H ωραία του παραδείσου

Στα μάτια σου αντίκρισα,

πάθος που ‘ναι φλογερό,

τον έρωτα δεν άφησα,

στιγμή δίχως να καρτερώ.

Εσύ που ‘ρθες ένα βράδυ,

με χαμόγελο και γλυκά φιλιά,

ένα ρομαντικό σου έφερε χάδι,

φως γαλήνης στη καρδιά.

Την γοητευτική σου παρέα,

απολάμβανα με χαρά,

είσαι του παράδεισου η ωραία,

που κατέβηκε με αγγέλων τα φτερά.

Είσαι ένα λουλούδι μυρωμένο,

που φύτρωσε στο κάμπο ένα πρωί,

της καρδιάς μου θα ‘σαι αγαπημένο

άνθος, για όσο υπάρχω στη ζωή.

Πάρης Παπανικολάου

Κόπασε ο αγέρας

Κόπασε ο αγέρας,

ηρέμησαν τα φύλλα,

η αυγή ήρθε της μέρας

κ’ η λαμπερή αχτίδα.

Το μυρωμένο λουλούδι,

της ζωής μου αν είσαι,

ένα όμορφο τραγούδι,

στη καρδιά μου αντηχούσε.

Τα πρασινωπά σου μάτια,

λιβάδια ωραία μου θυμίζουν,

πανέμορφα διαμάντια,

στα χέρια σου γυαλίζουν.

Το κορμί σου είναι υπέροχο,

τα χάδια μου θ’ απλώσω,

είσαι το είδωλο τ’ αγέρωχο,

μες στη ψύχη που νοιώθω.

Πάρης Παπανικολάου

Η μαγεία του έρωτα

Την μαγεία του έρωτα,

απολάμβανα με χαρά,

τα βράδια τ’ αγέρωχα,

στη ζεστή σου αγκαλιά.

Των ματιών σου το χρώμα,

πόσο θέλω να θαυμάζω,

έφυγε της ζωής το δράμα

κ’ ήρθε το ρομάντζο.

Στου κορμιού σου την πλάση,

πελάγη χαζεύω δροσερά,

φουρτουνιασμένο δάκρυ,

δεν έσταξε ξανά στη καρδιά.

Ξανθομαλλούσα ωραία,

ήρθες να με αναστατώσεις,

με την γοητευτική σου παρέα,

το γλυκό σου φιλί να δώσεις.

Πάρης Παπανικολάου

Το λιβάδι των αυλών

Τον έρωτα υποδέχτηκα,

με καυτά φιλιά και χάδια,

απ’ το κορμί σου αχ μαγεύτηκα

κι αξέχαστα μου ‘μειναν τα βράδια.

Είσαι η όαση που ‘ρθε,

στη καρδιά μου την αγνή,

αγάπη μου γλυκιά που ‘σαι,

του πάθους μου η πηγή.

Των ματιών μου η οπτασία,

είσαι εσύ νεραΐδα μου,

με την θηλυκή σου παρουσία,

όμορφα ‘γιναν τα όνειρα μου.

Στο κορμί σου πάν’ αγνάντευα,

κόσμους ωραίους μαγικούς,

στο λιβάδι που σε χάιδευα,

ήχοι στον αιθέρα παντού από αυλούς.

Πάρης Παπανικολάου

Ονείρεμα νυκτός

Μια νύχτα κρύα βροχερή,

ήρθες αθόρυβα κοντά μου,

στη καρδιά μου την πικρή,

να μου φέρεις την χαρά μου.

Τα μάτια σου γαλάζια,

στο χρώμα του ουρανού,

αγνάντευα περβάζια,

ρομαντικά του νου.

Το κορμί σου πλασμένο,

από κεχριμπάρι γυαλιστό,

νύχτες τώρα περιμένω,

στον ύπνο μου να σε ονειρευτώ.

Όταν αρχίζει να ξημερώνει,

η δροσούλα της αυγής,

τα πάθη απαλαίνει

και τον πόνο της ψυχής.

Πάρης Παπανικολάου

Γράφω ένα ποίημα κι απόψε..

Σου γράφω κι απόψε ένα ποίημα,

για να σου πω πόσο σ’ αγαπώ,

κοιτώ το ρομαντικό ηλιοβασίλεμα

κι από έρωτα φλογερά καρδιοχτυπώ.

Σε σκέφτομαι συνέχεια τα βράδια,

να κουρνιάζεις στη ζεστή μου αγκαλιά,

φαντάζομαι τους δυο μας σε λιβάδια,

χαϊδεύοντας τα κάστανα σου μαλλιά.

