Αγάπη μου… σε νοιώθω,

Αγάπη μου…
σε νοιώθω,
σαν ήλιος να βασιλεύεις…
στης νυκτός τα όνειρα μου,
το πρωί όταν ξυπνώ,
νοιώθω απόλυτα ευτυχής...
με την ανάμνηση αυτή την γλυκύ.
Δεν ξέρω αν υπάρχεις…
στη ζωή,
η αν είσαι μονάχα…
μιαν οπτασία…
στην ονειροφαντασία…
Έστω κι αν μη σε αντικρίσω…
ποτέ…
με τις κόρες των οφθαλμών,
μπροστά μου,
πάντως…
μου χαρίζεις άπλετα…
την αιώνια και ιδανική…
πολυπόθητη γαλήνη
στη ψυχή....

© Πάρης Παπανικολάου

Η Λαμπερόμορφη

Λαμπερόμορφη θεά...
έφερες την χαρά μου,
νύχτα με αστροφεγγιά...
στα ωραία τα όνειρα μου.

Τα ξανθά σου τα μαλλιά,
από μετάξι είναι πλασμένα...
σαγηνευτική μου αντηλιά,
φώτισες με πάθος εμένα.

Γαλάζια πανδαισία,
συναισθημάτων στη ψυχή...
η θεϊκή σου παρουσία...
ιερή της σκέψης προσευχή.

Τα βελούδινα σου χάδια...
νοσταλγούσα όλη την ζωή,
ξημέρωμα πια σε λιβάδια...
αγκαλίτσα εγώ και 'συ.

Του νου ωραία οπτασία...
νεραϊδένιας ομορφιάς
λουλουδένια ουτοπία...
στο περιβόλι της καρδιάς.

Πάντα εσένα θ’ αγαπώ...
τ’ ορκίζομαι στη σελήνη,
λυρικά καρδιοχτυπώ...
με αστείρευτη γαλήνη.

© Πάρης Παπανικολάου

Άναστρος ουρανός

Άναστρος ουρανός…
μεγάλωνε ολοένα την θλίψη,
μες στα παραθυρόφυλλα της καρδιάς…
ριγμένα κιτρινισμένα φύλλα,
μαραμένα ήταν ακόμα…
προτού πέσουν.
Η επόμενη άνοιξη…
πολύ απέχει,
ν’ ανθίσουν πάλι τα λουλούδια…
στη μαγευτική κοιλάδα της ψυχής,
σκορπίζοντας…
μυρωμένη ευωδία…
στη καρδιά…
και χαμόγελο…
λαμπερό στα χείλη.

© Πάρης Παπανικολάου

Για την Σοφία...

Αγάπη μου…
έλα στη καρδιά μου,
σε καρτερώ…
με πολύχρωμα λουλούδια
να σου λέω…
με χαρωπά τραγούδια
εσύ κυβερνάς…
τα ωραία αισθήματα μου.

Σ’ αγαπώ…
σ’ αγαπώ πάρα πολύ,
ο έρωτας μου για σένα…
είναι πεπρωμένο
με χάδι απαλό…
και άνθομεταξένιο
το κορμί σου θ’ αγγίζω…
στη παραμυθένια αυλή.

Τα ματάκια σου...
κάθε φορά που θωρώ
πετάω ψηλά…
από ευτυχία στα ουράνια
του παράδεισου που 'ναι...
τ’ απόμερα παράλια
όπου από κύμα...
ερωτικό σαλπάρω.

Στα μεταξένια...
πανέμορφα σου μαλλιά
τ' ακροδάχτυλα μου…
μέσα τους ποθώ να βυθίσω...
και ποτέ…μα ποτέ γλυκιά μου
δε θα σ’ αφήσω,
αν έρθεις… να φύγεις,
απ’ την ζεστή μου αγκαλιά.

© Πάρης Παπανικολάου

Ξημερώνει…

Ξημερώνει…
άλλη μια μέρα,
ανούσια,
βαριεστημένη, πικρή,
καταχνιά…
σκεπάζει τον αιθέρα,
η ηλιαχτίδα…
έπαυσε να είναι λαμπερή.

