Το κύμα του πόθου

Το βλέμμα μου δεν ήθελα,

να σηκώσω από σένα,

στα μάτια σου αντίκρισα,

θεοφώτιστη την μέρα.

Είσαι το κύμα που ποθούσα,

να ‘ρχοταν στην καρδιά μου,

το κορμί σου να θωρούσα

κι ας ήταν στα όνειρα μου.

Ήσουν το πιο γοητευτικό

άνθος, που φύτρωσε ένα πρωί

μες στο κήπο τον μαγευτικό,

ήρθες με του αγέρα την πνοή.

Έλα λοιπόν γλυκιά σε μένα,

είσαι το πάθος που αναζητώ,

άλλο πλάσμα δεν αγαπώ κανένα,

ένα χάδι σου μόνο καρτερώ.

Πάρης Παπανικολάου

Άλλη μια πανσέληνος κι απόψε

Άλλη μια πανσέληνος κι απόψε,

την καρδιά μου συγκλονίζει,

το μαγεμένο φως σου δώσε,

στων ματιών μου την οδύνη.

Την σκέψη μου βασάνιζε,

η ποθητή σου παρουσία,

στα γράμματα σου αντίκριζε,

η καρδιά μου την λατρεία.

Υπάρχει να ξέρεις μια ψυχή,

που αγκομαχά και υποφέρει,

για τα μάτια σου και μόνο.

Με μια του αγέρα πνοή,

τον ονειρικό έρωτα να φέρει,

διώχνοντας παντοτινά τον πόνο.

Πάρης Παπανικολάου

Λαμπερό μου άστρο

Το πάθος δεν έλεγα ν’ αφήσω,

για τα μάτια σου που τόσο αγαπώ,

στη σκέψη δε μπορώ να σβήσω,

τον έρωτα που καρδιοχτυπώ.

Είσαι το λαμπερό μου άστρο,

που φωτίζει με γαλήνη την καρδιά,

το κύμα της μελαγχολίας άσ’ το

κι έλα να πνίγουμε στα χάδια και φιλιά.

Ο νους μου μέρα νύχτα ταξιδεύει,

σε λιβάδια καταπράσινα δροσερά,

την αγκαλιά σου λαχταρά προσμένει,

σε ατέλειωτης την νύχτα ξαστεριά.

Είσαι ένα υπέροχο στολίδι,

που κρέμονται τα όνειρα μου,

της αγάπης μακρινό ταξίδι,

όπου παρατώ την λησμονιά μου.

Πάρης Παπανικολάου

Αν ήσουν η αρχή και το τέλος..

Είσαι πλάσμα υπέροχο,

τόσ’ όμορφο γοητευτικό,

το βλέμμα σου τ’ αγέρωχο,

φάνταζε στα μάτια μου ρομαντικό.

Αν ήσουν η αρχή και το τέλος,

στο ουράνιο τόξο το μαγευτικό

και του θεού έρωτα το βέλος,

στην καρδιά μου θα ‘μπαινες ένα δειλινό.

Την σκέψη δεν μπορώ,

να ορίσω στη λογική μου πια,

μόνο το κορμί σου θέλω να θωρώ,

κάτω από την φεγγαριά.

Η βουνίσια είσαι η πηγή,

του πάθους του απατηλού,

του ζέφυρου που φύσηξε πνοή

και σκόρπισε την σκέψη του μυαλού.

Πάρης Παπανικολάου

Του έρωτα τα βράδια

Η βουνίσια είσαι η πηγή,

που ξεδιψώ τον έρωτα μου,

έφυγε του πόνου η πληγή

κ’ ήρθε η χαρά μες στη καρδιά μου.

Για το ματιών σου το χρώμα,

γαλάζιο σαν τον ουρανό,

σκλάβος θα γινόμουν κι ακόμα,

στα πόδια σου να σε προσκυνώ.

Δεν έλεγα την σκέψη μου,

να μπορέσω να πάρω από σένα,

ήρθες σαν το φωτεινό αστέρι μου,

να καθοδηγείς στη γη εμένα.

Μες το καταπράσινο λιβάδι,

θ’ απλώσω τα γλυκά μου χάδια

και δίπλα σε σκοτεινό πηγάδι,

θα ζήσουμε.. του έρωτα τα βράδια!

