Παραδείσια γοητεία

Τι ωραία που έγινε η ζωή,

από τότε που σε συνάντησα,

γαλήνη έχεις φέρει στη ψυχή,

γλυκιά μου πολύ σε αγάπησα.

Τι ρομαντικά είναι τα βράδια,

που σε κρατώ στην αγκαλιά,

με ανθομεταξένια χάδια,

και με καυτά στα χείλη φιλιά.

Σε λατρεύω, σε θαυμάζω,

είμαι τόσο ερωτευμένος,

όταν τα μάτια σου κοιτάζω,

αισθάνομαι τρισευτυχισμένος.

Η πηγαία σου ομορφιά,

παραδείσια είναι σαγήνη,

ευφροσύνη ρέει στην καρδιά,

νύχτα μαγική στη γαλάζια λίμνη.

Μια χαρούμενη ηλιαχτίδα,

φέγγει με αγάπη όλη την γη,

φέρνοντας την ποθητή ελπίδα,

με γλυκιά φροντίδα και στοργή.

Μιαν υπέροχη ουτοπία,

με γαλάζιο πάντα ουρανό,

η πανέμορφη σου παρουσία,

θαύμα των ματιών μου φωτεινό.

Πάρης Παπανικολάου

Μωρό μου.. σε θέλω κοντά μου,

Μωρό μου...
σε θέλω κοντά μου,
αδιάκοπα...
για κάθε στιγμή..
κάθε δευτερόλεπτο..
κάθε λεπτό...
να σε νοιώθω πλάι μου !
Αχ και να μπορούσα...
στην ζεστή μου αγκαλιά...
να σε κρατήσω...
και τι δε θα ‘κανα,
κοντά σου να βρεθώ..
γλυκιά μου !
Ακολουθώ τα βήματα σου...
για να σε νοιώθω...
να σε σκέπτομαι...
στη γειτονιά όπου μεγάλωσες,
κάθε μέρα γυρνώ...
και κάθε γωνιά,
κάθε σοκάκι,
την γοητευτική σου παρουσία...
μου θυμίζει...
θεά μου !
Αναπολώ το γλυκό χαμόγελο σου...
και στα ουράνια...
έχω την αίσθηση πετώ,
η θρυμματισμένη μου καρδιά...
πάντοτε σε σένα θα ανήκει,
έστω κι αν παραμένει..
αμέτρητα κομμάτια.
Το αιώνιο μου πάθος...
θα σαι ‘συ,
η νεράιδα των ματιών μου...
που με ευλάβεια αγαπώ !
Πως λέγεται αυτό που νοιώθω;
Έρωτας κεραυνοβόλος...
ναι...!
Μάτια μου...
μοιραίο πάθος...
κι αστέρι φωτεινό ...
στης ψυχής τον ουρανό,
πόσο σε θέλω κοντά μου...
σ’ αγαπώ... 

Πάρης Παπανικολάου

Μαγδαληνή

Ω, Μαγδαληνή ! Γλυκιά μου Μαγδαληνή,
είσαι η ονειρική πανέμορφη καλλονή,

κάθε φορά που σε κοιτώ καρδιοχτυπώ,
για όσο υπάρχω στη ζωή θα σ’ αγαπώ.

Τι ωραία χαρωπά που έγιναν τα βράδια,
με ζεστά φιλιά και πουπουλένια χάδια,

χαϊδεύω τα καστανόξανθα σου μαλλιά,
στου έρωτα την καλοκαιρινή ακρογιαλιά.

Τ’ αμυγδαλωτά καστανά σου μάτια,
σε ανθισμένα με οδηγούνε μονοπάτια,

όπου ο χρόνος έχει παύσει να κυλά,
και η ψυχή γλυκύτερα πια χαμογελά.

Στο κόσμο τούτο με την στολισμένη φύση,
η δυστυχία για πάντοτε έχει σβήσει,

θα ζήσουμε γαλήνια εδώ ευτυχισμένοι,
μιας που ‘μαστε δυο τρελά ερωτευμένοι.

