Στη ζεστή σου αγκαλιά

Στη ζεστή σου αγκαλιά,
γλυκιά μου θα ξαπλώσω,
ρομαντική μου αντηλιά,
το φιλί μου θα σου δώσω.

Στο βλέμμα σου αντίκρισα,
πάθος ωραίο φλογερό,
ένα βράδυ κάθως δάκρυσα,
για τα δυο σου μάτια π' αγαπώ.

Το κορμί σου πως λατρεύω,
να χάιδευα τρυφερά τις νύχτες,
λαχταρώ και υποφέρω,
γιατί σε με' ακόμη δεν ήρθες.

Το φεγγαράκι έλαμψε,
στης καρδούλας μου τις θύρες,
τον πόθο καθώς άναψε,
σβήνοντας τις πίκρες.


Πάρης Παπανικολάου

Η γυναίκα που αγαπώ

Τόσο πολύ καρδιοχτυπώ,
για τα μάτια σου τα ωραία,
είσαι ότι ομορφότερο αγαπώ,
η γυναίκα η μοιραία.

Τα μαύρα σου μαλλιά,
πανέμορφα κι αστραφτερά,
σε κρατώ στην αγκαλιά,
και σου χαρίζω χάδια τρυφερά.

Τα βράδια υπέροχα κυλούν,
όταν βρίσκομαι κοντά σου,
τα χείλη σου γλυκά χαμογελούν,
η ευτυχία πηγάζει στη καρδιά σου.

Η αγάπη μας ποτέ δε θα τελείωσει,
θα 'μαστε για πάντα ερωτευμένοι,
τέτοιο πάθος δεν έχω ξανανοιώσει,
μέσα στη ψυχή μου...είσαι συ η λατρεμένη !

Πάρης Παπανικολάου

Άτιτλο

Σ’ αγαπώ..

έλα γρήγορα και πάλι κοντά μου,

δεν αντέχω στιγμή μακριά σου.

Υποφέρω..

όταν στα άγρια χαράματα ξυπνώ,

καθώς δεν είσαι πλάι μου να σ’ αγγίξω.

Καρδιοχτυπώ..

θυμούμαι τα καυτά μας φιλιά τις νύχτες,

που ‘ταν βάλσαμο ωραίο στη ψύχη.

Μετανιώνω..

για τα λάθη μου που σε πλήγωσαν,

μακάρι να μπορούσα να γύριζα τον χρόνο πίσω.

Ερωτευμένος..

πάντοτε θα ‘μαι γλυκιά μου με σένα,

ακόμα κι ας μην σε αντικρίσω ποτέ ξανά μπροστά μου.

Αναπολώ..

τις τρυφερές στιγμές που περνούσαμε οι δυο μας,

στην ακρογιαλιά του ερώτα με θέα τον έναστρο ουρανό.

Ελπίζω..

ότι μια μέρα θα σε βαστάξω και πάλι στην αγκαλιά μου,

γλυκά χαμόγελα καθώς θα στάζουν απ’ τα ρόδινα μας χείλη.

Ίσως..

να ‘ναι καλύτερα έτσι τελικά να ζήσουμε στο εξής χώρια,

μοναδική μου επιθυμία πάντως είναι να είσαι ευτυχισμένη.

Αντίο..

λέω λοιπόν στις μακρόσυρτες λύπες,

κλείνω την θύρα πίσω μου κι όπου με βγάλει…

Πάρης Παπανικολάου

Γύρνα πίσω…

Για τα καστανά σου μάτια,
υποφέρω πολύ τα βράδια,
της καρδιάς μαζεύω τα κομμάτια,
κάθως έφυγες αφήνοντας ρημάδια.

Η μοναξιά που 'χει το χρώμα,
των κατάμαυρων κουρτινών,
αν μ' αγαπάς λιγάκι ακόμα,
γύρνα πίσω δεν αντέχω να πονώ.

Του προσώπου σου την γοητεία,
πόσο μ' αρέσει να θαυμάζω,
σε μια ρομαντική ουτοπία,
έχω την αίσθηση κοιτάζω.

