Στη χώρα του παραμυθιού στους πρόποδες

Στη χώρα του παραμυθιού
στους πρόποδες του ουράνιο τόξου
η επτάχορδη ίριδα...
στα πέρατα ταξιδεύει τις αισθήσεις
με αρμονία αγάπης και χρωμάτων πανδαισία.
Ω, λατρεία μου...
ψυχή μου, ομορφιά μου
τις σκάλες του γαλάζιου ουρανού έστρωσα
με κόκκινες - λευκές...
παπαρούνες και τουλίπες
ένα χάραμα γλυκό...
χεράκι - χεράκι να διαβούμε
στον έρωτα δοσμένοι για πάντα
να ζήσουμε τ' όμορφο,
τ' αξέχαστο μαζί...
αγάπης καλοκαίρι !

24/06/15/ Πάρης Παπανικολάου

Γλυκιά μου... δύσκολα περνούν,

Γλυκιά μου...
δύσκολα περνούν,
οι ώρες μακριά σου,
πότε πάλι θα σε συναντήσω;
Να σου πω σ’ αγαπώ !
Σκέπτομαι το λαμπερό χαμόγελο σου
και νοιώθω ευτυχής,
αναπολώ την γλυκιά σου φωνή
να μου λέει σ’ αγαπώ...
και φτερουγίζει η καρδιά μου,
από έρωτα στα ουράνια !
Θυμούμαι τις μέρες μας...
στα φοιτητικά μας χρόνια,
μετά το μάθημα κατεβαίναμε...*
χεράκι χεράκι κάτω στη πόλη,
αφού σταματούσαμε πρώτα
στη θάλασσα...
μιας που ‘ταν μπροστά μας,
να καμαρώσουμε τα γαλάζια κύματα,
καθώς ο ήλιος κόντευε ν’ αρχίσει να δύει.

Αυτές τις στιγμές θυμούμαι
μάτια μου...
τι όμορφα περνούσαμε,
και τι δε θα ‘κανα...
να τις ζήσουμε πάλι...
στη ρομαντική πόλη της Καβάλας,
όπου συνέχεια αναζητώ να 'ρχομαι
κι ας περάσαν χρόνια,
αναπολώντας...
όλες αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις !
Περιδιαβαίνω τα σοκάκια,
τους δρόμους, τις πλατείες...
περνώ μπροστά από το σπίτι που ‘μενες
και δεν αντέχω συγκινούμαι...
μακάρι να μπορούσε να γύριζε ο χρόνος πίσω...
να και το παγκάκι στο πάρκο του Φαλήρου**
καθόμασταν με τις ώρες...
τις ανοιξιάτικες φεγγαρόλουστες νύχτες,
μέχρι να έρθει η ροδαυγή,
αγκαλιασμένοι τρυφερά με πάθος...
ένα ζευγαράκι βλέπω να κάθεται τώρα εκεί,
και είναι σαν να βλέπω....εμάς...

15/09/2014 /  Καβάλα
Πάρης Παπανικολάου

(* από την περιοχή Αγ. Λουκάς)
(** πάρκο στο κέντρο της πόλης)

Η αιθερόπλαστη...

επ-ουράνια ύπαρξη
θωρία εκ-θαμβωτική
κάλλος αφροδίσιο
υπερ-αισθαντικό...
γοητεία αξεπέραστη,
δοξάζουσα μαγική...
σε ολάκερο το μεγαλείο,

όπου λατρεύω εκστατικά τώρα
με πάθος αγνό, καθάριο, πλατωνικό...

για εσένα, ω, σκέψη μου,
τα μονοπάτια της αγάπης...
στην ανθερή κοιλάδα της ψυχής μου
έστρωσα με γαλάζια κρίνα...
και ροδοκόκκινες παπαρούνες,
ευωδία ανοιξιάτικη, φαντασμαγορική
κι ας διανύουμε χειμώνα ακόμη...

το ρομαντικό δροσάτο λιόγερμα της έμμετρης ευτυχίας αναπολώ
βυθισμένος καθώς κείτομαι σε ποτάμι παγερής μελαγχολίας...

και η φαντασία αδιάκοπα ταξιδεύει
στην χλοερή πλάση όπου θα διαβούμε...