Πάρης Παπανικολάου

Η δική μου άνοιξη

Την άνοιξη μου νοσταλγώ να δω,
μες στη φθινοπωρινή ανία,
της καρδιάς την ευφορία που θα βρω;
Νοιώθοντας για πρώτη φορά την ευτυχία.

Θα ‘τανε τόσο όμορφα,
με την αγάπη σύμμαχο μου,
λουλούδια του αγρού κοιτώ υπέροχα,
αποχαιρετώντας τον καημό μου.

Μάτια σαγηνευτικά π’ αγνάντευα,
γεμάτα πάθος μελαγχολία,
στο ουράνιο τόξο απάνω χάζευα,
κόσμους χτισμένους με μαγεία.

Ήτανε η άνοιξη δώρο σπάνιο
της φύσης, μονάκριβο που είναι.
Η σελήνη κλαίει τα βράδια με παράπονο,
τόσο ακριβοθώρητη στα μάτια που ‘ναι.

Πάρης Παπανικολάου

Η κυρία των ονείρων

Στην ζεστή μου αγκαλιά, 
γλυκιά μου σε κρατώ,
εκτυφλωτική αντηλιά,
όταν τα μάτια σου κοιτώ.

Του έρωτα τα χάδια,
μαζί σου απολαμβάνω,
σε πράσινα λιβάδια,
κυλιόμαστε επάνω.

Το κορμί σου σαν αγγίζω,
ντελίριο πάθους στη καρδιά,
από έρωτα πλημμυρίζω,
ατέλειωτη να ‘ναι η βραδιά.

Απ’ τα μάτια σου ευτυχία,
πηγάζει τα γαλανά,
μιαν ονειρεμένη ουτοπία,
που δεν αντίκρισα ξανά.

Παθιασμένα φιλιά,
στα κόκκινα μας χείλη,
ανθισμένη τριανταφυλλιά,
ομόρφαινε το δείλι.

Παντοτινά θα σ’ αγαπώ,
μες στη ψυχή θα ‘σαι η λατρεία,
από έρωτα καρδιοχτυπώ,
για σένα ωραία μου κυρία.


Πάρης Παπανικολάου

Μια μαγευτική νύχτα στο λιβάδι

Νύχτα ωραία μαγευτική,
με ανοιξιάτικη σελήνη,
η μορφή σου σαγηνευτική,
στη ψυχή φέρνει γαλήνη.

Τα μάτια σου αντικρίζω,
κι ερωτικά καρδιοχτυπώ,
από πόθο πλημμυρίζω,
για σένα που τόσο αγαπώ.

Πνιγμένοι κ’ οι δυο στα φιλιά,
στο πανέμορφο λιβάδι,
σε κρατώ στην αγκαλιά,
το έναστρο ετούτο βράδυ.

Ο έρωτας ήρθε στη καρδιά,
δίχως να προειδοποιήσει,
το πάθος για την δική σου ομορφιά,
ποτέ μου δε θα σβήσει.

Το ξημέρωμα σαν έρθει γλυκά,
με την πρώτη ηλιαχτίδα,
θα 'ναι πολύ ρομαντικά,
με συναίσθημα κι ελπίδα.

Ω, μυρωδάτα λουλούδια,
έχουν ανθίσει στην αυλή,
με χαρωπά τραγούδια,
σου λέω ότι σ’ αγαπώ πολύ..

Πάρης Παπανικολάου

Η ωραία θέα των ματιών

Κάθε φορά που σε κοιτώ,
λιώνω σιγά από πάθος,
κόκκινο χαρίζω άνθος..
στο κορίτσι π’ αγαπώ 

Είσαι τόσο ρομαντική,
σαν το ηλιοβασίλεμα,
γράφω για σένα ποίημα..
με του έρωτα την ευχή !

Νοιώθω ευτυχισμένος,
από τότε που αντάμωσα,
τα μάτια που αγάπησα..
είμαι καταγοητευμένος !