Την αγάπη σου ποτέ δεν ένοιωσα,
αυτό θυμούμαι και με απελπίζει,
για σένα και την ψυχή μου ακόμη έδωσα,
η θλίψη πια βαθιά με κατακλύζει.


Πάρης Παπανικολάου

Σαν το φως της αυγής

Σαν το φως της αυγής,
ήρθες στη καρδιά μου,
κι έσβησε η θλίψη αυτής,
καθώς ήρθε η χαρά μου.

Σε θαυμάζω σαν την σελήνη,
εκείνα τα χειμωνιάτικα βράδια,
είσαι η λατρευτή μου γαλήνη,
με τα μεταξένια χάδια.

Για τ' όνομα της αγάπης,
που λαχταρούσα κάποτε να 'ρθει,
μιας θαυμάσιας πλάνης,
καλοσυνάτη στην ζωή.

Η ομορφιά των ματιών σου,
με το γαλάζιο απέραντο,
η γλύκα είναι των φιλιών σου,
βάλσαμο στη ψυχή μου υπέροχο.


Πάρης Παπανικολάου

Το στοργικό φεγγάρι

Κάτω από το στοργικό φεγγάρι,
σε αγκάλιασα σφιχτά,
είμαστε ταιριαστό ζευγάρι,
το πάθος μας έδεσε σμιχτά.

Είσαι η καλλωπιστή ανεμώνη,
στο εύκρατο της ψυχής λιβάδι,
η καρδιά μου έπαψε να είναι μόνη,
έσβησε το αχανές σκοτάδι.

Η ύπαρξη όλη είχε την μορφή σου,
υπέροχη θαυμάσια κι ωραία,
θα 'θελα να ταξίδευα μαζί σου,
ίσως η αγάπη μας είναι πια μοιραία.

Τα μάτια σου είναι ο ουρανός,
για τα μάτια τα δικά μου,
ο κόσμος όλος γύρω είναι γαλανός,
έδωσε χρώμα ελπίδας στα όνειρα μου.


Πάρης Παπανικολάου

Κεραυνοβόλος έρωτας

Αγάπη μου πόσο βελούδινα θ’ απλώσω,

τα χάδια μου στο ωραίο σου κορμί

και τα φιλιά του πάθους μου θα δώσω,

τα μάτια σου κοιτώντας με γαλήνια σιγή.

Είσαι η πολυπόθητη στη καρδιά μου,

που ‘ρθε μια νύχτα με καταρρακτώδης βροχή

κι έγινε η αλησμόνητη συντροφιά μου,

πάθος μου μοιραίο βαθιά μες στη ψυχή.

Τι κεραυνοβόλος έρωτας κι αυτός,

ήρθε να συγκλονίσει την καρδιά,

η λατρεία μου σε σένα αδιάκοπος πειρασμός,

ατέλειωτη να ‘ναι ετούτη η βραδιά.

Στη δροσούλα της αυγής όταν ξυπνώ,

κάθομαι στην αυλή και σε συλλογιέμαι,

καθ’ όλη την διάρκεια της μέρας καρδιοχτυπώ,

καθώς σε ρομαντικούς κόσμους πλανιέμαι.

Πάρης Παπανικολάου

Η υπέρτατη ομορφιά

Τον έρωτα σου λαχταρώ να νοιώσω,

πάνω σε λίμνη στολισμένη με τουλίπες,

ένα γλυκό φιλί στα χείλη σου θα δώσω,

να φύγουν πέρα οι απρόσιτες λύπες.

Πόσο γοητευτική  γλυκιά μου είσαι,

θαυμάζω την υπέρτατη ομορφιά σου,

των ματιών μου η ευφροσύνη θα ‘σαι,

για πάντα θέλω να ‘μαι στην καρδιά σου.

Δώσε μου το χέρι σου να κρατήσω,

Ας πούμε ότι πάμε μια βόλτα στη σελήνη,

τον χρόνο δεν μπορώ να σταματήσω,

όμως.. μπορώ να σου προσφέρω την γαλήνη.

