Αγάπη μου...απ’ την στιγμή που σ’ αντίκρισα...

Αγάπη μου...<3
απ’ την στιγμή που σ’ αντίκρισα...
δεν έπαυσα λεπτό να σε συλλογιέμαι,
άλλοτε τα δυο μας...
να περπατούμε στο λιβάδι,
άλλοτε πάλι...
γυμνοί να τρέχουμε...
σε δροσερή νυχτερινή ακρογιαλιά,
καθώς το φως του φεγγαριού...
άπλετα φώτιζε τα κύματα τα γαλάζια.
Εσύ σκέψη μου...
τα χείλη σου τα κερασένια,
πόσο θα ‘θελα να γευτώ...
και τα ακροδάχτυλα μου,
μες στη κατάξανθη σου χαίτη...
ράθυμα να βυθίσω.
Το αγνό θειο πάθος,
ας συνεπάρει τις καρδιές μας...
καθότι θα ενωθούν σε μια.
Αχ, γλυκιά μου...
το λαμπερό χαμόγελο σου,
ν’ αγνάντευα λατρεύω...
καθώς γλυκόλογα πολλά...
θ’ αναβλύζουν διαρκώς...
απ’ τα βάθη της ψυχής μου.
Ο έρωτας μου για σένα...
ποτέ, μα ποτέ δε θα σβήσει,
σαν σκλάβος χαρωπός...
θα υποκλίνομαι,
στη μαγευτική σου γοητεία...
και την πηγαία ομορφιά.
Αγάπη μου σε θέλω...
δεν αντέχω άλλο μακριά σου.
αφιερωμένο.

© Πάρης Παπανικολάου

Το κάλεσμα της Αγάπης

Έλα Αγάπη σ’ εκλιπαρώ,
στη ζεστή μου αγκαλιά,
να χαϊδέψω λαχταρώ,
τα ωραία σου μαλλιά.

Είσαι τόσο γοητευτική,
σαν το ηλιοβασίλεμα,
για αγάπη ρομαντική,
γράφω απόψε ποίημα.

Λατρεύω και θαυμάζω,
τα όμορφα σου μάτια,
γίνεται σαν τ’ αντικρίζω,
η καρδιά χίλια κομμάτια.

Είσαι το λευκό λουλούδι,
στης ζωής μου την αυλή,
σου λέω με τραγούδι,
σ’ αγαπώ πάρα πολύ.

Του έρωτα τα χάδια,
χρόνια τώρα καρτερώ,
σ’ ανοιξιάτικα λιβάδια,
εσένα ψυχή μου αναζητώ.

Να πνιγούμε στα φιλιά,
ώσπου να ξημερώσει,
η ολοφώτεινη αντηλιά,
την γαλήνη της θα δώσει.

© Πάρης Παπανικολάου

Φθινόπωρου θλίψη

Φθινόπωρου θλίψη…
τάραζε το είναι,
με δάκρυα όξινης βροχής,
που στη ψυχή…
ρηχά αντηχούσε..
σκέψεις ξεχασμένης ευχής.

Ίσως…
τα δάκρυα,
με δάκρυα να σβήσουν…
σαν πέσουν καταγής,
λουλούδια μυρωδάτα…
θ' ανθίσουν…
με πρόνοια στοργής,
και θα ξανανταμώσουν…
τα πάθη της σιωπής.

© Πάρης Παπανικολάου

Όμορφη μου..

Όμορφη μου, γλυκιά αγαπημένη,
κατοικείς μέσα στην καρδιά μου,
μη φύγεις πότε από κοντά μου,
πλάι μου θα ‘σαι πάντα ευτυχισμένη.

Ξέρω ότι είσαι κι εσύ ερωτευμένη,
παράφορα μοναχά μαζί μου,
εκστασιάζεις με πάθος την ψυχή μου,
στην αποψινή νύχτα την φεγγαρολουσμένη.

Λιώνω από πόθο βαθύ όταν σε κοιτάζω,
τα φωτεινά σου μάτια που τόσο αγαπώ,
έφερες ένα δειλινό σε μένα την γαλήνη.