Βελουδένια χάδια,
και ζεστά γλυκά φιλιά,
ομορφαίνουν την βραδιά..
στα ωραιότατα ‘δω λιβάδια !

Για σε’ καρδιοχτυπώ,
από δω και πέρα στη ζωή,
ήρθε γαλήνη στη ψυχή..
σβήνοντας κάθε καημό !

Το άρωμα των λουλουδιών,
σε παραδεισένιο κήπο,
απ’ την θέα δε θα λείπω..
των ωραίων σου ματιών 

Πάρης Παπανικολάου

Σαγηνευτική θεότητα

Ένα πάθος γλυκό μες στη καρδιά,
τα δυο σου μάτια σαν κοιτάζω,
μιαν ανοιξιάτικη βραδιά,
θεά μου ωραία σε θαυμάζω.

Τα μακριά σγουρά σου μαλλιά,
είν’ η ξανθιά της ζωής μου γοητεία,
σε κρατώ στη ζεστή μου αγκαλιά,
και σε φιλώ γλυκύτατη μου κυρία.

Ω! Το κορμί σου πανέμορφο θειο,
πλασμένο στη χώρα των θαυμάτων,
της ζωής έχεις διώξει το κρύο,
μες σε απέραντη πανδαισία χρωμάτων.

Μη φύγεις ποτέ από κοντά μου,
είσ’ η θεότητα που θα λατρεύω αιώνια,
βασιλεύεις τρυφερά στη καρδιά μου,
θα δεις.. θα κυλίσουν γαλήνια τα χρόνια.

Πάρης Παπανικολάου

Στην αγκαλιά σου λαχταρώ...

Στην αγκαλιά σου λαχταρώ,

μια νύχτα έναστρη να κουρνιάσω..

κι απ’ τα χειλάκια να γευτώ,

το φιλί σου το ζεστό.

Είσαι κορίτσι υπέροχο..

και γοητευτικό,

το χρώμα των ματιών σου,

μου θυμίζει τον γαλάζιο ουρανό.

Σε σκέπτομαι γλυκιά μου..

μέρα νύχτα δεν τ’ αρνιέμαι,

άλλοτε σε νοιώθω να ‘ρχεσαι,

με χαμόγελο βαστώντας λουλούδια,

άλλοτε πάλι να ‘ρχεσαι..

πάνω σε λευκό πήγασο..

παρέα με τ’ άστρα και το φεγγάρι συντροφιά.

Η γαλήνη που πηγάζει..

απ’ την τρυφερή σου καρδιά,

θειο βάλσαμο κι ωραίο..

στη δική μου την καρδιά,

που τόσο σε χρειάζεται..

να αισθανθεί το χτύπο της δικής σου.

Αγαπημένη μου..

μην αργήσεις άλλο,

τι νόημα θα ‘χε πλέον η ζωή μου..

δίχως εσένα πια;

Δεν μπορώ να σε βγάλω..

ούτε στιγμή απ’ το μυαλό μου,

σ’ αγαπώ…

Πάρης Παπανικολάου

Ματάκια μελιά

Τα δυο σου μάτια αγαπώ,
είν’ ότι πι' ωραίο στη ψυχή μου,
σε σκέπτομαι και καρδιοχτυπώ,
σε θέλω πλάι μου καλή μου.

Η μελωδική σου η φωνή,
τι ωραία λυρικά αντηχούσε,
η καρδιά μου έπαυε να πονεί,
όταν το τραγούδι ξεκινούσε.

Ω! Τι όμορφα ματάκια μελιά,
είναι το χρώμα που θαυμάζω,
ολοφώτεινα σαν αντήλια,
απ’ έρωτα τα βλέπω και σπαράζω.

Το σμιλευτό σου κορμί λαχταρώ,
μέσα σε κήπο με κεράσια ανθισμένο,
την μονάκριβη αγάπη αναζητώ,
να με κάνει για πάντα ευτυχισμένο.