Σ’ αγαπώ, σε λατρεύω, καρδιοχτυπώ τα βράδια,

είσαι το πάθος της ζωής μου το μοιραίο,

σκλάβος χαρωπός για τ’ απαλά σου χάδια,

είδωλο των ματιών μου… θαυμάσιο ωραίο !

Πάρης Παπανικολάου

Ουράνια αγάπη

Η αγάπη ήρθε με φτερά,

αγγέλων από τον ουρανό

και με χάδια τρυφερά,

τον κόσμο είδα γαλανό.

Με τι χάρη περπατείς,

τους κάμπους τα λαγκάδια,

σε λαγούμι μην κρυφτείς,

είναι όμορφα τα βράδια.

Είναι έρωτας κεραυνοβόλος,

για το σμιλένιο σου κορμί,

ο θεός έριξε το βέλος,

στη καρδιά μου ένα πρωί.

Παραδείσιοι ακούγονται ήχοι,

στον αιθέρα μαγικοί,

στενοχώρια δεν υπάρχει,

γιατί έχουμε γιορτή.

Πάρης Παπανικολάου

Η φλόγα του πάθους

Με πάθος σαν φλόγα δυνατό,

λαχταρώ ν’ αγγίξω το κορμί σου,

πως θα περάσει το βράδυ κι αυτό;

Μονότονο δίχως το ζεστό φιλί σου.

Το γλυκοστάλαχτο σου χαμόγελο,

πόσο με αρέσει να κοιτάζω,

να παύσει να είναι όμως όνειρο,

όνειρο που πάντα θα θαυμάζω.

Το δειλινό στα καστανά σου μάτια,

ανοιξιάτικο με χρώματα ωραία,

στολισμένα με τουλίπες μονοπάτια,

να διαβαίναμε οι δυο μαζί παρέα.

Την καρδιά μου στόλισες με άνθη,

μυρωδάτα όμορφα του αγρού,

της ζωής τα ευγενή τα πάθη,

έριξα στην άκρη του γιαλού.

Πάρης Παπανικολάου

Φως ρομάντζου

Σ’ αντικρίζω και καρδιοχτυπώ,

είσαι η γυναίκα που αγαπώ,

σ’ έψαχνα μιαν ολόκληρη ζωή,

ήρθες σε μένα ένα πρωί.

Το κορμί σου είναι υπέροχο,

βάλσαμο στα μάτια μου αγέρωχο,

είσαι σαν βελούδο απαλή,

κ’ η γλυκιά μου ηδονή.

Είσαι καλοσυνάτη, ευγενική,

γλυκομίλητη ρομαντική,

σε λατρεύω σε θαυμάζω,

αν σε χάσω θα στενάζω.

Τι πάθος ωραίο υπάρχει στη καρδιά,

είσαι σαν του καλοκαιριού την αντηλιά,

γεμάτη φως ρομάντζου και αγάπη,

έδιωξες του καημού μου το γινάτι.

Πάρης Παπανικολάου

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου ΙΙ

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου να ξέρες πόσο,

νύχτα να σε κρατώ στη ζεστή μου αγκαλιά,

περιμένω πότε πάλι θα σ’ ανταμώσω,

να μην έχουν τελειωμό τα γλυκά μας φιλιά.

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου να ξέρες πόσο,

είσαι τ’ ομορφότερο πλάσμα που λατρεύω,

πάνω στη χρυσαφί αμμουδιά θα ξαπλώσω,

και στο πλάι μου το κορμί σου θ’ αγναντεύω.

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου να ξέρες πόσο,

είσαι το πάθος που στη ζωή αναζητώ,

τα καστανά σου μάτια θαυμάζω ωστόσο,

κι ας ειν’ ο πειρασμός που πάντα θ’ αγαπώ.

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου να ξέρες πόσο,

ο πόθος μου ράγισε στα δυο την καρδιά,

το θαύμα του κόσμου είσαι που θα υψώσω,

μιαν αυγουστιάτικη φεγγαρόλουστη βραδιά.

