Συντρίμμια ΙΙ

Στης γαλάζιας θάλασσας τον πάτο,

μάζευα τα σκορπισμένα μου συντρίμμια,

αγναντεύοντας σιωπηλά στον βάλτο,

Των νεφών σου ματιών την ηλιαχτίδα.

Όμως μετανιωμένος θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου,

ν’ άπλωνα δίχως τύψεις τα μεταξένια μου χάδια

και να κοιμόμουν στην ζεστή αγκαλιά σου.

Στείλε μου μόνο ένα γλυκό σου φιλί,

κ’ ύστερα ας πέθαινα ευχαριστημένος μια βραδιά,

κουρνιάζοντας μες στο κρύο σαν μικρό πουλί.

Ήτανε μερόνυχτα που σε ονειροπολούσα,

γυμνή να πλένεις το κορμί σου στο ποτάμι,

ποσό πολύ να μοιραστώ τα ύδατα μαζί σου ποθούσα,

μέσα στη θέα της φύσης το καταπράσινο λιβάδι.

Πάρης Παπανικολάου

Συντρίμμια Ι

Στης γαλάζιας θάλασσας τον πάτο,

συντρίμμια σκορπισμένα κομμάτια,

πετάμενη αγάπη σε απώτερο λάκκο,

σκουρόχρωμη απατηλή, κακόβουλα ματιά.

Έφυγες μακριά κι ούτε γύρισες το βλέμμα,

με νυχτερίδας τα φτερά έφτασες ν’ αράξεις εκεί,

σε σκοτεινής πριγκίπισσας το στέμμα.

 Ποτέ πια δε θα θαυμάσω μπροστά μου,

την αλογίσια σου κίνηση την καμαρωτή,

ούτε στο πλάι μου θα σ’ έχω σκιά μου.

Ήτανε μερόνυχτα που ονειροπολούσα εσένα,

να θαυμάζω το μοσχομυριστό σου κορμί

και το κατάλευκο γρανιτένιο σου δέρμα,

Που έσβηνε το πάθος μου σαν βουνίσια πηγή.

Πάρης Παπανικολάου

Το χάραμα

Το πάθος πως φουντώνει,

κάθε φορά που συναντώ,

εσένα στο μπαλκόνι.

Το χάραμα ξυπνούσα

και πότιζα τα άνθη,

στη μεριά σου όμως κοιτούσα.

Μάτια γαλαζοπράσινα,

σαν λιβάδια του ουρανού, τα βλέπω

κι ας ήταν ακόμη μισοσκότεινα.

Το κορμί σου υπέροχο και λυγερό,

λεπτό και μικροκαμωμένο,

πόσο θα ‘θελα μια νύχτα να το χαρώ.

Τα μελαχρινά σου μαλλιά,

ήταν το έμβλημα της γοητείας,

που κυμάτιζαν καθώς τίναζες χαλιά.

 Καψούρα ήταν η καρδιά μου,

απ’ του προσώπου σου την ομορφιά,

ήθελα να σ’ είχα κοντά μου.

Χάρισε με ένα χαμόγελο σου μόνο

κ’ ύστερα άφησε με μοναχό,

να ζω εν’ ατέλειωτο όνειρο στο χρόνο.

Πάρης Π.

Ανθισμένος κήπος

Τα μάτια αυτά τα λαμπερά,

την ζωή μου συγκλονίζουν,

τόσ’ όμορφα γυαλιστερά,

γαλάζια στην όψη που ζαλίζουν.

Το κορμί σου ήθελα να θωρώ,

μες σε κήπο με κερασιά ανθισμένα,

φιλώντας τα δυο σου χείλη λαχταρώ,

τα υγρά τα φραουλένια.

Είσαι η ουρί του παραδείσου,

που ‘ρθες σαν άγγελλες διωγμένος,

στα παράλια της αβύσσου.

Δεν υπήρχε πιο ερωτευμένος,

που θα ‘τανε μαζί σου,

των ματιών σου σκλαβωμένος.

Πάρης Παπανικολάου

Το δάκρυ της ντροπής

Στα μάτια σου δεν ήθελα να βλέπω,

θεοσκότεινα πηγάδια συμφοράς,

στα μάτια σου ακόμη παραβλέπω,

τις ψεύτικες υποσχέσεις που πουλάς.

Δεν ήσουν άξια αγάπη να δεχτείς,

όμως σ’ αγάπησα με πάθος φλογερό,

ότι ένοιωθα για σένα δεν έλεγες να δεις

και μ’ άφησες στην άκρη να πονώ.

Τ’ αμαρτωλό σου το κορμί,

ήταν για μένα ο υγρός παράδεισος,

καιρό ονειροπολούσα την στιγμή,

να ‘ρχόταν ο έρωτας ο άσβηστος.

