Απριλιάτικος έρωτας...

Όταν σε πρωτο-αντάμωσα
ήταν απόγευμα τ’ Απρίλη,
να σ’ αγαπώ αμέσως άρχισα
φιλώντας τα δυο σου χείλη.

Στα ματάκια σου κοιτάζω...
γαλάζια, αξεπέραστη γοητεία
στη ζωή, ήρθε πια κι' ατενίζω,
την υπέρτατη ευτυχία.

Είσαι γλυκιά σαν την αυγή...
ρομαντική σαν το ηλιοβασίλεμα
μ' ελπίδα, αγάπη και στοργή,
γράφω για σένα ποίημα.

Σ' ανθισμένο δροσερό λιβάδι
ενός επίγειου παραδείσου...
αισθάνομαι με βελουδένιο χάδι,
το πανέμορφο κορμί σου.

Πόσο νοιώθω ευτυχισμένος,
τώρα που σε κρατώ στην αγκαλιά
είμαι τρελά ερωτευμένος...
με σένα-νε, γλυκιά μου κοπελιά.

Ο έρωτας ήρθε στη καρδιά...
κι έφερε την ποθητή γαλήνη,
έχει απόψε η νύχτα ξαστεριά
με θέα...την ολόγιομη σελήνη.

© Πάρης Παπανικολάου

Κάθε μέρα βυθίζομαι... όλο και περισσότερο στην απόγνωση,

Κάθε μέρα βυθίζομαι...
όλο και περισσότερο στην απόγνωση,
αγάπη μου...
δε μπορώ να σε ξεχάσω
όσο και να προσπαθώ...
είναι πέρα από τις δυνάμεις μου,
σε θέλω πάλι κοντά μου...
όρκο είχαμε δώσει αιώνιας αγάπης
κι ότι ο θάνατος μόνο θα μας χώριζε,
πόσο λαχταρώ…
στην αγκάλη μου ξανά…
τις νύχτες να σε κρατώ...
με χάδια και φιλιά, να σε γλυκοκοιμίζω.

Πηγαινοέρχομαι πέρα δώθε,
μέσα στους μαύρους τοίχους του σπιτιού
ώσπου ο ύπνος...
σε κάποια γωνιά με ρίξει χάμω,
δεν έχω κουράγιο να θωρήσω
ούτε τις ολόφωτες ακτίνες του ηλίου
ο ήλιος μου ο μοναδικός για μένα...
είσαι εσύ...
φεγγίζοντας τα μονοπάτια του έρωτα και της αγάπης,
oύτε έξω στους δρόμους...
να έβγω πια δε μπορώ,
τα επικριτικά βλέμματα των περαστικών
δεν αντέχω καθόλου ν' αντικρίσω.

Ο χρόνος έχει χάσει κάθε σημασία νοητή
για την ανιαρή μου ύπαρξη,
Τι ώρα είναι; Τι μέρα είναι;
Τι χρονιά έχουμε; Υπάρχω;
Αν υπάρχω ακόμα...
υπάρχω μόνο για σένα,
αυτό μονάχα ξέρω...
και θα περιμένω,
καρτερικά θα περιμένω...
ώσπου με το καλό γυρίσεις
σε εμένα πάλι πίσω...
σαν νεράιδα του παραδείσου,
και ξεπλύνεις την ψυχή μου..
απ’ της κόλασης τον βούρκο.