Ξημερώνει τ’ αύριο πάλι,
η ελπίδα…
που ‘ναι όμως να φανεί;
Κάθε αναπαμό να ρίξει…
στο ρηχό σκοτάδι,
για να λάμπει…
ο ήλιος πάντα,
της αγάπης…
στη ζωή.

© Πάρης Παπανικολάου

Σ’ αγαπώ... μέλημα κι επιθυμία μου...

Σ’ αγαπώ...
μέλημα κι επιθυμία μου...
στη ζεστή σου αγκαλιά να έβρω
την απόλυτη γαλήνη,
είσαι η πιο όμορφη νεράιδα που 'χω δει...
πάντα με χαμόγελο στα χείλη...
και σαγηνευτική.
Σ’ αγαπώ...
δωσ’ μου μια θέση στη καρδιά σου,
έστω και την πιο μικρή,
ας παύσουμε να ‘μαστε πια...
σαν δυο ξένοι,
είν' η μονάκριβη μου ευχή.
Τα βράδια γράφω για εσένα...
λόγια τρυφερά με της ψυχής την πένα...
και γίνονται καράβια...
στου πελάγους τ’ ανοιχτά,
γαλάζιες σκέψεις...
όπου ονειροπολώ...
ότι σαλπάρουμε μαζί...
τρισευτυχισμένοι...
νιώθοντας τ’ απέραντο πάθος...
στα βάθη της ψυχής,
του παραμυθένιου έρωτα μας.

© Πάρης Παπανικολάου

Σαν έρχεται τώρα πια εκείνη η ώρα…

Σαν έρχεται τώρα πια εκείνη η ώρα…
το έναστρο πέπλο της νυχτιάς, να σκεπάσει
το χρώμα το γαλάζιο τ' ουρανού…
στα δυο σου φεγγοβόλα μάτια,
περίχαρα θ’ αγναντεύω…
δυο δίδυμα ολόγιομα φεγγάρια,
πλημμυρίδα διάχυτη στη σκέψη
αιθέρια ατμόσφαιρα, δοξασία,
αδιάλειπτη, μυστηριακή,
καθώς δοσμένοι κ' οι δυο
σε μια ολόθερμη, αχώριστη αγκαλιά
μέχρι της ροδαυγής...
οι πρώτες ακτίνες φανούν.

Στον ορίζοντα...
της απέραντης μου θέασης
η τρισχάριτη σου παρουσία…
επίμονα ικετεύω ποτέ…
μα ποτέ, να μη δύσει,
το βλέμμα σε συστοιχία είναι
ταυτισμένο με το άπειρο…
σε αρμονία συμπαντική...
από άρπες αγγέλων σαν να έχουμε εορτή
μ' αιθέριες νότες αγάπης.

Είναι άραγε σαν να ζούμε σε παραμύθι;
Σ' ένα διάχρονο ίσως ωραίο παραμύθι,
όπως εκείνα που μας διάβαζαν…
σαν ήμασταν παιδιά,
μόνο που αυτό…
ω, ψυχή μου, ω, καρδιά μου, ω, αύρα μου,
δε θα έχει τελειωμό,
ο χρόνος κι αν γρήγορα κυλά
η αγάπη μας η αλησμόνητη,
σαν φλόγα ολοπόρφυρη δυναμώνει…
κι ανεξίτηλη παραμένει στα χρονικά,
αιώνια είναι… θεόπνευστη…
μακάρια κι ευλογητή.

© Πάρης Παπανικολάου

Στο πανέμορφο κήπο των ονείρων

Στο πανέμορφο κήπο των ονείρων
ένα γαλάζιο δειλινό…
δάκρυ έσταζε διάφανο,
απ’ την δροσοπηγή των ματιών
πάνω σ' ένα άνθος λευκό.

Τότε ήταν που 'ρθε εκείνη
η ακατάληπτη στιγμή
που σ' αντάμωσα με βλέμμα βαθύ
κι ονειροπόλο…
λέγοντας σου…
με σθένος ψυχής
νεράιδα μου…
πόσο πολύ σε αγαπώ.

