Σε λατρεύω... όσο τίποτε άλλο στο κόσμο

Σε λατρεύω...
όσο τίποτε άλλο στο κόσμο,
μαγευτική ηδονή...
διαπερνά τις σκέψεις μου,
κάθε φορά που σ’ αντικρίζω. 

Σε θαυμάζω...
σαν Αφροδίτη της Μήλου,
μόνο με θεάς,
θα μπορούσε να συγκριθεί...
η τελειότατη σου ομορφιά.

Σ’ αγαπώ...
πιο πολύ απ’ την ζωή μου,
τι νόημα θα 'χε πια,
δίχως εσένα...
γλυκιά μου;

Σε σκέπτομαι...
να ‘ρχεσαι καβάλα παν’...
σε άσπρο ίππο,
στ’ ονειρικό κάστρο μια φορά...
στο λιβάδι της ψυχής.

Σε θέλω...
μιαν έναστρη νύχτα...
το κορμί σου να γευτώ,
σε κάποιο ξωτικό νησί,
κάτω από το φως...
του ολόγιομου φεγγαριού.

Αν σε χάσω...
άγνωστο τι θα απογίνω...
μόνος στο κόσμο θα μείνω,
την μονάκριβη συντροφιά σου...
όμοια πουθενά δε θα βρω.

© Πάρης Παπανικολάου