ στην ζεστή μου αγκαλιά κι ελπίζω,
αιώνια ότι θα σ’ αγγίζω και θα καρδιοχτυπώ,
πάνω στην όχθη που φέγγει η ολόλευκη σελήνη.

© Πάρης Παπανικολάου

Σε αναζητώ...

Άλλη μια νύχτα χωρίς εσένα,
μου λείπει το ζεστό σου φιλί...
για πάντα θα σ’ αγαπώ πολύ,
με λατρεία χρυσοσμαραγδένια.

Γυρνά σε μένα πάλι πίσω,
έφταιξα το παραδέχομαι...
στη θλίψη πνιγμένος βρίσκομαι,
τις τύψεις δε μπορώ να σβήσω.

Την πηγαία σου ομορφιά...
που μ' ευλάβεια θαυμάζω,
τα μάτια σου όταν κοιτάζω...
της ψυχής χάνεται η συννεφιά.

Τα μελαχρινά σου αγγίζω μαλλιά
και νοιώθω ψηλά στο παράδεισο...
παρότι μαύρα δε θυμίζουν άβυσσο,
υπέροχα είναι αστραφτερά.

Η ωραιότατη σου παρουσία...
ελπίδα φωτός μες στη ψυχή...
κι ομορφότερη γίνεται η ζωή,
μαγεύοντας γλυκά την φαντασία.

Θυμάσαι που 'μασταν αγκαλιασμένοι;
Στιγμές θαυμάσιες ονειρικές...
ατέλειωτες νύχτες ερωτικές...
στον έρωτα θεό κι δυο δοσμένοι.

Ακόμα κι αν δε γυρίσεις πίσω,
θα σ' ονειροπολώ τα βράδια...
θα ταξιδεύω με τον νου μου σε λιβάδια,
να σε ποθώ ποτέ δε θα σταματήσω.

<< Όλα όσα αισθάνομαι γλυκιά μου,
με θάρρος στα εξομολογούμαι,
και για τα λάθη απολογούμαι,
γιατί υποφέρει πολύ η καρδιά μου. >>

© Πάρης Παπανικολάου

Ταξίδι της ψυχής

Δεν μπορώ…
στιγμή μακριά σου,
πότε θα σε συναντήσω…
γλυκιά μου πάλι;
Τα δυο σου χείλη να φιλήσω…
να ταξιδεύει η ψυχή μου,
στις απαρχές του παραδείσου.

Είσαι ότι ομορφότερο…
λατρεύω στη ζωή,
σ’ ερωτεύτηκα παράφορα…
και θα σ’ αγαπώ…
παντοτινά πολύ,
ώσπου τα μάτια μου...
ερμητικά να κλείσω.

© Πάρης Παπανικολάου

Εκτυφλωτική ομορφιά

Σε αγάπησα πολύ...
απόψε στο δηλώνω,
νεραιδούλα μου γλυκύ...
από έρωτα για σένα λιώνω.

Μ' ένα φιλί στα χείλη,
γλυκό και φλογερό...
εν’ απριλιάτικο δείλι,
πανέμορφο ρομαντικό.

Με αιθέριο χάδι...
θ' αγγίζω το κορμί σου,
ξημέρωμα σε λιβάδι...
επίγειου παραδείσου.

Η λαμπερή σου παρουσία,
χαρίζει αγάπη κι ελπίδα...
χρωμάτων πανδαισία,
στα μάτια σου που είδα.

Τι πάθος για εσένα,...
νοιώθω εκπληκτικό,
ζωή καραμελένια...
ντελίριο ερωτικό.

Τ' αστραφτερά σου μαλλιά,
μακριά και χρυσαφένια...
θα τ' αγγίζω απαλά,
με χάδια ανθομεταξένια.

Η γοητεία σου που ‘ναι,
αξεπέραστη στη γη...
τα μάτια σου αντηχούνε,
το ρομάντζο στη ζωή.

Υπέροχα είσαι γοητευτική...
κινείσαι με τέτοια χάρη,
ομορφιά εκτυφλωτική...
του θεού καμάρι.

© Πάρης Παπανικολάου

Νεράιδα μου αγαπημένη

Νεράιδα μου αγαπημένη,
σ’ αγαπώ πάρα πολύ…
πότε θα σε συναντήσω πάλι;
Σε νοιώθω στη ζεστή μου αγκάλη
να λαχταρώ απεγνωσμένα…
των χειλιών σου το φιλί.

