Αγάπη μου… το σ’ αγαπώ θέλω ν’ ακούω από τα χείλη

Αγάπη μου…

το σ’ αγαπώ θέλω ν’ ακούω από τα χείλη
καθώς τις ακτίνες του ολόλαμπρου ηλίου…
μπρος στα μάτια σου θωρώ
συνέχεια, αδιάκοπα για κάθε στιγμή
να ταξιδεύουν οι λέξεις αυτές,

οι αιθέριες νότες μαγικές…
σε πελάγη ευτυχίας γαλάζια,
την καρδιά μου.

Αγάπη μου…

μονάκριβη μου συντροφιά
στο απέραντο λιβάδι της αγάπης,
μη με αφήσεις να χαθώ…
σε σκοτεινά μονοπάτια αχανή,

θέλω να ‘μαι μαζί σου
ψυχή μου...
έπειτα,
για πάντα...
στη ζωή.

© Πάρης Παπανικολάου

Σ’ αναζητώ στον ουρανό…

Σ’ αναζητώ στον ουρανό…
κι όμως στη γη σε βρίσκω
ύστερα…
από κόπους αμέτρητους
στα διαχρονικά,
τώρα πια…
αγάπη μου μοιραία
στη καρδιά μου κατοικείς,
μου είναι αδιανόητο...
να σ’ αφήσω…
μες στο άπειρο να χαθείς.
Μαζί θα ταξιδεύσουμε…
πέρα από τ’ άστρα τα λαμπρά,
σε κόσμους αιώνιους μαγευτικούς
όπου…
απουσιάζει κάθε δυστυχία…
η ελπίδα, η αρετή κ' η ομορφιά
γλυκά κυριαρχούν…
με το άπλετο φως
της έμπρακτης αγάπης
και της μακάριας ευφροσύνης.

© Πάρης Παπανικολάου

Στη χώρα των γαλάζιων κρίνων…

Στη χώρα των γαλάζιων κρίνων…
εκεί όπου ανταμώνει
το ξημέρωμα με το δειλινό,
ήχοι μαγικοί θωπεύουν τις αισθήσεις...
από άρπες αγγέλων,
υμνούν…
έρωτες θεϊκούς,
για μένα και για σένα νεράιδα.
Έμελλε η μοίρα κι αντάμωσαν…
οι δυο μας οι καρδιές,
να γίνουν και πάλι μια...αναπόσπαστη,
διαμελισμένη για αιώνες ήταν…
δυσβάστακτος ο αποχωρισμός…
κάτω στη γη…
σε ρηχές σκοτεινές λίμνες,
η νηνεμία επιστρέφει ξανά…
στης καρδιάς τα φύλλα…
και κοπάζει ο άνεμος,
με δάκρυ, κρυστάλλινης σταγόνας
από βροχή διαστρική.
Τα μονοπάτια του έρωτα…
για μας είναι στρωμένα
με ροδοπέταλα κόκκινα λευκά,
για αιώνες η φύση ήταν νεκρή…
η ανάταση του πνεύματος όμως…
και της θειας χάρης,
μετουσιώθηκε από χλωμό φεγγάρι…
σε ήλιο πανέμορφο λαμπρό.
Χρυσαφένια πανδαισία, ζωγραφιστή
αγνάντεμα μαγευτικό,
στο βλέμμα της ψυχής…
που ‘χει το χρώμα το ωραίο…
του γαλάζιου πάντοτε ουρανού,
ένα η σκέψη σε ευθυγράμμιση...
με την απόλυτη αρμονία,
της συμπαντικής ολότητας,
σε ωκεάνια πλοήγηση τ' απείρου
κάθε φορά που θωρώ...
των ματιών την λαμπροφόρα λάμψη
νεράιδα μου -αστροστολισμένη-
την θεϊκή σου λατρεύω ομορφιά,
θέλημα μου κι ευχή προσμένη
στην αγκαλιά σου να ζητώ
την αστείρευτη γαλήνη,
και την ολόδροση...παντοτινή
παραδείσου απανεμιά.

06/12/2014

© Πάρης Παπανικολάου

Η νεράιδα των αστεριών

Νεράιδα, έλα σε μένα...
σε καρτερώ στην αγκαλιά
είσαι το φως των αστεριών
στη ιδεατή μου ματιά.

Σε σκέπτομαι αδιάκοπα
ότι έρχεσαι πετώντας...
με τα μαγικά σου φτερά,
χαμόγελα σκορπώντας.

Βρίσκεσαι σε κόσμους...
μακρινούς πολύ της γης
στη ψυχή φέρνεις αγάπη,
απ’ τα άστρα όπου κατοικείς.

