Στην πολυπόθητη

Στην πολυπόθητη…

στη γλυκιά την καλλονή,

που βαστά την καρδιά μου.

Μαγεμένος αντίκριζα…

τα δυο σου καστανά μάτια,

με τα καμπυλωτά αυτά φρύδια, 

που ύφος γοητευτικό πάνω σου έδιναν.

Το σμιλεμένο σου κορμί…

σαν χαζεύω σιωπηλός

όταν βρίσκομαι πλάι σου,

όπως μνημείο άγνωστου καλλιτέχνη.

Εάν μπορούσα…

να σε τοποθετήσω…

ανάμεσα στα 7 θαύματα του κόσμου,

εσύ θα ήσουν το ομορφότερο !

Εφόσον !

Δεν μπορώ να έχω..

την θεια σου ύλη, 

τίποτε δε μου μένει πια…

παρά να πνίγω σ’ ένα ποτάμι από δάκρυα, 

όμοιο με το ποτάμι…

της λήθης των ματιών σου.

Και σα νεκρός θα στέκομαι μαρμαρωμένος…

όσο δε θα 'μαι κοντά σου,

σα λεπρός που δε μπορεί πια…

να χαμογελάσει.

Τι φρίκη !

Δε μπορώ να ζήσω…

ούτε στιγμή μακριά σου !

Πάρης Παπανικολάου