Είσαι εσύ η ηλιαχτίδα,
στης ψυχής μου την αυλή…
που φέρνει το φως με αγάπη,
στοργή γλυκιά καλοσυνάτη…
και στην σκέψη αντανακλά
η ακτίνα του πόθου μιαν αυγή.

© Πάρης Παπανικολάου

Δροσοστάλαχτη ηλιαχτίδα

Τ’ ανοιξιάτικα βράδια...
σε ποθώ στην αγκαλιά,
θα περιμένω με φιλιά...
και ανθομεταξένια χάδια.

Τ’ αμυγδαλωτά σου μάτια,
καστανόχρωμη ομορφιά...
μονάκριβη μου συντροφιά,
σε ανθισμένα μονοπάτια.

Μελαχρινή μου γοητεία...
τι ωραία ολόισια μαλλιά,
η υπέροχη μου αντηλιά...
στης καρδιάς την ουτοπία.

Δροσοστάλαχτη ηλιαχτίδα,
τις σκέψεις μου φωτίζει...
η αγάπη πλημμυρίζει....
με αγνή στοργή κι ελπίδα.

Είν’ ένας έρωτας γλυκός,
λιώνω όταν σε κοιτάζω...
με λατρεία σε θαυμάζω,
είναι ο μόνος μου σκοπός.

Θα ‘θελα να ‘μαστε μαζί...
χεράκι χεράκι πιασμένοι,
στην ευτυχία δοσμένοι...
από ‘δω και πέρα στη ζωή.

© Πάρης Παπανικολάου

Αγάπη μου…ღ θέλω συνέχεια να ακούω,

Αγάπη μου…ღ
θέλω συνέχεια να ακούω,
το σ’ αγαπώ…
από τα ρόδινα σου χείλη,
καθώς οι λέξεις…
θα πέφτουν στο χώμα…
και θα φυτρώνουν άνθη…
μυρωδάτα, όμορφα τ’ αγρού.

Αγάπη μου…ღ
πόσο ευτυχής νοιώθω,
κάθε φορά που χαμογελάς…
η ψυχή μου πέτα ψηλά…
‘κει ψηλά…
στα ουράνια του έρωτα,
και μες στα σύννεφα ζωγραφίζω…
μια καρδιά που σου ανήκει…
και πολύ πολύ σε αγαπά.

© Πάρης Παπανικολάου

Χαρμόσυνη ουτοπία

Σε καταπράσινο λιβάδι,
ανθισμένο λαμπερό...
ένα τρυφερό σου χάδι,
χρόνια τώρα λαχταρώ.

Θεά μου σε λατρεύω,
και πολύ σε αγαπώ...
αν φύγεις θα υποφέρω,
για κάμποσο καιρό.

Είσ’ η πιο όμορφη...
ύπαρξη που ‘χω δει,
νεράιδα πεντάμορφη,
και σαγηνευτική.

Θα γεύομαι με φιλιά...
τ' αιθέρια σου χείλη,
στη θαυμάσια αντηλιά,
τι υπέροχη γαλήνη.

Τι ωραίο πάθος...
ξημερώνει στη ζωή,
είσαι σαν το άνθος,
που μαγεύει τη ψυχή.

Τα λαμπερά σου μαλλιά,
χυτά και μεταξένια...
να τ' αγγίζω απαλά...
με χάδια βελουδένια.

Ερωτευμένος είμαι πια...
από την μέρα που ‘ρθες,
μιας νύχτας ξαστεριά...
γλυκά χαμογελούσες.

Κορμί από κεχριμπάρι...
θειο δώρο του ουρανού,
κινήσε με τέτοια χάρη...
εξιτάροντας τον νου.

Σκλάβος στην γοητεία,
την μαγευτική σου...
ωραιότατη Κυρία,
ουρί του παραδείσου.

Υπέρτατη ευτυχία...
θα νοιώθουμε κ’ οι δυο,
στη χαρμόσυνη ουτοπία...
που πλάθηκε για μας απ' τον Θεό.

© Πάρης Παπανικολάου

Σονέτο της φαντασίας

Είναι τόσο δύσκολα τα βράδια,
κλαίει η ψυχή μου από πόνο,
σε αναπολώ κι από πάθος λιώνω,
λαχταρώ πάλι τα ζεστά σου χάδια.

Ταξιδεύω σε δροσερά λιβάδια,
σε έναν άλλο μακρινό χρόνο,
εσένα ν' αντικρίζω θέλω μόνο,
σβήνοντας της μοίρας τα σκοτάδια.

