Μελαγχολικό

Ένα όμορφο ποίημα γράφω για εσένα,

τούτη την αποψινή δροσερή νύχτα,

στέλνοντας με στίχους την γλυκιά μου καληνύχτα..

κι ας είναι τα μάτια μου λυπημένα.

Ίσως το επόμενο πρωί που θα ξυπνήσεις,

να ‘χεις μιαν ανάμνηση δική μου,

είσαι εσύ η πολυπόθητη στη ψυχή μου..

και ποτέ ας μην με αγαπήσεις.

Στη σκέψη μου παντοτινά θα κατοικείς,

ακόμα κι αν τα χρόνια περάσουν,

τα μάτια μου την μορφή σου δε θα ξεχάσουν,

θα ‘σαι η νεράιδα.. που την καρδιά μου κρατείς.

Σαν υπέροχο όνειρο δίχως τελειωμό,

σ’ εκείνα τ’ ανοιξιάτικα γαλήνια μέρη,

που τον γλυκύτατο πόθο στη ψυχή έχει φέρει,

σβήνοντας με χάδια.. τον στενάχωρο καημό.

Πάρης Παπανικολάου

Ο έρωτας γεννήθηκε για μας

Δώσε μου το χέρι σου γλυκιά μου,

θα μ’ αγαπάς και θα σ’ αγαπώ,

θα ‘σαι κομμάτι της καρδιάς μου

και θα ‘μαι κομμάτι της δικής σου παντοτινό.

Ο έρωτας γεννήθηκε για μας,

να ζούμε όλες αυτές τις τρυφερές στιγμές,

κοντά μου θα παύσεις να πονάς,

θα επουλωθούνε όλες οι πληγές.

Όταν η νύχτα κοντοζυγώνει,

με τ’ αστέρια στοιχισμένα σε σειρά

και το φεγγάρι να μας καμαρώνει,

στα μάτια σου θα βλέπω την αστροφεγγιά.

Το ωραίο πρωινό με την δροσούλα,

καθώς ο ήλιος ανατέλλει σιωπηλά,

το πρόσωπο σου καθρεφτίζει στην λιμνούλα

και τα πουλιά όμορφα κελαηδούνε στα κλαδιά.

Το ουράνιο τόξο εκεί ψηλά,

είναι για μένα ο θησαυρός που αντικρίζω,

με όλα τα χρώματα τα σαγηνευτικά,

στο κορμί σου παν’ το θειο που θαυμάζω.

Πάρης Παπανικολάου

Γλυκιά μου...

με τα ζεστά σου χάδια..
μεταξένια έγιναν τα βράδια,

έφερες στη ψυχή μου αρμονία,
μακαριότητα κι ευδαιμονία.

Τι όμορφα πετούν τα χελιδόνια..
τα καμαρώνω τόσα χρόνια,

σκεπτόμενος συνέχεια εσένα..
σε λιβάδια ανθοστολισμένα.

Η αγάπη ήρθε με κόκκινα λουλούδια..
και με ρομαντικά τραγούδια,

στο κήπο της καρδιάς μου ένα πρωινό..
χαρωπό, ηλιόλουστο και δροσερό.

Τα ματάκια σου τα καστανά..
τα ερωτεύτηκα αληθινά,

είναι το φως στα μάτια τα δικά μου..
κ' η ηλιαχτίδα μες στη καρδιά μου.


Πάρης Παπανικολάου

Ένα πρωινό στην ακρογιαλιά

Τα μενεξεδένια σου μάτια,
την καρδιά μου έκαναν κομμάτια,

ένα πρωινό στην ακρογιαλιά,
γυρνούσες με ζωηρή ανεμελιά.

Υποφέρω που δε σε 'χω κοντά μου,
να σου χαρίζω τα χάδια και φιλιά μου,

γύρνα το βλέμμα σου σε μένα,
για ένα λεπτό...μονάχα ένα !

Τα κατακόκκινα σου χείλη,
λαχταρώ να γευτώ εν' αυγουστιάτικο δείλι,

πάνω σε γιοφύρι σκοτεινό,
με αντίκρυ τον έναστρο ουρανό.

