Το γαλάζιο της ψυχής

Αγάπη μου... να με πικραίνεις παύσε...
κι έλα λοιπόν στη ζεστή αγκαλιά μου,
η θλίψη μου μιαν έναστρη νύχτα έσβησε,
ήταν η νύχτα που σ' είδα στα όνειρα μου.

Ο μονάκριβος καημός ''είναι'' του ποιητή,
πλάι σε μια νεράιδα να βρει γαλήνη...
έμπνευση θεια... λατρεία ζηλευτή...
ένα δάκρυ στάζει απ’ την σελήνη.

Το πάθος μου ραγίζει στα δυο την καρδιά,
σ’ αγαπώ... όσο τίποτε άλλο στον κόσμο...
η ανθισμένη θα ‘σαι της ζωής μου ροδιά...
στου παράδεισου που μ' οδήγησε τον δρόμο.

Των ωραίων σου ματιών το γαλάζιο χρώμα,
είν’ η απόχρωση στης ψυχής τα μονοπάτια,
αναπνέω, ζω για το μελένιο σου σώμα...
που η καρδούλα μου... έγινε αμέτρητα κομμάτια.

© Πάρης Παπανικολάου