Χαρμόσυνη ουτοπία

Σε καταπράσινο λιβάδι,
ανθισμένο λαμπερό...
ένα τρυφερό σου χάδι,
χρόνια τώρα λαχταρώ.

Θεά μου σε λατρεύω,
και πολύ σε αγαπώ...
αν φύγεις θα υποφέρω,
για κάμποσο καιρό.

Είσ’ η πιο όμορφη...
ύπαρξη που ‘χω δει,
νεράιδα πεντάμορφη,
και σαγηνευτική.

Θα γεύομαι με φιλιά...
τ' αιθέρια σου χείλη,
στη θαυμάσια αντηλιά,
τι υπέροχη γαλήνη.

Τι ωραίο πάθος...
ξημερώνει στη ζωή,
είσαι σαν το άνθος,
που μαγεύει τη ψυχή.

Τα λαμπερά σου μαλλιά,
χυτά και μεταξένια...
να τ' αγγίζω απαλά...
με χάδια βελουδένια.

Ερωτευμένος είμαι πια...
από την μέρα που ‘ρθες,
μιας νύχτας ξαστεριά...
γλυκά χαμογελούσες.

Κορμί από κεχριμπάρι...
θειο δώρο του ουρανού,
κινήσε με τέτοια χάρη...
εξιτάροντας τον νου.

Σκλάβος στην γοητεία,
την μαγευτική σου...
ωραιότατη Κυρία,
ουρί του παραδείσου.

Υπέρτατη ευτυχία...
θα νοιώθουμε κ’ οι δυο,
στη χαρμόσυνη ουτοπία...
που πλάθηκε για μας απ' τον Θεό.

© Πάρης Παπανικολάου