Φθινοπωρινή αγκαλιά

Την φθινοπωρινή σου αγκαλιά,

συνέχεια αναπολώ τα βράδια,

ας δροσιστούμε πάλι στα φιλιά,

σε πανέμορφα αυτή την φορά λιβάδια !

Όπου ο έρωτας κ’ η αγάπη,

θα μας ταξιδεύουν στη ζωή,

μαύρο δε θα στάξει δάκρυ,

ποτέ ξανά απ’ την ψυχή !

Τους κύκνους θα καμαρώνουμε,

στη γαλάζια δροσερή λίμνη,

στα όνειρα καιρό ανταμώνουμε,

όπου βασιλεύει η θεϊκή γαλήνη !

Γλυκιά μου, για πες μου τώρα εσύ,

άραγε, αλήθεια πόσο μ’ αγαπάς;

Εγώ σ’ αγαπώ σαν την αυγή,

που ξημερώνει κάθε ημέρα για εμάς !

Για πάντοτε θα σε λατρεύω,

με ανεξάντλητο πάθος και στοργή,

έπαυσα από τότε να υποφέρω,

που σε βρήκα εδώ σ’ αυτή την  γη !

Ο ήλιος, τα άστρα κ’ η σελήνη,

υποκλίνονται στη θεία σου ομορφιά,

κ’ η χαρμόσυνη ευφροσύνη,

μ’ αγάπη  θα καλμάρει την καρδιά !

Στις μυροβόλες αμυγδαλιές,

ζωγραφίζω την υπέροχη μορφή σου,

μ’ ανθισμένο έρωτα αειθαλές,

η τέλεια είσαι ουρί του παραδείσου !

Έτσι να κυλίσουν εύχομαι τα χρόνια,

πηγαίνοντας αγαπημένοι χέρι χέρι,

να μας τραγουδούνε τα αηδόνια,

για ‘κεινο το ωραίο καλοκαίρι…!

Πάρης Παπανικολάου

Πηγαίος έρωτας

Ο έρωτας απ’ τα μάτια σου πηγάζει,

αναστατώνοντας με πάθος την καρδιά μου,

απ’ τα χείλη σου μια γλύκα σαν μέλι στάζει,

καθώς σε βαστώ στη ζεστή αγκαλιά μου.

Είσαι σαν το γλυκοχάραμα το ρομαντικό,

και σαν το γαλήνιο ρυάκι που κυλάει,

άνθος της ψυχής μου μυρωμένο σαγηνευτικό,

ο ήλιος μας φεγγοβολά και χαμογελάει.

Μην αρνηθείς ποτέ την αγάπη τούτη,

η μοίρα μας έσμιξε να ‘μαστε παντοτινά μαζί,

πάνω σου αντίκρισα όλου του κόσμου τα πλούτη,

έπαυσα να συλλογιέμαι τον πόνο στην ζωή.

Δώσε να κρατήσω απαλά το δροσερό σου χέρι,

θα πάμε μια βόλτα στην νεραΐδοχώρα,

η σ’ ένα του γαλαξία μακρινό αστέρι,

θα ‘ναι μαγευτικά όταν έρθει αυτή η ώρα.

Πάρης Παπανικολάου

Αγαπημένη μου νεραϊδούλα

Αγαπημένη μου νεραϊδούλα,

θέλω να σε πάρω αγκαλιά,

μια νύχτα με δροσούλα,

να πνίγουμε στα φιλιά.

Αχ, πόσο σ’ αγαπώ καλή μου,

η ζωή μου θα ‘ταν άδεια,

δίχως εσένα καλλονή μου,

σε αξημέρωτα λιβάδια.

Το στοργικό πάθος στη ψυχή,

ήρθε με λουλούδια κόκκινα,

στην αυλή την χρυσοστολιστή,

την καρδιά να γαληνέψει πρόθυμα.

Από την μέρα που σ’ αντάμωσα,

όλα τα βλέπω γύρω ευτυχισμένα,

ανθρώπους, ζωάκια κι έντομα,

με χαμόγελα καραμελένια.

Της θάλασσας τα ύδατα κοιτάζω,

με ενθουσιασμό  και περισσή χαρά,

το ολόγιομο φεγγάρι θαυμάζω,

με συνοδεία την λαμπρή αστροφεγγιά.

Τώρα, πανέμορφη γλυκιά μου,

ποτέ από μένα δε θα σ’ αφήσω,

θα υποκλίνομαι στα πόδια σου θεά μου,

ώσπου τα μάτια μου να κλείσω.

Πάρης Παπανικολάου

Λουλουδένια μου…

Λουλούδι των ματιών μου,

μυρωδάτο στοργικό,

της νύχτας τ’ όνειρο μου,

είσαι ‘συ το πιο γλυκό.

Ποθώ του έρωτα τα χάδια,

και μελιστάλαχτα φιλιά,

σε πανέμορφα λιβάδια,

με ρυάκια δροσερά.

