Τον ήλιο στα μάτια σου, θεά μου...

Τον ήλιο στα μάτια σου,
θεά μου...
θέλω αιώνια ν’ ατενίζω,
με αισιοδοξία και χαρά.
Την άνοιξη έχεις φέρει στη ψυχή,
με τ' ανεξάντλητο φως της αγάπης,
μέσα στη σκέψη μου,
θα 'σαι πάντα εσύ...
που θα εξιτάρεις τραγουδιστά...
την ονειροφαντασία.

Στην υπέροχη ουτοπία,
των πολύχρωμων λουλουδιών...
η νεράιδα είσαι που μαγεύεις,
έτσι μάγεψες κι εμένα κάποτε...
φέρνοντας τον αγνό έρωτα,
στη τρυφερή μου την καρδιά...
φτερουγίζοντας ξανά...
με πάθος φωτεινό.

Ο ήλιος μου πάντοτε θα ‘σαι,
που ποτέ, μα ποτέ δε θα δύσει...
θα φωτίζεις την μέρα,
τις σκέψεις μου με άπλετη αγάπη.
Τις νύχτες πάλι...
θα με κρατούν συντροφιά,
στα ωραία όνειρα μου...
οι μελένιες οι αναμνήσεις μου από σένα,
ώσπου με το καλό προβάλει...
η πανέμορφη ρομαντική αυγή.

© Πάρης Παπανικολάου

Όνειρο μαγευτικό

Τα βελούδινα σου χάδια...
π’ απαλαίνουν την ψυχή,
σ’ ονειροπολώ τα βράδια,
σαν μονάκριβη ευχή.

Η στοργική μου καρδιά,
σ’ ανεξέλεγκτο χτύπο...
σε φανταζόμουν μια φορά,
να ‘ρθεις πάνω σε ίππο.

Είσαι τ’ ομορφότερο...
λουλούδι του αγρού,
αστέρι φωτεινότερο...
ήλιου λαμπερού.

Σ’ αγαπώ σαν τη αυγή...
και σα το τόξο τ’ ουρανού,
ελπίδα αγάπη και στοργή,
έχεις φέρει εσύ στο νου.

Ο έρως σαν πλημμυρίσει,
με πάθος ωραίο φλογερό...
σαν τριαντάφυλλο π’ ανθίσει,
δίπλα σε ρυάκι δροσερό.

Σε γαλήνια ουτοπία...
μακάρι να 'μασταν οι δυο,
η απόλυτη ευτυχία...
θα διώχνε κάθε καημό.

© Πάρης Παπανικολάου

Νεράιδα των λουλουδιών

Ω, Νεράιδα μου εσύ γλυκιά,
ρομάντζο φέρνεις στη καρδιά...
σε τούτη την παραμυθένια χώρα,
με της φύσης τα όμορφα τα δώρα.

Κόσμος ευτυχής ρομαντικός,
δεν υπάρχει πόνος και καημός...
νεράιδες μαγεύουν τα λουλούδια,
με τρυφερά στο άκουσμα τραγούδια.

Η ολοφώτεινη ηλιαχτίδα,
φέγγει με στοργή κι ελπίδα...
στο όμορφο λιβάδι της καρδιάς,
της απέραντης ευφορίας και χαράς.

Η θάλασσα, οι λίμνες τα λαγκάδια,
υποκλίνονται στα θεϊκά σου χάδια,
το χαμόγελο δε σβήνει απ' τα χείλη...
ούτε  η χαρωπή του πνεύματος γαλήνη.

© Πάρης Παπανικολάου

Πες μου... Νοιώθεις στη καρδιά…

Πες μου...