Το μαγευτικό σου κορμί,
δεν έμενε αδιάφορο ούτε στιγμή,

απ' όλο τον κόσμο που σε καμαρώνει,
μια ψυχή όμως πραγματικά για σένα λιώνει.


Πάρης Παπανικολάου

Τα πανέμορφα σου μάτια

Τα πανέμορφα σου μάτια,
τα κοιτώ και υποφέρω,
σε ανθισμένα μονοπάτια,
γλυκιά μου θα σε φέρω.

Να ζήσουμε έναν έρωτα τρελό,
γεμάτο φιλιά και χάδια,
σαν την αμμουδιά στον γιαλό,
θα 'ναι ζεστά τα βράδια.

Το κολασμένο σου κορμί,
ο παράδεισος είναι για μένα,
στη καρδιά γλυκιά μαρμαρυγή,
σε ποθώ απεγνωσμένα.

Το πάθος μου είναι φλογερό,
για σένα θεά μου που λατρεύω,
σε καταπράσινο λιβάδι δροσερό,
μαζί σου θέλω να χορεύω.


Πάρης Παπανικολάου

Θυμάσαι γλυκιά μου !!

Θυμάσαι γλυκιά μου !!

Περίμενα εκείνο το απόγευμα με λαχτάρα. Ήταν το δικό μας απόγευμα κοντά στο κιόσκι της παραλίας και δεν ήθελα να χάσω αυτό το ραντεβού με το τίποτα…. Όπως τότε… Ο ήλιος ίσα που είχε αρχίσει να αλλάζει χρώματα κι εγώ στεκόμουν εκεί σαν βράχος και σε περίμενα. Αγνάντευα πέρα μέχρι να δω τ’ άσπρα πανιά που θα σε έφερναν σε μένα …

Την είδα να κατεβαίνει ξυπόλητη και ανέμελη μ’ ένα ανοιχτόχρωμο φόρεμα γεμάτο πολύχρωμα λουλούδια. Το θυμάμαι λες και ήταν χθες. Το μεγάλο ψάθινο καπέλο της κάλυπτε το πρόσωπο έτσι ώστε η αγωνία μου να μεγαλώνει ακόμη πιο πολύ…

Με μια αγκαλιά λουλούδια την καλοδέχθηκα και με σταθερά βήματα την παρότρυνα προς το αυτοκίνητο. Ήμουν αποφασισμένος να της χαρίσω το πιο όμορφο απόγευμα της ζωής της….

…Η βάρκα που σε είχε φέρει κοντά μου είχε αργήσει κάπως και έτσι το σούρουπο μας είχε είδη βρει.  Αποφάσισα να αφήσουμε την θάλασσα πίσω μας και να πορευτούμε προς το λόφο λίγα μέτρα πιο κάτω απ΄ αυτή. 

«Μου ‘ λειψες», σου είχα πει κάποια στιγμή. «Μου’ λειψες λες και ήτανε αιώνες κι όμως τα αμυγδαλωτά μεγάλα σου μάτια  έχουν μείνει χαραγμένα μέσα μου. Όποτε τα σκέφτομαι με κάνουν να ονειρεύομαι γαλάζιους ωκεανούς. 

Όταν ουρανός είχε χάσει για τα καλά το γαλάζιο του χρώμα και στη θέση του ήρθε το σκούρο χρώμα του σκοταδιού με το μόνο του φώς το φεγγάρι που στόλιζε το λαιμό του  με τα πολυάριθμα αστεράκια να στήνουν χορό θυμηθήκαμε τα παιδικά ανέμελα μας χρόνια.  Τα χρόνια τα σχολικά της πρώτης μας συνάντησης σε μια σχολική εκδρομή

Θυμάμαι ήσουν  πλημμυρισμένη από χαρά κι ευτυχία, κι ας είχε καιρό να συναντηθούμε, κι ας μας χώριζαν οι μέρες και οι νύχτες.  Καρδιοχτυπούσε όπως την πρώτη φορά και ρίχτηκες στην αγκαλιά μου σαν και τότε.