Θα ζούμε ερωτευμένοι,

για πάντα στη ζωή,

γλυκιά μου λατρεμένη,

σ’ αγαπώ πάρα πολύ.

Σε παραμυθιού ουτοπία,

έχω την αίσθηση κοιτάζω,

με γαλάζια ηρεμία,

τα μάτια σου θαυμάζω.

Το κορμί σου στολισμένο,

με τα άνθη του αγρού,

στο παράδεισο πλασμένο,

απ’ τα χέρια του θεού.

Αιώνια θα σε λατρεύω,

έφερες χαρά κι ελπίδα,

έχω παύσει να υποφέρω,

απ’ την μέρα που σε είδα.

Πάρης Παπανικολάου

Καλοκαιρινό ρομάντζο

Νύχτα καλοκαιρινή στην ακρογιαλιά..
ο ούριος άνεμος..
διέσχιζε τα ξανθά σου μαλλιά,
(στον ορίζοντα των ματιών μου..)
καθώς το φως της σελήνης,
έλουζε τα γαλάζια ύδατα..
της αφουρτούνιαστης απόψε θάλασσας.

Μια παρόμοια ήταν βραδιά,
πριν από δέκα χρόνια..
σε πανέμορφο νησί του αιγαίου..
ήταν που φιληθήκαμε για πρώτη φόρα.
Ήσουν κουρασμένη από το ταξίδι,
τα ματάκια σου κόντευαν να κλείσουν,
κοιταχτήκαμε μιαν ανύποπτη στιγμή..
με βλέμμα βαθύ φλογερό..
κι έπειτα γεύτηκαν τα χείλη μας..
εκείνο το πρώτο μεθυστικό μας φιλί.

Πότε δε θα ξεχάσω εκείνη..
την μαγευτική στιγμή,
έχει σπιλωθεί σαν εικόνα ζωγραφιάς,
μέσα στο μυαλό μου. (στη σκεψη μου)
Κάθε χρόνο τέτοιες περίπου μέρες,
σε σκεπτόμουν ανελλιπώς..
ήθελα να ζήσουμε πάλι..
όλο αυτό το υπέροχο ρομάντζο,
που γράφτηκε για μας..
με πάθος και αγάπη.

Επιτέλους σμίγουμε πάλι,
μου φαίνεται σαν όνειρο ακόμα..
ένα πανέμορφο όνειρο..
που ζούμε και πάλι,
αυτή την φορά όμως..
άδοξα δε θα τελειώσει,
γιατί αγαπιόμαστε πραγματικά,
η μοίρα δεν μας έσμιξε τυχαία..
το ‘χεις καταλάβει κι εσύ άλλωστε.

Όλο αυτό το διάστημα..
που βρισκόσουν μακριά μου..
δε με σκεπτόσουν;
Τις νύχτες που ξάπλωνες..
σε μιαν άλλη αγκαλιά..
δεν έκλεινες τα μάτια..
κι ονειρευόσουν εμένα;
Μες στο φως της μέρας..
δεν έγερνες το πρόσωπο..
στην άλλη πλευρά του δρόμου..
μήπως κάπου μ’ αντικρίσεις;
Αλλά μόλις αντίκριζες το κενό της παρουσίας μου..
δε βυθιζόσουν αμέσως…
σε χείμαρρο μελαγχολίας;
Όλα αυτά ένοιωθα κι εγώ..
δώσ’ μου τώρα..
το χέρι σου να κρατήσω..
θα κάνουμε μια βόλτα απόψε,
ρομαντική όπως παλιά..
στην χρυσή αμμουδιά,
στρώθηκε με ροδοπέταλα και τριαντάφυλλα..
για μας μωρό μου..
ποτέ ξανά δε θα σ’ αφήσω να φύγεις..
σ’ αγαπώ πολύ.

13/08/2014

Πάρης Παπανικολάου

Λιμάνι του έρωτα

Θωρώ λιμάνια του έρωτα,

στα διαυγή σου μάτια,

σε βλέπω μετά από καιρό,

σε ωκεάνια παλάτια.

Αγάπη μου έτσι είναι,

ο έρωτας σαν κύμα,

στου γιαλού την αμμουδιά,

γράφω για σένα ποίημα.

Απόψε που ‘χει ηρεμία,

η θάλασσα η γαλάζια,

στην αγκαλιά να σε κρατώ,

να φεύγουν τα μαράζια.

Μου ‘λειψε γλυκιά μου,

το γλυκό χαμόγελο σου,

και το χάδι τρυφερό,

απ’ των απαλών χεριών σου.

Η γοητεία σου ξεπερνά,

το τόξο του ουρανού,

που στέκει εκεί ψηλά,

κι ‘ναι η ζάλη του μυαλού.