Μες στη σκέψη μου θα είσαι
παντοτινά εσύ....
μιαν ανάμνηση τρυφερή
σαν λάμψη αστραφτερή...
ήλιου φωτόλουστου μ' αγάπη
και φωταψία λαμπερή…
όπου γεννήθηκε μιαν αυγή
η ανυπέρβλητη ομορφιά σου.

Με άγγιγμα αιθέριο και θειο
στα ωραιότατα, γυαλιστερά,
κατάξανθα σου μαλλιά…
τι απόλαυση μαγευτική
η μεταξένια τους υφή
παραδεισένια θύμηση,
στη ψυχή και στη καρδιά
είχα την αίσθηση…
το άπειρο αγγίζω.

Έπειτα σου δίνω όρκο
μονάκριβο από ψυχής
ποτέ δε θα σ' αφήσω
να λείψεις από μένα
μιας που είμαστε ένα....
σε κόσμο ευτυχή ρομαντικό
σαν σ’ ένα κορμί πλασμένο
σαν μια ολόθερμη ξανά
αχώριστη αγκαλιά.

Τα φτερά της ψυχής
από έρωτα πηγαίο…
και πάλι... ανθοποβολούνε
το γίγνεσθαι της σκέψης και του νου,
μειλίχια τιθασεύει τις αισθήσεις
ανέσπερη πανδαισία....
φωτόλουστη ελπίδα
με πάθος και στοργή
αγάπης καλοκαίρι.

© Πάρης Παπανικολάου

Αγάπη μου γλυκιά… πόσο σε λατρεύω,

Αγάπη μου γλυκιά…
πόσο σε λατρεύω,
καρδιοχτυπώ για εσένα
με φλόγα πάθους δυνατή.
Έφερες την ευτυχία...
στο περιβόλι της ψυχής μου
κι ανθίσαν πάλι τα λουλούδια
με μελωδία ιερή...
παραδεισένιων αηδονιών.
Τα δυο σου μάτια
πανέμορφα, αμυγδαλωτά,
αστέρια της ζωής μου φωτεινά
με οδηγούνε...
σε παραμυθένια μονοπάτια,
καθώς...
γοητευμένος τα ατενίζω.
Με θέα ωραία...
τον έναστρο ουρανό,
που το φως της σελήνης
λούζει ολόγυρα,
τα ύδατα τα γαλάζια…
της αφουρτούνιαστης...
απόψε θάλασσας.
Το ανοιξιάτικο αεράκι
χαϊδεύει τα ξανθά σου μαλλιά,
η γοητευτική μου είσαι όαση…
που λαχταρώ να αγγίζω
με χάδι... χρυσομεταξένιο.
Η μονάκριβη μου ευχή…
πλάι σε σένα να υπάρχω
εκστασιασμένος...
από έρωτα πηγαίο
παντοτινά στη ζωή
κι έπειτα...
σου δίνω με όρκο ψυχής…
το διαμαντένιο δαχτυλίδι
που ‘ναι χαραγμένο επάνω…
με γράμματα σκαλιστά
το όνομα της αγάπης,
το φυλούσα με ευλάβεια
για χρόνια ολάκερα…
στο κομοδίνο της καρδιάς μου,
ώσπου σε συναντήσω…
και με αγάπη στο χαρίσω.

© Πάρης Παπανικολάου

Μέσα στη θέα της φύσης το καταπράσινο λιβάδι...

Μέσα στη θέα της φύσης
το καταπράσινο λιβάδι...
νύχτα έναστρη
νύχτα ρομαντική,
η βουνίσια είσαι πηγή...
που ξεδιψώ τον έρωτα μου,
σβήνοντας με χάδι γλυκό
κάθε πόνο πικρό...
απ’ τα βάθη της καρδιάς μου.
Μέσα στα μάτια σου η θέαση
του γαλάζιου πάντοτε
υπέροχου ουρανού...
σκλάβος στην γοητεία σου θέλω να ‘μαι
και σαν ίνδαλμα ουράνιο
ταπεινά να σε προσκυνώ.
Τις σκέψεις μες στο νου
δε μπορώ στιγμή να ελέγξω
σε σένανε αδιάκοπα...
ψυχή μου ταξιδεύουν,
το λαμπρό αστέρι της ζωής
παντοτινά μου θα 'σαι
που φωτίζει με αγάπη
και με καθοδηγεί
σε τούτη…
την πανέμορφη γη.