Πάρης Παπανικολάου

Γλυκό πάθος

Σαν κήπος μοσχομυριστός είναι το κορμί σου,
σε ανοιξιάτικο της φύσης δροσερό λιβάδι,
συνέχεια ποθώ να βρίσκομαι μαζί σου,
να σ’ αγγίζω με μεταξένιο χάδι.

Είσαι το γλυκό πάθος στη ψυχή,
και των ματιών μου η λατρεία,
είναι της νυκτός η προσευχή,
η ρομαντική μου ιστορία.

Απ' την μέρα που σ’ αγάπησα,
ο έρως την καρδιά μου κυριεύει,
μια πανέμορφη είσαι μάγισσα.
Να μ’ αγαπά όμως αυτή γυρεύει;

Μ’ ένα γλυκό φιλί θα σε ξυπνώ,
απολαμβάνοντας την ρομαντική αυγή,
το χέρι γύρω απ’ την μέση σου θα περνώ,
θα ‘μαστε για πάντα ερωτευμένοι στην ζωή.

Πάρης Παπανικολάου

Ερωτικό

Είσαι τόσο γλυκιά και τρυφερή,
γι’ αυτό και σε λατρεύω,
την κορμοστασιά την λυγερή,
στα χέρια μου να την βαστώ γυρεύω.

Είσαι σαν το φως των αστεριών,
που φωτίζει γαλήνια τα βράδια,
και το θεσπέσιο λουλούδι των ματιών,
σε πανέμορφα που φύτρωσε λιβάδια.

Στο παράδεισο νοιώθω ότι πλανιέμαι,
κάθε φορά που εσένα αντικρίζω,
είναι σαν να ξαναγεννιέμαι,
κι από πόθο χαράς δακρύζω.

Το τόξο εκεί ψηλά στον ουρανό,
θα υποκλίνεται στη χάρη σου καλή μου,
από τότε που σ’ αντάμωσα πια δεν πονώ,
έφερες τον έρωτα μες στην ψυχή μου.

Πάρης Παπανικολάου

Κρυστάλλινο χάδι

Ένα κρυστάλλινο χάδι,

διάφανο στη λίμνη της καρδιάς,

μαγευτικό έγινε το βράδυ,

απ’ το φως της αστροφεγγιάς.

Τα βιολετί σου μάτια,

είναι γιοφύρια της χαράς,

σε παραδείσια σκαλοπάτια,

ήρθε η ευτυχία μονομιάς.

Από τότε που σ’ αγάπησα,

το πάθος ρέει στη ζωή,

ποτέ ξανά δε δάκρυσα,

η λατρεία μου είσαι ‘συ.

Το ολόγιομο φεγγάρι,

φέγγει με αγάπη και στοργή,

είμαστε τ’ ωραιότερο ζευγάρι,

που πάτησε ποτέ στη γη.

Των μαλλιών σου η ομορφιά,

είν’ η μεταξένια γοητεία,

κ’ η ξανθή μου αντηλιά,

σε επίγεια ουτοπία.

Τ’ ομορφότερο λουλούδι,

στη ψυχή μου θα ‘σαι ‘συ,

τρυφερό γλυκό τραγούδι,

σαγηνεύει όλο το νησί.

Πάρης Παπανικολάου

Γύρνα πίσω...

Γύρνα πίσω γλυκιά μου,
σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς,
σε νοιώθω και με νοιώθεις,
ο κόσμος φτιάχτηκε για μας,
πλασμένοι να πηγαίνουμε..
χεράκι χεράκι στη ζωή.

Ήταν χαράματα στα μέσα του Σεπτέμβρη,
που ξύπνησα ύστερα από φριχτό εφιάλτη,
ότι έφυγες και μ’ άφησες μόνο μου..
δυστυχώς όμως ήταν πραγματικότητα.
Η αδειανή σου παρουσία,
μου συνέτριψε κομμάτια την καρδιά,
στεκόμουν για ώρες στη κλίνη μαρμαρωμένος,
κρατώντας αγκαλιά το μαξιλάρι σου,
που ‘χε την γεύση ακόμα των χρυσαφένιων σου μαλλιών.