ηλιοστάσιο φθινοπωρινό, η καλοκαιρινό;
ρόδινο χάραμα μαγευτικό, η πορφυρό δειλινό;
σε σπειροειδή πηγή γαλαζωπών υδάτων;
η σε κρυσταλλένιο δάσος ελάτων;

Με αγάπη ζάμπλουτη από καρδιάς, ψυχής, και πνεύματι δοσμένοι,
για την δική μας την αγάπη, ακόμη και οι ίδιοι οι θεοί δοξάζουν
μιας που παρέμεινε αθάνατη στα χρονικά...

και σαν ιδεατή ύπαρξη επιστρέφει ξανά,
άσβηστη, αξιο-θαύμαστη, παντοτινή,
με συναίσθημα, ελπίδα, έρωτα, πάθος και στοργή
σε άυλο επίπεδο αιθεριακό...
αστραποβολούσας λάμψης,
από αστέρων πανδαισία...
σαν βακχικός χορός
θεών, αγίων και αγγέλων,

< σε ολάκερη την επ-ουράνια πλάση >

μας καλωσορίζουνε με δώρα ανεκτίμητα
από το μυστικό κουτί της Πανδώρας
ποτέ δε θα λείψουμε, έπειτα,
κι όρκο δίνουμε...
εν-αρμονισμένοι σε συμφωνία μυστηριακή
άγνωστα κονσέρτα χρυσών αιώνων
με αιθέριες νότες στο άκουσμα συναρπαστικές...

ταξίδι διάχρονων, απέραντων, ονειρ-αισθήσεων...
σε χρυσοπορφυρή δοξαστή, πλοήγηση τ' απείρου.

Απρίλιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου

Γοργόνα μου… ∞

Τα γλυκά σου χείλη θα φιλήσω
που τόσο λαχταρώ..
ένα γλυκό δειλινό
στ’ απόμερο ακρογιάλι του έρωτα,
είσαι μαγευτική σαν την αυγή...
και ρομαντική σαν το ηλιοβασίλεμα,
την όμορφη ετούτη νύχτα με φεγγάρι
θα σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου
διώχνοντας της ψυχής τον καημό.
Σ’ αγαπώ, πολύ σε αγαπώ...
αυτή η αγάπη απρόοπτα ήρθε...
και σκόρπισε κομμάτια την καρδιά μου
σε παλίρροια αναστάτωσης ερωτική.
Γαλάζιες σκέψεις σαν κύμα ονειρικές
καθώς δελφίνια στήνουν χορό χαρωπό..
γύρω από την πλάση του κορμιού σου,
γοργόνα υπέροχη των ματιών είσαι εσύ..
σε απέραντη φουρτούνα οπτασίας.
Το πάθος μου δεν είναι απατηλό,
για σένα θεά μου που λατρεύω
αν ποτέ χαθείς στον αχανή ωκεανό,
δε θα ‘χω κανένα λόγο για να ζω..
Ροβινσώνας της γοητείας σου θα 'θελα να γίνω
στη στεριά του έρωτα να αράξω..
και ανυπομονητικά να περιμένω..
σε μένα πάλι να γυρίσεις.
Την την μαγική στιγμή αναζητώ
μονάχα να βιώσω πλάι σου..
γοργόνα μου λατρεμένη..νεράιδα του απείρου
με το ωκεάνιο αλμυρο δάκρυ που κυλά
από την άκρη των ματιών μου..
στάζοντας πάνω στη καρδιά μου
υψώνοντας τα χέρια ψηλά στον ορίζοντα αχανή
κάνεις το ξέρω δε θα μ' ακούσει,
φωνάζω δυνατά παρ' όλα αυτά...
σ’ αγαπώ..
Αφιερωμένο.

Πάρης Παπανικολάου

Στη χώρα των ρομάντζων

Στη χώρα των ρομάντζων μια φορά
με τα ωραιότατα ανθόσπαρτα λιβάδια
και τα 'λιολουστα ρυάκια, γαλάζια δροσερά,
γαληνεύοντας την ψυχή με κρυσταλλένια χάδια.

Ο έρωτας ήρθε και ράγισε την καρδιά
με ρομαντικό πάθος που συναρπάζει
κάτω από την καρποφόρα ροδιά...
τις αχαλίνωτες σκέψεις εκστασιάζει.