Σε βαστώ στην ζεστή μου αγκαλιά κι ελπίζω,
αιώνια ότι θα σ’ αγγίζω και θα καρδιοχτυπώ,
πάνω στην όχθη που φέγγει η ολόλευκη σελήνη.

© Πάρης Παπανικολάου

Σε αναζητώ...

Άλλη μια νύχτα χωρίς εσένα,
μου λείπει το ζεστό σου φιλί...
για πάντα θα σ’ αγαπώ πολύ,
με λατρεία χρυσοσμαραγδένια.

Γυρνά σε μένα πάλι πίσω,
έφταιξα το παραδέχομαι...
στη θλίψη πνιγμένος βρίσκομαι,
τις τύψεις δε μπορώ να σβήσω.

Την πηγαία σου ομορφιά...
που μ' ευλάβεια θαυμάζω,
τα μάτια σου όταν κοιτάζω...
της ψυχής χάνεται η συννεφιά.

Τα μελαχρινά σου αγγίζω μαλλιά
και νοιώθω ψηλά στο παράδεισο...
παρότι μαύρα δε θυμίζουν άβυσσο,
υπέροχα είναι αστραφτερά.

Η ωραιότατη σου παρουσία...
ελπίδα φωτός μες στη ψυχή...
κι ομορφότερη γίνεται η ζωή,
μαγεύοντας γλυκά την φαντασία.

Θυμάσαι που 'μασταν αγκαλιασμένοι;
Στιγμές θαυμάσιες ονειρικές...
ατέλειωτες νύχτες ερωτικές...
στον έρωτα θεό κι δυο δοσμένοι.

Ακόμα κι αν δε γυρίσεις πίσω,
θα σ' ονειροπολώ τα βράδια...
θα ταξιδεύω με τον νου μου σε λιβάδια,
να σε ποθώ ποτέ δε θα σταματήσω.

<< Όλα όσα αισθάνομαι γλυκιά μου,
με θάρρος στα εξομολογούμαι,
και για τα λάθη απολογούμαι,
γιατί υποφέρει πολύ η καρδιά μου. >>

© Πάρης Παπανικολάου

Ταξίδι της ψυχής

Δεν μπορώ…
στιγμή μακριά σου,
πότε θα σε συναντήσω…
γλυκιά μου πάλι;
Τα δυο σου χείλη να φιλήσω…
να ταξιδεύει η ψυχή μου,
στις απαρχές του παραδείσου.

Είσαι ότι ομορφότερο…
λατρεύω στη ζωή,
σ’ ερωτεύτηκα παράφορα…
και θα σ’ αγαπώ…
παντοτινά πολύ,
ώσπου τα μάτια μου...
ερμητικά να κλείσω.

© Πάρης Παπανικολάου

Εκτυφλωτική ομορφιά

Σε αγάπησα πολύ...
απόψε στο δηλώνω,
νεραιδούλα μου γλυκύ...
από έρωτα για σένα λιώνω.

Μ' ένα φιλί στα χείλη,
γλυκό και φλογερό...
εν’ απριλιάτικο δείλι,
πανέμορφο ρομαντικό.

Με αιθέριο χάδι...
θ' αγγίζω το κορμί σου,
ξημέρωμα σε λιβάδι...
επίγειου παραδείσου.

Η λαμπερή σου παρουσία,
χαρίζει αγάπη κι ελπίδα...
χρωμάτων πανδαισία,
στα μάτια σου που είδα.

Τι πάθος για εσένα,...
νοιώθω εκπληκτικό,
ζωή καραμελένια...
ντελίριο ερωτικό.

Τ' αστραφτερά σου μαλλιά,
μακριά και χρυσαφένια...
θα τ' αγγίζω απαλά,
με χάδια ανθομεταξένια.

Η γοητεία σου που ‘ναι,
αξεπέραστη στη γη...
τα μάτια σου αντηχούνε,
το ρομάντζο στη ζωή.