Η αλησμόνητη σου παρουσία,
που να ξεπεράσω δε μπορώ,
συλλογιέμαι με παράπονο βαθύ.

Ονειροπολώ μ' αχαλίνωτη φαντασία,
καθώς την γαλάζια θάλασσα θωρώ,
το κύμα της αγάπης πότε θα ‘ρθει;

© Πάρης Παπανικολάου

Ωραιότατη οπτασία

Τα πανέμορφα σου μάτια...
βιολετί με συναρπάζουν,
την ψυχή μου φτερουγίζουν...
σε παθών ερωτικά μονοπάτια.

Ήταν δείλι όταν σ’ αντίκρισα...
για πρώτη φορά στη ζωή,
είσαι όμορφη γλυκιά κι αγνή...
αμέσως καλή μου σ’ αγάπησα.

Η φωτεινή σου παρουσία...
χάδι στοργικό μες στη καρδιά,
ευτυχισμένη έγινε η βραδιά...
μιαν απέραντη ωραιότατη οπτασία.

Ήρθες με κόκκινα λουλούδια...
στης ψυχής μου την αυλή,
θεά μου σ’ ερωτεύτηκα πολύ...
σε τραγουδώ αιθέρια τραγούδια.

Σε μιαν υπέροχη ουτοπία...
αισθάνομαι όταν σε κοιτάζω,
σε λατρεύω...πόσο σε θαυμάζω...
γοητευτικότατη μου Κυρία.

Σ’ έναν έρωτα θα υπάρχω ονειρικό...
από 'δω κι έπειτα στη ζωή,
για πάντοτε θα ‘μαστε μαζί...
σε κόσμο ευτυχή ρομαντικό.

© Πάρης Παπανικολάου

Στη κοιλάδα των ονείρων

Άλλη μια νύχτα δροσερή,
με ολόγιομο φεγγάρι,
του ερώτα γλυκιά η χάρη,
είναι της ψυχής η θαλπωρή.

Σε λαχταρώ πολύ,
μέσα στη καρδιά μου,
να φέρεις την χαρά μου,
όμορφη, γλυκιά μου καλή.

Τα ματάκια σου γαλανά,
στου ουρανού το χρώμα,
σε περιμένω ακόμα,
στης αγάπης τα στενά.

Μελαχρινά μαλλιά,
απ’ τ’ αεράκι κυματίζουν,
τις σκέψεις μου ζαλίζουν,
δίπλα σε τριανταφυλλιά.

Μιαν υπέροχη ηλιαχτίδα,
με πάθος στοργής φωτίζει,
ο πόθος πλημμυρίζει,
από την μεταξένια ελπίδα.

Είσαι τόσο γοητευτική,
σε κοιτώ  και καρδιοχτυπώ,
αιώνια θα σ ‘ αγαπώ,
καλλονή μου ρομαντική.

Των ματιών μου νεραΐδα,
τρυφερή μου οπτασία,
η γλυκιά σου παρουσία,
στων ονείρων την κοιλάδα.

Στη γαλάζια λίμνη,
όταν σε συναντήσω,
το χέρι σου θα κρατήσω,
να ζήσω υπέρτατη γαλήνη.

Στα χρώματα στη φύση,
αγνάντι η μορφή σου,
η ομορφιά του παραδείσου,
ποτέ να μην μ’ αφήσει.

Κελαηδούνε τα πουλιά,
χαρωπά τραγούδια,
μυρωδάτα τα λουλούδια,
για χρόνια θα ‘ναι πολλά.

© Πάρης Παπανικολάου

Στην πολυπόθητη

Στην πολυπόθητη…

στη γλυκιά την καλλονή,

που βαστά την καρδιά μου.

Μαγεμένος αντίκριζα…

τα δυο σου καστανά μάτια,

με τα καμπυλωτά αυτά φρύδια, 

που ύφος γοητευτικό πάνω σου έδιναν.

Το σμιλεμένο σου κορμί…

σαν χαζεύω σιωπηλός

όταν βρίσκομαι πλάι σου,

όπως μνημείο άγνωστου καλλιτέχνη.

Εάν μπορούσα…

να σε τοποθετήσω…

ανάμεσα στα 7 θαύματα του κόσμου,

εσύ θα ήσουν το ομορφότερο !

Εφόσον !

Δεν μπορώ να έχω..

την θεια σου ύλη, 

τίποτε δε μου μένει πια…

παρά να πνίγω σ’ ένα ποτάμι από δάκρυα, 

όμοιο με το ποτάμι…

της λήθης των ματιών σου.

