Πες μου... Νοιώθεις στη καρδιά…

Πες μου...

Νοιώθεις στη καρδιά…
Τον ίλιγγο του έρωτα;
Εγώ λιώνω από καυτό...
πόθου πυρετό,
κάθε φορά που σ’ αντικρίζω.
Θα ‘θελα να ‘μαι το αγοράκι σου…
κι εσύ το γλυκό μου κοριτσάκι,
θα ‘μαστε για πάντα ευτυχισμένοι…
θα δεις.
Σε ονειρικά ποτάμια γαλήνιας ηρεμίας,
θ' ανταμώσουμε γλυκιά μου…
να ζήσουμε μαγευτικές στιγμές…
του πηγαίου έρωτα μας.
Στο πιο μακρινό νησί…
γιατί όχι;
Ας πάμε ν' απολαύσουμε...
το καυτό μας πάθος στην ακρογιαλιά…
σ’ ένα λόφο ανθισμένο ίσως;
Η σε λιβάδι καταπράσινο δροσερό,
στη χώρα των γαλήνιων υδάτων;
Κι όπου αλλού λαχτάρα η ψυχούλα σου.
Τι θα ‘λεγες…
για την νεραιδοχώρα των χρωμάτων;
Πολύχρωμη πανδαισία,
θα τιθασεύει τις σκέψεις μας τρυφερά…
καθώς μελιστάλαχτα φιλιά,
θα πλημμυρίζουν...
απ' τα καυτά μας χείλη.
Με χάδι βελουδένιο…
θ' αγγίζω τα μελαχρινά σου μαλλιά,
παρότι κατάμαυρα…
φωτίζουν με φλόγα αστραφτερή,
τα μονοπάτια της ψυχής μου.
Ποτέ δε θα σ’ αφήσω…
να φύγεις από κοντά μου,
είσαι το ελιξίριο για μένα,
στη γη του παραδείσου…
κ’  η γλυκιά αρμονία,
πανέμορφης φωταψίας χαρωπής...
μέσα στα καστανά μου μάτια.
Πάντοτε θα ‘σαι 'συ ο πηγαίος θησαυρός,
της δόξας και της απόλυτης ευτυχίας…
με αγάπη θεϊκή θα σ' αγαπώ...
κι ευλαβικά θα σε λατρεύω,
είσαι ότι ομορφότερο είχα ποτέ.

© Πάρης Παπανικολάου