Ω, το χαμόγελο σου το ελκυστικό,

στα ροδοκόκκινα σου αφράτα χείλη,

όμορφο όνειρο είναι σαγηνευτικό,

χαρωπό κάνοντας τ’ ανοιξιάτικο δείλι.

Αγάπη μου ! Δεν αντέχω άλλο μακριά σου,

πες μου τι να κάνω σε μένα να σε φέρω,

θέλω να ‘μαι για πάντα στη καρδιά σου,

δε μπορώ άλλο πια να υποφέρω.

Ρομαντικά θα δεις οι δυο μαζί θα ζούμε,

σε υπέροχο κόσμο ευτυχή μαγευτικό,

τον παράδεισο μια μέρα θα διαβούμε,

χεράκι χεράκι και με βλέμμα αγγελικό.

Δεν έπαυσα εδώ και χρόνια να σ’ αναζητώ,

το ξέρα ότι κάποτε τυχαία θα σε βρω,

τα κάστανα σου μάτια θέλω μόνο να κοιτώ,

κάτω από το άστρο της αγάπης το λαμπρό.

Πάρης Παπανικολάου

Αδαλία

Ω, Αδαλία ! Πανέμορφη γλυκιά μου Αδαλία,

την καρδιά μου κέρδισες χωρίς δυσκολία,

στα σαγηνευτικά σου κοιτάζω μάτια,

γαλαζοπράσινα ωραία μονοπάτια.

Την γαλήνη θα σου χαρίσω στη γη,

με πολύ πάθος, αγάπη και στοργή,

μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένη,

μια βραδιά φεγγαρολουσμένη.

Είσ’ η πιο γοητευτική γυναίκα που χω ‘δει,

σου αφιερώνω λοιπόν μιαν ερωτική ωδή,

καθώς εξομολογούμαι ότι σ’ αγαπώ

και για σένα μόνο πια καρδιοχτυπώ.

Στου ερώτα τα ρομαντικά λιβάδια,

με πολλά φιλιά και βελουδένια χάδια,

ακόμα κι όταν έρχεται η ηλιαχτίδα το πρωί,

στη ψυχή μου η ύπαρξη σου είναι πιο λαμπρή.

Πάρης Παπανικολάου

Σε σκέπτομαι τα βράδια..

Τα ματάκια σου αυτά τα μελιά,

στολίδια της καρδιάς μου,

σκεπτόμουν σιωπηλά,

μες στη κάμαρα μου.

Είσαι τόσο ωραία,

ήρθες στα όνειρα μου,

μακάρι να σ’ είχα για παρέα,

να σου ‘δινα τα καυτά φιλιά μου.

Δεν μπορούσα άλλο στη σκέψη,

να φαντάζομαι συνέχεια εσένα,

το πάθος άλλο δε θα αντέξει,

έλα λοιπόν κοντά σ’ εμένα.

Να σε αγκαλιάσω,

θέλω πολύ ένα βράδυ,

στο κορμί σου να απλώσω,

το τρυφερό απαλό μου χάδι.

Πάρης Παπανικολάου

Μαγευτικό ξημέρωμα

Θειο μαγευτικό ξημέρωμα,

στο κήπο της καρδιάς,

λουλουδιών το άρωμα.

σε παράδεισους χαράς.

Τα πουλιά τι όμορφα,

κελαηδούνε στα κλαδιά,

τραγούδια πανέμορφα,

δίχως πόνο συμφορά.

Η ευτυχία που ‘χει,

τ’ όνομα σου το γλυκό,

αγάπη είναι υπέροχη,

πάθος μου ρομαντικό.

Ποτέ μη φύγεις απ’ την χώρα,

όπου κυριαρχεί η γαληνή,

με τα ωραία δώρα,

χαμογελά ακόμη κι η σελήνη.

Πάρης Παπανικολάου

Το θαύμα του κόσμου

Σε ‘νοιωθα στη καρδιά μου,

σαν ήρθες με χάδια και φιλιά

και μέσα στα όνειρα μου,

έφερες το φως σαν αντηλιά.

Τα ροδοκόκκινα σου χείλη,

είχαν την γεύση την γλυκιά,

από το ζουμερό σταφύλι,

του κήπου μου όμορφα τσαμπιά.

Τα μάτια σου τα δυο τα καφετί,

που έφεραν ένα δειλινό,

ελπίδα κι ευτυχία στη ζωή

και πάθος φλογερό κι αγνό.

Το κορμί σου σμιλεμένο,

με τέχνη από τον δημιουργό,

απ’ τον παράδεισο σταλμένο,

το θαύμα του κόσμου αντίκρισα εγώ.