Η λαμπερή σου παρουσία...
φωτίζει πράα τα όνειρα μου,
πανδαισία, φαντασμαγορική
στα βάθη της καρδιάς μου.

Με πολύχρωμα λουλούδια,
τα μαλλιά σου στολισμένα
και άσμα ασμάτων ιερό...
απ’ τα χείλη τα κερασένια.

Ερωτευμένος θα 'μαι αιώνια
ψυχή μου, αιθέρια γλυκιά,
ακόμη κι το φεγγάρι υποκλίνεται
στη θεϊκη σου ομορφιά.

© Πάρης Παπανικολάου

Τον παράδεισο στα μάτια σου ατενίζω

Τον παράδεισο στα μάτια σου ατενίζω
αφότου σε καλωσόρισα με λουλούδια στη ζωή
φέρνοντας την ποθητή γαλήνη στη ψυχή,
η ομορφιά σου είναι εκτυφλωτική
έμπρακτα σε αγαπώ...
με αγάπη υπερ-κόσμια.

Το απαλό,
μειλίχιο πάθος...
ας συν-ενώσει
τις δυο μας καρδιές
σε αναπόσπαστη και πάλι μια,

στο διάχρονο...
περιβόλι της αγάπης,
όπου στρώθηκε για μας
χάραμα, ρόδινο, μαγευτικό
με ροδοπέταλα, κόκκινα λευκά,

χρυσοπόρφυρη αχτίδα ανέσπερη
εκεί ψηλά...
στον αιθέρα φεγγοβόλα
σιγοκαίει τα άυλα κορμιά μας,

οι χρυσό-νεράιδες...
με τους αγγέλους καθώς…

ρομάντζα αιθέρια για εμάς…
γλυκό - τραγουδούν.

© Πάρης Παπανικολάου

Νύχτες σκοτεινές… κι αδιάφορες

Νύχτες σκοτεινές…
κι αδιάφορες
δίχως εσένα…
να ονειροπολώ,
σε ερωτεύτηκα πολύ…
από τότε που σ' αντάμωσα
σαν όραμα...
Φλεβάρη Κυριακή.
Δε μπορώ στιγμή…
να σε λησμονήσω
η σκέψη μου αδιάκοπα
σε σένα ταξιδεύει,
το γλυκό χαμόγελο σου…
σαν ουράνιο τόξο, πλουτίζει
με αφθονία χρωμάτων
τ' ανθόσπαρτο...
λιβάδι της καρδιάς μου.
Θέλημα μου...
κι ευχή προσμένη
να υποκλίνομαι…
στη πηγαία σου ομορφιά,
να σε λατρεύω ευλαβικά
και μ' αγάπη θεϊκή...
παντοτινά...
να σ' αγαπώ.

© Πάρης Παπανικολάου

Στη γαλάζια λίμνη

Ήτανε χάραμα, μαγευτικό…-
στη γαλάζια λίμνη δίπλα,
των κύκνων το τραγούδι,
ταξίδευε νοερά τις αισθήσεις…
σε τόπο γαλήνιο κι ωραίο,
τότε ήρθε εκείνη η στιγμή
π' αντάμωσα με βλέμμα βαθύ
τα δυο σου φωτόλουστα μάτια,
ήλιοι λαμπερόμορφοι έγιναν
στα μάτια τα δικά μου.

Ουτοπία πρόσφορης
ενθύμησης, παντοτινής...
ατμόσφαιρα αδιάλειπτη,
φαντασμαγορική,
μ' αιθέριο ρομάντζο στ' άκουσμα
γλυκόλαλων ήχων...
παραδεισένιων αηδονιών,
ηλιαχτίδα αγάπης φεγγοβολά
με χρώματα σαγηνευτικά
ολάκερη την οικουμένη,
πανδαισία ακατάλυτη, ζωγραφιστή
μες στα άδυτα του νου.

Δάκρυ συγκίνησης έσταζε ζεστό
καθώς δεν ήσουν πια...
μιαν οπτασία,
για χρόνια ολάκερα σε είχα
μονάκριβη μου συντροφιά
στης νυκτός τα όνειρα μου,
επιτέλους σε συναντώ
νεράιδα μου...λαμπεροφόρα
με κρίνα πολύχρωμα στολισμένα είναι
τα ολόξανθα σου μαλλιά,
ήρθες όπως ακριβώς σ' ονειρευόμουν
βαστώντας δυο τριαντάφυλλα
το ένα κόκκινο του έρωτα
και το άλλο κατάλευκο...
στο χρώμα της αγάπης.

