Φθινόπωρου θλίψη

Φθινόπωρου θλίψη…
τάραζε το είναι,
με δάκρυα όξινης βροχής,
που στη ψυχή…
ρηχά αντηχούσε..
σκέψεις ξεχασμένης ευχής.

Ίσως…
τα δάκρυα,
με δάκρυα να σβήσουν…
σαν πέσουν καταγής,
λουλούδια μυρωδάτα…
θ' ανθίσουν…
με πρόνοια στοργής,
και θα ξανανταμώσουν…
τα πάθη της σιωπής.

© Πάρης Παπανικολάου