Πάρης Παπανικολάου

Συντρίμμια ΙΙΙ

Συντρίμμια κομμάτια η καρδιά μου,

ριγμένα στη χρυσαφένια αμμουδιά,

η αγάπη μες στην αγκαλιά μου,

θα ‘ρθει με την φεγγαροβραδιά.

Τις σταγόνες μετρώ της βροχής

κι ας μην έχει απόψε ψύχρα,

κρύο είναι όμως το άλγος της ψυχής.

Μια χρυσογαλάζια ώχρα,

στον αιθέρα κυματίζει ενδελεχής,

της αυγής μέχρι να ‘ρθει η ώρα.

Καλωσορισμένη ηλιαχτίδα,

στα θρυμματισμένα όνειρα μου,

ίσως να μου φέρει πάλι ελπίδα

και να φύγει πέρα η συμφορά μου.

Πάρης Παπανικολάου

Συλβάνα

Το πάθος μου δεν ήθελα ν’ αφήσω,

για τα μάτια σου που τόσο αγαπώ,

έλα στη καρδιά μου γύρνα πίσω,

δεν αντέχω άλλο να πονώ.

Η μελωδία σου η γλυκιά απ’ τα χείλη,

που έβγαινε με νότες τραγουδιστά,

μες στο ανοιξιάτικο το δείλι,

την ψύχη μου ένοιωθα να κυβερνά.

Πυρκαγιά χωρίς να θες μου άναψες,

με το χαμόγελο σου το ελκυστικό,

σε μιαν αγκαλιά ακόμη δεν άραξες,

ίσως με ‘βρισκες κάπως γοητευτικό.

Των ματιών μου θα ‘σαι η νιρβάνα,

μακάρια ευλογημένη αρετή

και μόνο στο άκουσμα Συλβάνα,

ύμνο ιερό θυμίζει βουδιστή.

Πάρης Παπανικολάου

Εξωτική ομορφιά

Το πάθος είχε την μορφή σου,

νεράιδας εξωτική σαγήνη,

πότε θα μοιραστώ μαζί σου;

Της φύσης την ονειρευτή γαλήνη.

Του έρωτα ήρθε το βέλος,

μέσα στην καρδιά μου βαθιά,

ποτέ να μην έρθει το τέλος,

στην αγάπη μου αυτή την γλυκιά.

Είσαι του πόθου το κύμα,

που λαχταρούσα κάποτε να ‘ρθει,

ένα ηλιοβασίλεμα είσαι ποίημα,

που έφερε ρομάντζο στη ζωή.

Του παράδεισου το θαύμα αντίκρισα,

έτσι νοιώθω όταν σε κοιτάζω,

την άβυσσο στην γη παράτησα,

για τα μάτια σου που πάντα θα δοξάζω.

Πάρης Παπανικολάου

Φωτεινή ηλιαχτίδα

Είσαι η φωτεινή ηλιαχτίδα μου,

που έφερε το φως στη καρδιά

κ’ ήρθε πάλι η ελπίδα μου,

στολισμένη με ομορφιά.

 Είσαι ένα ωραίο όνειρο,

που δε θέλω να αφήσω,

ακόμη κι αν είναι πονηρό,

ποτέ ξανά δε θα ξυπνήσω.

Είσαι το ουράνιο μου τόξο,

που δίνει χρώμα στη ζωή,

τα χειμωνιάτικα τα βράδια.

 Το τέλος δε θα ‘ναι άδοξο,

ο έρωτας αφού έχει ‘ρθει,

με γλυκά φιλιά και χάδια.

Πάρης Παπανικολάου

Από την μέρα που ‘ρθε..

Από την μέρα που ‘ρθε,

στη καρδιά μου η ελπίδα,

ο φόβος κ’ η μιζέρια χάθηκε,

έλαμψε ξανά η ηλιαχτίδα.

Σ’ αγαπώ σαν την αυγή,

σαν την δροσιά στο δάσος,

είσαι της ζωής μου η πηγή,

που ξεδιψώ το πάθος.

Τα όμορφα σου μάτια,

στο καστανό το χρώμα,

μ’ έκανες κομμάτια,

πριν έρθει η νύχτα ακόμα.

Είσ’ ένα ωραίο όνειρο,

που ξυπνημό δε θέλω να ‘χω,

το κορμί σου λαχταρώ,

θέλω να σε αγκαλιάσω.

Πάρης Παπανικολάου

Το ποίημα της αγάπης

Μέσα στην αγκαλιά σου,

θα κρυφτώ ένα βράδυ

και θα πνιγώ απ’ τα φιλιά σου,

στου έρωτα το πηγάδι.