Δε ξέρω πόσος καιρός πέρασε μακριά σου,
Ο χρόνος είναι σαν να ‘χει παύσει να κυλά,
και το αίμα σαν να ‘χει παγώσει στις φλέβες μου.
Έχει ήλιο έξω αυτή την στιγμή..;
Η το φεγγάρι κάνει παρέα τα άστρα..;
Άγνωστο…
είμαι κλεισμένος στο δωμάτιο αυτό,
με παράθυρα ερμητικά και κλειστά και παντζούρια..
και σε συλλογιέμαι ανελλιπώς,
μήπως σε μένα πάλι πεις και γυρίσεις.

Ίσως πιθανότερο να συχνάζεις σε μιαν άλλη αγκαλιά,
αν είσαι πάντως ευτυχισμένη εντάξει.
Θα σ’ αγαπάει όμως με όλη του την καρδιά..;
Θα σε νοιάζεται όπως σε νοιάζομαι εγώ…;
Και να ‘σαι η αρχή και το τέλος του στη ζωή..;

Εγώ σε αγαπώ πραγματικά,
μάτια μου...
όσο τίποτε άλλο σ' αυτόν τον κόσμο,
ακόμα τα χρόνια κι αν περάσουν..
και τα βαθιά γεράματα μας έβρουν,
πάντοτε θα ‘σαι το γλυκό μου κοριτσάκι,
με το ηλιόλουστο χαμόγελο..
και την πανώρια σαγηνευτική λάμψη !

Πάρης Παπανικολάου

Σε θέλω..

Από πάθος για σένα,
φλέγομαι τα βράδια,
έλα αγάπη μου σε μένα,
λαχταρώ τα ζεστά σου χάδια.

Οι νύχτες είναι ψυχρές,
αφού δεν είσ' δω γλυκιά μου,
μου λείπουν οι χαρές,
πληγώθηκε η καρδιά μου.

Τι να κάνω που σ' αγαπώ,
και δε μπορώ να σε ξεχάσω,
σε σκέπτομαι καρδιοχτυπώ,
θέλω πάλι να σ’ αγκαλιάσω.

Αν κάποτεπεις να γυρίσεις,
καρτερικά θα σε περιμένω,
την αγάπη πάλι να μου χαρίσεις,
τίποτε άλλο στη ζωή δε θέλω.

Τα άστρα 'κει ψηλά κοιτάζω,
και κάνω μιαν υπέρτατη ευχή,
καθώς βαθιά αναστενάζω,
να ‘ρθεις πάλι σε μένα εσύ.

Τα πανέμορφα σου μάτια,
πολύ με ‘καναν κ' υποφέρω,
η καρδιά χίλια κομμάτια,
πως πάλι πίσω θα σε φέρω;

Πάρης Παπανικολάου

Η καλλονή

Σ’ ερωτεύτηκα καλλονή μου παράφορα,
είσαι το φως μέσα στην καρδιά μου,
όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν αδιάφορα,
μέχρι που ‘ρθες εσύ σε μένα γλυκιά μου.

Την πηγαία σου ομορφιά που ‘χα για αγνάντι,
είσαι της ψυχής μου η γλυκιά δροσοσταλίδα,
κ’ η φλόγα για το κορμί σου η ποθητή στο μάτι,
ξυπνώντας με χάδια και φιλιά η τρυφερή ελπίδα.

Κάθε φορά που σε κοιτώ αναστατώνομαι,
δε μπορώ στο νου τις σκέψεις μου να ελέγξω,
το πάθος δεν θα σβήσει ποτέ το αισθάνομαι,
αν μ’ αφήσεις το ξέρω απ’ τον πόνο δεν θα αντέξω.

