Το λιβάδι της ψυχής

Στο όμορφο λιβάδι,
φωτίζει η λαμπερή ηλιαχτίδα,
τρυφερό στη καρδούλα χάδι,
π’ απαλαίνει με στοργή κι ελπίδα.

Τα πάντα είναι υπέροχα,
σε τούτο δω τον κόσμο,
συναισθήματα αγέρωχα,
στης ομόνοιας τον δρόμο.

Η αγάπη χαρμόσυνα κυριαρχεί,
κ’ η πνευματική ευφορία,
είναι μια νέα αρχή,
στη ρομαντική ιστορία.

Τα βάσανα είναι πλέον παρελθόν,
έσβησαν μαζί με το σκοτάδι,
η ευτυχία θα ‘ναι πάντοτε παρόν,
σε τούτο το πανέμορφο λιβάδι.

Κοιτάζω τ’ άστρα και τη σελήνη,
και κάνω μιαν υπέρτατη ευχή,
ποτέ να μη ξανάρθει η οδύνη,
κ’ η θλιμμένη προσευχή.

Όλα τα όντα είν’ εδώ ευτυχισμένα,
Γαλήνια πια κυλά ο χρόνος,
και παράφορα ερωτευμένα,
μιας που χάθηκε ο βάναυσος πόνος.

Του λαμπερού ήλιου οι ακτίνες,
χαρίζουν την ποθητή αγάπη,
έπαυσαν να είναι οι νύχτες,
ψυχρές με μαύρο δάκρυ.

Χαμογελά ακόμα κι ο ουρανός,
σ’ αυτή την καταγάλανη ουτοπία,
ο κόσμος όλος είναι φωτεινός,
μ’ ατέλειωτη χρωμάτων πανδαισία.

10/02/2014

ποίημα: Πάρης Παπανικολάου