Είσαι του πόθου το κύμα,

που ήρθε στη καρδιά,

της αγάπης είναι ποίημα,

σμιλεμένο με ομορφιά.

Έτσι πάντα θα θαυμάζω,

την γλυκιά μου Ουρανία !

Στα μάτια σου αντικρίζω,

του πάθους την λαγνεία.

Τρυφερά καρδιοχτυπώ,

όταν βρίσκομαι κοντά σου,

παντοτινά θα σ’ αγαπώ,

θα ‘μαι μες στη καρδιά σου !

Πάρης Παπανικολάου

Πάθος μου μοναδικό

Την αγάπη σου ζητώ,

σε μένα να χαρίσεις,

πάθος μου μοναδικό,

λαχταρώ να με φιλήσεις. 

Είσαι εσύ η γοητεία,

στη ζεστή μου αγκαλιά,

σε μιας νύχτας τρικυμία,

πως χτυπούσε η καρδιά.

Το κορμί κεχριμπαρένιο,

θειο δώρο του ουρανού,

με μεράκι σμιλεμένο,

απ’ τα χέρια του θεού.

Τα μάτια που ζαλίζουν,

πόσο θέλω να κοιτώ,

την ψυχή μου συγκλονίζουν,

με λατρεία σ’ αγαπώ.

Πάρης Παπανικολάου

Το λαμπρό αστέρι της ζωής μου

Είσαι το λαμπρό μου αστέρι,

που φέγγει με αγάπη την ψυχή

και το ανοιξιάτικο μου αγέρι,

που φέρνει νηνεμία στη ζωή.

Στα καστανά σου μάτια,

αντίκρισα κόσμους ξωτικούς,

η καρδιά μου έγινε κομμάτια,

απ’ τους έρωτες τους γοητευτικούς.

Το κορμί σου πανέμορφο θειο,

αγνάντευα με γαλήνια σιγή,

δίπλα στο Λευκό τον Πύργο,

του πάθους ήρθε η μαρμαρυγή.

Τα χείλη σου τα ρόδινα λατρεύω,

κάτω από την φεγγαριά να γλυκοφιλώ,

δεν αντέχω άλλο να υποφέρω,

στην αγκαλιά σου θέλω να δοθώ.

Πάρης Παπανικολάου

Ωραιοτάτη δεσποινίς

Ωραιοτάτη ήσουν δεσποινίς,

που περπατούσες με καμάρι,

των ματιών μου ήσουν φωτεινής

σφαίρας, ουράνιας σαν τον αντάρη.

Μέσα στη καρδιά σου κατοικεί,

η πολυπόθητη στοργή κι αγάπη,

μια νύχτα έναστρη ρομαντική,

έλα κοντά σε με’ καλοσυνάτη.

Η γαλήνια είσαι αρετή,

που τις σκέψεις συναρπάζει,

η μελωδία η γλυκιά απ’ τα χείλη.

Μια δροσερή φιλιών νεροποντή,

την καρδιά μου κατακλύζει,

μες στο ανοιξιάτικο το δείλι.

Πάρης Παπανικολάου

Μαγευτικό ξημέρωμα

Θειο μαγευτικό ξημέρωμα,

στο κήπο της καρδιάς,

λουλουδιών το άρωμα.

σε παράδεισους χαράς.

Τα πουλιά τι όμορφα,

κελαηδούνε στα κλαδιά,

τραγούδια πανέμορφα,

δίχως πόνο συμφορά.

Η ευτυχία που ‘χει,

τ’ όνομα σου το γλυκό,

αγάπη είναι υπέροχη,

πάθος μου ρομαντικό.

Ποτέ μη φύγεις απ’ την χώρα,

όπου κυριαρχεί η γαλήνη,

με τα ωραία δώρα,

χαμογελά ακόμη κι η σελήνη.

Πάρης Παπανικολάου

Γλυκός πειρασμός

Ο γλυκός ο πειρασμός,

στων ματιών σου το γαλάζιο,

της ζωής μου είναι χαμός,

σε ποθώ δεν αντέχω άλλο.

Τι όμορφα που διάβαινες,

της πόλης τα δρομάκια,

το βλέμμα σου δεν μ’ έριχνες,

μ’ έκανες κομμάτια.

Είσαι της καρδιάς μου,

το χρώμα της χαράς,

που ήρθε μονομιάς.

Μέσα στα όνειρα μου,

μιας νύχτας ξαστεριά,

μου χάρισες φιλιά.