Νοιώθεις στη καρδιά…
Τον ίλιγγο του έρωτα;
Εγώ λιώνω από καυτό...
πόθου πυρετό,
κάθε φορά που σ’ αντικρίζω.
Θα ‘θελα να ‘μαι το αγοράκι σου…
κι εσύ το γλυκό μου κοριτσάκι,
θα ‘μαστε για πάντα ευτυχισμένοι…
θα δεις.
Σε ονειρικά ποτάμια γαλήνιας ηρεμίας,
θ' ανταμώσουμε γλυκιά μου…
να ζήσουμε μαγευτικές στιγμές…
του πηγαίου έρωτα μας.
Στο πιο μακρινό νησί…
γιατί όχι;
Ας πάμε ν' απολαύσουμε...
το καυτό μας πάθος στην ακρογιαλιά…
σ’ ένα λόφο ανθισμένο ίσως;
Η σε λιβάδι καταπράσινο δροσερό,
στη χώρα των γαλήνιων υδάτων;
Κι όπου αλλού λαχτάρα η ψυχούλα σου.
Τι θα ‘λεγες…
για την νεραιδοχώρα των χρωμάτων;
Πολύχρωμη πανδαισία,
θα τιθασεύει τις σκέψεις μας τρυφερά…
καθώς μελιστάλαχτα φιλιά,
θα πλημμυρίζουν...
απ' τα καυτά μας χείλη.
Με χάδι βελουδένιο…
θ' αγγίζω τα μελαχρινά σου μαλλιά,
παρότι κατάμαυρα…
φωτίζουν με φλόγα αστραφτερή,
τα μονοπάτια της ψυχής μου.
Ποτέ δε θα σ’ αφήσω…
να φύγεις από κοντά μου,
είσαι το ελιξίριο για μένα,
στη γη του παραδείσου…
κ’  η γλυκιά αρμονία,
πανέμορφης φωταψίας χαρωπής...
μέσα στα καστανά μου μάτια.
Πάντοτε θα ‘σαι 'συ ο πηγαίος θησαυρός,
της δόξας και της απόλυτης ευτυχίας…
με αγάπη θεϊκή θα σ' αγαπώ...
κι ευλαβικά θα σε λατρεύω,
είσαι ότι ομορφότερο είχα ποτέ.

© Πάρης Παπανικολάου

Το νεραϊδένιο σου κορμί... νύχτα ποθώ να αγκαλιάσω

Το νεραϊδένιο σου κορμί...
νύχτα ποθώ να αγκαλιάσω,
μες σε κήπο λουλουδιών...
θαυμάσιο, μαγευτικό.
Θα είναι η πρώτη φορά,
που τα δυο σου χείλη φιλώ..
και να μην έχει τελειωμό,
η μαγική στιγμή του έρωτα μας.
Δεν μπορώ άλλο μακριά σου,
μέρα νύχτα σε συλλογιέμαι...
κι ας είναι τόσο υπέροχη,
η ανάμνηση αυτή η γλυκιά.
Ο παράδεισος της γοητείας,
μας καρτερεί νεράιδα μου,
με τις ολόδροσες χαρές...
στη γαλάζια λίμνη των κύκνων.
Θα είναι τόσο όμορφα θα δεις,
μιας που θα πηγαίνουμε,
χεράκι χεράκι...
από 'δω και πέρα στη ζωή. (παντοτινά)
Σε περιμένω ψυχή μου,
μην αργείς άλλο...
σ’ αγαπώ.

© Πάρης Παπανικολάου

Νεράιδα του φωτός

Ω,Νεράιδα μου εσύ λαμπρή...
κάθε πρωί φέρνεις το θειο φως,
στη μαγική της ψυχής μου αυλή...
σβήνοντας μ' αγάπη κάθε καημός.

Πηγαίος πόθος κατακλύζει...
σαν γάργαρο ρυάκι την καρδιά,
ο έρωτας καθώς διανθίζει...
στα λουλουδάτα μου όνειρα.

Θεσπέσια οπτασία εκτυφλωτική...
π' αγναντεύω εκστασιασμένος,
η παρουσία σου η μαγευτική...
ηλιαχτίδα που φεγγοβολά με σθένος.

Ω, και σήμερα πάλι η ομορφιά σου,
ξεπερνά κατά πολύ την τελειότητα,
καλοσύνη ρέει στη καρδιά σου...
γαλήνη, ευαισθησία και μακαριότητα.

Πάντα πιστά θα σε ακολουθώ,
είσαι το αστέρι που θαυμάζω...
αν λείψεις μια μέρα, θα ‘ρθω να σε βρω,
ανελλιπώς ποθώ να σε κοιτάζω.

Έτσι να φέρνεις πάντοτε σε μένα,
το φως της αγάπης να θωρώ...
στα μάτια σου αγναντεύω διαμαντένια...
στολίδια, από παραμυθένιο θησαυρό.