Υπέροχα είσαι γοητευτική...
κινείσαι με τέτοια χάρη,
ομορφιά εκτυφλωτική...
του θεού καμάρι.

© Πάρης Παπανικολάου

Νεράιδα μου αγαπημένη

Νεράιδα μου αγαπημένη,
σ’ αγαπώ πάρα πολύ…
πότε θα σε συναντήσω πάλι;
Σε νοιώθω στη ζεστή μου αγκάλη
να λαχταρώ απεγνωσμένα…
των χειλιών σου το φιλί.

Είσαι εσύ η ηλιαχτίδα,
στης ψυχής μου την αυλή…
που φέρνει το φως με αγάπη,
στοργή γλυκιά καλοσυνάτη…
και στην σκέψη αντανακλά
η ακτίνα του πόθου μιαν αυγή.

© Πάρης Παπανικολάου

Δροσοστάλαχτη ηλιαχτίδα

Τ’ ανοιξιάτικα βράδια...
σε ποθώ στην αγκαλιά,
θα περιμένω με φιλιά...
και ανθομεταξένια χάδια.

Τ’ αμυγδαλωτά σου μάτια,
καστανόχρωμη ομορφιά...
μονάκριβη μου συντροφιά,
σε ανθισμένα μονοπάτια.

Μελαχρινή μου γοητεία...
τι ωραία ολόισια μαλλιά,
η υπέροχη μου αντηλιά...
στης καρδιάς την ουτοπία.

Δροσοστάλαχτη ηλιαχτίδα,
τις σκέψεις μου φωτίζει...
η αγάπη πλημμυρίζει....
με αγνή στοργή κι ελπίδα.

Είν’ ένας έρωτας γλυκός,
λιώνω όταν σε κοιτάζω...
με λατρεία σε θαυμάζω,
είναι ο μόνος μου σκοπός.

Θα ‘θελα να ‘μαστε μαζί...
χεράκι χεράκι πιασμένοι,
στην ευτυχία δοσμένοι...
από ‘δω και πέρα στη ζωή.

© Πάρης Παπανικολάου

Αγάπη μου…ღ θέλω συνέχεια να ακούω,

Αγάπη μου…ღ
θέλω συνέχεια να ακούω,
το σ’ αγαπώ…
από τα ρόδινα σου χείλη,
καθώς οι λέξεις…
θα πέφτουν στο χώμα…
και θα φυτρώνουν άνθη…
μυρωδάτα, όμορφα τ’ αγρού.

Αγάπη μου…ღ
πόσο ευτυχής νοιώθω,
κάθε φορά που χαμογελάς…
η ψυχή μου πέτα ψηλά…
‘κει ψηλά…
στα ουράνια του έρωτα,
και μες στα σύννεφα ζωγραφίζω…
μια καρδιά που σου ανήκει…
και πολύ πολύ σε αγαπά.

© Πάρης Παπανικολάου

Χαρμόσυνη ουτοπία

Σε καταπράσινο λιβάδι,
ανθισμένο λαμπερό...
ένα τρυφερό σου χάδι,
χρόνια τώρα λαχταρώ.

Θεά μου σε λατρεύω,
και πολύ σε αγαπώ...
αν φύγεις θα υποφέρω,
για κάμποσο καιρό.

Είσ’ η πιο όμορφη...
ύπαρξη που ‘χω δει,
νεράιδα πεντάμορφη,
και σαγηνευτική.

Θα γεύομαι με φιλιά...
τ' αιθέρια σου χείλη,
στη θαυμάσια αντηλιά,
τι υπέροχη γαλήνη.

Τι ωραίο πάθος...
ξημερώνει στη ζωή,
είσαι σαν το άνθος,
που μαγεύει τη ψυχή.

Τα λαμπερά σου μαλλιά,
χυτά και μεταξένια...
να τ' αγγίζω απαλά...
με χάδια βελουδένια.

Ερωτευμένος είμαι πια...
από την μέρα που ‘ρθες,
μιας νύχτας ξαστεριά...
γλυκά χαμογελούσες.

