Νυχτερινή οπτασία - Σονέτο XII

Είσαι της νυκτός μου η αισθαντική οπτασία,
γιομάτη πάθος ωραίο και κρυφό πειρασμό,
τα μάτια σου σκορπούσαν έντονο ερωτισμό,
των ονείρων είσαι η γοητευμένη παρουσία.

Δε φαντάστηκα ποτέ πιο γοητευτικό πλάσμα,
από σένα γλυκιά μου τόσο όμορφη που ‘σαι,
μέσα στις σκέψεις μου παντοτινά θα είσαι...
αν κάποτε εκλείψεις, θα βυθιστώ στο κλάμα.

Η φωνή σου τόσο απαλή και συνάμα ερωτική,
νότες που ακούγονται σαν τρυφερό τραγούδι,
εν’ ανοιξιάτικο πρωινό σε παραδεισένιο κήπο.

Χαμόγελο γλυκό στα χείλη, μορφή αγγελική...
ένα κόκκινο βαστώ να σου χαρίσω λουλούδι,
η καρδιά καθώς χτυπά σ’ ανεξέλεγκτο χτύπο.

© Πάρης Παπανικολάου

Το Όνειρο του Έρωτα και της Αγάπης

Έλα λοιπόν στη ζεστή μου αγκαλιά
σε βλέπω καιρό στα όνειρα μου...
ερωτευμένη είν' η καρδιά μου...
νύχτα ας είναι με ξαστεριά.

Τα ματάκια σου τα ωραία γαλανά...
αναπολώ κι από πάθος γλυκό-λιώνω
με το χαμόγελο διώχνοντας τον πόνο
μέσα απ' της ψυχής μου τα στενά.

Το κεχριμπαρένιο σμιλευτό σου σώμα
λατρεύω και με πολύ ευλάβεια αγαπώ...
σ’ ονειροπολώ συνεχώς, καρδιοχτυπώ
γιατί σε μένα δεν είπες να ‘ρθεις ακόμα.

Μιαν αγάπη από δω και πέρα στη ζωή
θα υπηρετώ μ’ ενθουσιασμό και ζήλο...
τα φίλια μου στα χείλη σου θα στείλω...
κι ας είμαι ευτυχής με την ανάμνηση αυτή.

© Πάρης Παπανικολάου

Άγγιγμα αιθέριο με χάδι αστραφτερό

Άγγιγμα αιθέριο
με χάδι αστραφτερό
παν' στ' ωραίο σμιλευτό
παραδείσιο κορμί...
ποιήθηκε αυγή
σε κήπο ονειρεμένο,

χρυσοπόρφυρη ηλιαχτίδα
με το άπλετο της φως
λούζει.... τα πέρατα
μ' ανέσπερη αγάπη
και λάμψη εκθαμβωτική,
σ' αγγέλων ουτοπία
λαμπερό-ρομαντική.

Η γαλήνη που πηγάζει,
απ' το δροσάτο χρώμα
των γαλανών ματιών
επουράνια ομορφιά...
πλημμυρίδα αστείρευτη
στη ψυχή και τη καρδιά

αξεπέραστη γοητεία
παντοτινή θωριά...
παραμυθένια όαση
δόξα μαγική...
στη ιδεατή σκέψη,
εξωπραγματική

τι πάθος κι αυτό,
ευπρόσδεκτο,
εκστατικό...
στην ονειροφαντασία
μακάρια αγάπη,
λαμπροσύνης...
γαλήνια, ευλογημένη
ηλιόλουστη Κυριακή.

© Πάρης Παπανικολάου

Ήταν...ανοιξιάτικο δείλι

Ήταν...ανοιξιάτικο δείλι
στα κάστρα εκεί ψηλά της πόλης,
στα μάτια σου ατένιζα
παλάτια χρυσαφένια...
τα δυο σου χείλη γεύτηκα
τα υγρά τα φραουλένια…
και του κορμιού σου απολάμβανα
την υπέροχη υφή...
με χάδια μεταξένια,

ήρθε τότε κ' η στιγμή...
που σου είπα για πρώτη φορά
σ’ αγαπώ…

καθώς έσταζε ένα δάκρυ
απ' των ματιών την άκρη
πέφτοντας χάμω…
σ' ένα λουλουδάκι λευκό
μυρωδάτο, όμορφό,
τ' ομορφότερο άνθος...
όμως είσαι 'συ γλυκιά μου
στόλισες με χρώματα...
κι αγάπη την καρδιά μου.