Να πιω το νέκταρ των θεών λαχταρώ
στη δροσοπηγή των χειλιών σου
αγναντεύοντας ταυτόχρονα…
στη κοιλάδα των ματιών σου
τον θαυμάσιο ανέσπερο ήλιο
φεγγίζοντας τον δρόμο πάλι να διαβώ
με πνευματική γαλήνη...
στη ψυχή και την καρδία,
μαζί με σένα τούτη την φορά
οδηγώντας με εκεί...
όπου βασιλεύει...
η αληθινή ομορφιά κι αρετή
στο ευλογημένο τόπο των αγίων,
πόνος κι οδύνη, απουσιάζουν
έμειναν εγκλωβισμένα,
πίσω μακριά...στη καταχνιά.

© Πάρης Παπανικολάου

Ο παράδεισος των λουλουδιών

Σαν έρχεται κάθε πρωί η αυγή...
στον παράδεισο των λουλουδιών,
με γλυκιά μελωδία τραγουδιών...
και μ' ελπίδα αγάπη και στοργή.

Η ομορφιά όλου αυτού του κόσμου,
ψυχική γαλήνη κι ευφορία χαρίζει,
η πηγή της ευτυχίας πλημμυρίζει..
στ' ανθόσπαρτα στενά του δρόμου.

Έσβησε κάθε καημός και πόνος...
μελιστάλαχτη αγάπη καλμάρει την ψυχή,
πραγματοποιήθηκε η μονάκριβη ευχή...
με χαμόγελο πια κυλά ο χρόνος.

Ολόλαμπρη χρυσοκόκκινη ηλιαχτίδα,
με τις ζοφερές της ακτίνες του φωτός...
ο επιθυμητός ωραίος πόθος ο εκλεκτός,
τρυφερότατη στη καρδιά δροσοσταλίδα.

© Πάρης Παπανικολάου

Της αγάπης δρόμοι

Ονειροπολώ εσένα...
νύχτα στα όνειρα μου,
με αγάπη συννεφένια...
σκεπάζω την καρδιά μου.
Ευωδιάζει η ψυχή...
με των ανθών το χρώμα,
σε παραδείσια αυλή...
ευλογημένο χώμα.

Στα μάτια σου αγναντεύω,
χρυσογαλάζιους κόσμους,
στο λιβάδι σε γυρεύω...
με της αγάπης δρόμους.
Η γλυκιά μου ευτυχία...
καλώς ήρθε στη ζωή,
μιαν ωραία οπτασία...
καλοσυνάτη λαμπερή.

© Πάρης Παπανικολάου

Για μια ποιήτρια..

Ω ! Ποιήτρια μου εσύ λαμπρή,
οι στίχοι σου χάδι μεταξένιο στην καρδιά,
με τι τέχνη σμιλεμένα τρυφεροί,
υπέρτατη χαρίζουν ομορφιά.
Μες στην ψυχή σου βασιλεύει,
της αγάπης το φως και η γαλήνη,
απ’ τα δυο σου μάτια καθώς φέγγει,
η μακαριότητα κ’ η ευφροσύνη.

Σε ρομαντικό όνειρο έχω την αίσθηση ζω,
κάθε φορά που ένα ποίημα σου διαβάζω,
χαρμόσυνο συναίσθημα μαγευτικό,
εξωτικούς κόσμους νοιώθω ότι  κοιτάζω.
Εικόνες με χρωμάτων πανδαισία,
κάθε σου λέξη τυπωμένη στο χαρτί,
με πάθος και ωραία φαντασία,
ζωγραφίζεις… ποιήτρια μου αγαπητή.

© Πάρης Παπανικολάου

Στη κοιλάδα του παραδείσου

Ήταν έναστρη νύχτα τ’ Απρίλη,
που φίλησα τα δυο σου χείλη...
με πάθος γλυκό και φλογερό...
στο λιβάδι τ’ ανθισμένο δροσερό.
Έφερες του έρωτα το κύμα...
ρομάντζο χαράς ηλιοβασίλεμα...
τα καστανά σου μάτια όταν κοιτώ,
σε γαλήνιο πλέω γαλάζιο ωκεανό.

Ερωτευμένοι θα ‘μαστε παντοτινά...
θα διαβαίνουμε μονοπάτια φωτεινά,
στη κοιλάδα του ωραίου παραδείσου,
έτσι νοιώθω όταν βρίσκομαι μαζί σου.
Ξημερώνει κάθε πρωί μ' αιθέρια χάδια,
σβήνοντας με φως τα πικρά σκοτάδια,
στις καρδιές μας πηγάζει η αρμονία...
γαλήνια ηλιόλουστη, υπέρτατη ευτυχία.