Και σα νεκρός θα στέκομαι μαρμαρωμένος…

όσο δε θα 'μαι κοντά σου,

σα λεπρός που δε μπορεί πια…

να χαμογελάσει.

Τι φρίκη !

Δε μπορώ να ζήσω…

ούτε στιγμή μακριά σου !

Πάρης Παπανικολάου

Το λιβάδι της ψυχής

Στο όμορφο λιβάδι,
φωτίζει η λαμπερή ηλιαχτίδα,
τρυφερό στη καρδούλα χάδι,
π’ απαλαίνει με στοργή κι ελπίδα.

Τα πάντα είναι υπέροχα,
σε τούτο δω τον κόσμο,
συναισθήματα αγέρωχα,
στης ομόνοιας τον δρόμο.

Η αγάπη χαρμόσυνα κυριαρχεί,
κ’ η πνευματική ευφορία,
είναι μια νέα αρχή,
στη ρομαντική ιστορία.

Τα βάσανα είναι πλέον παρελθόν,
έσβησαν μαζί με το σκοτάδι,
η ευτυχία θα ‘ναι πάντοτε παρόν,
σε τούτο το πανέμορφο λιβάδι.

Κοιτάζω τ’ άστρα και τη σελήνη,
και κάνω μιαν υπέρτατη ευχή,
ποτέ να μη ξανάρθει η οδύνη,
κ’ η θλιμμένη προσευχή.

Όλα τα όντα είν’ εδώ ευτυχισμένα,
Γαλήνια πια κυλά ο χρόνος,
και παράφορα ερωτευμένα,
μιας που χάθηκε ο βάναυσος πόνος.

Του λαμπερού ήλιου οι ακτίνες,
χαρίζουν την ποθητή αγάπη,
έπαυσαν να είναι οι νύχτες,
ψυχρές με μαύρο δάκρυ.

Χαμογελά ακόμα κι ο ουρανός,
σ’ αυτή την καταγάλανη ουτοπία,
ο κόσμος όλος είναι φωτεινός,
μ’ ατέλειωτη χρωμάτων πανδαισία.

10/02/2014

ποίημα: Πάρης Παπανικολάου

Σ’ αγαπώ…ღ δεν αντέχω άλλο μακριά σου,

Σ’ αγαπώ…

δεν αντέχω άλλο μακριά σου,

και τι δε θα ‘κανα…

σε μένα να σε φέρω,

λαχταρώ τα ζεστά φιλιά σου…

για να παύσω άλλο πια να υποφέρω.

Οι νύχτες είναι πικρές…

αφού δεν είσαι εσύ εδώ…

πλάι μου μονάκριβη ψυχή μου,

πληγωμένη είναι η καρδιά μου..

τα μάτια σου πότε θα δω…

να φέρουν…

την ευτυχία στην ζωή μου;

Κάθομαι στο κήπο των ανθών…

και ανελλιπώς σε συλλογιέμαι,

αχ, πόσο πολύ σε θέλω…

σε σκέπτομαι και λιώνω,

είμαι ερωτευμένος δεν τ’ απαρνιέμαι,

σε περιμένω με φιλιά καραμελένια…

να καλμάρεις…

κάθε πόνο στη καρδιά.

 21/10/2014

Πάρης Παπανικολάου

Αγάπη μου..ღ μην αργείς άλλο..

Αγάπη μου..<3
μην αργείς άλλο..
να 'ρθεις κοντά μου,
μακριά σου νοιώθω..
τόσο μόνος.
Λαχταρώ την συντροφιά σου,
οι ώρες δύσκολα περνούν..
και τα δάκρυα κατρακυλούν,
τα μάτια μου είναι βουρκωμένα,
από έρωτα μουσκεμένα.
Θα δεις τι όμορφα..
θα περνούμε τα δυο μας,
σε μια παραδείσια ακτή..
η σε λιβάδι καταπράσινο δροσερό,
αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα..
εκείνα τα καλοκαιρινά δειλινά.
Η ανατολή σαν έρχεται με το καλό...
θ' απολαμβάνουμε την μαγευτική θέα,
της πρώτης ηλιαχτίδας.
Φαντάζομαι όμοια να περπατούμε..
σε ρομαντικά σοκάκια,
στα κάστρα της άνω πόλης..
με ροδοπέταλα στολισμένα αγάπης θα 'ναι,
χαζεύοντας από ψηλά..
τα φώτα της πόλης.
Το χαμόγελο ποτέ δε θα φύγει...
από τα ρόδινα μας χείλη,
πάντοτε θα ζούμε ευτυχισμένοι,
μιας που θα 'μαστε..
δυο παράφορα ερωτευμένοι,
με φλόγα πάθους δυνατή.
Η καρδιά μου σου ανήκει..
αυτή η καρδιά που πέρασε,
τόσους πόνους..
μέχρι να βρώ στη ζωή..
εσένα.. γλυκιά μου.
Στολίδι των ματιών μου..
ήλιε μου φωτεινέ..
φωτίζεις με ελπίδα την ψυχή μου..
χάρισες την ποθητή στοργή στα όνειρα μου,
από την στιγμή που σ' αντάμωσα..
στο κόσμο ετούτο..
έπαυσα να 'μαι δυστυχισμένος..
παντοτινά θα σ' αγαπώ !