Κορμί από κεχριμπάρι...
θειο δώρο του ουρανού,
κινήσε με τέτοια χάρη...
εξιτάροντας τον νου.

Σκλάβος στην γοητεία,
την μαγευτική σου...
ωραιότατη Κυρία,
ουρί του παραδείσου.

Υπέρτατη ευτυχία...
θα νοιώθουμε κ’ οι δυο,
στη χαρμόσυνη ουτοπία...
που πλάθηκε για μας απ' τον Θεό.

© Πάρης Παπανικολάου

Σονέτο της φαντασίας

Είναι τόσο δύσκολα τα βράδια,
κλαίει η ψυχή μου από πόνο,
σε αναπολώ κι από πάθος λιώνω,
λαχταρώ πάλι τα ζεστά σου χάδια.

Ταξιδεύω σε δροσερά λιβάδια,
σε έναν άλλο μακρινό χρόνο,
εσένα ν' αντικρίζω θέλω μόνο,
σβήνοντας της μοίρας τα σκοτάδια.

Η αλησμόνητη σου παρουσία,
που να ξεπεράσω δε μπορώ,
συλλογιέμαι με παράπονο βαθύ.

Ονειροπολώ μ' αχαλίνωτη φαντασία,
καθώς την γαλάζια θάλασσα θωρώ,
το κύμα της αγάπης πότε θα ‘ρθει;

© Πάρης Παπανικολάου

Ωραιότατη οπτασία

Τα πανέμορφα σου μάτια...
βιολετί με συναρπάζουν,
την ψυχή μου φτερουγίζουν...
σε παθών ερωτικά μονοπάτια.

Ήταν δείλι όταν σ’ αντίκρισα...
για πρώτη φορά στη ζωή,
είσαι όμορφη γλυκιά κι αγνή...
αμέσως καλή μου σ’ αγάπησα.

Η φωτεινή σου παρουσία...
χάδι στοργικό μες στη καρδιά,
ευτυχισμένη έγινε η βραδιά...
μιαν απέραντη ωραιότατη οπτασία.

Ήρθες με κόκκινα λουλούδια...
στης ψυχής μου την αυλή,
θεά μου σ’ ερωτεύτηκα πολύ...
σε τραγουδώ αιθέρια τραγούδια.

Σε μιαν υπέροχη ουτοπία...
αισθάνομαι όταν σε κοιτάζω,
σε λατρεύω...πόσο σε θαυμάζω...
γοητευτικότατη μου Κυρία.

Σ’ έναν έρωτα θα υπάρχω ονειρικό...
από 'δω κι έπειτα στη ζωή,
για πάντοτε θα ‘μαστε μαζί...
σε κόσμο ευτυχή ρομαντικό.

© Πάρης Παπανικολάου

Στη κοιλάδα των ονείρων

Άλλη μια νύχτα δροσερή,
με ολόγιομο φεγγάρι,
του ερώτα γλυκιά η χάρη,
είναι της ψυχής η θαλπωρή.

Σε λαχταρώ πολύ,
μέσα στη καρδιά μου,
να φέρεις την χαρά μου,
όμορφη, γλυκιά μου καλή.

Τα ματάκια σου γαλανά,
στου ουρανού το χρώμα,
σε περιμένω ακόμα,
στης αγάπης τα στενά.

Μελαχρινά μαλλιά,
απ’ τ’ αεράκι κυματίζουν,
τις σκέψεις μου ζαλίζουν,
δίπλα σε τριανταφυλλιά.

Μιαν υπέροχη ηλιαχτίδα,
με πάθος στοργής φωτίζει,
ο πόθος πλημμυρίζει,
από την μεταξένια ελπίδα.

Είσαι τόσο γοητευτική,
σε κοιτώ  και καρδιοχτυπώ,
αιώνια θα σ ‘ αγαπώ,
καλλονή μου ρομαντική.

Των ματιών μου νεραΐδα,
τρυφερή μου οπτασία,
η γλυκιά σου παρουσία,
στων ονείρων την κοιλάδα.