Πάρης Παπανικολάου

Ερωτικό δειλινό

Την ομορφιά σου αγναντεύω,

στ’ αστέρια που θωρώ,

να σε βαστώ γυρεύω,

ένα ωραίο δειλινό.

Τα καστανά σου μάτια,

είν’ η λατρεία στα δικά μου,

έγινε θρύψαλα κομμάτια,

η γλυκύτατη καρδιά μου.

Σ’ αγάπησα παράφορα,

στο εξομολογούμαι,

έλα σε μένα γρήγορα,

δε θέλω να λυπούμαι.

Τ’ ωραιότερο λουλούδι,

γλυκιά μου είσαι ‘συ,

ένα γλυκό τραγούδι,

στη ψυχή μου αντηχεί.

 Για σένα καρδιοχτυπώ,

στο λέω αν δε το ξέρεις,

παντοτινά θα σ’ αγαπώ,

την άνοιξη έλα να φέρεις.

Η λαμπερή σου γοητεία,

φωτίζει τον δρόμο στην ζωή,

μιαν ονειρεμένη ουτοπία,

καλοσυνάτη στοργική.

Πάρης Παπανικολάου

Η πανέμορφη Αντιγόνη

Καστανομάτα μου θεά,

έλα απρόσκλητα στη καρδιά μου,

με του έρωτα τα φτερά,

στη μικρούλα κάμαρα μου.

Είσαι… τόσ’ όμορφη Αντιγόνη,

σαν το γοητευτικό ηλιοβασίλεμα,

και σαν το λουλούδι που φυτρώνει,

στο λόφο ένα πρωί γαλήνια.

Καρδούλα μου πολύ σε αγαπώ,

σκλάβος για τα χάδια σου γλυκιά μου,

τα βράδια σε σκέπτομαι και καρδιοχτυπώ,

εσύ κυβερνάς τα όνειρα μου.

Όταν κοντοζυγώνει η χαραυγή,

με τις πρώτες του ηλίου ακτίνες,

σαγηνευτική στη ψυχή μαρμαρυγή,

τις καταγάλανες κοιτώντας κουρτίνες.

Πάρης Παπανικολάου

Ήταν στιγμές..

Ήταν στιγμές..

που τα μάτια μου ανοιγόκλεινα..

μόνο για σένα,

ο χτύπος της καρδιάς μου,

χτυπούσε ανεξέλεγκτα..

χωρίς σταματημό.

Ήταν στιγμές..

που ήθελα να σ’ αγγίξω..

και δε μπορούσα,

γιατί ήσουν μιαν οπτασία,

που υπήρχες μονάχα..

στη φαντασία μου.

Ήταν στιγμές..

που πνιγόμουν τις νύχτες..

στο κόκκινο κρασί,

αβυσσάλεα μέθη του μυαλού,

χωρίς επιστροφή..

μέχρι να ξημερώσει.

 Ήταν στιγμές..

που ήθελα απεγνωσμένα,

να βρισκόμουν πλάι σου..

αυτός που σε νοιάζεται..

και αληθινά σε αγαπά.

Ήταν στιγμές..

που το όνομα σου,

ρυθμικά φώναζα..

κι ας ήξερα,

ότι ποτέ δε θα μ’ ακούσεις.

Ήταν στιγμές..

σαν να πάγωνε ο χρόνος..

και στεκόμουν  στο τοίχο..

κι αγνάντευα,

το μαύρο των κουρτινών.

Ήταν στιγμές..

που εκλιπαρούσα,

ν’ άνοιγαν στη γη ρωγμές..

και να με κατάπιναν..

δίχως έλεος.

Πάρης Παπανικολάου

Πεντάμορφη καλλονή

Πεντάμορφη είσαι καλλονή,

που ήρθες ένα βράδυ,

δεν έχω άλλη υπομονή,

λαχταρώ το ζεστό σου χάδι.

