Αλησμόνητη αγάπη

Αλησμόνητη αγάπη,

βασανίζει την καρδιά,

δεν αντέχω άλλο την λύπη,

δε περνάει κ’ η βραδιά.

Δε μπορώ να σε ξεχάσω,

όσο και να προσπαθώ,

θέλω να σε αγκαλιάσω,

πια κοντεύω να τρελαθώ.

Είσαι σαν την ανεμώνη,

που ανθίζει ένα πρωί,

η ψυχή μου είναι μόνη,

πονεμένη και πικρή.

Στα χειλάκια σου θα δώσω,

το φιλί μου το γλυκό,

κλαίω ώσπου να βαλαντώσω,

πάθος μου γοητευτικό.

Πάρης Παπανικολάου

Καρδιοχτυπώ τα βράδια

Καρδιοχτυπώ τα βράδια,

γιατί δε βρίσκεσαι κοντά μου,

μου λείπουν τ’ απαλά σου χάδια,

που γλυκαίνουν την καρδιά μου.

Έλα λοιπόν πλάι σε μένα,

μην το σκέπτεσαι άλλο,

τα μάτια μου είναι λυπημένα,

και το βάσανο πικρό μεγάλο.

Σε αγάπησα και θα σ’ αγαπώ,

να το ξέρεις αυτό γλυκιά μου,

για σένα τις νύχτες τραγουδώ,

γιατί βρίσκεσαι μακριά μου.

Το κορμί σου είναι φλογερό,

με τι πάθος το λατρεύω,

ένα αστέρι κοιτώντας λαμπερό,

εύχομαι να βρω εσένα που γυρεύω.

Πάρης Παπανικολάου

Στους πρόποδες της αγάπης

Η αγάπη μας χτίστηκε,

στης ίριδος τους πρόποδες,

και με χρώματα ντύθηκε,

από γλυκές νεράιδες.

Ερωτευμένοι με πάθος,

πάμε στο λιβάδι χέρι χέρι,

να σου χαρίσω κόκκινο άνθος,

εν’ ανοιξιάτικο μεσημέρι.

Είσαι η όμορφη ηλιαχτίδα,

που φωτίζει τα όνειρα μου,

κ’ η λαμπερή μου ελπίδα,

βαθιά μες στην καρδιά μου.

Στα μάτια σου αντίκρισα,

τον γαλάζιο ωραίο ουρανό,

τα χείλη σου καθώς φίλησα,

ένα ρομαντικό δειλινό.

Πάρης Παπανικολάου

Μάτια όμορφα σαν ήλιοι

Τα μάτια σου τι όμορφα,

τα κοιτώ και με ζαλίζουν,

σαν ήλιοι είναι πανέμορφα,

με φως τις σκέψεις πλημμυρίζουν.

Αγάπη μου ποτέ να μην χαθείς,

από κοντά μου θα ‘ναι κρίμα,

δε μπορείς κι εσύ ν’ αντισταθείς,

σε αυτόν τον έρωτα ποίημα.

Για τα φιλιά σου υποφέρω,

που γλυκαίνουν με χάδια την ψυχή,

τον παράδεισο στη γη να φέρω,

είναι της νυκτός μου η προσευχή.

Με άνθη στόλισες την καρδιά μου,

έπειτα θα σε λατρεύω αιώνια,

η ελπίδα ξύπνησε στα όνειρα μου,

καθώς ήρθε η γαλήνια ομόνοια.

Πάρης Παπανικολάου

Αγάπη μου…

Μη μ’ αφήνεις άλλο μόνο,

να υποφέρω μακριά σου,

λαχταρώ την συντροφιά σου,

να επουλώσει κάθε πόνο.

Οι νύχτες είναι πικρές,

αφού δεν είσαι ‘συ εδώ,

τα μάτια σου πότε θα δω,

ν’ ανθίσουν οι χαρές;

Θα σε γλυκαίνω με φιλιά,

αν πεις να ‘ρθεις κοντά μου,

θα σε κρατώ στην αγκαλιά μου,

χαϊδεύοντας τα ωραία σου μαλλιά.