Καθώς είμαστε κ’ οι δυο αγκαλιασμένοι...
με του ήλιου την ακτίνα τα κορμιά να λούζει
για πάντα εδώ θα ζήσουμε ευτυχισμένοι
μιας η θλίψη κι ο πόνος πια απουσιάζει.

''Κει ψηλά στον ασυννέφιαστο ουρανό,
τα πουλιά πετούν ύμνους τραγουδώντας
να και η πανέμορφη ίριδα με χρωματιστό πανό
στα χείλη μας γλυκά χαμόγελα σκορπώντας''.

Πάρης Παπανικολάου

Πελαγίσια ομορφιά

Πελαγίσιο ωραίο πάθος
συναρπάζει την καρδιά
στης θάλασσας το βάθος
κυματίζει η ομορφιά,

χρυσοκόκκινη ηλιαχτίδα
τ’ ακρογιάλι που φωτίζει
χαρωπή θερμή ελπίδα
την ψυχή μου φτερουγίζει,

ωραιότατη ξανθιά
σε κοιτάζω με καμάρι
στου νησιού την αμμουδιά
μια νύχτα με φεγγάρι,

καθώς ήρθες στη ζωή
κρατώντας δυο άνθη
πάντα θα ‘μαστε μαζί
στα ευγενή τα πάθη,

των ματιών η πανδαισία
Θα ‘σαι πάντοτε  γλυκιά μου
η θεϊκή σου παρουσία
ομορφαίνει τα όνειρα μου,

ξαναφέρνοντας σε μένα
την ευτυχία που ποθώ
με φιλιά καραμελένια
απ’ τον βυθό θα λυτρωθώ.

Πάρης Παπανικολάου

Στη πόλη της Καβάλας επέστρεψα ξανά...

Στη πόλη της Καβάλας
επέστρεψα ξανά...
στο χώρο όπου φοιτούσαμε
πάνω εκεί ψηλά...
θυμούμαι όλες εκείνες...
τις υπέροχες, αξέχαστες στιγμές
που περνούσαμε τα δυο μας...
ω, τι όμορφα ρομαντικά που ήταν
στεκόμασταν τα βράδια...
κι αγναντεύαμε τον έναστρο ουρανό,
η θάλασσα θεσπέσια φάνταζε...
με την ολόγιομη φεγγαριά
να καθρεφτίζει άπλετα το φως της
και τα φώτα της πόλεως...
μιλιούνια παντού...
αναβόσβηναν, με ρυθμό εκστατικό...
ακόμα κρατώ φυλαγμένο στη καρδιά
το τετράδιο με τους πρώτους μας στίχους
που γράφαμε εγώ για σένα...
κι εσύ για μένα με πολύ αγάπη.
έτσι εκφράζαμε εμείς τον έρωτα μας
πόσο ωραία ήταν...!
Πέντε η ώρα το απόγευμα τώρα
στέκομαι στο ανοιχτό αμφιθέατρο
και σε συλλογιέμαι ανελλιπώς...
με τους ήχους απαλής μουσικής
απ' τα δωμάτια των φοιτητών...
κοιτώντας με συγκίνηση την ζωγραφιά με σπρέι
που είχαμε ζωγραφίσει στον τοίχο !
Που να ‘σαι άραγε τώρα;
Τι κάνεις; Πως να περνάς;
Άγνωστο...
μακάρι να μπορούσα...
να γύριζα τον χρόνο πίσω,
ξεκινώντας απ' την πρώτη μέρα...
όλο αυτό το πανέμορφο ρομάντζο,
που γράφτηκε για εμάς...
στα φοιτητικά μας χρόνια...
γλυκιά μου !
Θα σε σκέπτομαι πάντα...
σαν ενθύμηση γλυκιά...
δε θα σε ξεχάσω ποτέ !
αφιερωμένο...<3

Πάρης Παπανικολάου

Τα πανέμορφα σου μάτια

Τα μάτια σου τα βλέπω πάντα όμορφα
τα μάτια αυτά γλυκά με συγκλονίζουν
στο χρώμα το γαλάζιο που ζαλίζουν
σ’ απέραντα πελάγη πλέω πανέμορφα,

από την μέρα που ‘ρθες στη καρδιά μου
ατενίζω πάλι με αισιοδοξία την ζωή...
αυτή ήταν η -μονάκριβη ποθητή- μου ευχή
στης νυχτός τα απατηλά τα όνειρα μου,

τώρα καθώς σε βρήκα ποτέ δε θα σ’ αφήσω
θα τραγουδούμε και θα χορεύουμε μαζί
γιατί όχι σε κάποιο μακρινό ξωτικό νησί
την ευτυχία του έρωτα να σου χαρίσω...