© Πάρης Παπανικολάου

Στη κοιλάδα των ανθών

Σ’ ανθισμένη κοιλάδα,
καταπράσινη στη γη...
η γλυκιά είσαι νεράιδα
στης καρδούλας την πηγή.

Σ’ αγάπησα παράφορα
με αγάπη λουλουδένια
τα δάκρυα τα δροσερά
επέσαν κρυσταλλένια.

Υπέφερα για χρόνια...
όσο δεν ήσουνα κοντά...
καμάρωνα όμως τα αηδόνια
που δοξολογούν τον έρωτά.

Στην αγνή μου φαντασία,
θωρούσα την μορφή σου...
μιαν υπέροχη οπτασία...
απ’ την γη του παραδείσου.

Με γαλάζια κρίνα...
σ’ υποδέχομαι στη ζωή,
ανοιξιάτικο μήνα...
στης ψυχής μου την αυλή.

Αγναντεύω την ομορφιά
στα διαυγή σου μάτια...
ποτέ δε δάκρυσα ξανά,
σε θλιμμένα μονοπάτια.

Πάθος εκθαμβωτικό
βασιλεύει στα όνειρα μου,
δίχως πόνο και καημό...
αφού είσ’ η αστροφεγγιά μου.

Νεράκι δροσερό κυλά...
στο ποτάμι με αρμονία
ρόδινη τριανταφυλλιά,
ανθισμένη σε γωνία.

Τα λυτά σου τα μαλλιά,
θεοφώτιστα κι ωραία
η θαυμάσια αντηλιά
της αγάπης η μοιραία.

Ας διαβούμε τώρα χέρι χέρι,
την παραδείσια ακτή...
ξέφρενο αγάπης καλοκαίρι
στων αιώνων την γιορτή.

© Πάρης Παπανικολάου

Φαντάζεσαι ψυχή μου... τους δυο μας στο λιβάδι,

Φαντάζεσαι ψυχή μου...
τους δυο μας στο λιβάδι,
το πανέμορφο τ' ανοιξιάτικο;
Οι γλυκόλαλοι ήχοι των πουλιών
τις σκέψεις θα μαγεύουν,
τα γάργαρα νερά του ποταμού
γαλήνια θα ταξιδεύουν τις αισθήσεις
με αγάπη τρυφερή, στοργή,
όμοια, το άρωμα των λουλουδιών
μεθυστικά θα μας συναρπάζει,
τα χρώματα τα ωραία, τα σαγηνευτικά
θα καμαρώνουμε παντού ολόγυρα στη φύση
αυτός ο επίγειος παράδεισος
μάτια μου...
που σαν να φτιάχτηκε για εμάς είναι,
χρόνια τώρα μας καρτερούσε
μαζί να διαβούμε
ένα δείλι...
χεράκι χεράκι,
ερωτευμένοι για πάντα !

© Πάρης Παπανικολάου

Στο συννεφένιο παλάτι της καρδιάς σου

Στο συννεφένιο παλάτι της καρδιάς σου
ανεπαίσθητα, το φως της αγάπης βασιλεύει
και μες στη φεγγοβόλα ματιά σου
ήλιοι, ολόλαμπροι αστέρες
από κόσμους...
εξωτικούς

με την σκέψη σ' επίπεδο α-συνειδητό
αγγίζω, την αιθέρια μορφή σου
με θείο χάρισμα,
χάδι αστραφτερό,
σκορπισμένη λάμψη...
αισθαντική γαλήνη, ομορφιά
δεσπόζει...