Η καρδιά μου έγινε κομμάτια,

Απ’ τον έρωτα μου για σένα,

θα ζήσουμε ευτυχισμένα,

σε κόσμο μ’ ονειρικά παλάτια.

Παγωμένη είναι η ψυχή μου,

κι ας διανύουμε καλοκαίρι,

τον έρωτα η θεά να φέρει,

είναι τα βράδια η προσευχή μου.

Πάρης Παπανικολάου

Για να σβήσουν...

Για να σβήσουν οι στεγνοί μου πόθοι,
από την κόλαση της ευτυχίας σου,
μια γλυκιά ηδονή…
απ’ τα χείλη σου κατακλύζει,
γεμάτη από φιλιά…
πλημμυρίζοντας την καρδιά μου…!!!

Πάρης Παπανικολάου

Για μια γόησσα

Είσαι της ζωής μου τ’ άνθος,

που φύτρωσε ένα δειλινό,

και το γλυκό το πάθος,

της καρδιάς μου σκοτεινό.

Πάρα πολύ σ’ αγάπησα,

είναι το λάθος που πληρώνω,

στη ψυχή μου να μπεις σε άφησα,

και τώρα πικρά το μετανιώνω.

Δε πρόκειται ποτέ να σε ξεχάσω,

η σκέψη μου σε σένα ταξιδεύει,

θέλω ξανά να σε αγκαλιάσω,

η υπομονή μου πια δεν περισσεύει.

Το πρόσωπο σου συνεχώς μπροστά μου,

μια ψευδαίσθηση απέραντη ωραία,

είσαι η ατέλειωτη συμφορά μου,

γόησσα στα μάτια μου μοιραία.

Πάρης Παπανικολάου

Ερωτική επιστολή

Σ’ αγαπώ,  πολύ σε αγαπώ,

ήταν θέλημα της μοίρας η αγάπη τούτη να ‘ρθει..

δωσ’ μου μια θέση στη καρδιά σου,

έστω και την πιο μικρή.

Πλημμυρίζω από συναισθήματα κι ερωτικό πόθο..

κάθε φορά που σε σκέπτομαι γλυκιά μου,

λατρεύω τον  υπέροχο ψυχικό σου κόσμο..

θησαυρό ανεκτίμητο μπορεί κανείς μόνο ν’ αντικρίσει,

πόσο θα ‘θελα ν’ αγναντεύω το χαμόγελο σου συνεχώς..

ω, αυτό το όμορφο χαμόγελο που στάζει μέλι.

Ίσως να μην σε βαστάξω ποτέ στην αγκαλιά μου..

αυτό πολύ με απελπίζει δεν ξέρω αν θα τ’ αντέξω,

πάντως και να μη συμβεί ποτέ..

δε θα παύσω να σ’ αγαπώ.

Τις νύχτες με κρατούν συντροφιά οι σκέψεις μου για σένα,

μου δίνουν νόημα και κουράγιο στη ζωή,

που ‘ναι τόσο πικρή μακριά σου..

κι ας έχω παύσει να νοιώθω τόσο μόνος,

ξέροντας ότι υπάρχεις εσύ στο κόσμο τούτο..

ταξιδεύουν τα όνειρα μου μαζί με τα δικά σου,

σε παραδείσιους τόπους ωραίους  μαγευτικούς..

όπου δεν υπάρχει πόνος κι οδύνη…

εκεί θα ‘θελα να ζούσαμε κ’ οι δυο ευτυχισμένοι,

λουλούδια  θα μας ζαλίζουν γλυκά τις αισθήσεις..

με τα χρώματα τους τα εκθαμβωτικά,

και τα πουλιά θα στέκονται στα κλαδιά..

κελαηδώντας ύμνους για μας ερωτικούς.

Τα χρόνια θα κυλούν γαλήνια νεράιδα μου,

αν μια μέρα πιαστούμε χέρι χέρι στη ζωή..

ακόμα κι αν μη γίνει πραγματικότητα,

ποτέ η επιθυμία τούτη…

δεν θα παύσω ποτέ, μα ποτέ να σ’ αγαπώ..