Μα ποτέ! Ποτέ ξανά μη κλάψεις,

θα ‘χεις εμένα βράχο να πιαστείς,

κόκκινο δάκρυ ξανά μη στάξεις

κι ας είναι το δάκρυ της ντροπής.

Πάρης Παπανικολάου

Γλυκιά φαντασία

Στέρεψαν τα δάκρυα,

σε ποταμό του Άδη,

στέρεψε κι ο έρωτας,

στο αχανές σκοτάδι.

Τα μάτια σου που ‘ταν,

όμορφα κι ας ‘κλαιγαν,

στα μάτια σου δεν έβλεπα,

πονηριά όπως ‘λεγαν.

Τα μαλλιά σου κατάξανθα,

υπέροχα γυαλίζαν,

παν’ στου λόφου τα στενά

οι μέλισσες τριγυρίζαν.

Μυρωμένο άνθος,

του αγρού κι αν ήσουν,

στο μαγευτικό κορμί σου,

οι γλύκες μου θα αρχίσουν.

Ακίνητος όταν σε χάζευα,

αντίκριζα μιαν οπτασία,

όσο πονεμένος να ‘μουνα,

μου εξίταρες γλυκά την φαντασία.

Πάρης Παπανικολάου

Γιολάντα

Βρέχει μια Κυριακή

κι ονειρεύομαι εσένα,

καταιγίδα δυνατή,

ο ουρανός έκλαιγε για μένα.

Δεν είσαι πια εδώ,

κοντά μου κι ‘ναι κρίμα,

στα μάτια σου πότε θα δω;

του ήλιου την αχτίνα.

Στη λήθη με παράτησες,

μια βραδιά συννεφιασμένη,

την καρδούλα μου που λάβωσες

κι έμεινε πληγωμένη.

Ήθελα να γύριζες,

στην  αγκαλιά μου πίσω,

την σκέψη μου συγκλόνιζες,

το πάθος δε μπορώ να σβήσω.

Δε ξεχνώ την Κυριακή,

που ‘φυγες για πάντα,

είναι μια πένθιμη γιορτή,

που θα θυμούμαι την Γιολάντα.


Πάρης Παπανικολάου

Η Ακριβοθώρητη

Η ακριβοθώρητη που την καρδιά μου τόσο μάγεψε,

Μιαν ανύποπτη στιγμή που σ’ αντίκρισα στο συναπάντημα,

μάτια καστανά χάρμα, ο ουρανός θαμπωτικά έλαμψε

ατενίζοντας το κορμί σου, θελκτικός πειρασμός κι αμάρτημα.

Ήτανε πικρόχολες οι στιγμές της ανίας και η μοναξιά,

πλάι σου μόνο ζητάω να βρίσκομαι εκλιπαρώντας,

τα τρυφερά μου πάνω σου ν’ άπλωνα φιλιά

κ’ ύστερα, χαρούμενος ας πέθαινα χαμογελώντας.

Δεν υπήρχε στη γη, κανένα άλλο πλάσμα ν’ ανταγωνιστεί,

την γοητεία σου και την πηγαία ομορφιά,

το βάλσαμο του κάλλους σου μπορούσε μόνο να συγκριθεί,

ως ένα νέο θαύμα του κόσμου, ανώτερο από τα επτά.

Στη θέα των ματιών μου ήσουν η πηγή της βουνοπλαγιάς,

που ξεδιψούσε την τέρψη των παθών με ζήλο,

με την ανεξάντλητη ηδονή που αντλούσε μονομιάς,

το καλοσμιλεμένο σου κορμί, αριστούργημα εξαίρετο θειο.

Πάρης Παπανικολάου

Το φαινόμενο της γοητείας

Είσαι το παραδείσιο άνθος,

που ήρθε στην καρδιά μου

κι έφερε την άνοιξη,

ένα δειλινό.

Ο έρωτας είχε την μορφή σου,

νεράιδα πεντάμορφη,

γλυκιά και γοητευτική,

σαν την αυγή.

Θα σ' αγαπώ παντοτινά,

έφερες στην ψυχή μου,

τα χρώματα της ίριδος,

με το ουράνιο τόξο.

Είσαι το φως στις σκέψεις μου,

με τις ζεστές ακτίνες του πάθους,

που χάριζαν ζωή,

σαν τον ήλιο.

Είσαι το θαύμα των ματιών μου,

υποκλίνομαι στην θεια χάρη σου,

μια ρομαντική βραδιά,

κάτω απ’ την πανσέληνο.

Πάρης Παπανικολάου

Μάτια βουρκωμένα

Μάτια βουρκωμένα ριχτήκανε στο κλάμα,

έσταζαν τα δάκρυα στ’ άνθη του αγρού,

φόβος παγερός όπως σε αρχέγονο δράμα,

έπληξαν την ψυχή σου τα πάθη του κακού.