© Πάρης Παπανικολάου

-------------------------------

Μέσα στη θέα της φύσης

το καταπράσινο λιβάδι...

νύχτα έναστρη…

νύχτα ρομαντική,

η βουνίσια είσαι πηγή...

που ξεδιψώ τον έρωτα μου,

σβήνοντας με χάδι γλυκό

κάθε πόνο πικρό...

απ’ τα βάθη της καρδιάς μου.

Μέσα στα μάτια σου η θέαση

του γαλάζιου πάντοτε

υπέροχου ουρανού...

σκλάβος στην γοητεία σου θέλω να ‘μαι

και σαν ίνδαλμα ουράνιο…

ταπεινά να σε προσκυνώ.

Τις σκέψεις δε μπορώ

ούτε στιγμή να ελέγξω

σε σένα-νε αδιάκοπα...

ψυχή μου ταξιδεύουν,

το λαμπρότερο αστέρι

της ζωής μου θα ‘σαι

που φωτίζει με αγάπη

και με καθοδηγεί…

σε τούτη…

την πανέμορφη γη.

© Πάρης Παπανικολάου

Μέσα στα μάτια σου τα φεγγοβόλα αγναντεύω…

Μέσα στα μάτια σου
τα φεγγοβόλα αγναντεύω…
λιβάδια καταπράσινα ανθισμένα
με ρυάκια γαλάζια δροσερά,
τα μονοπάτια είναι πάντα στολισμένα
με ροδοπέταλα κόκκινα λευκά
που οδηγούνε στις απαρχές...
του ουράνιου παραδείσου.
Στο γλυκύτατο τόνο της φωνής σου,
μελωδία στο άκουσμα ρομαντική
από την χώρα των μουσών...
της Ευτέρπης και της Καλλιόπης,
χάδι με ρυθμό και αρμονία
μειλίχιο, θωπεύει τις αισθήσεις.
Στα αστραφτερά σου μαλλιά
ήλιοι ολόλαμπροι φωτίζουν
από γαλαξίες μακρινούς
με ακτίνες διαστρικές...
φεγγοβολώντας την όλη πλάση
του θεού ευλογημένη που ‘ναι,
πόνος καημός και μαύρο δάκρυ
έμειναν για πάντα πίσω,
δεν έχουν καμία θέση εδώ...
όπου χαρμόσυνα βασιλεύει
τ’ ανέσπερο φως της αγάπης.

© Πάρης Παπανικολάου

Αφιέρωση

Γλυκιά μου…
κάθε φορά που σε κοιτώ,
είναι σαν να πλέει...
σε πελάγη γαλάζια ανοιχτά,
η φλογερή καρδιά μου.
Τι πάθος κι αυτό...
όταν σ’ αγγίζω,
έκσταση ηδονής...
πλημμυρίζει το είναι μου,
διεγείρει τις σκέψεις μου.
Θα 'θελα να 'μαστε μαζί..
συνέχεια μαζί,
κάπου μακριά οι δυο μας,
μιας που...
στη ζωή μου έχεις φέρει εσύ...
την λαμπερή ηλιαχτίδα της στοργής,
φωτίζοντας με αγάπη...
τ' απατηλά τα όνειρα μου.
Έχω την ακατάληπτη αίσθηση...
κάθε φορά που θωρώ...
τα καστανόχρωμα σου μάτια,
ότι ταξιδεύω μακριά...
σε αλλοτινούς κόσμους,
της απόλυτης γαλήνης...
κι υπέρτατης αρμονίας,
όπου ζούμε κ' οι δυο...
χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι,
μιας που ‘μαστε πλασμένοι...
σαν από την ίδια ψυχή...
κι έμελλε να γίνουμε ένα κορμί
ταγμένοι παντοτινά...
ο ένας για τον άλλον.
αφιερωμένο με αγάπη

© Πάρης Παπανικολάου