Ήμουν τόσο και τόσο ευτυχισμένος εκείνη τη μέρα που δεν χόρταινα να σε βλέπω και να σε καμαρώνω.  Να καμαρώνω το κοριτσάκι μου.  Σε κοίταζα γλυκά και τρυφερά και η βελούδινη φωνή σου μου σιγοψιθύρισε στα αυτά.  Ακόμη την ακούω.  Και εγώ χανόμουνα μέσα στα μάτια σου…

 Οι στιγμές ονειρικές, όταν σ’ έχω εσένα πλάι μου γλυκιά μου.  Περίμενα υπομονετικά να γευτώ και πάλι τα ροδοκόκκινα σου χείλη με τα μελιστάλαχτα ζεστά φιλιά σου. Τα ολόισια χρυσαφένια σου μαλλιά χάιδευαν το σώμα μου κι εγώ τα χάιδευα τρυφερά μπερδεύοντας τα χέρια μου μέσα σ’ αυτιά.

«Θα’ σαι αιώνια ο γαλανός μου ουρανός, το απέραντο γαλάζιο στη ψυχή μου, ήρθες πίσω σαν τον άνεμο φέρνοντας και στους δυο την πολυπόθητη γαλήνη», σου είχα πει κάποια στιγμή

Και εσύ με μάτια βουρκωμένα με μια φωνή μικρού πουλιού γεμάτη πάθος μου ’χες πει

«Θα σ’ αγαπώ, θα σ’ αγαπώ για πάντα!» , και μέσα στους ψιθύρους σου η μελωδική φωνή σου αντηχεί ακόμη στα αυτιά μου.

Ω, άγγελε μου, πόσο ευτυχισμένη νιώθω κοντά σου,

τα μπουμπούκια της ψυχής μου εσύ και πάλι άνθισες,

μοσχομύρισε ανοιξιάτικη ευωδιά από τα φιλιά σου,

στη καρδούλα μου τρυφερή ανάμνηση καθώς έφερες.

Γι’ αυτό κράτα με σφιχτά στη ζεστή σου αγκαλιά,

σαν νοιώθω την ζέση του πάθους όταν μ’ αγγίζεις,

χάδια μεταξένια στο κορμί μου άπλωσε απαλά,

λιώνω από φλόγα ερωτική τώρα που μ’ αντικρίζεις.

Σε τούτο τον λόφο π’ ανταμώσαμε τι γαλήνη ονειρευτή,

θυμάσαι γλυκέ μου όταν σου ’πα πρώτη φορά «σ’ αγαπώ»

κι εσύ τότε μου είπες «είσαι της ψυχής μου η μελωδική φωνή»,

καθώς το καρδιοχτύπι βρισκόταν σε ξέφρενο ρυθμό.

Καταγοητευμένος  σε κοιτούσα και τρυφερά σου χαμογελούσα…

«Μωρό μου, κι εγώ θα σ’ αγαπώ μέχρι ο κόσμος σβήσει…

Τι θα ’ταν το νησί δίχως την θάλασσα του! Τι θα’ ταν ο ουρανός δίχως τον ήλιο , το φεγγάρι και τ’ αστέρια ολόγυρα του!  Τι θα ’μουνα εγώ χωρίς εσένα!

Αγάπη μου υποφέρω που βρίσκομαι μακριά σου, σ’ αγαπώ και θέλω να σ’ έχω μες την αγκαλιά μου.. Νιώθω δυστυχισμένος χωρίς εσένα…

Θυμάσαι γλυκιά μου…. Θυμάσαι…

Πάρης Παπανικολάου

Στ’ ακρογιάλι του έρωτα

Στη καλοκαιρινή ακρογιαλιά,
ο χρόνος κυλά ωραία,
με την ολόθερμη αντηλιά,
και μια γλυκιά παρέα.

Στα κύματα τα γαλάζια,
τι υπέροχη αρμονία,
περάσαν τα μαράζια,
κι χάθηκε η ανία.

Καλή μου όσο κοιτώ,
τα όμορφα σου μάτια,
φλογερά καρδιοχτυπώ,
μου ‘φυγαν τα γινάτια.