© Πάρης Παπανικολάου

Νύχτες παγερές

Ήταν κάτι νύχτες...
χειμωνιάτικες και κρύες,
μελαγχολικές,
θεοσκότεινα ψυχρές,
που ο πόνος της ψυχής...
μεγάλωνε ακόμη ολοένα,
η απαισιοδοξία,
οι σκέψεις αυτές οι παγερές.
Πλανιόταν ο νους μου...
σ' ανοιξιάτικα περιβόλια,
εκεί όπου η μαγεία της φύσης...
σε καλωσόριζε ως πλάσμα θειο,
με τα λουλούδια που άνθιζαν...
ήρεμα και στοργικά,
έτσι να ‘ταν πάντοτε η ζωή...
εν’ ανοιξιάτικο τοπίο.      
       
Όμως, η βαρυχειμωνιά...
δεν έλεγε να μ' αφήσει,
ένα ρίγος απόκοσμο σαν πέτρα...
με καταπλάκωνε το στήθος,
που φάνταζε τρομερά ανήμπορο...
ότι κάποτε θα σβήσει.
Θα ‘θελα να ταξίδευα σε χώρες...
όπου κυριαρχούσε η σαγήνη,
με φανταχτερές νεράιδες,
ξωτικά, μάγισσες γλυκές,
να ‘μουν εκτυφλωμένος ως την καρδιά...
απ’ την απέραντη γαλήνη.

© Πάρης Παπανικολάου

Σε λατρεύω... όσο τίποτε άλλο στο κόσμο

Σε λατρεύω...
όσο τίποτε άλλο στο κόσμο,
μαγευτική ηδονή...
διαπερνά τις σκέψεις μου,
κάθε φορά που σ’ αντικρίζω. 

Σε θαυμάζω...
σαν Αφροδίτη της Μήλου,
μόνο με θεάς,
θα μπορούσε να συγκριθεί...
η τελειότατη σου ομορφιά.

Σ’ αγαπώ...
πιο πολύ απ’ την ζωή μου,
τι νόημα θα 'χε πια,
δίχως εσένα...
γλυκιά μου;

Σε σκέπτομαι...
να ‘ρχεσαι καβάλα παν’...
σε άσπρο ίππο,
στ’ ονειρικό κάστρο μια φορά...
στο λιβάδι της ψυχής.

Σε θέλω...
μιαν έναστρη νύχτα...
το κορμί σου να γευτώ,
σε κάποιο ξωτικό νησί,
κάτω από το φως...
του ολόγιομου φεγγαριού.

Αν σε χάσω...
άγνωστο τι θα απογίνω...
μόνος στο κόσμο θα μείνω,
την μονάκριβη συντροφιά σου...
όμοια πουθενά δε θα βρω.

© Πάρης Παπανικολάου

Ω, σ’ αγαπώ...ღ

Ω, σ’ αγαπώ, δε μπορώ στιγμή μακριά σου,
θα 'κανα τα πάντα σε μένα να σε φέρω...
Θα ‘θελα να ‘μαι στη ζεστή αγκαλιά σου...
για να παύσω άλλο πια να υποφέρω.

Ο πόθος μου ραγίζει στα δυο την καρδιά,
και μετρώ αμέτρητα πολλά κομμάτια...
βουτηγμένος στη θλίψη μια φεγγαροβραδιά,
πότε θ’ αντικρίσω τα μελιά σου μάτια;

Σ’ αγαπώ, την αγάπη αυτή μην αρνηθείς,
είσ’ το πι' όμορφο κορίτσι που ‘χω δει...
από τις σκέψεις μου ποτέ δε θα χαθείς,
χρόνια τώρα εσένα ψάχνω στη ζωή.

Στέκομαι τις νύχτες και σε ονειροπολώ,
να έρχεσαι στα χέρια με κόκκινα άνθη...
θα ‘ναι όμορφες στιγμές αυτές που λαχταρώ,
άσβηστα ωστόσο, μένουνε τα πάθη.