- στον επουράνιο θόλο -

να εν-αγκαλιστούμε,
να εν-βυθιστούμε
στη δροσοπηγή...
του έρωτα και της ευτυχίας
με τα δροσάτα γαλήνια, ύδατα ιερά

τίποτε άλλο πια,
δε μπορεί να χωρίσει
της μοίρας μας το πηγαίο πάθος...
που ανεξίτηλο παρέμεινε στα χρονικά

- και σμίγει έπειτα ξανά -

φτάνοντας εκείνη,
η μονάκριβη,
αδιάλειπτη στιγμή....
από ψυχής,
καρδιά μου να εξομολογηθώ
πόσο πολύ πολύ σε αγαπώ...

- και ήταν αδιανόητο να σε λησμονήσω -

νεράιδα μου,
φωτόλουστη οπτασία
θεά μου κι ευλογητή Κυρία...
αναπάντεχα εκαρτερούσα
την ακατάλυτη ετούτη ώρα που
φάνταζε αιωνία πριν,
οδυνηρή,
δίχως εσένα...
παρά μόνο μου επιτρεπόταν
μ' ευχέρεια να ονειροπολώ

- στα ενδόμυχα του είναι μου -

που βρίσκεσαι εσύ,
μοναχά εσύ....
ψυχή μου,
αιθέρια γλυκιά
που τόσο λατρεύω...
και με πολύ ευλάβεια αγαπώ.

© Πάρης Παπανικολάου

Πηγαίο πάθος

Το πάθος μου για σένα ραγίζει την καρδιά,
σε λατρεύω όσο τίποτε άλλο στο κόσμο...
λαχταρώ να σ' αγκαλιάσω μια φεγγαροβραδιά
σ’ ανθόσπαρτο από τουλίπες στολισμένο δρόμο.

Αγναντεύω την θάλασσα και τον ουρανό
καθηλωμένος στα καταγάλανα σου μάτια...
κάθε φόρα που λες ‘’σ’ αγαπώ’’, είναι σαν να περνώ,
πύλες σε πανέμορφα ονειρικά παλάτια.

Αναρωτιέμαι αν θα ζήσουμε για πάντα μαζί
θα κάνω οτιδήποτε αρκεί να μη σε χάσω...
αυτή είναι η μονάκριβη μου επιθυμία στη ζωή,
με σένα στο πλάι μου θα ‘θελα να γεράσω.

Στη χώρα των ρομάντζων σε δροσερά λιβάδια
με τα πουλιά ύμνους ερωτικούς να τραγουδούν,
θειο άγγιγμα στοργικό με μεταξένια χάδια...
στη ψυχή, καθώς σκέψεις γλυκές αντηχούν.

© Πάρης Παπανικολάου

Η φεγγαριά... με τ’ άπλετο της φως

Η φεγγαριά...
με τ’  άπλετο της φως
λούζει τα γαλάζια, ιερά,
ύδατα στη λίμνη
νύχτα αστρο-στόλιστη…
νύχτα μαγευτική,
τραγούδι διάχρονο των αισθήσεων
παντού στον αιθέρα αντηχεί
μαζί με το κύκνειο άσμα…

<< πανέμορφο ρομάντζο στ’ άκουσμα
αδιάλειπτο, μυστηριακό >>

στον ορίζοντα καθώς…
ένα η σκέψη σ' ευθύγραμμη
με την δοξαστή, τ' απείρου ολότητα
που επίμονα ικετεύω, ποτέ
μα ποτέ, να μην εκλείψει,
κάθε φορά που αναπολώ
την τρισχάριτη νεραιδένια ύπαρξη
σαν αγία είναι οπτασία,
παραδεισένια γοητεία…
επουράνια ομορφιά,
πάθος εκτυφλωτικό…
συναρπάζει την καρδιά,
νοσταλγώντας...
και πάλι ρυθμικά
να γλυκακούσω,
εκείνο...
το εύ-λογο απ’ τα χείλη
χαρισμένο σ’ αγαπώ.

