Το φως των αστεριών

Το φως λαχταρώ των αστεριών,
μέσα στα βάθη της ψυχής μου,
είναι η μονάκριβη ευχή μου
κ’ η ωραία τέρψη των ματιών.

Ο κρυφός πόθος στη καρδιά,
είν’ η ποθητή αγάπη να ‘ρθεί,
τίποτε άλλο δε ζητώ στη ζωή,
μιαν απριλιάτικη φεγγαροβραδιά.

Φαντάζομαι ετούτη την γαλήνη,
σε κόσμο ευτυχή ρομαντικό
κι από χρώματα μαγευτικό,
να βασιλεύει στο νου η ευφροσύνη.

Πράσινο λιβάδι στολισμένο,
με παπαρούνες και τουλίπες,
θα σβήσουν οι απρόσιτες λύπες,
με νερό τρεχούμενο αγιασμένο.

Όμως αυτή η στιγμή πολύ αργεί,
τα χρόνια γρήγορα περνούν
και τα βάσανα δε προσπερνούν,
μένοντας ριζωμένα για καιρό στη γη.

Σαν έρχεται το πρωί η ηλιαχτίδα
και τα πουλιά να κελαηδούν,
έναν ύμνο γλυκό τραγουδούν,
λούζοντας την ψυχή με ελπίδα.

© Πάρης Παπανικολάου