© Πάρης Παπανικολάου

Το φως των αστεριών

Το φως λαχταρώ των αστεριών,
μέσα στα βάθη της ψυχής μου,
είναι η μονάκριβη ευχή μου
κ’ η ωραία τέρψη των ματιών.

Ο κρυφός πόθος στη καρδιά,
είν’ η ποθητή αγάπη να ‘ρθεί,
τίποτε άλλο δε ζητώ στη ζωή,
μιαν απριλιάτικη φεγγαροβραδιά.

Φαντάζομαι ετούτη την γαλήνη,
σε κόσμο ευτυχή ρομαντικό
κι από χρώματα μαγευτικό,
να βασιλεύει στο νου η ευφροσύνη.

Πράσινο λιβάδι στολισμένο,
με παπαρούνες και τουλίπες,
θα σβήσουν οι απρόσιτες λύπες,
με νερό τρεχούμενο αγιασμένο.

Όμως αυτή η στιγμή πολύ αργεί,
τα χρόνια γρήγορα περνούν
και τα βάσανα δε προσπερνούν,
μένοντας ριζωμένα για καιρό στη γη.

Σαν έρχεται το πρωί η ηλιαχτίδα
και τα πουλιά να κελαηδούν,
έναν ύμνο γλυκό τραγουδούν,
λούζοντας την ψυχή με ελπίδα.

© Πάρης Παπανικολάου

Ερωτικό ρομάντζο

Μιαν ωραία είσαι όαση...
Που την ψυχή μου γαληνεύει
Και των ματιών η έκσταση,
Που με πάθος με μαγεύει.

Γλυκιά μου λατρεμένη...
Σ’ αντικρίζω και καρδιοχτυπώ
η καρδιά μου είν’ ερωτευμένη,
απ’ τα δυο σου μάτια π’ αγαπώ.

Από έρωτα μαγεμένος σε κοιτάζω...
λιώνω φλογερά για το κορμί σου
είσ’ η θεότητα που θαυμάζω,
λαχταρώ να βρίσκομαι μαζί σου.

Η σαγηνευτική σου παρουσία...
χάδι στοργικό μες στη ψυχή
μια πανέμορφη πανδαισία,
φωτός ήρθε στη ζωή.

Ω ! Τα ξανθά σου τα μαλλιά...
κυματίζουν απ’ τ’ αγέρι
δίπλα σ' ανθισμένη πασχαλιά,
ένα ηλιόλουστο μεσημέρι.

Με πολλά στα χείλη φιλιά...
θα σε κοιμίζω γλυκά τα βράδια
μες στη ζεστή μου αγκαλιά,
σε όμορφα ρομαντικά λιβάδια.

© Πάρης Παπανικολάου

Χαριτωμένη γοητεία

Αγναντεύω την ομορφιά...
στα καστανά σου μάτια,
η τρυφερή μου καρδιά...
απ’ έρωτα έγινε κομμάτια.

Κάθε φορά που σε κοιτώ...
από  πάθος γλυκό λιώνω,
λαχταρώ να σε συναντώ...
μη μ’ αφήνεις άλλο μόνο.

Για το λυγερό σου κορμί,...
υποφέρω πολύ τα βράδια,
καλλονή μου οι πειρασμοί...
θα επουλωθούν με χάδια.

Χαριτωμένη γοητεία...
καλοσυνάτη στη ζωή,
σε ρομαντική πολιτεία...
θα ζήσουμε εγώ και συ.

Έλα λοιπόν κοντά σε μένα...
να μου φέρεις την χαρά,
με φιλιά καραμελένια...
θα σβήσει κάθε συμφορά.