Τα μάτια σου που τα ‘βλεπα πάντα όμορφα,

ακόμα και μουσκεμένα ήταν φωτεινοί ήλιοι,

όπως σε ατέλειωτα της νύχτας μαγευτικά όνειρα,

στην αγκαλιά μου να σε σφίγγα εν’ αυγουστιάτικο δείλι.

Να ‘μουν στο κόσμο της καρδιάς σου η βραχονησίδα,

τ’ αδαμάντινο σου κορμί να χάζευα όταν πλαγιάζεις,

λούζοντας με φως την ψυχή σου μια λαμπερή αχτίδα.

Τα χείλη σου τα κατακόκκινα τα μοσχομελένια,

να γλυκοφιλούσα καθώς γλυκά θα με κοιτάζεις,

τα τρυφερά μου χάδια απλώνοντας σε σένα.

Πάρης Παπανικολάου

Χαραυγή

Άλλο ένα πρωινό αντίκριζε,

το σκοτεινό μου μάτι στην αυλή,

η νυχτιά ήσυχα στο μανδύα της κοίμιζε,

τον αυγερινό, την πούλια και την χαραυγή.

Ξημέρωνε άλλη μια μέρα,

ανούσια βαριεστημένη πικρή,

μια καταχνιά θολή στον αιθέρα,

η ηλιαχτίδα έπαψε να ‘ναι λαμπερή.

Σ’ έναν ύπνο γλυκό να βρισκόμουν,

ατέλειωτο βαθύ χωρίς ξύπνημα,

στην αγκαλιά της Αστάρτης να κρυβόμουν.

Στης καρδιάς τα τοίχοι ένα χτύπημα

της φλόγας, που ως τα μηνίγγια καιγόμουν,

μ’ εν’ απροσδόκητο του αγέρα φύσημα.

Πάρης Παπανικολάου

Λαχταρώ

 Λαχταρώ να γευτώ,

τα χείλη σου μια βραδιά,

τα μάτια σου να δω,

να λάμπουν από χαρά.

Ο έρως χρόνια δε κοιτά,

μικρή μου καστανούλα,

η καρδιά μου από έρωτα πετά,

τα δάκρυα σε μια λιμνούλα.

Ήσουν τόσο γοητευτική,

πλανεύτηκα όταν σ’ αντίκρισα,

για πρώτη φορά σε μια πλατεία.

Η ομορφιά σου ήταν θαμπωτική,

της αγάπης κλέφτρα μάγισσα,

που ‘χες για τέχνη την λαγνεία.

Πάρης Παπανικολάου

Γλυκό συναίσθημα

Τα μάτια σου αυτά,
γιοφύρια της χαράς,
τόσο σαγηνευτικά,
κοιτούσα μονομιάς.

Το βλέμμα δε μπορώ,
να τραβήξω από σένα,
το πάθος αναζητώ,
στα χείλη τα φραουλένια.

Ήσουν η οπτασία,
που έδινε ευτυχία,
στης καρδιάς την ουτοπία.

Σε νεραϊδίσιων βάλτων,
πανδαισία χρωμάτων,
γλυκών συναισθημάτων.

Πάρης Παπανικολάου

Ένας έρωτας

Έρεε το πάθος ανέμελα,

ένα βράδυ βροχερό,

στην αγκαλιά του έρωτα.

Τα μάτια της έλαμπαν από χαρά,

γαλάζια στο χρώμα της θάλασσας,

γαλήνια ένοιωθα όταν με κοιτά.

Τα χάδια μου στο κορμί σου άπλωνα,

γλυκοφιλώντας τα καυτά σου χείλη,

η απόλυτη ηδονή όταν πλάι σου βρισκόμουνα.

Γοητευτική καλλονή ήσουν,

ουρί του παραδείσου,

τα πάθη κοντά μου άσε να σβήσουν.

Ένας έρωτας όλο παράνοια,

όταν τα βράδια σ’ αγκάλιαζα,

της καρδιάς μου ευτυχή διάνοια.

Δε μπορώ να αποχωριστώ,

την ύπαρξη σου την ωραία,

δε θέλω απ’ την καρδιά σου να διωχθώ.

Μέσα στη ψυχή μου,

κυριαρχείς εσύ,

θεότητα λατρευτή δική μου.

Πόσο έλαμπες το πρωινό,

όταν με το καλό ξυπνούσες,

ήσουν σαν τον αυγερινό.

Στην άκρη του ουράνιου τόξου,

θα ‘θελα να κουρνιάζω,

για να σε καμάρωνα συνέχεια χρυσαφί μου δόξα.

Ω! Λατρεμένη πόσο σ’ αγαπώ,

μόνο για τα μάτια σου αναπνέω,

μη μ’ αφήσεις ποτέ στη λήθη να χαθώ.

Αν κάποτε από κοντά μου φύγεις,

μη γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις,

την αγάπη μου τρέξε ν’ αποφύγεις.


Πάρης Παπανικολάου