© Πάρης Παπανικολάου

Συλλογιέμαι τα βράδια…

Συλλογιέμαι εσένα τα βράδια
και φτερουγίζει η καρδιά μου
όμορφα ‘γιναν τα όνειρα μου
μες στα πολύ βαθιά σκοτάδια.

Ματάκια πόσο ωραία γαλανά...
με τι πάθος αγνό τα λατρεύω,
όσο δε τα κοιτάζω υποφέρω...
κι ο πόνος εύκολα δε περνά.

Καθώς έρχεται η ροδαυγή...
φέγγει 'κει ψηλά η ηλιαχτίδα,
με αγάπη θεϊκή κι ελπίδα...
σβήνοντας κάθε μαρμαρυγή.

Η λαμπερή σου παρουσία
είναι ότι πι’ όμορφο ποθώ...
μες στην αγκαλιά σου να χαθώ,
έστω κι ας είναι στην φαντασία.

© Πάρης Παπανικολάου

Η νεραιδογεννητη

Το νεραϊδογέννητο σου κορμί,
το αιθέριο, το μαγευτικό
με συννεφένιο θ’ αγγίζω χάδι
εν' αξημέρωτο,
αστερόφωτο δείλι,
μες σε κήπο πάμπλουτο
αφθονίας χρωμάτων

στο παράδεισο εκεί...
απ' τον άνθρωπο λησμονημένο
ο πηγαίος πόθος μας,
θα ξανανταμώσει
μπρος στη ακατάλυτη αίσθηση,
θωρία…
της εύμορφης ύπαρξης,
της σαγηνευτικής
με την έκφραση,
άδολου έρωτα,
καθάριου,πλατωνικού

νεραιδούλες μικρές,
αγγέλοι ολόγυρα μας
χαρωπά ρομάντζα θα μας εξυμνούν
με νότες διθύραμβες,
τιθασεύοντας τις αισθήσεις
μελωδία αγιασμένη...
ακόρντων ιερή,

τα ροδοκόκκινα λουλούδια
θα μας στέλνουν την γλυκιά ευωδία,
της εκστατικής μέθης
μες την καταπράσινη κοιλάδα του ονείρου
να μας θυμίζει συλλογιστά...
το χρώμα της μονάκριβης αγάπης μας
που ανεξίτηλη παρέμεινε στα χρονικά

κι επανήλθε έπειτα σαν ροδοφόρα άνοιξη
με θαλάσσια φωνή, σαν ωκεάνια αύρα
αναδυομένη μέσα από κύμα αφροδίσιο

<< εγκάρδια έκσταση, γαλήνη...αξιο-ζηλευτή >>

με λέξεις μαγικές απ τα χείλη αναφώνημα:

''νεραΐδα μου, αστροστολισμένη
γοργόνα μονάκριβη τ' απείρου

με αγάπη θεϊκή,
αστείρευτη, μοναδική
παντοτινά, στα διαχρονικά
θα σε αγαπώ'''.

© Πάρης Παπανικολάου

Σε αντάμωσα γυμνή νύχτα αστερο-στόλιστη

Σε αντάμωσα γυμνή
νύχτα αστερο-στόλιστη
στ’ αστρικά τα όνειρα μου,
τα φεγγαρόλουστα σου μάτια
με αιθέρια λάμψη, φεγγοβολούσαν
τ’ άδυτα μονοπάτια της ψυχής μου,
η ομορφιά σου εκθαμβωτική
μάγεμα θειο, υπερ-αισθαντικό
με τον εκστατικό, του κορμιού σου χορό.
Ξυπνημό πια δε θέλω να ‘χω
κουρνιασμένη αισιοδοξία
στου απείρου την αγκάλη
αστραποβόλα οπτασία
τέρψη… εξωπραγματική,
με το καλό σαν έρθει πια
το μαγευτικό ροδο(χά)ραμα
θα είμαι απόλυτα ευτυχής
με την ανάμνηση αυτή την γλυκύ
που θα με συντροφεύει
με αγάπη και γαλήνη…
στο χρονικό της μέρας.