Κάθε φορά που χαμογελάς,
σε πελάγη πλέω ευτυχίας,
την καρδιά μου διασκορπάς,
σε φουρτούνα οπτασίας.

Τις στιγμές απολαμβάνουμε,
με γλυκόλογα στα χείλη,
ας μείνουμε να προλάβουμε,
το ρομαντικό το δείλι.

Να καθρεφτίζει το φεγγάρι,
στα γαλήνια νερά,
να κολυμπούμε με καμάρι,
στου πελάγους τ’ ανοιχτά.


Πάρης Παπανικολάου

Ρομαντική τρικυμία

Νύχτα ήταν φεγγαρόλουστη του Ιούνη,
που σε κράτησα πρώτη φορά στην αγκαλιά,
την θεσπέσια γεύση των χειλιών σου γεύτηκα,
καθώς χάιδευα τα καστανά σου μαλλιά.

Σε μια ρομαντική τρικυμία ζούμε κ' οι δυο,
στ' απόμερα παράλια στο νησί του έρωτα,
το φλογερό πάθος σιγοκαίει τις καρδιές μας,
προμηνύοντας τα βράδια καυτά κι ατέλειωτα.

Όταν σε πρωτοαντίκρισα τι πυρετός ήταν αυτός,
καθώς χάζευα μαγεμένος τα πρασινωπά σου μάτια,
έφτασε επιτέλους η ώρα αυτή που ονειρευόμουν,
στα καλοκαιρινά χρυσαφένια αμμουδερά παλάτια.

Το κορμί σου πανέμορφο κι λυγερό γλυκιά μου,
πλασμένο στο παράδεισο ένα πρωινό τ' Απρίλη,
με μεράκι σμιλεμένο απ' τα χέρια του θεού,
θα σ' αγαπώ αιώνια ορκίζομαι τ' αποψινό το δείλι.


Πάρης Παπανικολάου

Νεράιδα μου...

Πολύ σε αγαπώ,

σε σκέπτομαι τα βράδια,

φλογερά καρδιοχτυπώ,

στου έρωτα τα λιβάδια.

Να ζούμε στιγμές ονειρικές,

εγώ και ‘συ παρέα,

ατελείωτες ρομαντικές,

στα παλάτια τα ωραία.

Με άνθη έστρωσα την αυλή,

στου παράδεισου τον κήπο,

σε ποθώ παρά πολύ,

της καρδιάς άκου τον χτύπο.

Πόσο με ‘χει συγκλονίσει,

το πάθος μου για σένα,

τέτοιο έρωτα δεν έχω ζήσει,

ποτέ ξανά στα περασμένα. 

Με κόκκινα λουλούδια,

σε περιμένω να ‘ρθεις,

τρυφερά ν’ ακούω τραγούδια,

να γλυκοτραγουδείς.

Τι όμορφα τα ματάκια σου,

μαγευτική σκορπούν σαγήνη,

και τα ξανθά μαλλάκια σου,

λάμπουνε κάτω απ’ την σελήνη.

Πάρης Παπανικολάου

Το απέραντο γαλάζιο

Κάτω από τα ημικύκλια των φρυδιών σου,

αγνάντευα κόσμους φωτεινούς,

με το πανέμορφο χρώμα των ματιών σου,

απέραντο γαλάζιο σαν τους ουρανούς.

Με τι πάθος γλυκιά μου σε λατρεύω,

είσαι η γαλήνη στην ζωή π’ αναζητώ,

μακριά μου όταν είσαι υποφέρω,

σαν  σε τεντωμένο σχοινί νοιώθω ότι ακροβατώ.

Η λάμψη στα όμορφα σου μαλλιά,

κατάξανθα ολόισια αστραφτερά,

έλα να σε πάρω στη ζεστή μου αγκαλιά,

να σ’ αγγίζω τις νύχτες με χάδια τρυφερά.

Είσαι τόσο γοητευτική σαν το ηλιοβασίλεμα,

ύστερα από βροχή εκείνα τ’ ανοιξιάτικα δειλινά,

κρατώντας σου το χέρι τραγουδώ ένα ποίημα,

με αισθήματα για σένα αγάπης αληθινά.