''Αγάπη μου πόσο μ’ έχεις κάνει ευτυχισμένο
τα χείλη μου στάζουν μέλι με φιλιά...
όλη μέρα ποθώ να σε βαστώ στην αγκαλιά
αιώνια το κορίτσι μου θα 'σαι 'συ το λατρεμένο''.

Πάρης Παπανικολάου

Το πάθος είχε την μορφή σου νεράιδας γλυκιάς του παραδείσου,

Το πάθος είχε την μορφή σου
νεράιδας γλυκιάς του παραδείσου,
σ' αγαπώ πάρα πολύ…
σε καρτερώ…
στης ψυχής μου την αυλή !
Τα όμορφα, αμυγδαλωτά,
σαγηνευτικά σου μάτια
με οδηγούνε νοητά
σε χρυσαφί παλάτια,
στη κοιλάδα της αγάπης
στο χρόνο μια φορά…
με τα τρεχούμενα ζεστά νερά !
Εσένα…
εσένα νηρηίδα μου θέλω μόνο,
να διώξεις της καρδιάς τον πόνο
και να χαμογελούνε πάντα
τα χείλη από ευτυχία...
μακαριότητα
γαλήνη,
πηγαία τέρψη
ευφροσύνη,

αγάπη ...
και χαρά !

Πάρης Παπανικολάου

Τώρα π' έμελλε ν' ανταμώσουμε

Τώρα π' έμελλε ν' ανταμώσουμε
το ρομαντικό λιόγερμα της έμμετρης ευτυχίας,
χρυσοπόρφυρη ομορφιά...
απαράμιλλη έκσταση, μαγεία και σαγήνη
την ατμόσφαιρα ολόγυρα στολίζει...
σε μιαν αγκάλη καθώς ολότελα δοσμένοι
σαν σ' ένα κορμί, σαν σε μια ψυχή...
στη παραμυθένια ακτή της αγάπης
το καλοκαίρι εκείνο...

22/06/15/ Πάρης Παπανικολάου

........Μες στη καρδιά του καλοκαιριού

........Μες στη καρδιά του καλοκαιριού
ο ήλιος με πάθος τις ακτίνες του σκορπούσε
..........σε έβλεπα να τρέχεις σιωπηλή
.........προς την φορά του ούριου ανέμου
..............σαν οπτασία μαγική ήσουν
................σα' γοργόνα στην στεριά
..........καθώς της θάλασσας τα κύματα
...............σκορπούσαν το γαλάζιο
.....στ' απέραντα, τα μακρινά όνειρα μου.



Πάρης Παπανικολάου

Νύχτα ασυννέφιαστη ατμόσφαιρα γαλάζια

Νύχτα ασυννέφιαστη
ατμόσφαιρα γαλάζια
στων ρομάντζων το νησί,
το φεγγάρι των ερωτευμένων
φως άπλετο σκορπούσε...
στη χρυσαφένια αμμουδιά
καθώς έσταζε μέλι με φιλιά
από τα ρόδινα μας χείλη.
Αμείλικτο βλέμμα...
χάδι γεμάτο έκσταση καυτό
σε χείμαρρο του πόθου
τα κορμιά ριγμένα,
ας μην έχει τελειωμό...
αυτή η όμορφη νύχτα.

Πάρης Παπανικολάου

Το νεραϊδένιο σου κορμί λατρεύω… και μ' ευλάβεια αγαπώ,

Το νεραϊδένιο σου κορμί
λατρεύω… και μ' ευλάβεια αγαπώ,
υπέροχη μου, θαυμάσια, γοητευτική
σαν ίριδα ουράνια, φαντασμαγορική…
ήρθες στη καρδιά μου
και σα' την γλυκιά ανατολή...
που την αυγή χαράζει…
πίσω απ' τα ψηλά βουνά !
Αγάπη μου, κάθε φορά που
στα μάτια σου ατενίζω…
την φεγγοβόλα λάμψη του ηλίου
πλανιέμαι νοερά...
σε παραδείσια λιβάδια
ευτυχίας, ευφορίας, αμέριμνης γαλήνης
άλλοτε στο χρόνο πίσω…
με εύθυμη αγάπη ενθουσιώδης
στο είναι, στη σκέψη, στη ψυχή !
Ω, πόσο σ' αγαπώ…
νεράιδα μου υποκλίνομαι
στην αστείρευτη γοητεία
και την πηγαία ομορφιά !