© Πάρης Παπανικολάου

Το νεραιδένιο σου κορμί....νύχτα αστερόφωτη

Το νεραϊδένιο σου κορμί
νύχτα αστερόφωτη
νύχτα ονειρική...
λαχταρώ ν’ αισθανθώ
την θαυματουργή υφή
με αιθέριο θειο χάδι μεταξένιο,

ετούτη την άχρονη στιγμή
χρόνια τώρα αναπολώ
στ’ αστρικά τα όνειρα μου
κι ας είναι τόσο υπέροχη
η ενθύμηση αυτή η γλυκύ.

Τον παράδεισο της γοητείας
γιασεμένιας ευωδιάς…καρτερώ
νεράιδα μου, ω, ψυχή μου,
είναι μου και ήμισυ μου,
δίπλα στη γαλάζια λίμνη
θα κολυμπούν οι αισθήσεις μας
καθώς το κύκνειο άσμα…
των ολόλευκων τραγουδοποιών…
θα ταξιδεύει τις σκέψεις νοερά,
με μελωδία ακόρντων, ιερή…

αναπολώ ψυχή μου,
αιθέρια γλυκιά…
μελαγχολικά και τρυφερά...
αδιάκοπα εσένα,
μακριά απ’ την ολόθερμη σου αγκάλη
στιγμή πια, άλλο δε μπορώ…
δε θα λείψω έπειτα από πλάι σου
όταν με το καλό βρεθώ

με θεϊκή ευλάβεια…
θα υποκλίνομαι,
θα σε λατρεύω ,
παντοτινά...
θα σ’ αγαπώ.

© Πάρης Παπανικολάου

Ένα ποίημα γλυκό

Πάθος ρέει φωτεινό
μέσα στη καρδιά μου
ένα ωραίο δειλινό...
σαν ήρθες συ κοντά μου.

Ερωτικά καρδιοχτυπώ
τις νύχτες στη κοιλάδα
στα μάτια σου κοιτώ
πανέμορφα σμαράγδια.

Θεσπέσια φωταψία...
τις σκέψεις μου ζαλίζει
αστέρων πανδαισία
τον ουρανό στολίζει.

Στου φεγγαριού την άκρη
αγνάντι η μορφή σου...
διαμαντένιο στάζει δάκρυ
απ' την γη του παραδείσου.

Μυρωδάτο λουλούδι
φυτρώνει στην αυλή...
κι σου λέω με τραγούδι
ότι σ’ αγαπώ πολύ.

Η λαμπερή ηλιαχτίδα
έρχεται τα πρωινά...
με αγάπη και ελπίδα
και με χάδια στοργικά.

Τα φλογερά μου φιλιά
στα ρόδινα σου χείλη
παραδείσια ομορφιά
τι υπέροχη γαλήνη.

Ποτέ να μην χαθείς...
από μένα θα ‘ναι κρίμα
και πεις να ξαναρθείς
μ’ ένα γλυκό και τρυφερό...

θα σε περιμένω ποίημα.

© Πάρης Παπανικολάου

~ Η ομορφιά του παραδείσου ~ (Ύμνος στην ομορφιά)

Ένα ωραίο χάδι
μέσα απ' τη καρδιά
σε πράσινο λιβάδι
μια δροσερή βραδιά.

Πολύ σε αγαπώ...
λιώνω απεγνωσμένα
φλογερά καρδιοχτυπώ
μόνο για εσένα.

Είμαι ερωτευμένος
σαν σε πρωτοείδα
και καταγοητευμένος
που ‘ρθε η ελπίδα.

Πλάι στη βελανιδιά
με σένα θα ξαπλώσω,
της ψυχής μου τα κλειδιά
θα σου παραδώσω.

Χρόνια ευτυχισμένα
θα ζήσουμε μαζί...
ας είναι ξεχασμένα
τα λάθη στη ζωή.

Ο ήλιος καθώς φέγγει
με στοργικές ακτίνες
το μαύρο πέρα φεύγει
από τις κουρτίνες.

Κατάξανθα μαλλιά
ολόισια κι ωραία...
σε χαϊδεύω απαλά
αγάπη μου μοιραία.