Συναισθημάτων πανδαισία...
στις σκέψεις κατακλύζει,
η θεόμορφη σου παρουσία...
ατελείωτη αγάπη καθρεφτίζει.

© Πάρης Παπανικολάου

Αγάπης ευχή

Την αγάπη λαχταρώ,
ειν’ η μόνη μου ευχή,
στη καρδιά να ‘ρθει,
ένα δείλι δροσερό.

Καλαίσθητο πάθος,
με γλυκά φιλιά,
τι υπέροχη ομορφιά,
σε καρποφόρο δάσος.

Με τρυφερά χάδια,
σα βελούδο απαλά
και με φιλιά πολλά,
τα επερχόμενα βράδια.

Σφιχτά θα σε κρατώ,
αιώνια απ’ το χέρι,
ανοιξιάτικο αγέρι,
που τόσο καρτερώ.

Ματάκια γαλανά,
υπέροχα γυαλίζουν,
με πόθο συγκλονίζουν,
στης καρδούλας τα στενά.

Πολύ σε αγαπώ,
έδιωξες τον πόνο,
από έρωτα λιώνω,
για σε καρδιοχτυπώ.

Το κορμί σου φιδίσιο,
που τόσο λατρεύω,
στην αγκαλιά να χαϊδεύω,
και να γλυκοφιλήσω.

Πάντα θα γυρεύω,
γλυκιά μου εσένα,
ζωή καραμελένια,
να γευτώ περιμένω.

© Πάρης Παπανικολάου

Πεντάμορφη καλλονή

Σ’ ερωτεύτηκα με πάθος,
είσ’ η ωραία συντροφιά μου...
ένα ροδοκόκκινο  χαρίζω άνθος
(σε σένα)... γλυκύτατη καρδιά μου.

Πεντάμορφη μου καλλονή,
θα σε αγαπώ παντοτινά...
είσαι γοητευτικότατη κι αγνή
με οδήγησες σε γιοφύρια φωτεινά.

Ο έρωτας σαν ήρθε ένα βράδυ,
μέσα στη ζεστή μου αγκαλιά...
μ’ ένα απαλό μενεξεδένιο χάδι
χαϊδεύοντας τα ξανθά σου μαλλιά.

Την ομορφιά του παραδείσου,
καλωσόρισα επιτέλους στη ζωή...
λαχταρώ να βρίσκομαι μαζί σου
στης νυχτιάς την ωραία θαλπωρή.

Καστανόχρωμη θεσπέσια πανδαισία,
στα ματάκια σου κοιτάζω...
η πανέμορφη σου παρουσία
θεόσταλτο κάλλος που θαυμάζω.

Από δω και πέρα θα λατρεύω,
την σαγηνευτική σου ομορφιά...
αν σε χάσω κάποτε θα υποφέρω
θα σπαράζει από πόνο η καρδιά.

© Πάρης Παπανικολάου

Η αυλή των συναισθημάτων

Τα καστανά σου τα μαλλιά
χαϊδεύω τρυφερά με πάθος,
δίπλα σε μια τριανταφυλλιά...
εσύ είσαι όμως το πι' ωραίο άνθος.

Τι να κάνω που σ’ ερωτεύτηκα
φτερουγίζει ρυθμικά η καρδιά μου,
αχ...πόσο πολύ μαγεύτηκα...
απ’ τα ματάκια σου γλυκιά μου.

Ένας ρομαντικός έρωτας αγνός
συναρπάζει με πόθο την ψυχή μου,
γαλάζιος έχει γίνει ο ουρανός...
από τότε που ‘ρθες εσύ καλή μου.

Η λατρεία είσαι που αγαπώ
απ’ την πρώτη στιγμή που σ’ είδα,
φλογερά ολημερίς καρδιοχτυπώ...
ήρθε στο δρόμο μου πάλι η ελπίδα.

Νοιώθω ο πιο ευτυχισμένος
άνθρωπος πάνω στην γη,
ένας παράφορα ερωτευμένος...
που σε λατρεύει...μ' αγάπη και στοργή.

Συναισθήματα ανθισμένα
στην όμορφη στολισμένη αυλή,
σ' αγγίζω με χάδια μεταξένια...
καθώς στάζει απ' τα χείλι γλυκό φιλί.

© Πάρης Παπανικολάου

Η λίμνη της αγάπης

Γλυκιά μου ερωτεύτηκα
τα μάτια σου τα ωραία,
τόσο πολύ μαγεύτηκα...
αγάπη μου μοιραία.