Ονειροπολώ... αδιάκοπα,
κάθε στιγμή κάθε στιγμή
ότι θα ζήσουμε μαζί για πάντα
σαν σε μια ψυχή αχώριστοι
σαν σ' ένα κορμί ολότελα δοσμένοι
στον καρποφόρο έρωτα...
σε τόπο στα ουράνια υπαρκτό
ανοιξιάτικο, ευωδάτο, ανθερό...
με την πολύχρωμη...
θεσπέσια πανδαισία
των κρινο-λούλουδων,
των πανσέδων, των γαρδένιων,
και των γαλάζιων ζουμπουλιών
έστω κι ας είναι σ' όνειρο…!
Δεν παύει όμως να ‘ναι αληθινό…

το ότι… πολύ σε αγαπώ !

09/06/15/ Πάρης Παπανικολάου

Στη θωρίζουσα ματιά σου αγνάντι το γαλάζιο...

Στη θωρίζουσα ματιά σου
αγνάντι το γαλάζιο...
του ωραίου ουρανού,
ζάλη εκστατική...
ταξιδεύει τις αισθήσεις
σε κόσμους αέναους...
ρομαντικούς !
Έξαψη πόθου...
λάμψη μαγική
τρυφερών συναισθημάτων
ανάμνηση γλυκιά...
χαρισμένη ελπίδα
αγάπη και στοργή,
το αγιάζι της ψυχής
μειλίχια χαϊδεύει…
το 'λιολουστο σύννεφο
της αιώνιας ευτυχίας…
στ' απέραντο λιβάδι…
των πολύχρωμων ανθών !

Πάρης Παπανικολάου

Την ώρα εκείνη... που χαράζει η ανατολή

Την ώρα εκείνη...
που χαράζει η ανατολή
στη διάφανη γαλάζια...
λίμνη της αγάπης,
το εκστατικό τραγούδι
των ολόλευκων ερωδιών,
του έρωτα...
ταξιδεύει τις αισθήσεις
σε πελάγη ευτυχίας, αλαργινά
και η...

γλυκιά, ευωδιαστή οσμή
των νούφαρο-λούλουδων
τις σκέψεις τιθασεύει
με γαλήνη και στοργή...

τ' ανοιχτοκάστανα, καθώς
κυματιστά σου τα μαλλιά
χαϊδεύω απαλά,
με χάδια μεταξένια,
νεράιδα μου...
ονειρεμένη, ω...
ηλιαχτίδα λαμπερή
στης καρδιάς τον επ-ουράνιο θόλο !
Με ευγνωμοσύνη, αγάπη
έμπρακτη ενθουσιώδης,
συλλαβιστά σου λέγω...
με αρμονία και ρυθμό

ω, πόσο όμορφη είσαι...
αξεπέραστα όμορφη !
Ιεροκηπεία μου ανθισμένη
παραμυθένια μαγική
στου παράδεισου τον μυροβόλο κήπο,
ήρθες κι έφερες...
λουλουδένια ομορφιά
κι ευτυχία χαρισμένη !
Ω, τι υπέροχη αίσθηση
αδιάλειπτη, μοναδική,
καλοσυνάτη έμπνευση
ποίηση άλλης εποχής,

η ομορφιά σου...
η σαγήνη, η λάμψη
η εκ-θαμβωτική
πως θα μπορούσε να μη συγκριθεί;
παρά μόνο...
με θεάς υπέρτατη αίγλη, αξιο-ζηλευτή;
Θαυμάσια, δοξάζουσα, αστείρευτη που 'ναι...

αγαλλίαση, πηγαία τέρψη,
βασιλεύει...
κι αμέριμνη γαλήνη...
στο νου, στη σκέψη, την καρδιά
κάθε φορά, κάθε φορά
που αναπολώ εσένα...
νηρηίδα μου λατρεμένη,
όνειρο-μυθική...
στην απέραντη γαλάζια,
ονειροπόλα ουτοπία...
αέναα, το φως των αιώνων λάμπει.