© Πάρης Παπανικολάου

Αγαπημένη μου… πίκρες είναι οι στιγμές της μοναξιάς

Αγαπημένη μου…
πίκρες είναι οι στιγμές της μοναξιάς
να σε βαστάξω στη ζεστή μου αγκάλη πόσο θέλω
μιαν ανοιξιάτικη φεγγαροβραδιά,
στην ανθοστόλιστη βεράντα του σπιτιού μου
μεθώντας από τις γλυκύτατες ευωδιές
των πανέμορφων νυχτο-λούλουδων,
είσαι ότι ωραιότερο έχω συναντήσει στη ζωή
γοητευμένος θα είμαι πάντα...
ο πηγαίος πόθος πλημμυρίζει την καρδιά μου
κι ο έρωτας στη σκέψη μου κυριαρχεί
μιας που απρόσμενα ήρθε...
ένα δειλινό που σε πρωτο-αντίκρισα
με περισσό ενθουσιασμό και τέρψη
στην χρυσαφένια ακρογιαλιά,
έτρεχες από 'δω κι από 'κει
μ' ένα απέραντο 'λιοστάλαχτο χαμόγελο
στα ρόδινα τα χείλη…
καθώς τα καστανόξανθα σου μαλλιά
κυμάτιζαν απ' το απαλό το αεράκι…
αμέσως σ’ ερωτεύτηκα,
αντάμωσα στα καστανόχρωμα,
αμυγδαλωτά σου μάτια,
την ύπαρξη έτερον μου ήμισυ που αναζητώ,
ίσως...
να μην ‘ρθεις ποτέ κοντά μου…
να σε βαστάξω σφιχτά στην αγκαλιά
και να σε γλυκοκοιμίσω τα βράδια με φιλιά
ίσως…
να μείνεις απλά
μιαν ανάμνηση ωραία τρυφερή,
παρ' όλα αυτά θα σε βλέπω στα όνειρα μου..
θα με κρατούν συντροφιά σ' έναν ονειρικό παράδεισο,
οι σκέψεις μου για εσένα...
φέρνοντας ελπίδα, χαρά, φως, αγάπη...
κι υπέρτατη γαλήνη στη ψυχή,
άλλωστε στο κόσμο της φαντασίας δεν υπάρχουν φραγμοί…
οτιδήποτε εφικτό…
αφιερωμένο με αγάπη !!

22/06/2014 / © Πάρης Παπανικολάου

Στις παρυφές του ουράνιου τόξου...

Στις παρυφές του ουράνιου τόξου...
εκεί όπου σμίγει ο ουρανός με την γη
σκορπισμένη φωταψία από επτάχορδη ωδή
λάμψη φεγγοβόλα, αστραφτερή σαγήνη,
τώρα που έμελλε ν' ανταμώσουμε…
το ρομαντικό λιόγερμα της έμμετρης ευτυχίας
δοσμένοι σε μιαν ολόθερμη αχώριστη αγκάλη,
ακούγοντας τ' αηδόνια που για μας τραγουδούν
ύμνους αιθέριους, μυστηριακούς.
Η αγάπη μας η ανοιξιάτικη
ανεξίτηλη παρέμεινε στα χρονικά
και ξανά φουντώνει τώρα...
στης ψυχής την ανθερή κοιλάδα
με μπουμπούκια κατακόκκινα, λευκά
μυρωδάτα, θαυμάσια κι ωραία, καθώς
σου χαρίζω μάτια μου με υπέρτατη αγάπη
και με απόλυτη ευτυχία...
ολάκερο τον ανεκτίμητο της καρδιάς μου  θησαυρό
σε δαχτυλίδι σκαλιστό, σμαραγδένιο, λαμπερό
πλασμένο στο βασίλειο των θαυμάτων
και ζητώ ιπποτικά η πριγκιπέσσα μου να γίνεις...
η λαμπερόμορφη, η υπέροχη, η σαγηνευτική
στο αέναο ταξίδι της αγάπης.

Μάρτιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου

Θεϊκή γοητεία και Ομορφιά

Από την καρδιά σου πηγάζει
γαλήνη και μακαριότατα…
θέλημα μου στη ζωή πια
να σε λατρεύω σα' θεότητα.

Στα μάτια σου θωρώ…
γυαλιστερά σμαράγδια
γίνανε όμορφα στη γη
τ’ αξημέρωτα τα βράδια.