Στη γαλάζια λίμνη,
όταν σε συναντήσω,
το χέρι σου θα κρατήσω,
να ζήσω υπέρτατη γαλήνη.

Στα χρώματα στη φύση,
αγνάντι η μορφή σου,
η ομορφιά του παραδείσου,
ποτέ να μην μ’ αφήσει.

Κελαηδούνε τα πουλιά,
χαρωπά τραγούδια,
μυρωδάτα τα λουλούδια,
για χρόνια θα ‘ναι πολλά.

© Πάρης Παπανικολάου

Στην πολυπόθητη

Στην πολυπόθητη…

στη γλυκιά την καλλονή,

που βαστά την καρδιά μου.

Μαγεμένος αντίκριζα…

τα δυο σου καστανά μάτια,

με τα καμπυλωτά αυτά φρύδια, 

που ύφος γοητευτικό πάνω σου έδιναν.

Το σμιλεμένο σου κορμί…

σαν χαζεύω σιωπηλός

όταν βρίσκομαι πλάι σου,

όπως μνημείο άγνωστου καλλιτέχνη.

Εάν μπορούσα…

να σε τοποθετήσω…

ανάμεσα στα 7 θαύματα του κόσμου,

εσύ θα ήσουν το ομορφότερο !

Εφόσον !

Δεν μπορώ να έχω..

την θεια σου ύλη, 

τίποτε δε μου μένει πια…

παρά να πνίγω σ’ ένα ποτάμι από δάκρυα, 

όμοιο με το ποτάμι…

της λήθης των ματιών σου.

Και σα νεκρός θα στέκομαι μαρμαρωμένος…

όσο δε θα 'μαι κοντά σου,

σα λεπρός που δε μπορεί πια…

να χαμογελάσει.

Τι φρίκη !

Δε μπορώ να ζήσω…

ούτε στιγμή μακριά σου !

Πάρης Παπανικολάου

Το λιβάδι της ψυχής

Στο όμορφο λιβάδι,
φωτίζει η λαμπερή ηλιαχτίδα,
τρυφερό στη καρδούλα χάδι,
π’ απαλαίνει με στοργή κι ελπίδα.

Τα πάντα είναι υπέροχα,
σε τούτο δω τον κόσμο,
συναισθήματα αγέρωχα,
στης ομόνοιας τον δρόμο.

Η αγάπη χαρμόσυνα κυριαρχεί,
κ’ η πνευματική ευφορία,
είναι μια νέα αρχή,
στη ρομαντική ιστορία.

Τα βάσανα είναι πλέον παρελθόν,
έσβησαν μαζί με το σκοτάδι,
η ευτυχία θα ‘ναι πάντοτε παρόν,
σε τούτο το πανέμορφο λιβάδι.

Κοιτάζω τ’ άστρα και τη σελήνη,
και κάνω μιαν υπέρτατη ευχή,
ποτέ να μη ξανάρθει η οδύνη,
κ’ η θλιμμένη προσευχή.

Όλα τα όντα είν’ εδώ ευτυχισμένα,
Γαλήνια πια κυλά ο χρόνος,
και παράφορα ερωτευμένα,
μιας που χάθηκε ο βάναυσος πόνος.

Του λαμπερού ήλιου οι ακτίνες,
χαρίζουν την ποθητή αγάπη,
έπαυσαν να είναι οι νύχτες,
ψυχρές με μαύρο δάκρυ.

Χαμογελά ακόμα κι ο ουρανός,
σ’ αυτή την καταγάλανη ουτοπία,
ο κόσμος όλος είναι φωτεινός,
μ’ ατέλειωτη χρωμάτων πανδαισία.

10/02/2014

ποίημα: Πάρης Παπανικολάου

Σ’ αγαπώ…ღ δεν αντέχω άλλο μακριά σου,

Σ’ αγαπώ…

δεν αντέχω άλλο μακριά σου,

και τι δε θα ‘κανα…

σε μένα να σε φέρω,

λαχταρώ τα ζεστά φιλιά σου…

για να παύσω άλλο πια να υποφέρω.