Είσαι το φως των αστεριών
αυτά τα κρύα βράδια,
το θειο χάδι των χεριών...
γυρεύω σε λιβάδια.

Όταν σε συνάντησα
είχε ολόκληρη σελήνη,
με πάθος σε αγάπησα...
στη γαλάζια λίμνη.

Η θεϊκή σου ομορφιά
επίγειου παράδεισου,
μαγεύει την καρδιά...
σαν βρίσκομαι πλάι σου.

Ερωτική πανδαισία
φωτός ήρθε στη ζωή,
με την γλυκιά σου παρουσία...
βαθιά μες στη ψυχή.

Υπέροχη ευτυχία
τις σκέψεις κατακλύζει,
σε πανέμορφη ουτοπία...
η αγάπη πλημμυρίζει.

© Πάρης Παπανικολάου

Διάφανο δάκρυ

Στα μάτια σου ένα διάφανο δάκρυ
καυτό, προμήνυε ανεκπλήρωτο πάθος...
έσταζε στοργικά σ’ ένα κόκκινο άνθος,
που φύτρωσε γαλήνια...στου λόφου την άκρη.

Σβησμένα συναισθήματα αγέρωχα
έλαμπαν στο πρόσωπο σου σαν ηλιαχτίδα...
ίσως απουσιάζει πια η ποθητή ελπίδα,
τα μάτια σου λατρεύω...είναι τόσο όμορφα.

Των χεριών μου το μεταξένιο χάδι
πάνω στο κορμί σου θα ρέει απαλά...
οι στιγμές θα κυλούνε ήρεμα και σιωπηλά,
σε ανθοκέντητη κλίνη...ένα έναστρο βράδυ.

Το θειο ρομάντζο σαν έρχεται η αυγή
κελαηδώντας αδιάκοπα, ξέγνοιαστα τα πουλιά...
θέλω να βαστώ εσένα στη ζεστή μου αγκαλιά,
η μαγεία του έρωτα...θα τιθασεύει με φιλιά την ψυχή.

© Πάρης Παπανικολάου

Το φεγγάρι αγναντεύω..

Το φεγγάρι αγναντεύω..
και τα λάθη συλλογιέμαι,
που ‘χω πράξει στη ζωή.
Πόνος βαθύς κατακλύζει..
την καρδιά μου κάθε βράδυ,
το φως της πρώτης ηλιαχτίδας..
καρτερώ ανυπομονητικά..
να σβήσει τις πικρές τύψεις,
με χάδια ζεστά.
Η επόμενη όμως νύχτα..
δεν είναι μακριά,
απέχει μόνο μερικές ώρες..
προμηνύεται δύσκολη κι απόψε.
Στο περβάζι της αυλής..
θα ‘μαι καθισμένος και θα ονειροπολώ,
μια χαρωπή ύπαρξη με νεραΐδας φτερά..
να φτερουγίσει την ψυχή μου..
από έρωτα κεραυνοβόλο.
Περιμένω εδώ και χρόνια τώρα..
πιθανόν ούτε σήμερα..
θα είναι αυτή η μέρα,
νοιώθω πάντως αυτή την στιγμή..
με χαμόγελο γλυκό στα χείλη..
κι ας μην έρθει ποτέ,
ίσως έτσι είναι η μοίρα..
εγώ πάντως θα ελπίζω.

© Πάρης Παπανικολάου

Γλυκιά μου..ღ σε λατρεύω,

Γλυκιά μου...ღ
σε λατρεύω,
αστέρι των ματιών μου εσύ
είδωλο της πλάσης μου...
και της ψυχής μου,
σ’ αγαπώ ! ♡
Θέλω να ‘μαι συνέχεια πλάι σου,
τις νύχτες γλυκά να σε κοιμίζω
μες στη ζεστή μου αγκαλιά,
χαϊδεύοντας απαλά...
τα μεταξένια σου μαλλιά
λόγια τρυφερά καθώς,
θα στάζουν απ’ τα χείλη.
Τι όμορφη που είσαι...
υποκλίνομαι με καμάρι,
στη πηγαία σου ομορφιά...
και την ακαταμάχητη γοητεία,
ποτέ δε θα φύγω από κοντά σου
η ευτυχία μου είσαι εσύ...
κι ο ανεκτίμητος μου...
της ζωής θησαυρός,
μωρό μου ! <3
Ένα κόκκινο άνθος σου χαρίζω
με αγάπη και στοργή…
απ’ τον κήπο της ψυχής μου,
είμαι ερωτευμένος πολύ...
απ’ την μέρα που ‘ρθες εσύ
ο έρωτας μου για σένα,
ποτέ δε θα σβήσει.
Νεράιδα των ματιών μου...
ψυχή μου και καρδιά μου...
είναι μου και ήμισυ μου...
σ’ αγαπώ πάρα πολύ…<3

© Πάρης Παπανικολάου

Σε ανθισμένα μονοπάτια

Τα πανέμορφα σου μάτια,
ωραία που ‘ναι καστανά,
με οδηγούν σε φωτεινά...
ανθισμένα μονοπάτια.