Σε αγαπώ ψυχή μου…
υποκλίνομαι δοξαστικά
στη γοητεία την μαγευτική
και αξεπέραστη ομορφιά.

Στον ουρανό της σκέψης
κατοικείς εσύ, μοναχά εσύ
ύμνο ιερό εξυμνώ για σένα
αντί για προσευχή.

Η γοητευτικότερη ύπαρξη
η ουρί του παραδείσου…
είσαι συ θεά μου… θησαυρός
αγάπης, βασιλεύει στη ψυχή σου.

Ο ήλιος, τ’ αστέρια, το φεγγάρι
υποκλίνονται στη θεϊκή σου ομορφιά
επουράνια δόξα μαγεμένη…
ηλιαχτίδα αγάπης στη καρδιά.

Προσκυνώ την ακριβοθώρητη
ύπαρξη σου, μ’ ευλαβική λατρεία
μιας που 'σαι 'συ...η μοναδική,
ευλογητή κι αθάνατη Κυρία.

Νιρβάνα των ματιών μου
ήλιε μου της πλάσης νοητέ
του νου, της σκέψης και του είναι
ο έρωτας μου για εσένα…

δε θα δύσει ποτέ…
μα με τίποτε στα χρονικά ποτέ !

09/04/15 / © Πάρης Παπανικολάου

Το χρονικό της αγάπης μας

Πλανιέται η σκέψη ακλόνητα
δίχως όρια, δίχως φραγμούς
στο γαλάζιο επ-ουράνιο θόλο,
σ' έναν αλλότινο χώρο και χρόνο
όπου μεγαλοπρεπέστατα λιμνάζει,
στα πέρατα της ωκεάνιας θάλασσας
η κρυστάλλινη νησίδα της αγάπης,

πελαγίσιο κάλλος, αφροδίσια όαση
σε ολάκερη την αιθερο-πλάση,
μπρος στην ακατάλυτη αίσθηση,
με μορφή ιδεατή, αστραποβόλου έκστασης
λάμψης εκ-τυφλωτικής, εν-ορατικής, καθώς
ήλιοι ολόλαμπροι φεγγοβολούν,
με αχτίδα ανέσπερη, φαντασμαγορική.

Οι ολόλευκοι ερωδιοί του έρωτα
μαζί με τις Ωκεανίδες...
κολυμπούν κυκλικά με γαλήνη
λυρικά, ωκεάνια, άσματα εξυμνώντας,
για εμάς...
για το φως, την ευτυχία, την αγάπη μας,
ανεξάντλητη που...
παραμένει στα χρονικά.

Τι κι αν η κλεψύδρα του χρόνου κυλά
με ρυθμό μεταβλητό...
τι κι αν οι αιώνες παρέρχονται
ο ένας τον άλλον...
όμοια οι 4 εποχές,
τα φαινόμενα της φύσης, τα σημεία των καιρών,

εδώ θα είμαστε και πάλι...
στη χαμένη πολιτεία των αιώνων
ψυχή μου και καρδιά μου,
είναι μου, σκέψη και πνοή
εν-θύμιση ψυχεδελική...
της πρωταρχικής μας ύπαρξης,
φλόγα άσβηστη,
αθάνατη, ιερή...
μετουσιωτική.

Απρίλιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου

Αιθέρια οντότητα, σε όραμα συνειδητό

Αιθέρια οντότητα, σε όραμα συνειδητό
στον επ-ουράνιο θόλο της σκέψης
συλλογισμένη θωριά, νύχτα ολόφωτη
νύχτα φεγγαρόλουστη, μαγευτική
λάμπει τα έγκατα της γης,
με ύμνο εγκωμιάζω, αρχαϊκό κι ιερό,
την μονάκριβη , ευλογητή, υπερ-ουράνια μορφή
με λατρεία, ευλάβεια, κι αγάπη έμπρακτη, παντοτινή.
Tην άυλη κορμοστασιά, με χάδι συννεφένιο
λαχταρώ να αισθάνομαι, να αγγίζω, να εκλιπαρώ
λαμπερόμορφη σαν έρθεις με αστροστόλιστο στεφάνι
η φωτισμένη σου ύπαρξη, προερχόμενη
απ’ του άπειρου το διάβα, από δίοδο δια-αστρική
άφθονη πανδαισία παντού, χρωμάτων μυστηριακών
στην χωροχρονική πλάση, ζωγραφιστή…
εκθαμβωτικό αγνάντι έξω απ’ κόσμο των αισθήσεων
νοητή αγαλλίαση, δοξαστική, δοσμένη στ’ απέραντα
λάμψη, αστραφτερή, εκτυφλωτική.
Yποκλίνομαι με σέβας τώρα, στην ιερή σου αγκάλη
που χρόνια ολάκερα ανυπομονητικά, καρτερώ
μαζί στα χρονικά να εν-αγκαλιστούμε
σε επ-ουράνια ευτυχής, θάλασσα γαλαζωπή

στης αγάπης…
τον υπερ-ωκεάνιο γιαλό...
ψυχή μου…
εγώ κι εσύ…
εσύ μοναχά
κι εγώ.

03/03/2015
(με ελάχιστες διορθώσεις από το αρχικό κείμενο)

© Πάρης Παπανικολάου

Όνειρο μέσα σε όνειρο

Στον παραδεισένιο κήπο των ονείρων
ένα πορφυρόχρωμo δειλινό
δάκρυ έσταζε κρυστάλλινο...
απ' την δροσοπηγή των ματιών
πάνω σ' ένα βιολετί άνθος, καθώς

πλανιόταν η σκέψη διακαώς
δίχως όρια, δίχως φραγμούς
αύρα νοσταλγική γλυκιά, εν-θύμησης
για το καλοκαίρι εκείνο...

όπου κειτόμασταν τα δυο μας...
στο επ-ουράνιο
λιβάδι των αστραποβόλων κρίνων
ολομόναχοι
σε τόσο πανέμορφη, δοξασμένη γη...
πανευτυχείς,
ερωτευμένοι, με χαμόγελο λαμπρό στα χείλη
και υπέρ-λαμπρη
αγάπη, στη ψυχή και τη καρδιά,

τώρα όμως, δυστυχώς πια...
μονάχος στη ζωή διαβαίνω,
μοναδική μου παρηγοριά να γράφω ποιήματα
με θέα στον ορίζοντα το ηλιοβασίλεμα,
στεκούμενος σε βράχο στη ψηλή βουνοκορφή....

αναπολώντας εσένα...

που τόσο λατρεύω...
και με πολύ ευλάβεια αγαπώ !

Απρίλιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου

Σαν φτάνει τώρα πια η ώρα εκείνη... η θαυμάσια, η μαγευτική,

Σαν φτάνει τώρα πια η ώρα εκείνη...
η θαυμάσια, η μαγευτική,
το αστερόφωτο πέπλο, με θειο φως...
καταληπτό, να σκεπάσει…
το γαλανόφωτο χρώμα τ' ουρανού,

στα δυο σου έκτοτε...
φεγγαρόλουστα μάτια
θ' αγναντεύω μ' ευτυχία
δυο δίδυμα παλάτια,
που είναι τα παλάτια...
τα υπερκόσμια, που συνδέουν
τα ουράνια με την γη,
βασιλεύοντας στη σκέψη...
αγάπη και γαλήνη.

Με ύμνο αιθέριο, μυστηριακό
θα εξυμνώ...
την φεγγοβόλα αίγλη
της εύμορφης ύπαρξης,
της φαντασμαγορικής...
πανδαισία ακατάλυτη,
εκστατική...
εις στ' άδυτα του νου....

