Νεράιδα του φωτός

Ω,Νεράιδα μου εσύ λαμπρή...
κάθε πρωί φέρνεις το θειο φως,
στη μαγική της ψυχής μου αυλή...
σβήνοντας μ' αγάπη κάθε καημός.

Πηγαίος πόθος κατακλύζει...
σαν γάργαρο ρυάκι την καρδιά,
ο έρωτας καθώς διανθίζει...
στα λουλουδάτα μου όνειρα.

Θεσπέσια οπτασία εκτυφλωτική...
π' αγναντεύω εκστασιασμένος,
η παρουσία σου η μαγευτική...
ηλιαχτίδα που φεγγοβολά με σθένος.

Ω, και σήμερα πάλι η ομορφιά σου,
ξεπερνά κατά πολύ την τελειότητα,
καλοσύνη ρέει στη καρδιά σου...
γαλήνη, ευαισθησία και μακαριότητα.

Πάντα πιστά θα σε ακολουθώ,
είσαι το αστέρι που θαυμάζω...
αν λείψεις μια μέρα, θα ‘ρθω να σε βρω,
ανελλιπώς ποθώ να σε κοιτάζω.

Έτσι να φέρνεις πάντοτε σε μένα,
το φως της αγάπης να θωρώ...
στα μάτια σου αγναντεύω διαμαντένια...
στολίδια, από παραμυθένιο θησαυρό.

© Πάρης Παπανικολάου