και να σε σκέπτομαι αδιάκοπα,

η τελευταία σκέψη μου πριν κλείσω τα μάτια..

θα είσαι εσύ που τόσο λατρεύω.

Παντοτινά δικός σου…

29/04/2009 Πάρης Παπανικολάου

Ευλογημένη αγάπη

Είναι γραφτό να είμαστε μαζί,

ας το παραδεχτούμε,

μια μέρα θ’ αγκαλιαστούμε,

με φλόγα πάθους δυνατή.

Τις νύχτες σένα ονειροπολώ,

γυμνή να τρέχεις μέσα σε κήπο,

η καρδιά μου σε ξέφρενο χτύπο,

απ’ έρωτα στον ουρανό πετώ.

Αυτή η ευλογημένη αγάπη,

ήρθε απρόσκλητα στη ζωή,

συγκλονίζοντας την ψυχή,

σβήνοντας το μαύρο δάκρυ.

Ήταν δύσκολα τα χρόνια,

μέχρι να ‘βρω εσένα,

έξαψη πόθου μελένια,

έλιωσε της καρδιάς τα χιόνια.

Βασανιζόμαστε κ’ οι δυο,

όσο είμαστε καλή μου χώρια,

μας πνίγει η στενοχώρια,

και μας ρίχνει στο καημό.

Ας φύγουμε σαν διωγμένοι,

και να πάμε κάπου μακριά,

χωρίς να μας ξέρει κανείς πια,

θα ζήσουμε για πάντα ευτυχισμένοι.

Πάρης Παπανικολάου

Ανδρομάχη

Ανδρομάχη, γλυκιά μου Ανδρομάχη !

Για να σε κατακτήσω έδωσα μεγάλη μάχη,

ακόμα κι αν μου κόστιζε την ζωή,

Ο έρωτας θέλει θάρρος, τόλμη κι αρετή.

Όταν τα βράδια δε σε συναντώ,

υποφέρω και πάρα πολύ πονώ,

είσαι η χρυσαφένια μου γοητεία,

κ’ η ποθητή της καρδιάς μου ευτυχία.

Τα μάγουλα σου ροδοκόκκινα από ντροπή,

έτσι σε θέλω… πάντοτε σεμνή,

να μην ονειρεύονται τ’ άλλα αρσενικά,

ότι μπορούν να σε βαστάξουν στην δική τους αγκαλιά.

Τα μάτια σου τι όμορφα που ‘ναι,

την ζεστασιά του έρωτα αντηχούνε,

καστανόχρωμα, αμυγδαλωτά κι ωραία,

δε σ’ ερωτεύτηκα αγάπη μου τυχαία.

Πάρης Παπανικολάου

Πληγωμένη καρδιά

Με πλήγωσες την καρδιά,

αγάπη μου άκαρδη σκληρή,

μιαν ανοιξιάτικη βραδιά,

στη κάμαρη μου την μικρή.

Οι τελευταίες σου λέξεις,

πριν κλείσεις πίσω σου την πόρτα,

ήταν οι  πικρές σου σκέψεις,

που θα θυμούμαι για πάντα.

Γιατί με άφησες μονάχο,

βυθισμένο στην μιζέρια;

Δε θα ακούσω ξανά τον ήχο,

απ’ τα χείλη σου τα ωραία.

Αν ποτέ πεις να γυρίσεις,

εδώ θα ‘μαι και θα περιμένω,

την αγάπη σου άδικα μην χαραμίσεις,

στον πρώτο τυχόντα ξένο.

Πάρης Παπανικολάου

Παντοτινή αγάπη

Πέρασαν κιόλας τρεις μήνες

κι όμως μακριά σου δεν αντέχω,

έκρυψαν το φως του ήλιου οι κουρτίνες,

αλλά εσένα στο τζάμι ακόμη βλέπω.

Η καρδιά μου έγινε κομμάτια,

από την μέρα που ήρθες σ’ εμένα,

μέσα στα καστανά μου μάτια,

τα δάκρυα μου ‘μειναν ξεχασμένα.