Από εμέ να ξαναφύγεις,

ποτέ δε θα σ’ αφήσω,

πάνω στην δροσερή ακτή,

θα σε γλυκοκοιμίσω.

Το πρωί θα σε ξυπνήσω,

με γλυκόλογα και φιλιά,

και τρυφερά θα χαϊδεύω,

τα ξανθά σου τα μαλλιά.

Περνά καιρός μέχρι να ‘βρει,

ο έρωτας ξανά λιμάνι,

μα όταν ‘ρθει με το καλό,

της καρδιάς ο πόθος φτάνει.

Πάρης Παπανικολάου

Στου έρωτα την ακρογιαλιά ΙΙ

Στου έρωτα την ακρογιαλιά,
μια βραδιά του Ιούνη,
καθώς πνιγόμαστε στα φιλιά,
η φεγγαριά μας καμαρώνει.

Είσαι καυτή σαν ηλιαχτίδα,
και δροσερή σαν την αυγή,
στα καστανά σου μάτια είδα,
αγάπη, πόθο και στοργή.

Στου έρωτα κ' οι δυο την δίνη,
με ανελέητο πάθος,
σαν σε φιλώ θυμούμαι 'κεινη,
που 'ταν της ζωής μου λάθος.

Τι αστείρευτη ευτυχία,
το κορμί σου όταν αγγίζω,
μια πανέμορφη ουτοπία,
καλοσυνάτη αντικρίζω.


Πάρης Παπανικολάου

Η Αλίκη στη χώρα των ρομάντζων

Ω, Αλίκη..
Γλυκιά και προαιώνια ύπαρξη,
εσύ που μέσα απ' την καρδιά σου,
πηγάζει η τελειότητα..
και πάνω στο δροσοστάλαχτο κορμί σου,
παρατηρώ έκθαμβος..
την συμπαντική ολότητα.

Τα μάτια σου που ακτινοβολούσαν..
ρομάντζα αιθέρια,
με τ' αστραφτερά σκουρόχρωμα μαλλιά σου..
που με χάρη ανέμιζαν,
την λαμπερή σου ύπαρξη προμήνυαν..
οι μούσες των τεχνών,
που με τις άρπες τους..
παίζανε εμβατήρια για σένα έρια.

Ο τέλειος κόσμος που ανήκες,
με τον χωρόχρονο άυλο κι άχρονο,
όπου η γοητεία κ’ η πλούσια αίγλη σου,
θα γέμιζε ακόμα και θεές..
με περισσό παράπονο,
καθώς φώτιζες με λάμψη..
ολόκληρη την οικουμένη.

Στις ανοιξιάτικες πεδιάδες..
εκεί όπου ανάπαυες την θεια σου ύλη,
με τα ρυάκια που κυλούσαν..
ήρεμα και δροσερά..
και τα ψηλά δέντρα που υποκλίνονταν ιπποτικά..
διαβαίνοντας με χάρη τους αγρούς,
κρατώντας ένα κάτασπρο μαντήλι.

Αλίκη..
Γλυκιά αγαπημένη,
ποσό θα ‘θελα να κοιμάμαι,
πάνω στα λιβάδια της καρδιάς σου..
και να ζω εν’ ατελείωτο μαγικό ονείρεμα,
εσύ όπου η τέλεια ομορφιά σου,
θα μπορούσε να συγκριθεί,..
μόνο με το αυγουστιάτικο ρομαντικό ηλιοβασίλεμα.

Πόσο πολύ λαχταρώ να υπάρξω μαζί σου..
στη χώρα των ρομάντζων,
στη χώρα όπου ο πόνος κ’ η οδύνη,
θα ‘ταν έννοιες άγνωστες..
για τους επίλεκτους κατοίκους της,
οι αγάπες αυτές στο κόσμο τούτο..
δε θα κυλούσαν σαν εφήμερες ηδονές..
σε άναστρο και σκοτεινό ουρανό !

κάπου στα μέσα Μαρτίου 2013..

Πάρης Παπανικολάου

Τι όμορφα βράδια

Τι όμορφα που 'γιναν τα βράδια..
με τα τρυφερά ζεστά σου χάδια,

σε λατρεύω και σε αγαπώ..
για σένα γλυκιά μου καρδιοχτυπώ !

Είσαι υπέροχα γοητευτική..
αγάπη μου μοναδικη,

αν κάποτε σε χάσω..
δε ξέρω πως θα σε ξεπεράσω !

Στα καστανά σου μάτια το δειλινό..
αντίκριζα με περισσό ενθουσιασμό,

τ' αστέρια μας καμαρώνουν 'κει ψηλά..
με το φεγγάρι συντροφιά !

Το ωραίο σμιλευτό σου κορμί..
χαϊδεύω και με φεύγουν οι καημοί,

θα είμαι για πάντα ερωτευμένος..
μέσα στη καρδιά σου πιστά σκλαβωμένος !


Πάρης Παπανικολάου