Η καρδιά μου πως χτυπά,

κάθε φορά που σ’ αντικρίζω,

ο έρωτας απ’ τα μάτια μου περνά,

από πόθο για σένα πλημμυρίζω.

Όπου κοιτώ.. βλέπω την μορφή σου,

υπέροχη γοητευτική κι ωραία,

θα ‘θελα πολύ να ‘μαι μαζί σου,

ίσως η συνάντηση μας δεν ήτανε τυχαία.

Το μαγευτικό σου σώμα,

βάλσαμο θειο που λατρεύω,

θα σ’ αγαπώ κι αν δε με θες ακόμα,

είσ’ η γαλήνη που στη ζωή γυρεύω.

Πάρης Παπανικολάου

Πολυπόθητη ευτυχία

Πολυπόθητη ευτυχία,

πλημμυρίζει την καρδιά,

στης νυχτιάς την ουτοπία,

όλο χάδια και φιλιά.

Η ολόλευκη σελήνη,

φωτίζει την μορφή σου,

απέραντη γαλήνη,

στη γη του παραδείσου.

Τα μάτια σου κοιτάζω,

είν’ η λατρεία στα δικά μου,

πελάγη απέραντα ατενίζω,

καθώς έγινες δικιά μου.

Την θεϊκή σου ομορφιά,

θαυμάζω με καμάρι,

μιαν υπέροχη βραδιά,

ήρθες με τον βαρδάρη.

Το γυαλιστερό σου σώμα,

αγγίζω με χάδι τρυφερό,

κατάλευκο γρανιτένιο χρώμα,

τόσ’ ωραία σμιλευτό.

Παντοτινά θα σ’ αγαπώ,

άνθος μου λατρεμένο,

φλογερά καρδιοχτυπώ,

μ’ έχεις αφήσει… καταγοητευμένο.

Λάμπει η ηλιαχτίδα,

στο χαμόγελο σου το γλυκό,

αγάπη και ελπίδα,

και πάθος στοργικό.

Είναι γραφτό να ζούμε,

σε τούτο εδώ τον κόσμο,

την ευτυχία ευθύς θα δούμε,

σε στρωμένο… με λουλούδια δρόμο.

Πάρης Παπανικολάου

Αξεπέραστη γοητεία

Η γοητεία σου απόψε ξεπερνά,

το τόξο του γαλάζιου ουρανού,

που στέκεται εκεί ψηλά,

κι είν’ η ζάλη του μυαλού.

Θα ‘σαι η αληθινή μου αγάπη,

από δω και περά στη ζωή,

μια ηδονή καλοσυνάτη,

που κατακλύζει την ψυχή.

Ο έρωτας απρόσμενα ήρθε,

Ραγίζοντας στα δυο την καρδιά μου,

Τι όμορφη γλυκιά που ‘σαι,

Σε θέλω μες στην αγκαλιά μου.

Ξεπρόβαλες σαν την αντηλιά,

που χαρίζει άπλετα το φως,

και με πολλά στα χείλη φιλιά,

έγινες.. των ματιών μου ο πειρασμός !

Πάρης Παπανικολάου

Παραδεισένιο κορμί

Για το παραδεισένιο σου κορμί,

υποφέρω κάθε βράδυ,

στη καρδιά μου η πληγή,

θα επουλωθεί με τ’ απαλό σου χάδι.

Αγαπημένη μου.. τι όμορφη που ‘σαι!

Ποτέ θα σε συναντήσω πάλι;

Η γλυκιά μου αμαρτία είσαι,

έλα λοιπόν στη ζεστή μου αγκάλη.

Τα καστανόξανθα σου μαλλιά,

απ’ τον αγέρα κυματίζουν,

με ζωηρή ανεμελιά,

την ψυχή μου συγκλονίζουν.

Όταν σε σκέφτομαι καρδιοχτυπώ,

η γοητεία σου μ’ έχει σκλαβώσει,

παντοτινά θα σ’ αγαπώ,

ώσπου η ζωή μου να τελειώσει.

Πάρης Παπανικολάου