Οι νύχτες είναι πικρές…

αφού δεν είσαι εσύ εδώ…

πλάι μου μονάκριβη ψυχή μου,

πληγωμένη είναι η καρδιά μου..

τα μάτια σου πότε θα δω…

να φέρουν…

την ευτυχία στην ζωή μου;

Κάθομαι στο κήπο των ανθών…

και ανελλιπώς σε συλλογιέμαι,

αχ, πόσο πολύ σε θέλω…

σε σκέπτομαι και λιώνω,

είμαι ερωτευμένος δεν τ’ απαρνιέμαι,

σε περιμένω με φιλιά καραμελένια…

να καλμάρεις…

κάθε πόνο στη καρδιά.

 21/10/2014

Πάρης Παπανικολάου

Αγάπη μου..ღ μην αργείς άλλο..

Αγάπη μου..<3
μην αργείς άλλο..
να 'ρθεις κοντά μου,
μακριά σου νοιώθω..
τόσο μόνος.
Λαχταρώ την συντροφιά σου,
οι ώρες δύσκολα περνούν..
και τα δάκρυα κατρακυλούν,
τα μάτια μου είναι βουρκωμένα,
από έρωτα μουσκεμένα.
Θα δεις τι όμορφα..
θα περνούμε τα δυο μας,
σε μια παραδείσια ακτή..
η σε λιβάδι καταπράσινο δροσερό,
αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα..
εκείνα τα καλοκαιρινά δειλινά.
Η ανατολή σαν έρχεται με το καλό...
θ' απολαμβάνουμε την μαγευτική θέα,
της πρώτης ηλιαχτίδας.
Φαντάζομαι όμοια να περπατούμε..
σε ρομαντικά σοκάκια,
στα κάστρα της άνω πόλης..
με ροδοπέταλα στολισμένα αγάπης θα 'ναι,
χαζεύοντας από ψηλά..
τα φώτα της πόλης.
Το χαμόγελο ποτέ δε θα φύγει...
από τα ρόδινα μας χείλη,
πάντοτε θα ζούμε ευτυχισμένοι,
μιας που θα 'μαστε..
δυο παράφορα ερωτευμένοι,
με φλόγα πάθους δυνατή.
Η καρδιά μου σου ανήκει..
αυτή η καρδιά που πέρασε,
τόσους πόνους..
μέχρι να βρώ στη ζωή..
εσένα.. γλυκιά μου.
Στολίδι των ματιών μου..
ήλιε μου φωτεινέ..
φωτίζεις με ελπίδα την ψυχή μου..
χάρισες την ποθητή στοργή στα όνειρα μου,
από την στιγμή που σ' αντάμωσα..
στο κόσμο ετούτο..
έπαυσα να 'μαι δυστυχισμένος..
παντοτινά θα σ' αγαπώ !

© Πάρης Παπανικολάου

Το φως των αστεριών

Το φως λαχταρώ των αστεριών,
μέσα στα βάθη της ψυχής μου,
είναι η μονάκριβη ευχή μου
κ’ η ωραία τέρψη των ματιών.

Ο κρυφός πόθος στη καρδιά,
είν’ η ποθητή αγάπη να ‘ρθεί,
τίποτε άλλο δε ζητώ στη ζωή,
μιαν απριλιάτικη φεγγαροβραδιά.

Φαντάζομαι ετούτη την γαλήνη,
σε κόσμο ευτυχή ρομαντικό
κι από χρώματα μαγευτικό,
να βασιλεύει στο νου η ευφροσύνη.

Πράσινο λιβάδι στολισμένο,
με παπαρούνες και τουλίπες,
θα σβήσουν οι απρόσιτες λύπες,
με νερό τρεχούμενο αγιασμένο.

Όμως αυτή η στιγμή πολύ αργεί,
τα χρόνια γρήγορα περνούν
και τα βάσανα δε προσπερνούν,
μένοντας ριζωμένα για καιρό στη γη.