04/06/15/ Πάρης Παπανικολάου

Νοσταλγικό

Τις νύχτες δε κοιμάμαι
υποφέρω και πονώ
όταν σένα-νε θυμάμαι
που τόσο αγαπώ,

έλα στην αγκαλιά μου
σφιχτά να σε κρατήσω
και δέξου τα φιλιά μου
στα χείλη σου ν’ αφήσω,

είναι τόσο πικρές...
οι μέρες της μοναξιάς
και πάρα πολύ ψυχρές
οι σκέψεις της βραδιάς.

Σ’ ερωτεύτηκα με πάθος
δυνατό και φλογερό...
δε ξέρω αν είναι λάθος
το πόσο σ’ αγαπώ,

δεν αντέχω άλλο μακριά σου
πια κοντεύω να τρελαθώ...
ας χαιδεύσω τα μαλλιά σου
τα καστανά να λυτρωθώ.

''Την ευτυχία στη ζωή
κ’ οι δυο αυτό ποθούμε
φεγγοβολώντας η ψυχή
καθώς θ’ αγκαλιαστούμε.''

Πάρης Παπανικολάου

Σ’ αγαπώ… Είσαι ότι ωραιότερο στη ζωή λατρεύω

Είσαι ότι ωραιότερο  στη ζωή λατρεύω
ο πόθος συγκλονίζει την καρδιά μου...
για όσο πλάι μου δε θα 'σαι θα υποφέρω
μετρώντας στη βροχή τ’ αλμυρά δάκρυα μου.

Σ’ αγαπώ... μην αρνηθείς τον έρωτα μου
πριν πρώτα στην αγκαλιά σου με κρατήσεις
σε βλέπω σε κήπο μαγικό στα όνειρα μου
τα λουλούδια καθώς ήρθες να ανθίσεις.

Σ’ αγαπώ... τα λεπτά κυλούν δυσβάσταχτα
αφού δε μπορώ να νοιώσω την ζεστή πνοή σου
τα φιλιά σου λαχταρώ τα μελιστάλαχτα...
μες σε ονειρική θαλπωρή του παραδείσου.

Γλυκιά μου...  πάρα πολύ σ' αγάπησα
ακόμα κι αν είναι λάθος δε μετανιώνω,
στην άκρη σ' ένα βαθύ πηγάδι εδάκρυσα
για της ψυχής μου τον ανελέητο πόνο.

Πάρης Παπανικολάου

Για την πεντάμορφη… σονέτο

Θαυμάζω την υπέρτατη σου ομορφιά
μέσα σ’ ανθισμένο μαγευτικό κήπο
η καρδιά μου σ’ ανεξέλεγκτο χτύπο
ποθώ την γοητευτική σου συντροφιά.

Ηλιόλουστη μέρα η φεγγαροβραδιά
θα ‘ρθεις καβάλα παν’ σε λευκό ίππο
εδώ θα σε περιμένω δε θα λείπω...
στα χέρια σου βαστάς την δική μου καρδιά.

H αγάπη βάλσαμο θειο στη ψυχή...
βασιλεύει στο νου και στα όνειρα μου
να φιλώ τα δυο (ροζε) σου χείλη έχω ευχή.

Ύμνο ερωτικό αντί για προσευχή...
χαρισμένο για τα μάτια σου γλυκιά μου
απαγγέλνω σε κάθε νύχτας την αρχή.

Πάρης Παπανικολάου

Έλα λουλουδένια μου...

Έλα λουλουδένια μου...
σε καρτερώ...
με υπέρτατη αγάπη,
γλυκοχάραμα να 'ρθεις
η δείλι πορφυρό...
στην ζεστή μου αγκάλη,
να μην έβρει τελειωμό
η μαγεία του έρωτα μας...
λατρεία μου παντοτινή
δροσοσταλίδα καλοκαιρινή,
πηγαίο πάθος αστείρευτο,
νεραϊδένια μου ομορφιά.