© Πάρης Παπανικολάου

Νεράιδα μου...πόσο σε θέλω,

Νεράιδα μου...<3
πόσο σε θέλω,
η καρδιά μου...
απ’ έρωτα φλογερό,
ράγισε κι αιμορραγεί...
για εσένα γλυκιά μου.
Νύχτα ας είναι φεγγαρόλουστη...
που θα σε βαστάξω,
για πρώτη φορά στην αγκαλιά,
τα κόκκινα μεταξένια σου μαλλιά,
θ’ αγγίζω με χάδια βελουδένια...
τα υγρά σου χείλη θα γευτώ,
καθώς το φως των αστεριών,
θα τρεμοπαίζει ρυθμικά...
στην θέα των ματιών μου,
πάνω στα κάστρα θα 'μαστε....
εκεί ψηλά στην άνω πόλη,
που θα ‘θελα να ακούσω...
για πρώτη φορά με πάθος...
να μου λες...
σ’ αγαπώ ! <3
Θα έκανα τα πάντα...
προκειμένου ν’ άκουγα
για μια μονάχα στιγμή...
απ' τα ρόδινα σου χείλη,
την μαγική αυτή λέξη.

© Πάρης Παπανικολάου

Ερωτική οπτασία

Το ευλύγιστο πανέμορφο σου κορμί,
είν’ η ερωτική των ματιών μου οπτασία...
στη ψυχή βασιλεύουν γλυκοί πειρασμοί,
απ' την αιθέρια σου παρουσία.

Θα ‘μαι ερωτευμένος σε τούτη τη ζωή,
παντοτινά γλυκιά μου με σένα...
θα γεράσουμε στο ορκίζομαι μαζί..,
τα χρόνια μας θα κυλούν ευτυχισμένα.

Τα ματάκια σου τα φωτεινά κοιτάζω...
και θειο πάθος βασιλεύει στη καρδιά,
την γοητεία σου αιώνια θα δοξάζω...
η λαμπρότατη μου θα ‘σαι αστροφεγγιά.

Ούτε στιγμή δεν αντέχω μακριά σου,
σ’ αγαπώ... άλλωστε αυτό το ξέρεις,
σε λιβάδι ανθισμένου παραδείσου...
την γαλήνη με λουλούδια εσύ θα φέρεις.

© Πάρης Παπανικολάου

Παραμύθι

Ο Νεραιδόκοσμος της Κλάρας !

Μέσα στον νεραιδόκοσμο των παραμυθιών μικροσκοπικές νεραιδούλες με πολύχρωμα χαριτωμένα φορεματάκια χόρευαν το δικό τους μοναδικό χορό κάτω από τις πρωινές ακτίνες του ήλιου.  Στον ρομαντικό  αυτό χορό είχαν και θεατές… όλα τα ζώα της γύρω κοιλάδας.  Αυτό γινόταν σχεδόν κάθε πρωί λες και ήταν το πρωινό τους ξύπνημα.

Οι μικροί νάνοι με τα δικά τους μουσικά όργανα ηχούσαν μαγικά τις δικές τους μελωδίες ενώνοντας τους ήχους τους με τις νεράιδες κάνοντας τα πάντα γύρω μαγικά και παραμυθένια.  Ξαφνικά η μικρή Κλάρα με το κατακόκκινο φορεματάκι ξέφυγε  από τις φίλες της, έχασε τον προσανατολισμό της και βρέθηκε ακριβώς στην απέναντι όχθη του ποταμού.  Αντίκριζε για πρώτη φορά ένα διαφορικό κόσμο από τον δικό της.  Ήταν ο κόσμος του θορύβου και της πολυκοσμίας, ο κόσμος…   Οι φίλες της ήταν γι’ αυτή κάτι το άπιαστο πια.  Μέσα από τον τεράστιο καθρέφτη ενώ οι νεραιδούλες συνέχιζαν τον χορό τους η Κλάρα  αδυνατούσε να τις κρατήσει στην αγκαλιά της.

Απεγνωσμένη η μικρή Κλάρα, κάθισε σ’ ένα βράχο και άρχισε να κλαίει δυνατά.  Το κλάμα της έγινε βροχή,  το στείρο έδαφος μούσκεψε και μέσα απ’ αυτό πολύχρωμα λουλούδια άρχισαν να φυτρώνουν γύρω της.  Η πλάση είχε άρχισε ν’ αλλάζει μορφή.

Κάποια στιγμή όταν άρχισε να σουρουπώνει, είδε να έρχεται προς το διάβα της ένα παράξενο ξωτικό, μ’ ένα πράσινο πανωφόρι και ψηλό σκούφο.  Δεν μπορούσε να φανταστεί πως μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρχε περίπτωση να δει μπροστά της άλλα πλάσματα παρόμοια με το δικό της κόσμο.  Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευε πως ο δικός της κόσμος ήταν και ο μοναδικός.