Σαν έρχεται το πρωί η ηλιαχτίδα
και τα πουλιά να κελαηδούν,
έναν ύμνο γλυκό τραγουδούν,
λούζοντας την ψυχή με ελπίδα.

© Πάρης Παπανικολάου

Ερωτικό ρομάντζο

Μιαν ωραία είσαι όαση...
Που την ψυχή μου γαληνεύει
Και των ματιών η έκσταση,
Που με πάθος με μαγεύει.

Γλυκιά μου λατρεμένη...
Σ’ αντικρίζω και καρδιοχτυπώ
η καρδιά μου είν’ ερωτευμένη,
απ’ τα δυο σου μάτια π’ αγαπώ.

Από έρωτα μαγεμένος σε κοιτάζω...
λιώνω φλογερά για το κορμί σου
είσ’ η θεότητα που θαυμάζω,
λαχταρώ να βρίσκομαι μαζί σου.

Η σαγηνευτική σου παρουσία...
χάδι στοργικό μες στη ψυχή
μια πανέμορφη πανδαισία,
φωτός ήρθε στη ζωή.

Ω ! Τα ξανθά σου τα μαλλιά...
κυματίζουν απ’ τ’ αγέρι
δίπλα σ' ανθισμένη πασχαλιά,
ένα ηλιόλουστο μεσημέρι.

Με πολλά στα χείλη φιλιά...
θα σε κοιμίζω γλυκά τα βράδια
μες στη ζεστή μου αγκαλιά,
σε όμορφα ρομαντικά λιβάδια.

© Πάρης Παπανικολάου

Χαριτωμένη γοητεία

Αγναντεύω την ομορφιά...
στα καστανά σου μάτια,
η τρυφερή μου καρδιά...
απ’ έρωτα έγινε κομμάτια.

Κάθε φορά που σε κοιτώ...
από  πάθος γλυκό λιώνω,
λαχταρώ να σε συναντώ...
μη μ’ αφήνεις άλλο μόνο.

Για το λυγερό σου κορμί,...
υποφέρω πολύ τα βράδια,
καλλονή μου οι πειρασμοί...
θα επουλωθούν με χάδια.

Χαριτωμένη γοητεία...
καλοσυνάτη στη ζωή,
σε ρομαντική πολιτεία...
θα ζήσουμε εγώ και συ.

Έλα λοιπόν κοντά σε μένα...
να μου φέρεις την χαρά,
με φιλιά καραμελένια...
θα σβήσει κάθε συμφορά.

Συναισθημάτων πανδαισία...
στις σκέψεις κατακλύζει,
η θεόμορφη σου παρουσία...
ατελείωτη αγάπη καθρεφτίζει.

© Πάρης Παπανικολάου

Αγάπης ευχή

Την αγάπη λαχταρώ,
ειν’ η μόνη μου ευχή,
στη καρδιά να ‘ρθει,
ένα δείλι δροσερό.

Καλαίσθητο πάθος,
με γλυκά φιλιά,
τι υπέροχη ομορφιά,
σε καρποφόρο δάσος.

Με τρυφερά χάδια,
σα βελούδο απαλά
και με φιλιά πολλά,
τα επερχόμενα βράδια.

Σφιχτά θα σε κρατώ,
αιώνια απ’ το χέρι,
ανοιξιάτικο αγέρι,
που τόσο καρτερώ.

Ματάκια γαλανά,
υπέροχα γυαλίζουν,
με πόθο συγκλονίζουν,
στης καρδούλας τα στενά.

Πολύ σε αγαπώ,
έδιωξες τον πόνο,
από έρωτα λιώνω,
για σε καρδιοχτυπώ.

Το κορμί σου φιδίσιο,
που τόσο λατρεύω,
στην αγκαλιά να χαϊδεύω,
και να γλυκοφιλήσω.

Πάντα θα γυρεύω,
γλυκιά μου εσένα,
ζωή καραμελένια,
να γευτώ περιμένω.

© Πάρης Παπανικολάου