Πάρης Παπανικολάου

Σκέψεις γλυκές ερωτικές

Την αγάπη σου ζητώ να μου χαρίσεις,
ακόμα κι αν κάποτε πληγωθώ,
κατάφερες εύκολα να με κατακτήσεις,
άσε με τώρα στα χέρια σου να λυτρωθώ.

Τα μάτια σου καταγάλανα που 'ναι,
σε πελάγη ευτυχίας πλέω όταν τα κοιτάζω,
η αστραφτερή γοητεία στα μαλλιά σου είναι,
βάλσαμο θειο ωραίο που θαυμάζω.

Έλα λοιπόν στην αγκαλιά μου ένα βράδυ,
μελιστάλαχτα φιλιά να σου χαρίσω,
και τ' απαλό μετάξινο μου χάδι,
στο κορμί σου ράθυμα θ' απλώσω.

Είσαι μια νεράιδα σαγηνευτική,
που κατοικεί στο κήπο της καρδιάς μου,
κ' η γλυκύτατη μου σκέψη η ερωτική,
που 'φερε και πάλι την χαρά στα όνειρα μου.


Πάρης Παπανικολάου

Αγαπούλα μου...

Μη μ' αφήνεις άλλο μόνο,
έλα στη ζεστή μου αγκαλιά,
τα χάδια και γλυκά φιλιά,
θα επουλώσουν κάθε πόνο.

Οι ώρες δύσκολα περνούν,
διχώς εσένα να θαυμάζω,
σε σκέπτομαι κι αναστενάζω,
τα δάκρυα καθώς κατρακυλούν.

Με πολύχρωμα λουλούδια,
σε περιμένω στην αυλή,
σε αγαπώ παρά πολύ,
στο δηλώνω με τραγούδια.

Δεν αντέχω να υποφέρω,
έγινε κομμάτια η καρδιά,
μιαν καλοκαιρινή βραδιά,
αναρωτιέμαι πίσω πως θα σε φέρω.

Τ' αμυγδαλωτά σου μάτια,
που τόσο πολύ λατρεύω,
να σε βαστώ γυρεύω,
σε ανθοστολισμένα μονοπάτια.

Να ζήσουμε πάντα ευτυχισμένοι,
σε αυτό τον κόσμο τον ρομαντικό,
με χαμόγελο θα πηγαίνουμε γλυκό,
χεράκι χεράκι πιασμένοι.


Πάρης Παπανικολάου

Καθώς ήρθε η ευτυχία

Καθώς ήρθες σε μένα αγάπη μου,

στέγνωσε το δάκρυ μου,

κι έλαμψε πάλι η ευτυχία,

σβήνοντας την πικρή δυστυχία.

Η γλύκα σου πηγάζει απ' τη καρδιά,

με ζεστά απ' τα χείλη φιλιά,

και με τ' απαλά σου χάδια,

έγιναν όμορφα τα βράδια.

Το φως από τα καστανά σου μάτια,

με οδήγησε σε παραδείσια μονοπάτια,

τι πάθος ωραίο υπάρχει στη ζωή,

να ζούμε τις χαρές του έρωτα πάντοτε μαζί.

Χρόνια τώρα στο κόσμο σε αναζητώ,

επιτέλους απ' το χέρι σε κρατώ,

σε αγαπώ πολύ γλυκιά μου σε λατρεύω,

έπαυσα μονάχος να ζω και να υποφέρω.

Πάρης Παπανικολάου

Τα μάτια σου…

Όταν τα μάτια σου κοιτώ,

δυνατά καρδιοχτυπώ,

από έρωτα πλημμυρίζω,

καθώς σε αντικρίζω.

Η υπεροχή σου γοητεία,

μου έγινε αδιάκοπη λατρεία,

παντοτινά θα σε θαυμάζω,

σε σκέπτομαι κι αναστενάζω.

Σε βαστώ στη ζεστή μου αγκαλιά,

χαϊδεύοντας τα ξανθά σου μαλλιά,

πανέμορφα είναι μεταξένια,

αγαπώ πια μονάχα εσένα.

