Σονέτο της φαντασίας

Είναι τόσο δύσκολα τα βράδια,
κλαίει η ψυχή μου από πόνο,
σε αναπολώ κι από πάθος λιώνω,
λαχταρώ πάλι τα ζεστά σου χάδια.

Ταξιδεύω σε δροσερά λιβάδια,
σε έναν άλλο μακρινό χρόνο,
εσένα ν' αντικρίζω θέλω μόνο,
σβήνοντας της μοίρας τα σκοτάδια.

Η αλησμόνητη σου παρουσία,
που να ξεπεράσω δε μπορώ,
συλλογιέμαι με παράπονο βαθύ.

Ονειροπολώ μ' αχαλίνωτη φαντασία,
καθώς την γαλάζια θάλασσα θωρώ,
το κύμα της αγάπης πότε θα ‘ρθει;

© Πάρης Παπανικολάου