Σε κήπο μαγικό...
με ζουμπούλια ανθισμένα,
σ' αντάμωσα για πρώτη φορά
σε όνειρο ατέλειωτο...
κι από τότε αδιάκοπα
σε σκέπτομαι...
σε νοιώθω, σε ποθώ,
κάθε στιγμή, κάθε στιγμή...
σαν ήλιος λαμπερός να βασιλεύεις
στις αισθήσεις...
στις σκέψεις,
στη καρδιά μου...

που σου ανήκει γλυκιά μου...

Πάρης Παπανικολάου

Στο κρυσταλλένιο δάσος των ονείρων

Στο κρυσταλλένιο δάσος των ονείρων
ένα δείλι πορφυρό ήταν...
η ροδοχάραμα μήπως...
συναρπαστικό;
Σημασία καμιά δεν έχει...
μέλημα μου κι ευχή...
μονάκριβη προσμένη,
στα γαλάζια σου μάτια να θωρώ...
πολύχρωμα, αστραφτερά διαμάντια,
και να...

πάλλεται η καρδιά μου εκεί ψηλά
στα ουράνια... καθώς,
το σ' αγαπώ...
θ' ακούγεται σε ολάκερη την πλάση,
βαστώντας το Φεγγάρι και τον 'Ηλιο
την Πούλια και τον Αυγερινό,
κι ακόμη...
όλα τ' άστρα του γαλαξία
σε σένα, με ευλάβεια να χαρίσω
που σου ανήκουνε Θεά μου,

θαυμάσια, υπέροχη, αξιο-ζηλευτή,
ήρθα στο κόσμο ετούτο, μονάχα
να σε λατρεύω με πάθος...
να υποκλίνομαι δοξαστικά
στη γοητεία σου...
την λάμψη,
την πηγαία ομορφιά,
αξεπέραστη που 'ναι
αστείρευτη...
μοναδική !

29/05/15/ Πάρης Παπανικολάου

Ύμνος στη Ζωή

Τ' ομορφότερο λουλούδι
γλυκιά μου σου χαρίζω
το σ' αγαπώ καθώς
με πάθος συλλαβίζω,

λατρεία μου, στολίδι
ψυχή μου, ομορφιά μου
έφερες την ευτυχία
και γαλήνη στη καρδιά μου,

μακριά σου δεν αντέχω
ούτε πια για μια στιγμή
κοντά μου αέναα σε θέλω
από 'δω και πέρα στη ζωή,

με τραγούδι από τα χείλη
την γοητεία σου δοξάζω
λόγια τρυφερά γλυκά
για σένα που θαυμάζω,

αγάπη μου, στο λιβάδι εδώ
θα ζήσουμε αιώνια ευτυχείς...
με τα κρίνα,τα ρόδα, τις τουλίπες,
τους πανσέδες, ανοιξιάτικης γιορτής,

τα γλυκόλαλα αηδόνια
θα κελαηδούνε για εμάς
για τον έρωτα μας, την αγάπη
και τα χρόνια λησμονιάς,

ποτέ δε θα αποχωριστούμε
θα πηγαίνουμε χέρι - χέρι
φθινόπωρο, χειμώνα,
άνοιξη, καλοκαίρι,

στην αγάπη...

στην ευτυχία, στον έρωτα,
στο φως, για πάντα μαζί...
θύμηση αδιάλειπτη στη σκέψη
πόσο ωραία γλυκιά ειν' η ζωή.

Πάρης Παπανικολάου

Την νύχτα την αποψινή τα άστρα τρεμοσβήνουν

Την νύχτα την αποψινή
τα άστρα τρεμοσβήνουν
με αρμονία αγάπης
και ρυθμό εκστατικό,
τα όμορφα σου μάτια, καθώς
θωρώ γλυκιά μου...
με υπέρτατη γαλήνη κι ευτυχία
στο νου, στη σκέψη, στη καρδιά,

για εσένα, ω ψυχή μου,
είναι μου και λατρεία...
με ροδοκόκκινα άνθη έστρωσα
το περιβόλι της αγάπης,
σε κόσμο πανέμορφο,
ευτυχή, ρομαντικό
μαζί τα δυο μας...
χέρι - χέρι να διαβούμε
με βλέμμα αγγελικό...
να ζήσουμε με πάθος και στοργή
το έναστρο, της αγάπης καλοκαίρι.

