Ω, αγάπη μου γλυκιά... πόσ' όμορφη είσαι...

Ω, αγάπη μου γλυκιά...
πόσ' όμορφη είσαι...
η ομορφιά σου κι απόψε
αξεπέραστη...
όπως η ίριδα του 'ρανού...
με τα χρώματα που στολίζει τους αιθέρες˙
γοητεία, αγάπη, καλοσύνη
μπρος τα μάτια σου λάμποκοπούν
κάθε φορά που τα κοιτάζω...
σαν ήλιοι από κόσμους μακρινούς
φωτίζουν τ' άδυτα της ψυχής μου
με θειο φως ευλογητό...

Στο κόσμο ετούτο ήρθα μονάχα
για να λατρεύω, να θαυμάζω ευλαβικά
το κάλλος της Αθανασίας...
σαν Αφροδίτη της Μήλου που είσαι
σαν αστερένια ροδαυγή˙
κι ακόμα...
σα' το ηλιοβασίλεμα το χρυσοπόρφυρο το μαγευτικό
και σαν τ' αστρόραμα της γαλακτίζουσας νυχτιάς˙

Σε όλους τους ορίζοντες της οικουμένης θωρώ
εκστασιασμένος...
την αρχιτεκτονική....
μυστικής τέχνης, θαυματουργής
που μετουσιώθηκε παν’...
στο σμιλευτό σου σώμα˙
θαυμάσιο, υπέροχο —  κι ωραίο...

Πάρης Παπανικολάου - 02/09/15 Καβάλα