Η αυλή των συναισθημάτων

Τα καστανά σου τα μαλλιά
χαϊδεύω τρυφερά με πάθος,
δίπλα σε μια τριανταφυλλιά...
εσύ είσαι όμως το πι' ωραίο άνθος.

Τι να κάνω που σ’ ερωτεύτηκα
φτερουγίζει ρυθμικά η καρδιά μου,
αχ...πόσο πολύ μαγεύτηκα...
απ’ τα ματάκια σου γλυκιά μου.

Ένας ρομαντικός έρωτας αγνός
συναρπάζει με πόθο την ψυχή μου,
γαλάζιος έχει γίνει ο ουρανός...
από τότε που ‘ρθες εσύ καλή μου.

Η λατρεία είσαι που αγαπώ
απ’ την πρώτη στιγμή που σ’ είδα,
φλογερά ολημερίς καρδιοχτυπώ...
ήρθε στο δρόμο μου πάλι η ελπίδα.

Νοιώθω ο πιο ευτυχισμένος
άνθρωπος πάνω στην γη,
ένας παράφορα ερωτευμένος...
που σε λατρεύει...μ' αγάπη και στοργή.

Συναισθήματα ανθισμένα
στην όμορφη στολισμένη αυλή,
σ' αγγίζω με χάδια μεταξένια...
καθώς στάζει απ' τα χείλι γλυκό φιλί.

© Πάρης Παπανικολάου