< με λέξεις θεϊκές στο άκουσμα αναφώνημα >

για εσένα, ω, σκέψη μου…
είναι μου, ψυχή μου και καρδιά μου,
τον παράδεισο της ευδαιμονίας
έχω ταχθεί για εμάς να φέρω
όπου θα ζούμε κ’ οι δυο
ευτυχείς κι αγαπημένοι
σε κόσμο διάχρονο,
πανέμορφο,
υπαρκτό,

ο χρόνος έχει παύσει να κυλά
από την στιγμή που τα μάτια σου αντίκρισα,
ποτέ δε θα αποχωριστούμε...
μιας που επιτέλους σμίγουμε πάλι
χεράκι χεράκι θα πηγαίνουμε
παντοτινά δοσμένοι...
στον έρωτα,
στη χαρά,
στην ευτυχία,
στο φως,
στην αγάπη,
στη ζωή.

---------- επηρεασμένο από παλαιότερο μου ----------

Μάρτιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου

Να σ’ αγκαλιάσω εν’ αστερόφωτο δείλι

Να σ’ αγκαλιάσω
εν’ αστερόφωτο δείλι
στο παραδεισένιο κήπο
των γαλάζιων λουλουδιών,
με αγάπη, πάθος και στοργή.
Ο άσβηστος πόθος εκλιπαρώ
ποτέ να μην εκλείψει…
απ’ τις ρομαντικές μας καρδιές
ο έρωτας μας άσπιλος στα χρονικά βαστά,
( ποιο ποίημα θα μπορούσε άραγε να προσεγγίσει
έστω και σε ελάχιστη μείζονα…
την υπέρτατη σου γοητεία και αξεπέραστη ομορφιά;
Και ποιες θα ήταν αυτές, οι κατάλληλες λέξεις
θεόσταλτες, μοναδικές, από της ποίησης τον βωμό; )
Ω, σκέψη μου, είναι μου, και ήμισυ μου
ύπαρξη αιθέρια, φαντασμαγορική…
κάθε φορά που αναπολώ…
των οφθαλμών την αστραποβόλα λάμψη
συλλογιστά, οι αισθήσεις κι ο νους ταξιδεύουν
στο εύμορφο επ-ουράνιο ανθερό λιβάδι
οπού εγώ κι εσύ θα ζήσουμε μαζί
εν’ αγκαλισμένοι…
σαν σ’ ένα κορμί αχώριστοι,
τον παράδεισο έχω ταχθεί
της ευτυχίας… για μας να φέρω,
αγάπη μου, ψυχή μου, αιθέρια γλυκιά
νύχτα φεγγαρόλουστη θα είναι
η όμορφο χάραμα μαγευτικό;
Με εξαγνισμένες από πάθη καρδιές
θα διαβούμε ερωτευμένοι για πάντα,
χεράκι χεράκι… και με αγγελική μορφή
τους πυλώνες του ομορφότερου παραδείσου
σε τόπο στα ουράνια, ευλογημένο, υπαρκτό,
που σαν πλάθηκε για εμάς είναι
μας καρτερεί αιώνες τώρα…
τους καρπούς να γευτούμε του καλού !

Μάρτιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου

Η αιθέρια λάμψη των φεγγοβόλων σου ματιών φλόγα άσβηστη

Η αιθέρια λάμψη
των φεγγοβόλων σου ματιών
φλόγα άσβηστη, αστραφτερή
στο ιερό της αγάπης μονοπάτι,
όπου στολίστηκε για εμάς τώρα
με ροδοπέταλα κόκκινα λευκά,
χεράκι χεράκι να διαβούμε
ερωτευμένοι παντοτινά...
ο πηγαίος μας έρωτας
ποτέ ψυχή μου δε θα σβήσει
η ίδια η μοίρα έμελε...
κι ανταμώνουμε πάλι,
στην άσπιλη αυτή την φορά
πανέμορφη κοιλάδα του ονείρου
κάπου μεταξύ ουρανού και γης,
ανθισμένα συναισθήματα αγέρωχα
τέρψη θαυμαστή, ηλιόλουστη ευτυχία,
χάδι μειλίχιο, απαλό και μεταξένιο
τιθασεύει τις αισθήσεις, καθώς
ένα η σκέψη ακλόνητα,
σε συμφωνία συμπαντική
με ήχους διθύραμβους κυμβάλων μαγικούς
και νότες αιθέριες απ' άρπες αγγέλων...
εδώ εκλιπαρώ, ω, είναι μου,
ψυχή μου και καρδιά μου,
να ζήσουμε έπειτα κ' οι δυο
πανευτυχείς κι ερωτευμένοι...
στον ευλογητό... ετούτο τόπο χλοερό
της μακαριστής ύπαρξης, της σαγηνευτικής,
επ-ουράνια δόξα, μαγεμένη ομορφιά..
εν-αγκαλισμένοι αχώριστα, σαν σ' ένα κορμί
με στοργή, αγάπη πάθους τρυφερή
μέχρι το τέλος του χρόνου μας έβρει.


Απρίλιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου

Παραμυθένια ουτοπία

Παραμυθένια ουτοπία
στο λιβάδι της καρδιάς
λουλουδένια ευτυχία
αξημέρωτης βραδιάς.

Είναι η ζάλη η μαγική
που την σκέψη συγκλονίζει
σαν ρυάκι δροσερή
η αγάπη κατακλύζει.

Σε λατρεύω, σ' αγαπώ...
όμορφή μου πριγκιπέσσα
στα ματάκια σου θωρώ...
διαμαντένια κάστρα μέσα.

Τι αξεπέραστη γοητεία...
στο χαμόγελο σου λάμπει
αστερόφωτη ερωδία...
λαμπιρίζει όλη την πλάση.

Αναρωτιέμαι ολημερίς, ότι
υπάρχω μόνο για σένα
το γλυκό φιλί στα χείλη
θα χαρίσω τα κερασένια,

και σε μιαν αγκάλη αχώριστή
θα μετρούμε τ' άστρα στον αιθέρα
μέχρι να 'ρθει η ροδαυγή...
και η ηλιόλουστη η μέρα !

09/04/15/ © Πάρης Παπανικολάου

Απ’ όλη την διάρκεια της μέρας,
λατρεύω μόνο την νυχτερινή
όπου η φύσις κι όλα βρίσκονται
σε ύπνο γαλήνιο βαθύ,
έτσι η σκέψη ελεύθερα
μπορεί και ταξιδεύει...
επιστρέφοντας στο χρόνο πίσω
μπορώντας ξέγνοιαστα ν' αναλογιστεί
τα σωστά, τα πρέπει και τα λάθη,
αναπολώντας ακόμη...
κι ευχάριστες στιγμές
που ήρθαν κι έφυγαν...
και ποτέ ίσως να μη ξανάρθουν,
επιθυμίες επίσης
που δε πρόφτασαν να εκπληρωθούν
και πίκρα προκαλούν,
μέχρι την εμφάνιση της ροδαυγής
τα πάντα ρέουν στο νου εκπληκτικά
καθώς ο ήλιος όμως ανεβαίνει για τα καλά
αντί να φωτίζει χαμόγελο κι ελπίδα,
σκοτεινιάζουν την ψυχή
μίζερες πόνου τύψεις...
κι αραχνιασμένες αγάπες,
όπου ο χρόνος δε μπόρεσε να τις ξεπλύνει
με άπλετο γαλήνης φως,
έχουμε δρόμο ακόμη
μέχρι και πάλι δειλά...
αρχίσει και σουρουπώνει.

© Πάρης Παπανικολάου

Αγαπημένη μου, λαχταρώ νύχτα έναστρη να κουρνιάσω,

Αγαπημένη μου, λαχταρώ
νύχτα έναστρη να κουρνιάσω,
στη ζεστή σου αγκάλη...
και γλυκά ν' αποκοιμηθώ,
σε λάτρεψα απ’ την πρώτη στιγμή
που σ' αντάμωσα στα όνειρα μου,
δεν έπαυσα από τότε...
αδιάκοπα, να συλλογιέμαι…
την πανέμορφη κι αιθέρια
γοητευτική σου ύπαρξη !