Καθώς ήρθες στη ζωή,
με χαμόγελο κι αγάπη,
έφυγε της θλίψης το γινάτι...
κι από χαρά λάμπει η ψυχή.

Μυρωμένο λουλούδι,
είσαι ‘συ του αγρού,
ήλιου λαμπερού...
το υπέροχο στολίδι.

Στα χείλη με καυτά φιλιά,
θα σε κοιμίζω τα βράδια...
και πουπουλένια χάδια,
θα γλυκαίνουν την καρδιά.

Την θεϊκή σου ομορφιά,
που τόσο πολύ λατρεύω,
έχω παύσει να υποφέρω...
μες στη δική σου αγκαλιά.

Γοητευτική μου καλλονή,
από πόθο για σένα λιώνω,
έδιωξες τον ατέλειωτο πόνο...
καθώς ήρθες σε μένα εσύ.


© Πάρης Παπανικολάου

Φθινοπώρου Μελαγχολία

Συννεφιασμένος ουρανός,
μεγάλωνε ολοένα την θλίψη...
στην καρδιά φόβος παγερός,
δεν έπεσε ακόμη στη λήθη.
Φθινοπώρου μελαγχολία,
προμήνυε βαρύ χειμώνα,
ματιών απροθυμία...
να δούνε την χαρά ακόμα.

Στην απαλή βροχούλα...
μετρούσα στο τζάμι τις σταγόνες,
μες τη φτωχική μου καμαρούλα.
Δεν ήταν τόσο μόνες...
υπήρχε το αίσθημα στη ψυχούλα,
του κήπου μου οι ανεμώνες.

Πάρης Παπανικολάου

Γοητεία του έρωτα

Ήρθε στη ζωή μου η χαρά,
από την μέρα που αντάμωσα εσένα,
τα χάδια σου ζητώ τα τρυφερά,
και τα χείλη να φιλώ τα κερασένια.
Είσαι γυναίκα ελκυστική,
βλέπω πως όλοι γύρω σε κοιτάζουν,
καλόκαρδη γλυκιά και στοργική,
τις αρετές αυτές που όλοι τις θαυμάζουν.

Μέσα στην ψυχή μου έλαμψε η γαλήνη,
έσβησε μ’ αγάπη κάθε πόνο και καημό,
αγκαλιασμένοι ας είμαστε κάτω απ’ την σελήνη,
κ’ οι καρδιές μας να πάλλονται σε ξέφρενο παλμό.
Τα ματάκια σου θα κοιτώ με πάθος,
θα 'ναι των δικών μου η απόλυτη γοητεία,
τ’ ότι σ’ ερωτεύτηκα δεν είναι λάθος,
δώσε μου λοιπόν γλυκιά μου μια μόνο ευκαιρία !


© Πάρης Παπανικολάου

Γλυκιά μου Λένα

Λένα, όμορφη γλυκιά μου Λένα,
την ζωή μου έκανες καραμελένια,

απ’ την στιγμή που ‘ρθες κοντά μου,
έγινες η ηλιαχτίδα στη καρδιά μου.

Λιώνω για σένα πολύ σε αγαπώ,
τρυφερά τις νύχτες καρδιοχτυπώ,

σου χαρίζω τα γλυκά μου χάδια και φιλιά,
είσαι εσύ η υπέρτατη μου ομορφιά.

Πάθος φλογερό για το μελένιο σου σώμα,
έφερες στη ζωή μου το γαλάζιο χρώμα,

ένα ρομαντικό ανοιξιάτικο δειλινό,
με θέα ωραία τον έναστρο ουρανό.

Με τα μάτια σου είμαι γοητευμένος,
μέσα στη ψυχή τρομερά ερωτευμένος,

από πάθος λιώνω όταν σε κοιτάζω,
λατρευτή μου δεσποινίδα σε θαυμάζω.


© Πάρης Παπανικολάου