© Πάρης Παπανικολάου

Έρωτας και γοητεία

Έρωτας και γοητεία,
την καρδιά μου την γλυκιά
μια νύχτα συνεπαίρνει…
σε παράλια ανοιχτά.

Είν’ η θέρμη της ψυχής,
η ολόχαρη η ζάλη…
που στη σκέψη αντηχεί
η ζεστή σου αγκάλη.

Σαν μέλι στάζει…
απ’ τα χείλη το φιλί
και σου λέω ψιθυριστά,
σ’ αγαπώ πάρα πολύ.

Τι όμορφη που’ ναι,
η αγάπη η δική μας…
τραγουδούνε γλυκερά
τα αηδόνια μαζί μας.

Ας φύγουμε από δω…
κι ας πάμε στο παλάτι
στη κοιλάδα της ψυχής,
απ’ τ’ ωραίο μονοπάτι.

Να ζούμε τρυφερά
τον αγνό τον έρωτα μας,
τα άνθη μυρωδάτα…
θα στολίζουν την καρδιά μας.

Κι όταν ξημερώνει…
θ’ αγναντεύω σιωπηλά,
τον ήλιου την ακτίνα
στα ματάκια τα μελιά.

Γοητευμένος θα ‘μαι,
για πάντοτε με σένα...
πριγκίπισσα μου όμορφή
με λατρεία χρυσαφένια.

Στου αγρού την νηνεμία,
με το 'λιόλουστο μεσημέρι
θα διαβαίνουμε στον ίσκιο
πιασμένοι χέρι χέρι.

Και θα λέω με αίσθημα,
πηγαίο απ’ την ψυχή…
εσένα-νε λατρεύω…
όσο τίποτε άλλο στη ζωή.

© Πάρης Παπανικολάου

Η δική μας η αγάπη...

Η δική μας η αγάπη
τι όμορφη που ‘ναι,
να μας χωρίσουν...
άλλοι δε μπορούνε.

Το πάθος μας έδεσε
οι δυο να είμαστε ένα,
ποτέ δε θα σπάσει...
η αγάπη αυτή η διαμαντένια.

Εκείνο το δείλι
π’ ασταμάτητα έβρεχε,
να ερωτευτούμε...
η μοίρα μας έλαχε.

Κι από τότε...
περπατούμε μαζί,
χεράκι χεράκι...
παντοτινά στη ζωή.

Έλαμψε η ελπίδα,
κ’ η ποθητή χαρά,
η καρδιά χτυπά...
μελωδικά φλογερά.

Τα χρόνια ακόμα
κι αν γρήγορα περνούν,
τα ωραία αηδόνια
για μας τραγουδούν.

Μιας που ο έρωτας μας,
ποτέ δε θα σβήσει...
λουλούδι της στοργής,
στη ψυχή έχει ανθίσει.

Γλυκιά μου σε λατρεύω,
μέρα νύχτα στο λέω...
είσαι το κορίτσι μου εσύ,
το γλυκύτατο ωραίο.

Μελιστάλαχτο φιλί...
στα χειλάκια σου δίνω,
στο χέρι βαστώντας
μυρωμένο κρίνο.

Τα ξανθά σου μαλλιά,
ν’ αγγίζω λαχταρώ
με χάδι ανθένιο...
απαλό τρυφερό.

Ώσπου να ξημερώσει,
θα ‘μαστε αγκαλιά...
καρτερώντας στο κήπο,
την πρώτη αντηλιά.

Το πέπλο της αυγής
σαν έρθει τώρα πια,
στο χρώμα τ’ ουρανού
χρυσογαλάζια ομορφιά.

Τι όμορφα που είναι...
ψυχή μου εγώ κι εσύ
με χαμόγελο σου λέω
σ’ αγαπώ πάρα πολύ.

Τα μάτια σου κοιτώντας,
κάνω μιαν ευχή...
η αγάπη ετούτη...
στο χρόνο ποτέ να μη χαθεί.