Σαν λουλούδι είσαι μυρωμένο,

μες σε κήπο στοργικό ανθισμένο,

την γαλήνη έχεις φέρει στη καρδιά,

Μια ρομαντική βραδιά.

Για πάντα θα ‘μαστε ευτυχισμένοι,

άλλοι δυο ερωτευμένοι,

φωτίζεις σαν την αντηλιά,

μες στης ψυχής μου τα στενά.

Πάρης Παπανικολάου

Όλα για τον έρωτα

Τα πάντα θα έκανα για τον έρωτα,
να 'ρχοταν στη καρδιά μου,
σε σκέφτομαι συνέχεια γλυκιά μου,
τα φιλιά σου να 'ναι λαχταρώ ατέλειωτα.

Τ' αμυγδαλωτά σου μάτια,
καστανόχρωμα είναι και ωραία,
είσαι εσύ η αγάπη μου η μοιραία,
με οδήγησες σε ρομαντικά μονοπάτια.

Το χαρωπό πάθος έφερες στη ζωή,
μια νύχτα ζεστή φεγγαρολουσμένη,
έγινες των ματιών μου η λατρεμένη,
σ' ερωτεύτηκα να ξέρεις πολύ,

Αν πεις το ναι και 'ρθεις σε μένα,
ευτυχισμένη μπορώ να σε κάνω,
τίποτε άλλο δε ζητ'ω παραπάνω,
στην αγκαλιά μου θέλω να βαστώ εσένα.


Πάρης Παπανικολάου

Η χώρα με τα ωραία δώρα

Καταπράσινο λιβάδι,

με χρώματα ωραία,

έγινε όμορφο το βράδυ,

με μια γλυκιά παρέα.

Λαμπερή ηλιαχτίδα,

τις σκέψεις πως φωτίζει,

αγάπη και ελπίδα,

Την καρδούλα κατακλύζει.

Ο χρόνος γαλήνια κυλά,

δεν υπάρχει δυστυχία,

με χάδια μεταξένια απαλά,

καλωσόρισα την ευτυχία.

Τα δέντρα υποκλίνονται,

στης φύσης την ομορφιά,

νεράιδες στολίζονται,

με μυρωδάτα γιασεμιά.

Ευλογία του θεού,

η παραδείσια τούτη χώρα,

εξυψώνοντας τον νου,

με τα ωραία δώρα.

Ποτέ δε θα αποχωριστώ,

τούτη την θεϊκή γαλήνη,

με το φως θα αγκαλιαστώ,

στην ολόλευκη σελήνη.

Πάρης Παπανικολάου

Το πρώτο μας φιλί…

Το βράδυ που πέρασε ονειρεύτηκα,

ότι ήμασταν και πάλι στα σχολικά μας χρόνια..

καθόμασταν απέναντι και ανταλλάζαμε φλογερές ματιές..

και στα διαλειμματα χεράκι χεράκι πηγαίναμε πιασμένοι,

στο προαύλιο χαμογελώντας..

τι ωραία που ήταν.

Η σκέψη μου ταξίδεψε..

σ’ εκείνες τις ανοιξιάτικες μέρες του Μαγιού,

λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία..

κάναμε όνειρα συνεχώς για το μέλλον..

περνούσαμε αμέτρητες ώρες οι δυο μας.

Περιμέναμε πότε θα φύγουν από το σπίτι..

οι γονείς μου, η οι δικοί σου..

για να διαβάσουμε μαζί…

αξέχαστες υπέροχες μέρες,

το πρώτο μας φιλί θυμάμαι, ω, πόσο γλυκό ήταν..

μας είχε περάσει έξω από την αίθουσα η καθηγήτρια,

γιατί γελούσαμε και πειραζόμασταν με αστειάκια..

και τότε ζήσαμε εκείνη την αξέχαστη μαγευτική στιγμή,

στο διάδρομο όπου στεκόμασταν..

μιας που είχε και απόλυτη ησυχία,

ήρθε η ανύποπτη στιγμή που σε φίλησα..

σου είχε έρθει λίγο ξαφνικό..

αλλά το περίμενες  κι εσύ νομίζω πυρετωδώς.