Μπορώ να ζήσω πια
μονάχα εγώ μαζί σου
έφερες την ομορφιά...
ουράνιου παραδείσου.

© Πάρης Παπανικολάου

Η πανώρια

Από τότε που αντίκρισα,
τα φωτεινά σου μάτια
όμορφη έγινε η ζωή...
σαν σ’ ονειρικά παλάτια.

Μειλίχιο πηγαίο πάθος,
κατακλύζει την καρδιά
σε παραμυθιού την χώρα
μιαν έναστρη βραδιά.

Είσαι το άνθος της ζωής
τ’ ομορφότατο γλυκό...
με χάδι αγγίζω βελουδένιο,
το κορμί σου το μαγευτικό.

Αχ, πόσο νοιώθω ευτυχής,
μέχρι της ψυχής τα βάθη
ερωτευμένος θα ‘μαι πια
ώσπου το τέλος να ‘ρθει.

Στο καταπράσινο λόφο
όπου κελαηδούνε τα πουλιά
από τα χείλη μέλι στάζει..
με γλυκοστάλαχτα φιλιά.

Σε κρατώ στην αγκαλιά
και τραγουδώ τραγούδια,
ρομάντζα άλλης εποχής...
για λιβάδια και λουλούδια.

Η πανώρια των ματιών μου
πάντοτε θα ‘σαι ‘συ...
με λατρεία σε θαυμάζω,
και μ' αγάπη έμπρακτη.

Παραδείσια ουτοπία...
βασιλεύει στα όνειρα μου,
με ολόδροσα ρυάκια...
καλωσόρισες κοντά μου.

Το αγνό χαμόγελο σου
πόσο μ’ αρέσει να κοιτώ,
σ’ αγαπώ πάρα πολύ...
το νοιώθεις άλλωστε αυτό.

Η γαλήνη έχει το χρώμα
του γαλάζιου ουρανού...
κι ο ήλιος μου θα ‘σαι πάντα,
στο λιβάδι τ’ όμορφο του νου.

© Πάρης Παπανικολάου

Σε περιμένω να 'ρθεις η καρδιά μου υποφέρει

Σε περιμένω να 'ρθεις
η καρδιά μου υποφέρει
πολλές ημέρες τώρα
όμως δε φάνηκες ακόμα...
κι αυτό με απελπίζει,

σε σκέπτομαι συνέχεια
τα πρωινά σε αναζητώ ψηλά
στου ορίζοντα...
την πρώτ-αχτίνα του ηλίου
το μεσημέρι σαν έρχεται πια...
σε ψάχνω παντού
όμως τι κρίμα...
δε είπες να φανείς ακόμα,

το λιόγερμα πάλι
σαν έρχεται δειλά...
ονειροπολώ τα δυο μας
να στέκουμε, εν-αγκαλισμένοι
στις σκάλες του γαλάζιου ουρανού
και νεραιδούλες γλυκιές
έχουν αρχίσει χορό...
και μας τραγουδούν,
τα αιθέρια αηδόνια γύρω μας
χαρωπά και ξέγνοιαστα πετούν
καθώς σου λέω σ’ αγαπώ,

ναι ψυχή μου..
είναι και ήμισυ μου
πόσο σ’ αγαπώ..
κ’ η αγάπη αυτή δεν ήρθε τυχαία,
την καρδιά να συγκλονίσει
μέσα στις ραγές του μυαλού
βρίσκεσαι εσύ,
μονάχα εσύ...
ματάκια μου όμορφα γλυκά,

η παντοτινή μου λατρεία θα 'σαι
που θαυμάζω ευλαβικά..
σαν θέα του έρωτα και της ομορφιάς,

ακόμη κι αν πεις ποτέ...
να μην ‘ρθεις κοντά μου
εγώ δε θα παύσω ούτε στιγμή,

έπειτα στη ζωή..
να σε σκέπτομαι,
να σε νοιώθω
να σε νοιάζομαι...
και να σ’ αγαπώ...

© Πάρης Παπανικολάου