Με το που ξεπροβάλλουν…
οι πρώτες του ηλίου ακτίνες,
κάθομαι στο περβάζι της αυλής
και τρυφερά ονειροπολώ...
ότι έρχεσαι σε μένα πετώντας...
καβάλα παν’ σε λευκό πήγασο,
κρατώντας ένα κόκκινο άνθος…
πανέμορφο, του αγρού μυρωδάτο !

Έπειτα σαν φτάνει πια…
το ρομαντικό το λιόγερμα…
τα γαλάζια κύματα στα παράλια
στέκομαι...και νοερά ατενίζω,
ταξιδεύοντας πέρα οι σκέψεις
σε κόσμους αλλοτινούς...
πανέμορφους, μαγευτικούς,
όπου η αγάπη κι ο έρωτας
σαγηνεύουν…
γλυκά τις αισθήσεις !

© Πάρης Παπανικολάου

Νύχτα με φεγγάρι

Νύχτα με φεγγάρι,
ολόγιομο λαμπρό
κοιτάζω με καμάρι,
τα δυο σου μάτια π’ αγαπώ.

Έφερες στη καρδιά
γαλήνη κι αρμονία
ετούτη την βραδιά,
τι υπέροχη ευτυχία.

Πολύ όμορφα νοιώθω
πλάι σου γλυκιά μου,
σε ατέλειωτο πόθο...
η γλυκύτατη καρδιά μου.

Τα άστρα τρεμοσβήνουν
θέαμα ωραίο μαγικό
τον ουρανό στολίζουν,
με φωτεινό χορό.

Τα χείλη σου λατρεύω
αδιάκοπα να φιλώ...
με σένα θα χορεύω,
στον αμμουδερό γιαλό.

Τα μαλλιά σου χρυσαφένια
στο χρώμα π’ αγαπώ,
τ’ αγγίζω βελουδένια,
με χάδι τρυφερό.

Ο έρως ήρθε πάλι...
δι-χώς να ειδοποιήσει,
μες στη ζεστή μου αγκάλη
το πάθος έχει ανθήσει.

Κορμί από κεχριμπάρι,
θεσπέσιο κι απαλό,
με θέα το φεγγάρι,
ορκίζομαι ότι πάντα...

...εσένα θ' αγαπώ.

© Πάρης Παπανικολάου

Ουτοπία αγάπης

Στο λιβάδι της αγάπης
σε καρτερώ να 'ρθεις...
θα ζούμε ευτυχισμένοι
να το θυμηθείς...

στολιστά με άνθη θα 'ναι
τα μεταξένια μας μαλλιά...
και φανταχτερά ωραία
στο λαιμό χαιμαλιά.

Σ' αγκάλη αχώριστη, κ' οι δυο
ψελίζοντας τραγούδια...
ρομάντζα άλλης εποχής
για λιβάδια και λουλούδια,

εδώ που...τα ρυάκια τα γαλάζια
κυλούνε, με υπέρτατη γαλήνη
απ' την ψηλή βουνοκορφή
τι δροσάτη χαρμοσύνη !

Τα αηδόνια για εμάς...
πλέκουν εγκώμια χρυσά
μιας που η δική μας η αγάπη
άσβηστη μένει στα χρονικά,

στη βελανιδιά ας χαράξουμε
τα λαμπρά ονόματα μας...
να μας θυμίζει συλλογιστά
τον παραμυθένιο έρωτα μας,

μιας που 'μαστε ψυχή μου
πλασμένοι εγώ κι εσύ...
απ' την μοίρα να πηγαίνουμε
χέρι-χέρι...πάντοτε μαζί,

καμαρώνοντας 'κει ψηλά...
το γαλανόφως τ' ουρανού
και τα χρώματα τα ιριδίζουσα
του ήλιου πάντα λαμπερού.
...
Σε τούτο τ' ανοιξιάτικο λιβάδι
τα κρίνα ανθίζουν με στοργή
τίποτε πιο ομορφότερο...
άλλοτε στη γη,

μακριά από βασιλιάδες
ιππότες, πριγκίπισσες...
'δω που ελεύθερα πετούνε
οι πεταλούδες κ' οι μέλισσες.