Γι’ αυτό μη φύγεις ποτέ από κοντά μου,
θα είμαστε μαζί για πάντα ευτυχισμένοι,
η ύπαρξη σου η ωραία ακόμη κι στα όνειρα μου,
θεόσταλτη, γοητευτική και λατρεμένη.

Πάρης Παπανικολάου

Η γοητεία του έρωτα

Ένα πάθος γλυκό μες στη καρδιά,

όταν τα μάτια σου κοιτάζω,

μιαν ανοιξιάτικη βραδιά,

σαν έργο τέχνης σε θαυμάζω.

Το μεταξένιο σου χάδι,

βάλσαμο ωραίο στη ψύχη,

σε γαλήνιο απέραντο λιβάδι,

τα άστρα κοιτώ και κάνω μιαν ευχή.

Η ερωτική των ματιών μου γοητεία,

γλυκιά μου αγαπημένη είσαι ‘συ,

η τρυφερή σου παρουσία,

έφερε ρομάντζο στη ζωή.

Τα δυο σου χείλη σαν φιλώ,

χαϊδεύοντας τα ξανθά σου μαλλιά,

η καρδιά μου σε ανεξέλεγκτο παλμό,

όταν σε κρατώ στην ζεστή μου αγκαλιά.

Πάρης Παπανικολάου

Παντοτινός έρωτας

Τα όμορφα μάτια σου με τυραννούν,

κάθε φορά που τα κοιτάζω,

την καρδιά μου με πάθος κυβερνούν,

τα μάτια αυτά που ευλαβικά θαυμάζω.

Η θεια γοητευτική σου παρουσία,

έφερε την άνοιξη μες στην ψυχή μου,

μιαν υπέροχη γλυκιά πανδαισία,

κάθε στιγμή που βρίσκεσαι μαζί μου.

Το ρομάντζο που ‘ρθε με χάδια και φιλιά,

και με λουλούδια πολύχρωμα μυρωμένα,

σε κρατώ στην ζεστή μου αγκαλιά,

μεσάνυχτα κι αν είναι περασμένα.

Ερωτευμένος θα ‘μαι πάντοτε με σένα,

σε λατρεύω και σ’ αγαπώ τόσο πολύ,

τα χρόνια θα περνούν ευτυχισμένα,

γαλήνια κι ωραία που θα ‘ναι η ζωή.

Πάρης Παπανικολάου

Να 'ξερες πόσο σ' αγαπώ..

Εδώ και δέκα μέρες,

σε σκέπτομαι ανελλιπώς,

μέρα νύχτα..

δε μπορώ να σε βγάλω..

ούτε στιγμή απ’ το μυαλό μου.

θέλω να έρθω από κοντά..

όσο γίνεται πιο γρήγορα,

να σου μιλήσω..

ακόμα κι αν με αποπάρεις,

δε πειράζει..

εγώ δε θα παύσω,

να σ’ αγαπώ.

Με απελπίζει ναι,

που είμαι μακριά σου..

δε σταματώ όμως να ελπίζω.

Ο έρωτας έριξε το βέλος..

στη καρδιά μου βαθιά,

‘κείνη την φεγγαρόλουστη νύχτα,

καθώς ανταμώσαμε τυχαία..

για δεύτερη φορά..

το χαμόγελο σου έλαμπε..

σαν ήλιος που τα ουράνια φωτίζει..

έτσι φώτισες κι εσύ εμένα,

με το φως της αγάπης.

Στα μάτια σου..

τ’ ανοιχτοπράσινα..

ρομαντικά λιβάδια,

είχα την αίσθηση χάζευα..

με ρυάκια γαλήνια δροσερά..

δροσίζοντας με πάθος την ψυχή μου.

Τα καστανά σου μαλλιά..

ολόισια ήταν μεταξένια,

ζήλευα που τα χάιδευε..

με το φύσημα του..

τ’ απαλό αεράκι,

είχα την έντονη επιθυμία..

τα χέρια μου μέσα τους να βυθίσω,

αισθανόμενος την θαυμάσια ύφη τους.