θα σ’ αγαπώ να ξέρεις παντοτινά

κι ας μην σε ξαναδώ ποτέ μπροστά μου,

βάσανο ‘γιναν οι σκέψεις καθημερινά,

στέρεψε σαν ποτάμι η χαρά μου.

Να σε ξεχάσω γλυκιά μου δε μπορώ,

ο νους μου συνεχώς σε σένα ταξιδεύει,

θα ‘σαι αδιάκοπο μου όνειρο,

παράσταση ξανά ξανά παιγμένη.

Πάρης Παπανικολάου

Σε κήπο ερωτικό

Μέσα σε κήπο ερωτικό,

θ’ ανθήσει η χαρά μου,

πάθος μου μοναδικό,

εσύ κρατάς τα όνειρα μου.

Γλυκιά μου χωρίς εσένα,

δεν αντέχω ούτε στιγμή,

κάθε μέρα σ’ αγαπώ ολοένα,

είσαι του πόθου μου η πηγή.

Τα μάτια σου τα μελιά,

πόσο λατρεύω να κοιτάζω,

σαν τρέχουνε τα δάκρυα,

όταν από ερώτα στενάζω.

Η καρδιά μου ραγίζει στα δυο,

κάθε φορά που σ’ αντικρίζω,

να μ’ αγαπάς, να σ’ αγαπώ,

από πόθο για σένα πλημμυρίζω.

Πάρης Παπανικολάου

Σκέψεις αγάπης φωτεινές

Τα χείλη σου σκέτη γλύκα,

στάζει το μέλι με φιλιά,

στα μάτια σου που βρήκα,

την φωτεινή αντηλιά.

Η γοητεία σου θαμπωτική,

σε κοιτώ κι από πάθος λιώνω,

είσαι γυναίκα ερωτική,

σ’ αγαπάω στο δηλώνω.

Είσαι το φως μες στην ψυχή,

που φέρνει γαλήνη κι αρμονία,

κι έγινε όμορφη η ζωή,

διώχνοντας την μελαγχολία.

Η φύση έχει για σένα στολιστεί,

με κατακόκκινα λουλούδια,

μια νεράιδα σιγοτραγουδεί,

ρομαντικά τραγούδια.

 Η ψυχή μου φτερουγίζει,

από πόθο γλυκό για σένα,

η ευτυχία πλημμυρίζει,

ο έρωτας καθώς ήρθε σε μένα.

Τις νύχτες καρδιοχτυπώ,

τρυφερά όταν σ’ αγγίζω,

θα μ ‘ αγαπάς, θα σ’ αγαπώ,

την καρδιά μου σου χαρίζω.

Πάρης Παπανικολάου

Γαλάζια οπτασία

Γαλάζια ήσουν οπτασία,

εκεί ψηλά στον ουρανό,

του μυαλού μου ουτοπία,

που για σε’ καρδιοχτυπώ.

 Απ’ τα μάτια σου κύλισε,

ένα διάφανο δάκρυ,

πάνω σε άνθος έπεσε,

που φύτρωσε σε κήπου την άκρη.

Στη ψυχή σου αντικρίζω,

την ομορφιά του παραδείσου,

μες σε απέραντη γαλήνη.

 Από έρωτα πλημμυρίζω,

για το μελένιο κορμί σου,

ύψιστη ευφροσύνη !

Πάρης Παπανικολάου

Στου έρωτα την ακρογιαλιά

Καθώς σε χάιδευα απαλά,

μια φεγγαρόλουστη νύχτα,

και με φιλιά στα χείλη πολλά,

με χάρισες μια γλυκιά καληνύχτα.

 Τα καστανά σου μαλλιά,

κυμάτιζαν από τον αγέρα,

μέσα στην ζεστή μου αγκαλιά,

ήρθες σιωπηλά μια Δευτέρα.

Τα ματάκια σου τα μελιά,

με περηφάνια αγναντεύω,

στην όχθη που σε συνάντησα.

 Στου έρωτα την ακρογιαλιά,

μαζί σου θέλω να χορεύω,

με πάθος καυτό σε αγάπησα.

