Νύχτες παγερές

Ήταν κάτι νύχτες...
χειμωνιάτικες και κρύες,
μελαγχολικές,
θεοσκότεινα ψυχρές,
που ο πόνος της ψυχής...
μεγάλωνε ακόμη ολοένα,
η απαισιοδοξία,
οι σκέψεις αυτές οι παγερές.
Πλανιόταν ο νους μου...
σ' ανοιξιάτικα περιβόλια,
εκεί όπου η μαγεία της φύσης...
σε καλωσόριζε ως πλάσμα θειο,
με τα λουλούδια που άνθιζαν...
ήρεμα και στοργικά,
έτσι να ‘ταν πάντοτε η ζωή...
εν’ ανοιξιάτικο τοπίο.      
       
Όμως, η βαρυχειμωνιά...
δεν έλεγε να μ' αφήσει,
ένα ρίγος απόκοσμο σαν πέτρα...
με καταπλάκωνε το στήθος,
που φάνταζε τρομερά ανήμπορο...
ότι κάποτε θα σβήσει.
Θα ‘θελα να ταξίδευα σε χώρες...
όπου κυριαρχούσε η σαγήνη,
με φανταχτερές νεράιδες,
ξωτικά, μάγισσες γλυκές,
να ‘μουν εκτυφλωμένος ως την καρδιά...
απ’ την απέραντη γαλήνη.

© Πάρης Παπανικολάου