Κάθε νύχτα εδώ έρχομαι..

στην ακρογιαλιά του έρωτα..

και μονάχος διαβαίνω πέρα δώθε..

συλλογιζόμενος εσένα,

έχω μονάκριβη μου συντροφιά..

τ’ αστέρια ‘κει ψηλά στον ουρανό..

και το φως του φεγγαριού,

πάνω στα γαλάζια κύματα της θάλασσας..

προκαλώντας στις σκέψεις μου..

 φουρτούνα απέραντων συναισθημάτων.

Πάρης Παπανικολάου

Στη κοιλάδα μια φορά

Σε πανέμορφα παλάτια,

στη κοιλάδα της ψυχής,

γυαλιστερά διαμάντια,

μιας άλλης εποχής.

Μιαν υπέροχη οπτασία,

των ματιών μου των γλυκών,

αχαλίνωτη φαντασία,

σκέψεων ερωτικών.

Ωραιότατη πριγκίπισσα,

μ’ ανθοστόλιστα μαλλιά,

χαριτωμένη γόησσα,

με γλυκοστάλαχτα φιλιά.

Η σκέψη ταξιδεύει,

στων ονείρων δω την χώρα,

την καρδούλα σαγηνεύει,

και χαρωπά περνά η ώρα.

Τα λουλούδια μυρωδάτα,

πολύχρωμα είν’ ωραία,

στων ανθών τα μονοπάτια,

τι ρομαντική παρέα !

Ο χρόνος πια κυλά,

δίχως πόνο και καημό,

τρυφερά χαμογελά,

μια νεράιδα στο ποταμό.

Η αγάπη πλημμυρίζει,

σαν ρυάκι σε βουνό,

την ψυχούλα κατακλύζει,

ένα πάθος φωτεινό.

Με καμάρι τα αηδόνια,

τραγουδούν στον ουρανό,

για τα όμορφα τα χρόνια,

που θα ‘ρθουν με το καλό.

Πάρης Παπανικολάου

Είναι τις τελευταίες νύχτες

Είναι τις τελευταίες νύχτες τώρα..
που σε σκέπτομαι ανελλιπώς,
πολιορκείς τις σκέψεις μου,
κάθε κύτταρο του κορμιού μου,
την ανάσα μου..
το μυαλό μου δε μπορώ να ελέγξω,
ούτε τον φλογερό χτύπο της καρδιάς,
που κτυπάει πια μόνο για σένα..
αγάπη μου !
Σε θέλω πλάι μου..
δεν αντέχω άλλο μακριά σου,
κάθε στιγμή κυλά μαρτυρικά,
δίχως εσένα κοντά μου..
μοναδική μου παρηγοριά,
μια ξεθωριασμένη φωτογραφία σου..
που φυλώ με ευλάβεια,
μες στη συρτάρια της ψυχής μου !
Σε ποθώ…
μονάκριβη μου συντροφιά,
να φέρεις σαν το φως των αστεριών,
την γαλήνη στη ζωή μου…
που ‘ναι τόσο σκοτεινή κι άδεια…
και χωρίς καμιά ουσία,
δίχως εσένα..
έρωτα μου !
Οι τελευταίες μου λέξεις..
ακόμα κι αν αρνηθείς…
θα είναι ‘σ’ αγαπώ’… !


Πάρης Παπανικολάου

Μ' αγαπάς;

Μ’ αγαπάς;

Εγώ πολύ σε αγαπώ,

η ζωή μου..

δε θα ‘χε κανένα νόημα,

δίχως εσένα.

Θεός θα ‘θελα να γίνω..

έστω και για μια μέρα,

τα σκαλοπάτια του ουρανού,

ν’ ανέβαινα..

και τον ήλιο, τ’ άστρα και τη σελήνη,

σε σένα με ευλάβεια να χαρίσω.

Από την στιγμή που..