15/05/2015 Πάρης Παπανικολάου

Αγάπη μου... στην αγκαλιά μου έλα, μια φεγγαρόλουστη νύχτα, καλοκαιρινή

Αγάπη μου...
στην αγκαλιά μου έλα,
μια φεγγαρόλουστη νύχτα, καλοκαιρινή
σε καρτερώ...ανυπομονητικά να ξέρεις
με μια στάμνα γεμάτη από φιλιά
και λουλούδια ανθισμένα,
κατακόκκινα μυρωδάτα,

να σου πω σ' αγαπώ...
συλλαβιστά, με πάθος και στοργή
πόσο λαχταρώ γλυκιά μου !
Παρηγοριά μου μονάκριβη είναι
πότε θα σε συναντήσω...
στο λιβάδι της αγάπης,
η σε χρυσαφένια ακρογιαλιά,
η κι ακόμα...
σε κρυσταλλένιο δάσος
στην ενδοχώρα μαγικό,

φτάνει να 'ναι μακριά...

όσο γίνεται ψυχή μου μακριά...
απ' τα δυσμενή φώτα της πόλης
της δυστυχίας, του πόνου και του φθόνου,
το πηγαίο μας πάθος ν' ανταμώσουμε
με υπέρτατη γαλήνη
στο νου, στη σκέψη, τη καρδιά
'κει όπου...
ελεύθερα πετούν,
χαμογελούν...
τραγουδούν...
νεράιδες,
ξωτικά
κι αγγέλοι...

για πάντα...

να ζήσουμε αγαπημένοι
ευτυχείς...
χαρωποί κι μονιασμένοι...
σε τόπο...
υπέροχο,
ωραίο,
θαυμάσιο,
μαγευτικό,
ευλογημένο...
με αγάπη απ' τον θεό.

15/05/2015 Πάρης Παπανικολάου

μετά από ανάγνωση 
φιλοσοφικών στοχασμών...
του αγαπημένου φιλοσόφου Α. Σοπενχάουερ.

Λατρεία μου παντοτινή, δροσοστάλαχτη ηλιαχτίδα

Λατρεία μου παντοτινή,
δροσοστάλαχτη ηλιαχτίδα
παραδεισένια μαγική...
στης καρδιάς το ανθερό λιβάδι
όπου εγώ κι εσύ,
θα ζήσουμε μαζί,
μάτια μου...
για πάντα ερωτευμένοι
χαρούμενοι, ευτυχείς,
με χαμόγελο στα χείλη,
κι' αγάπη ανεκτίμητη...
από ψυχής και σώματι δοσμένοι
σε μιαν αχώριστη αγκαλιά,
κι όταν το φως της μέρας διαδέχεται...
την έναστρη μαγευτική νυχτιά
με την ολόγιομη...
καλοκαιριάτικη σελήνη,
τι ατμόσφαιρα ρομαντική...!
αδιάλειπτη, εκστατική...!
θωρώντας τ' άστρα 'κει ψηλά
να τρεμοσβήνουν…
καλοκαιρινό ρομάντζο, ω...
θαυμάσιο, ωραίο, σαν παραμύθι
μόνο που αυτό αγάπη μου...
δε θα 'χει τελειωμό...

Πάρης Παπανικολάου

Ένα όμορφο, ανοιξιάτικο, γαλάζιο δειλινό...

Ένα όμορφο, ανοιξιάτικο,
γαλάζιο δειλινό...
μαγεμένη λάμψη....
αστραφτερή σαγήνη, ομορφιά
εκάστοτε αγαλλίαση,
στη ψυχή, τον νου και την καρδιά,
ένα η σκέψη καθώς ακλόνητα
σε αιθέρια συμφωνία μουσική...
με την συμπαντική ολότητα
στο λιβάδι των μυρωμένων,
ολόλευκων κρίνων...
θαυμάσια, ρομαντική,
πηγαία τέρψη...
γλυκοστάλαχτη,
δροσάτη χαρμοσύνη,
δοσμένοι κ' οι δυο...
σε μιαν αχώριστη,
ολόθερμη αγκάλη...
μέχρι τις πρώτες στιγμές
της ροδαυγής σαν έρθει...
και μας έβρει, εκστασιασμένους
απ' την γλυκύτατη μέθη...
του έρωτα, της ευτυχίας
του πάθους, της αγάπης...

Πάρης Παπανικολάου / 26/05/2015