Ανοιξιάτικο δείλι η....
χαράματα θα 'ρθεις;
έλα να απολαύσουμε
την μέθη της εκστατικής...

οσμής, των κρινό-λούλουδων
τριγυριστά στη φύσις όλη
υπέροχη, θαυμάσια, μαγική
μακριά, απ' τα φώτα στην πόλη !

Στην ευτυχία,την αγάπη, την χαρά
στην ωραιότατη ετούτη χώρα...
των αγίων, των αγγέλων, των θεών
που την αγάπη μας δοξάζουν τώρα.

03/04/15 / © Πάρης Παπανικολάου

Ερωτευμένοι ღ για πάντα !

Με φτερωτά σανδάλια
θα ταξιδεύσουμε μαζί...
στη κοιλάδα της αγάπης
η σε κάποιο ξωτικό νησί;

Ερωτευμένοι για πάντα
ψυχή μου εγώ κι εσύ...
με χαμόγελο γλυκό θα λέγω
σε αγαπώ πάρα πολύ !

Τριαντάφυλλα λευκά, η κόκκινα
να χαρίσω μάτια μου σε σένα;
άκου πως χτυπάει η καρδιά
η καρδιά μου η σμαραγδένια,

με πάθος συναρπαστικό
κι αγάπη χρυσαφένια...
τα μαλλάκια σου θ' αγγίζω
με χάδια ανθο-μεταξένια,

και ....το γαλάζιο πάντοτε
θ' αγναντεύω τ' ουρανού
μες στα δυο σου μάτια...
τι ζάλη μαγική κι αυτή του νου;

Η μέθεξη η θαυμάσια...
των μυρωμένων ανθών
στον αιθέρα σκορπισμένη
με τις ευλογίες των θεών.

Εξομολογούμαι για εσένα
αστεράκι, φεγγαριά μου
είσαι εσύ η φωτεινή...
Ανδρομέδα στη καρδιά μου.

Μιας που η αγάπη μας...
ποτέ...μα ποτέ δε θα σβήσει
κι ας τα χρόνια περνούν
κι ο ήλιος ακόμη δύσει...

όμορφη Κυριακή <3

03/04/15 / © Πάρης Παπανικολάου

Το καλοκαίρι της αγάπης... στο πανέμορφο λιβάδι της χαράς

Το καλοκαίρι της αγάπης...
στο πανέμορφο λιβάδι της χαράς
με άνθη μυρωδάτα
σε καρτερώ ψυχή μου
νεράιδα γλυκιά
να σου πω...
πόσο πολύ σε αγαπώ,

δάκρυ στάζοντας διάφανο
απ’ την δροσοπηγή…
των ονειροπόλων μου ματιών,

αγάπη μου…
εξομολογούμαι
μου έλειψες πολύ...
δεν παύει όμως
να ‘ναι γλυκιά η συντροφιά σου,
έστω και σαν ενθύμηση...

απατηλή,
σε όραμα
νυχτερινό...

είτε στη γη σε βρίσκω,
είτε στον ουρανό
αδιάφορο...

πάρα μόνο
την αιθέρια λάμψη
των φεγγοβόλων σου ματιών

να θωρώ...

που ανυπομονητικά
χρόνια τώρα
λαχταρώ απεγνωσμένα

σαν ανάμνηση,
θειοφόρα ευτυχής
γαλάζια χαρισμένη….

© Πάρης Παπανικολάου