Τα μάτια σου πλημμύριζαν από την φλόγα του πάθους,

καθώς καταπράσινα λιβάδια..

απέραντα μέσα τους χάζευα..

ποτέ δε θα ξεχάσουμε εκείνη την στιγμή…

ίσως να ‘ναι η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μας,

το πρώτο μας φιλί…

Όσα χρόνια κι αν περάσουν..

πάντα θα είσαι μια τρυφερή ανάμνηση,

ποτέ δε θα σβήσεις από την σκέψη μου..

θα σε ονειροπολώ και θα ταξιδεύω..

σε ωραίους γαλάζιους ουρανούς.

Πιστεύω υπάρχουν βράδια..

που συναντιούνται τα όνειρα μας..

και αναπολούμε το κάποτε…

εκείνα τα όμορφα ανέμελα εφηβικά μας χρόνια,

να ξέρεις στη καρδιά μου..

θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση,

λόγω ότι γνώρισα εσένα..

έστω κι αν εδώ και καιρό δεν είσαι..

παρά μοναχά ένα όνειρο για εμένα,

δε θέλω να παύσω ποτέ να σε βλέπω ..

η γοητευτική σου παρουσία..

μες στη φαντασία μου με ακολουθεί..

και χαμόγελο στα χείλη μου χαρίζει.

Ξύπνησα τόσο γαλήνια και χαρούμενα..

εκείνο το πρωινό..

γιατί είχα ανταμώσει εσένα..

αν μπορούσα να γύριζα τον χρόνο πίσω,

τα σχολικά μας χρόνια θα ήθελα να ξαναζήσουμε..

και το πρώτο μας εκείνο φιλί…

Πάρης Παπανικολάου

άτιτλο

Αγάπη μου..

μ’ αφήνεις βυθισμένο στη μοναξιά,

να υποφέρω και να οδύρομαι..

κυλώντας απ’ τα μάτια μου..

μαύρα δάκρυα πολλά.

Δεν αντέχω άλλο χωρίς εσένα,

οι νύχτες πόσο βάναυσα περνούν..

δίχως την γλυκιά σου συντροφιά,

καρτερώ πότε θα ξημερώσει..

μήπως το άπλετο φως της αυγής,

ξεπλύνει την θλίψη απ’ την καρδιά μου.

Έρωτα μου..

γιατί μου το κάνες αυτό..;

Πλέον μακριά σου δε μπορώ να ζήσω,

θυμούμαι τις υπέροχες στιγμές..

που ζήσαμε εκείνο το καλοκαίρι.

Είχαμε ορκιστεί..

με θέα το ρομαντικό λιόγερμα,

καθώς ήμασταν αγκαλιασμένοι..

αιώνια αγάπη..

η διχόνοια κι ο χωρισμός,

θα παρέμεναν κάτι άγνωστα σε μας.

Εκλιπαρώ τις ευτυχείς εκείνες μέρες,

που γλυκόλογα χαρωπά ανταλλάσαμε..

και χαμογελούσαμε σαν μικρά παιδιά,

έχω την αίσθηση..

σαν να συνέβαιναν μέχρι χθες,

το σήμερα δε ξημέρωσε ακόμα..

γιατί λείπεις εσύ.


Πάρης Παπανικολάου

Υπάρχουν στιγμές..

Υπάρχουν στιγμές..

που η καρδιά μου χτύπα,

σε ξέφρενο ρυθμό..

και κοντεύει να σπάσει,

σ’ αμέτρητα κομμάτια.

Είναι φορές…

π’ ακούω μες στ’ άγρια χαράματα,

ήχους κλειδιών στη θύρα..

και πάνω που λέω..

‘’ωραία γύρισε πίσω’’,

ξάφνου αντιλαμβάνομαι..

ότι ήταν πάλι φαντασία.

Υπάρχουν στιγμές..

με τις ώρες στέκομαι στο μπαλκόνι,

μήπως και φανείς..

στη θέα των ματιών μου,

όμως δε σ’ έχω δει ακόμα να ‘ρχεσαι..

και στη θλίψη πιο πολύ βυθίζομαι.