ο έρωτας ήρθε στη καρδιά μου,

η ευτυχία, το πάθος κ’ η χαρά,

φώτισαν τα μονοπάτια..

της ψυχής μου.

Η παρουσία σου έγινε..

είδωλο στα μάτια μου..

πανέμορφο εκτυφλωτικό.

Γλυκιά μου..

υποκλίνομαι με καμάρι,

στη θεϊκή σου γοητεία..

ήρθα στο κόσμο ετούτο..

μοναχά για να σ’ αγαπώ..

Πάρης Παπανικολάου

Ρομαντική ουτοπία

Η πολυπόθητη ευτυχία,
σαν ήρθε μια βραδιά,
μια ρομαντική ουτοπία,
καλοσυνάτη στη καρδιά.
Αγάπη μου σε λατρεύω,
με πάθος ωραίο φλογερό,
κάτω απ’ το φεγγάρι χορεύω,
μαζί σου και καρδιοχτυπώ.

Η άνοιξη είχε το χρώμα,
τ’ όμορφο το σαγηνευτικό,
θαυμάζω το ωραίο σου σώμα,
σαν ηλιοβασίλεμα ρομαντικό.
Δε θέλω ποτέ να μου χαθείς,
από κοντά μου θα ‘ναι κρίμα,
στον έρωτα αυτό μην αντισταθείς,
γι’ αυτό γλυκό σου αφιερώνω ποίημα.


Πάρης Παπανικολάου

Το κορίτσι των λουλουδιών

Τριαντάφυλλο ροδοκόκκινο
χαρίζω μάτια μου σε σένα,
απ’ τον κήπο της καρδιάς μου
με λόγια ψυχής καραμελένια,

σ’ ερωτεύτηκα παράφορα...
και μόνο που σε σκέπτομαι, λιώνω
κάτω απ’ του φεγγαριού το φως
με λατρεία θα σε καμαρώνω,

είσαι το γοητευτικό μου κορίτσι
κι εγώ το γλυκό σου αγοράκι
μέρες περίμενα να ‘ρθεις...
με της δροσαυγής το αεράκι.

Τα ξανθά σου τα μαλλιά...
τι όμορφα είναι χρυσαφένια
να τ' αγγίζω λαχταρώ απαλά
με χάδια ανθο-μεταξένια,

απ’ τα ολόγλυκα σου χείλη
το μέλι θα στάζει με φιλιά... 
ρομάντζου τρυφερή αγάπη
σαν σ’ ονείρου ξαστεριά,

στη λουλουδένια ουτοπία...
το χεράκι σου θέλω να βαστώ
και με χαμόγελο γλυκό θα λέγω,
‘για πάντα θα σε αγαπώ’…<3

© Πάρης Παπανικολάου

Ανθοστόλιστη νεράιδα

Ανθοστόλιστη νεράιδα μου,

πόσο γλυκιά κι ωραία είσαι,

παντοτινά στη καρδιά μου,

εξαίσια ανάμνηση θα ‘σαι.

Ήρθες άνοιξη Μάιο μήνα,

φέρνοντας σε μένα την χαρά,

με της ψυχής την πένα,

λόγια σου χαρίζω τρυφερά.

Η αγάπη στη σκέψη αναβλύζει,

σαν δροσοστάλαχτη πηγή,

και το πάθος πλημμυρίζει,

στη πανέμορφη ετούτη γη.

Μυρωδάτα είν’ τα λουλούδια,

μέρα νύχτα με γλυκιά ευωδιά,

τα πουλιά υμνούν τραγούδια,

δίχως πόνο, θλίψη, συμφορά.

Η ευτυχία σ’ αυτό τον κόσμο,

αξεπέραστη κατά πολύ,

στου παράδεισου τον δρόμο,

σε θωρώ και κάνω ευχή.

Να ζούμε πάντα ερωτευμένοι,

χωρίς διχόνοια και καημό,

απ’ την μοίρα μονιασμένοι,

στο κήπο αυτό τον μαγικό.

Πάρης Παπανικολάου