 Πάρης Παπανικολάου

Υποφέρω

Υποφέρω τις νυχτιές,

που κοντά μου δε σε ‘χω,

υποφέρω που ‘φυγες,

μόνος στιγμή δεν αντέχω.

Αγάπη μου σε λάτρεψα,

το πάθος πλημμυρίζει,

τον πόνο που δεν άντεξα,

την καρδιά μου κατακλύζει.

Την ομορφιά σου την πηγαία,

που ‘χα για αγνάντι,

υπέροχη γλυκιά παρέα,

σ’ ήθελα πίσω... κι ας είν’ από γινάτι.

Τα μάτια σου τα καστανά,

κοιτώντας με ζαλίζουν,

μες στης καρδιάς μου τα στενά,

οι τύψεις σιγοψιθυρίζουν.

 Πάρης Παπανικολάου

Ήταν κρίμα

Ήταν κρίμα που μεγάλωσε,

ο πόνος στις πόρτες της καρδιάς,

ήταν κρίμα που το μάτι έχασε,

την πρώτη ακτίνα αντηλιάς.

Έφυγα γρήγορα ένα πρωινό δροσερό,

καθώς έτρωγες το κορμί μου σαν σαράκι,

τις παραξενιές σου άλλο δε μπορώ,

ούτε των χειλιών σου το φαρμάκι.

Λυπάμαι τα όνειρα που χαράμισα,

τις νύχτες που ‘ταν  τόσο σκοτεινές,

τα νιάτα μου για σένα έχασα.

Την ηρεμία στη ζωή νοστάλγησα,

οι μέρες έπαυσαν να είναι φωτεινές

κι όλα αυτά γιατί σ’ αγάπησα!

 Πάρης Παπανικολάου

Το φως μου

Τα ματάκια σου τα μελιά,

τι όμορφα που ‘ναι,

υπέροχα σαν αντηλιά,

το φως των σκέψεων μου είναι.

Το μυροβόλο σου κορμί,

πάνω στου κάμπου το γρασίδι,

αγνάντευα με γαλήνια σιωπή,

των ματιών μου σ’ έβλεπα στολίδι.

Μια ωραία βλέπω πανδαισία,

πάνω στα κύματα με περηφάνια,

χρωματιστή απέραντη οπτασία,

που ήρθε με ζωντάνια.

Η αγνότητα είν’ η αρετή,

της γλυκιάς σου της καρδιάς

κ’ η αγάπη σου η μεταξωτή,

ήρθε στη ζωή μου μονομιάς.

  Πάρης Παπανικολάου

Πλημμύρα ερωτική

Σπαράζει η καρδιά μου,

όταν σε αντικρίζω,

σπαράζει κι είν’ το κρίμα μου,

όταν από έρωτα πλημμυρίζω.

Την γοητεία των ματιών σου,

αγνάντευα στην ηλιαχτίδα,

να χαιδεύσω των χεριών σου,

την απαλή επιδερμίδα.

Το κορμί σου ανθισμένο,

σαν λουλούδι του αγρού,

ν’ άπλωνα τα χάδια περιμένω,

μες στην όμορφη πλάση του θεού.

Πλάι σου ένοιωθα ευτυχία

κι ας είναι οφθαλμαπάτη,

σε νεραιδένια ουτοπία,

να ‘σβηνε του καημού μου το γινάτι.

Πάρης Παπανικολάου

Ματοστάλαχτο φεγγάρι

Ματοστάλαχτο φεγγάρι,

στον ασυννέφιαστο ουρανό,

σε σούρουπου τ’ αγιάζι,

πόσο μ’ άρεζε να σε κοιτώ.

Ματοστάλαχτο φεγγάρι,

στης θάλασσας τα ύδατα,

μου φεύγε το μαράζι,

αφήνοντας πίσω στίγματα.

Ήτανε οι στιγμές μυστηριακές,

κάτω από το φεγγαρόφωτο,

μάτια πανούργα σεληνιασμένα.

Οι βραδιές κύλαγαν μαγευτικές,

η φαντασία οργίαζε ως ξέφωτο,

σε λόφου την άκρη τ’ ανθισμένα.

 Πάρης Παπανικολάου