Είναι φορές..

γονατιστός εκλιπαρώ..

να γύριζε ο χρόνος πίσω,

μπας και διόρθωνα..

τα λάθη που ‘χω κάνει,

το παραδέχομαι ήταν πολλά.

Υπάρχουν στιγμές..

που δίνω κουράγιο στον εαυτό μου..

δύναμη να πάρει..

να ‘ρθω να σε ‘βρω,

ζητώντας ταπεινά να με συγχωρήσεις,

κι ας με διώξεις..

πριν καν μ’ ακούσεις.

Είναι φορές..

νοιώθω την επιθυμία να φύγω,

όσο γίνεται πιο μακριά..

μήπως παύσω να σε συλλογιέμαι..

αυτό θα ‘ναι αδύνατο το ξέρω,

στις σκέψεις μου πάντα..

σαν ήλιος θα βασιλεύεις εσύ.

Πάρης Παπανικολάου

Χαράματα 5 η ώρα..

Χαράματα 5 η ώρα..

κάθομαι στο περβάζι της αυλής..

και σε συλλογιέμαι,

δεν είχα ύπνο πάλι..

ούτε απόψε..

έχω 3 ημερόνυχτα να κλείσω βλέφαρο.

Σαν πέφτουν..

οι κουρτίνες τω ματιών μου,

σε βλέπω σε ένα πανέμορφο..

ρομαντικό λιβάδι,

με ρυάκια γαλήνια να κυλούν δροσερά..

και πολύχρωμα μυρωμένα λουλούδια,

σε φαντάζομαι να έρχεσαι σε μένα..

καβάλα παν’ σε κατάλευκο άλογο,

με ένα χαμόγελο γλυκύτατο λαμπερό..

και λιόχαρη ευτυχισμένη καρδιά.

Καθώς είμαι έτοιμος να αγγίξω..

τα χρυσαφένια σου μαλλιά,

μα μόλις απλώνω το χέρι μου..

τότε ξαφνικά ξυπνώ.

Τι κρίμα..

πάλι ένα όνειρο ήταν,

ένα όνειρο που δε θέλω να αφήσω..

μακάρι να μη ξυπνούσα ποτέ..

να εμένα λαχταρώ..

μονίμως υπνωτισμένος,

σ’ αυτή την μαγευτική κατάσταση.

Ξημέρωσε για τα καλά…

η σελήνη και τα άστρα,

παραχώρησαν την θέση τους…

στον φεγγοβόλο ήλιο..

σπέρνοντας με τις ζοφερές του ακτίνες..

φως ελπίδας, χαράς και ζωντάνια..

σ’ όλα τα πέρατα και όντα της γης..

κι ας ξέχασε μένα να φωτίσει πάλι.

Ίσως..

η αυριανή μέρα με το καλό..

καθώς θα ξημερώσει,

να ‘ναι η μέρα της άνοιξης για μένα,

η άνοιξη στο αγνό λιβάδι της ψυχής..

που χρόνια ανυπομονητικά καρτερώ,

ποιος ξέρει; Θα δείξει….

Πάρης Παπανικολάου

Άτιτλο

Διακαής πόθος...

κυριεύει την σκέψη…

για τ’ όμορφο κορμί σου,

που τόσο λατρεύω.

Στη γη του παραδείσου…

έτσι αισθάνομαι,

κάθε φορά που φιλώ…

τα ροδοκόκκινα σου χείλη.

Τι ωραίο πάθος…

ανεκτίμητο στη καρδιά…

όταν τα μάτια σου αντικρίζω,

καταπράσινες θυμίζουν κοιλάδες…

με γαλήνια ρυάκια δροσερά.

Θέλω να σε βαστώ συνέχεια…

από ‘δω και πέρα στη ζωή…

ποτέ δε θα σ’  αφήσω,

να φύγεις από κοντά μου.

Ευτυχισμένοι κι ο δυο…

θα προχωρούμε έπειτα,

χεράκι χεράκι…

ώσπου ο θάνατος να μας έβρει…

μαζί αγκαλιασμένους.

Πάρης Παπανικολάου