© Πάρης Παπανικολάου

Ήχοι από άρπες μαγικοί… στη κοιλάδα των ονείρων,

Ήχοι από άρπες μαγικοί…
στη κοιλάδα των ονείρων,
αρμονία, υπερκόσμια μελωδία,
τις σκέψεις ταξιδεύουν, νοερά
σε κόσμους... εξωτικούς.
Η νύχτα έγινε φωτόλουστη…
απ' την ολόλαμπρη σου παρουσία,
με χάδι αιθέριο αγγίζω το κορμί σου,
καθώς μες στ' αστρικά σου μάτια, θωρώ...
την συμπαντική ολότητα.
Εσύ που ήρθες στη καρδιά μου…
αφού πρώτα σ’ αντίκρισα γυμνή,
στα αστρικά τα όνειρα μου…
πάνω σε δυο ίππους να ‘ρχεσαι…
με καβαλάρη τον ήλιο,
τα μεταξένια σου μαλλιά…
βαμμένα ήταν στο χρώμα της αγάπης,
κι από αστερόσκονη πλασμένα…
στη νεραιδοχώρα μια φορά,
από την δροσοπηγή των χειλιών σου
μέλι χρυσοκίτρινο έσταζε…
και γίνονταν λέξεις αμάραντες
βγαλμένες απ’ τα άδυτα της ψυχής.
Τα μάτια μου πότε δε θα κλείσω…
μπρος στην ολόλευκη θωρία κι αρετή,
αγνάντεμα μαγευτικό, στη νεραϊδένια ύπαρξη,
καθώς το χέρι σου τ' απαλό βαστώ…
καθότι ποτέ να μη σε χάσω…
στα μονοπάτια των παθών.
Νεράιδα μου, αγία οπτασία…
θέα μου κι ευλαβική λατρεία,
υποκλίνομαι με σέβας, δοξαστικά
στην ανυπέρβλητη σου ομορφιά…
και στην αστείρευτη γοητεία,
μες στου απείρου την καρδιά.

© Πάρης Παπανικολάου

Στην ονειροφαντασία μου…

Στην ονειροφαντασία μου…
με ταξιδεύουν,
τα φωτεινά σου μάτια
σαν κολόνες είναι…
σε πολύχρωμα παλάτια.
Η κορμοστασιά σου...
στέκει αγέρωχα
πάνω στον ουράνιο θόλο
καθώς η άσβηστη...
του πόθου αντηλιά
φωτίζει με γαλήνη,
στη διαυγές γαλάζια λίμνη
όπου θωρώ...
την πηγαία ομορφιά
στων κύκνων...
τ' όμορφο χορό.
Δροσοσταλίδα στάζει
απ’ τον πυλώνα της ψυχής
διαμαντένιας...
ανοιξιάτικης βροχής
ερωτικής τέρψης
ατέλειωτης σιωπής
που η χαρά στεριώνει…

© Πάρης Παπανικολάου

Ολόλευκη σελήνη

Κάτω απ’ την ολόλευκη σελήνη...
το φως της συναρπάζει την καρδιά,
τα γαλήνια ύδατα στη γαλάζια λίμνη,
καθρεφτίζουν την υπεροχή σου ομορφιά.

Χαρίζω με πάθος ωραία μου κυρία,
ένα χάδι στο κορμί σου με στοργή...
των ματιών  μου θα ‘σαι αιώνια λατρεία,
γοητεία που δεν αντίκρισα άλλοτε στη γη.

Ρομαντική πανέμορφη νεραΐδα μου...
τα χείλη σου γεύομαι μ’ ένα γλυκό φιλί,
θεσπέσιο όραμα των σκέψεων  γλυκιά μου,
την θεϊκή σου παρουσία αγάπησα πολύ.

Από την μέρα που ‘ρθες στην αγκαλιά,
με λουλουδάτα μυρωμένα κρίνα...
ελπίδα φωτός της ψυχής μου αντηλιά,
με την ολόφωτη λαμπερή αχτίνα.

© Πάρης Παπανικολάου

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου (IV)

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου να 'ξερες πόσο,
να σου 'λεγα 'σ' αγαπώ' με χαρωπά τραγούδια,
καθώς στα ωραία σου μαλλιά το χάδι μου θα δώσω
που κοσμούσαν πανέμορφα χρωματιστά λουλούδια...

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου να 'ξερες πόσο,
είσαι ότι ωραιότερο έχω ανταμώσει στο κόσμο,
σαν μαγικό θαύμα ενυπωσιακό θα σε καμαρώσω
στ' ανθόσπαρτο στολισμένο παράδεισου τον δρόμο...

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου να 'ξερες πόσο,
ο έρωτας  μου ‘χει συντρίψει κομμάτια την καρδιά,
στο πικρό κλάμα θα βυθιστώ ώσπου να βαλαντώσω
ένα ξημέρωμα του Αυγούστου σε χρυσαφένια ακρογιαλιά...

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου να 'ξερες πόσο,
στα μάτια σου ν’ αγνάντευα τ' όμορφο δειλινό,
κάτω από την φεγγαριά πλάι σε σένα θα ξαπλώσω
μετρώντας τ’ αστέρια μιλούνια εκεί ψηλά στον ουρανό...

© Πάρης Παπανικολάου