Πάρης Παπανικολάου

Χτυποκάρδια τα βράδια

Άκου τον χτύπο στην καρδιά,

πως χτυπάει για σένα,

μιαν έναστρη βραδιά,

έλα αγάπη μου σε μένα.

Σ’ ερωτεύτηκα με πάθος,

τόσο δυνατό και φλογερό,

είσαι της ζωής μου τ’ άνθος,

που ανθίζει ένα δειλινό.

Γιατί προτιμάς να με βασανίζεις;

Αντί να μου χάριζες φιλιά,

από πόθο κι εσύ πλημμυρίζεις,

μην το τυραννάμε άλλο πια!

Η ονειρική μου είσαι πριγκίπισσα,

που κυβερνά τα όνειρα μου,

στα μάτια σου αντίκρισα την γόησσα,

που ‘βαλε φωτιά μες στην καρδιά μου.

Πάρης Παπανικολάου

Για μια ξανθούλα

Τα ξανθά σου μαλλιά,

αστραφτερά κι ωραία,

στο λαιμό χαϊμαλιά,

κυμάτιζαν με αέρα.

Σκουλαρίκια ασημένια,

κρέμονται στ’ αυτιά σου,

δαχτυλίδια χρυσαφένια,

φοράς στα δάχτυλα σου.

Το γαλάζιο σου φόρεμα,

πρόβαλλε με χάρη το κορμί,

των ματιών δεν ήταν όραμα,

η κίνηση σου η καμαρωτή.

Κάθε φόρα που περνάς,

απ’ το μπαλκόνι μου μπροστά,

χωρίς να κοιτάς με προσπερνάς

και μου ραγίζεις την καρδιά.

Πάρης Παπανικολάου

Από την στιγμή που ‘ρθε

Από την στιγμή που ‘ρθε,

ο έρωτας στα όνειρα μου,

τα καυτά φιλιά σου που ‘ναι;

Να ζεστάνουν την καρδιά μου.

 Είσαι τ’ ωραιότερο άνθος,

που ανθίζει ένα πρωί,

και το παράφορο πάθος,

στη ψυχή μου την αγνή.

Τα πανέμορφα σου μάτια,

δε χορταίνω να κοιτάζω,

ένα ρομαντικό δειλινό.

 Η καρδιά μου έγινε κομμάτια,

από σένα που θαυμάζω,

δεν αντέχω άλλο να πονώ.

Πάρης Παπανικολάου

Του πόθου η πηγή

Τα μάτια σου αγάπησα,

με πάθος ωραίο φλογερό,

απ’ το χέρι σου σε κράτησα,

ένα βράδυ βροχερό.

Πανέμορφη είσαι καλλονή,

συγκλονίζεις την καρδιά μου,

είσαι του πόθου η πηγή,

που ξεδιψώ τον έρωτα μου.

Με τι καμάρι περπατείς,

τους αγρούς και τα λιβάδια,

είσ’ η δροσούλα της αυγής,

που ξημέρωσε με χάδια.

Το κορμί σου πως θαυμάζω,

είναι της ζωής μου η γοητεία,

λαχταρώ κι αναστενάζω,

καθώς μου ‘γινες λατρεία.

Πάρης Παπανικολάου

Ο έρωτας σαν ήρθε…

Ο έρωτας σαν ήρθε πάλι,

με χάδια και γλυκά φιλιά,

πόσο μου ‘λειψε η ζεστή αγκάλη

και των ματιών η φεγγοβόλα αντηλιά.

 Είσαι η πεντάμορφη παρέα,

που με χαρίζει συντροφιά,

κυρία γοητευτική κι ωραία,

έδιωξες της ζωής την συννεφιά.

Των ματιών σου το χρώμα,

γαλάζιο σαν τον ουρανό,

φωτίζει με ελπίδα τη καρδιά.

 Ο έρωτας κι αν φύγει ακόμα,

εσύ θα είσαι πάθος μου παντοτινό,

μες στη ψυχή μου βαθιά.

Πάρης Παπανικολάου