Πλησίασε τη μικρή Κλάρα και της είπε,  «Γιατί κλαις καλή μου;»

«Χάθηκα από την νεραιδοχώρα μου και δε ξέρω πως θα γυρίσω πίσω» απάντησε εκείνη.

«Μην ανησυχείς,  εγώ θα σε βοηθήσω να βρεις τον δρόμο για την κοιλάδα σου» και της άπλωσε το χέρι.

Εκείνη άπλωσε το τρεμάμενο χεράκι της και άρχισαν να περπατάνε ο ένας δίπλα στον άλλο.  Εκατοντάδες μονοπάτια έβλεπαν τα ματάκια της που γι’ αυτή ήταν ακατόρθωτα να τα διαβεί.  Άρχισε να απελπίζεται αλλά δεν είχε καλύτερη επιλογή. Είχε πια νυχτώσει για τα καλά και το μόνο φως της νύχτας ήταν το μεγάλο στολισμένο φεγγάρι στο κέντρο της.  Μπαίνοντας στο μεγάλο δάσος  λύκοι ακούγονταν να ουρλιάζουν στο διάβα τους. Νυχτερίδες χόρευαν πάνω απ’ τα κεφάλια τους, κουκουβάγιες έβγαζαν το δικό τους τρομακτικό ήχο.

Άρχισε και πάλι να ξημερώνει.  Για τη μικρή μας Κλάρα λες και πέρασε αιώνας άρχισε να διαμαρτύρεται και να φωνάζει.  Τις διαμαρτυρίες της άκουσε ένα παλικάρι που καθόταν ξαπλωμένο κάτω απ’ την ιτιά και κοιμότανε.  Δίπλα το κατάλευκο άλογο του απολάμβανε κι αυτό την ξεκούραση του μέσα στο καταπράσινο τοπίο.  Το παλικάρι ακούγοντας θορύβους σηκώθηκε και κοίταξε προς τον ήχο της φωνής.

Είχε ακούσει από καιρό για τα ξωτικά που έκλεβαν νεράιδες από την νεραιδοχώρα για να τις πάνω στο σκοτεινό κάστρο του βασιλιά Ιζαμπέλ θυσιάζοντας εκείνες για να γίνει αυτός αθάνατος.  Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχε πιστέψει αυτή την ιστορία αλλά να που ήρθε η στιγμή να συναντήσει στο δρόμο του ένα τέτοιο ξωτικό με μια αιχμάλωτη νεραιδούλα.  Συνειδητοποίησε πως κάτι κακό θα συνέβαινε σύντομα και αποφάσισε να τους ακολουθήσει.  Φθάνοντας στο μεγάλο σκοτεινό βασίλειο είδε πολλά άλλα ξωτικά να την μεταφέρουν δεμένη στο μεγάλο βρωμερό υπόγειο

Η θυσία θα γινόταν την επομένη με Πανσέληνο.  Πάντα οι θυσίες αυτές γίνονταν νύχτα με Πανσέληνο και η επόμενη μέρα ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για τον Βασιλιά τους.  Ο Πάρις θυμήθηκε το μαγικό ραβδί που του είχε δώσει την προηγούμενη μέρα ο ξάδελφος του με την εντολή να το χρησιμοποιήσει  μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης.  Αν το χρησιμοποιήσει  απερίσκεπτα τότε θα έχανε την αξία και τη δύναμη του.

Άρχισε πάλι να σουρουπώνει και ότι ήταν να κάνει έπρεπε να το κάνει άμεσα.  Περίμενε να απλωθεί η νύχτα για τα καλά και να κοιμηθούν τα ξωτικά.  Έβγαλε το μαγικό ραβδί από το σακίδιο του και πολύ προσεκτικά άρχισε να απλώνει γύρω από το καθένα απ’ αυτά τη σκόνη του.

Πήρε σιγά, σιγά το κλειδί από το πανωφόρι του  φύλακα, άνοιξε την σιδερένια πόρτα  και πήρε την νεραιδούλα στην αγκαλιά του και άρχισε να τρέχει μέσα στο μεγάλο δάσος.  Η Κλάρα άρχισε να ξυπνά σιγά, σιγά και όταν συνειδητοποίησε πως βρισκόταν στην αγκαλιά κάποιου άλλου άρχισε να κλαίει.  Ο Πάρις σταμάτησε και την ακούμπησε μαλακά κάτω στο έδαφος.  Προσπάθησε να την ηρεμίσει και να της εξηγήσει όσο πιο σύντομα μπορούσε ποιος ήταν και ότι το μόνο που ήθελε ήταν το καλό της.

Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να την οδηγήσει πίσω στο δικό της νεραιδόκοσμο.  Έλα όμως που  η Κλάρα είχε ερωτευτεί και στα μάτια του έβλεπε το πρίγκιπα της!  Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία μόνο που δεν ήξερε κατά πόσο η Κλάρα θα έπρεπε να επιστρέψει στον δικό της κόσμο μια και ο ίδιος ήταν αδύνατο να  ζήσει στο δικό της.

Η Κλάρα χαμογέλασε και του εξομολογήθηκε πως αν ποτέ ερωτευότανε θα ήταν σε θέση να έδιωχνε το φτέρωμα της και να γινόταν μια γυναίκα όπως όλες τις άλλες.

Ο γάμος  έγινε μια ηλιόλουστη  ανοιξιάτικη μέρα στο παλάτι, του πρίγκιπα.  Γιατί ο Πάρις ήταν στ’ αλήθεια ο πρίγκιπας του διπλανού βασιλείου.  Οι νεραιδούλες όλες παρευρεθήκαν στο γάμο για να καμαρώσουν τη φίλη τους και να είναι δίπλα  στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της.

Όσο για τον βασιλιά Ιζαμπέλ την επόμενη ακριβώς μέρα μετά την εξαφάνιση της Κλάρας έσβησε τη νύχτα με πανσέληνο μια και είχε χάση την ευκαιρία να θυσιάσει ακόμη μια νεράιδα.  Τα υπόλοιπα ξωτικά κατάλαβα το λάθος τους και απομακρύνθηκαν όσο πιο μακριά μπορούσαν από το σκοτεινό βασίλειο. 

Από τότε δεν τα ξαναείδε κανείς. 

Παυλίνα Στυλιανού – Πάρης Παπανικολάου

Το γαλάζιο της ψυχής

Αγάπη μου... να με πικραίνεις παύσε...
κι έλα λοιπόν στη ζεστή αγκαλιά μου,
η θλίψη μου μιαν έναστρη νύχτα έσβησε,
ήταν η νύχτα που σ' είδα στα όνειρα μου.

Ο μονάκριβος καημός ''είναι'' του ποιητή,
πλάι σε μια νεράιδα να βρει γαλήνη...
έμπνευση θεια... λατρεία ζηλευτή...
ένα δάκρυ στάζει απ’ την σελήνη.

Το πάθος μου ραγίζει στα δυο την καρδιά,
σ’ αγαπώ... όσο τίποτε άλλο στον κόσμο...
η ανθισμένη θα ‘σαι της ζωής μου ροδιά...
στου παράδεισου που μ' οδήγησε τον δρόμο.

Των ωραίων σου ματιών το γαλάζιο χρώμα,
είν’ η απόχρωση στης ψυχής τα μονοπάτια,
αναπνέω, ζω για το μελένιο σου σώμα...
που η καρδούλα μου... έγινε αμέτρητα κομμάτια.

© Πάρης Παπανικολάου

Η Καρδιά Του Χειμώνα

Σαν ο ήρθε ο χειμώνας πάλι,
αισθάνομαι ένα ψύχος στην καρδιά,
πόσο μου 'λειψε η ζεστή αγκάλη...
και της άνοιξης της μυροβόλου η αντηλιά.
Οι παγωμένες σκοτεινές βραδιές,
μεγάλωναν ολοένα την μοναξιά μου...
νύχτες λαχταρούσα ατέλειωτες καυτές,
να χάριζα τα χάδια και φιλιά μου.

Η καρδιά του χειμώνα τόσο ψυχρή...
μάτια που δεν γευτήκαν την χαρά του έρωτα,
συλλογιζόμουν ένα πρωινό του Δεκέμβρη.
Το χιόνι σκέπαζε με παγωνιά την ψυχή,
σβησμένα συναισθήματα αγέρωτα,
που θάφτηκαν...στης σκοτεινιάς τα μέρη.

© Πάρης Παπανικολάου