Πάρης Παπανικολάου

Ένα βράδυ στην Πύλο

Τα μάτια σου κήποι της χαράς,

στολίζουν με άνθη την καρδιά μου,

τον έρωτα έφερε μια νύχτα ο βοριάς

κι έδωσε κουράγιο στα όνειρα μου.

Είσαι η ζεστή ηλιαχτίδα μου,

μέσα στο ψύχος του χειμώνα,

σ’ αγαπώ σαν την πατρίδα μου,

σαν τη παναγιά της Τήνου εικόνα.

Τα μάτια σου που χάρισαν,

φως ελπίδας στη ψυχή μου,

οι μαύρες σκέψεις ανέμισαν

κ’ η μελωδία ήρθε στη ζωή μου.

Είσαι για μένα τα άστρα κι ο ουρανός,

θα σε υπηρετώ έπειτα με ζήλο,

ο κόσμος όλος γύρω έγινε γαλανός,

χάθηκε η σκοτεινιά στην Πύλο.

Πάρης Παπανικολάου

Η δροσούλα της αυγής

Της αυγής την δροσούλα,

απολάμβανα σκεπτικά,

‘κει ψηλά στη ραχούλα,

ο έρωτας ήρθε ξαφνικά.

Το πάθος είχε την μορφή σου,

νεράιδας γλυκιά σαγήνη,

θα ‘θελα να μοιραστώ μαζί σου,

της φύσης την ονειρευτή γαλήνη.

Τα πρασινωπά σου μάτια,

πόσο με συναρπάζουν,

με πόθο όταν τα θωρώ.

Της αγάπης είναι γινάτια,

που την σκέψη συγκλονίζουν,

ένα φιλί σου μόνο λαχταρώ.

Πάρης Παπανικολάου

Απόψε η πανσέληνος

Απόψε η πανσέληνος καθρεφτίζει τη λαμπερή σου παρουσία,

με δάκρυα που κυλούσαν ποτάμια στα ρόδινα σου μάγουλα,

θεατής σε μιαν απέραντη φανταχτερή οπτασία,

που σαν φλόγα πυρκαγιάς έκαιγε με μένος ύπουλα.

Η κίνηση σου χαριτωμένη απ' του ανέμου το λίκνισμα,

έπνεε σαν σ’ ένα αγέρωτο καμουφλαρισμένο στολίδι,

η ομορφιά των μαλλιών σου σ' ένα ασθενικό φύσημα,

πεσμένο του αμπελιού κατακόκκινο σταφύλι.

Ω! Καλλονή μου! Σε ικετεύω το βλέμμα σου να γύριζες σε μένα,

τρυφερός εραστής θα γινόμουν φιλώντας μ' ένα γλυκό φιλί,

χαραμίζοντας τα καυτά μου χάδια μόνο σε σένα,

η αξημερωσύνη στην καρδιά μου είσαι κ’ η ανίατη πληγή.

Οι στιγμές της μοναξιάς φάνταζαν αιώνιες,

γι' αυτό σ' εκλιπαρώ γύρνα σε μένα τα μάτια,

πενιχρές ελπίδες ασύρευτες βοές καταχθόνιες,

μια καταιγίδα που ρήμαξε την καρδιά μου χίλια κομμάτια.

Πάρης Παπανικολάου

Πολυπόθητη αγάπη

Η αγάπη που είναι;

να έρθει στη καρδιά,

πολυπόθητη που ‘ναι,

μιας νύχτας ξαστεριά.

Το πάθος δε μπορώ,

να κρύψω όταν σε βλέπω,

το κορμί σου λαχταρώ,

πλέον μόνος δεν αντέχω.

Είσ’ η ωραία αρμονία,

που ψάχνω στη ζωή,

να με διώξει την ανία

και να λάμψει η ψύχη.

Σε θέλω στην αγκαλιά μου,

φιλιά να σου χαρίζω,

ακόμη κι στα όνειρα μου,

εσένα αντικρίζω !

Πάρης Παπανικολάου

Άσβηστος πόθος

Του έρωτα τα βράδια,

που τόσο λαχταρώ,

μου λείπουνε τα χάδια,

το πάθος που θα βρω;

Δεν έλεγες τα μάτια,

να γύριζες σε μένα,

μ’ έκανες κομμάτια,

κολάστηκα για σένα.

Έλα στη καρδιά μου,

μην το σκέπτεσαι πια,

σε είδα στα όνειρα μου,

να μου ‘δινες φιλιά.

Την αγάπη σου ζητώ,

σε μένα να χαρίσεις,

τον πόθο μου κρατώ,

που κάποτε θα σβήσεις !

Πάρης Παπανικολάου