Όταν έρχεται το βράδυ

Όταν έρχεται το βράδυ,

και δε βρίσκεσαι κοντά μου,

μου λείπει το ζεστό σου χάδι,

γιατί έφυγες μακριά μου;

Οι ώρες δύσκολα περνούν,

χωρίς εσένα να θαυμάζω,

τα δάκρυα κατρακυλούν,

της ψυχής μου είσαι το γαλάζιο.

Η καρδιά μου υποφέρει,

σ’ αγαπώ θα το φωνάζω,

τον έρωτα πίσω ποιος θα φέρει;

Δεν αντέχω άλλο να στενάζω.

Τα μάτια σου τ’ αμυγδαλωτά,

είναι για μένανε θρησκεία,

να πηγαίναμε μαζί αγκαλιαστά,

μέσα στης φύσης την μαγεία.

Πάρης Παπανικολάου

Απριλιάτικη βροχούλα

Ήσουν τόσο δροσερή,

σαν απριλιάτικη βροχούλα,

έβγαινες σαν την αυγή,

πίσω απ’ τη ραχούλα.

Στα μάτια σου τα φεγγοβόλα,

έβρισκα γαλήνη

κι ας ήτανε η ώρα,

που έσταζε δάκρυ η σελήνη.

Της άνοιξης που ήρθε,

η άνθηση των λουλουδιών,

νεραΐδα που φέρνεις που ‘σαι,

την άνοιξη καρδιών.

Την σκέψη μου μη σβήσεις,

στην σκέψη σου αν φύγεις,

μες στη μαγεία της φύσης,

με φιλιά να με καλωσορίζεις.

Πάρης Παπανικολάου

Ένα βράδυ στη Θάσο

Σε κήπο παραδείσου,

νοιώθω ότι πλανιέμαι,

όταν βρίσκομαι μαζί σου,

οι φλόγες μου με καίνε.

Είσ’ εν’ ατέλειωτο όνειρο,

που δε μπορώ να σβήσω,

το πάθος μου είναι φλογερό,

για το κορμί σου το φιδίσιο.

Των ματιών μου είσαι η πηγή,

τον πόθο όμως πως θα ξεδιψάσω;

Τον παράδεισο αντίκρισα στην γη,

ένα βράδυ βροχερό στην Θάσο.

Για πάντοτε θα ‘σαι το θαύμα,

που ‘ρθε απρόσκλητα στη ζωή,

ένα ουράνιο συννεφιασμένο κλάμα,

έσταξε ελπίδα φωτός μες στη ψυχή.

Πάρης Παπανικολάου

Το ποίημα της αγάπης

Μέσα στην αγκαλιά σου,

θα κρυφτώ ένα βράδυ

και θα πνιγώ απ’ τα φιλιά σου,

στου έρωτα το πηγάδι.

Είσαι του πόθου το κύμα,

που ήρθε στη καρδιά,

της αγάπης είναι ποίημα,

σμιλεμένο με ομορφιά.

Έτσι πάντα θα θαυμάζω,

την γλυκιά μου Ουρανία!

Στα μάτια σου αντικρίζω,

του πάθους την λαγνεία.

Φλογερά καρδιοχτυπώ,

όταν βρίσκομαι κοντά σου,

παντοτινά θα σ’ αγαπώ,

θα ‘μαι μες στη καρδιά σου !

Πάρης Παπανικολάου

Κάτω από την Φεγγαριά

Κάτω από την φεγγαριά,

σ’ αντάμωσα τυχαία,

μου έδωσες χαρά,

ήσουν τόσο ωραία.

Το γλυκό σου χάδι,

λαχταρώ να νοιώσω,

πριν χαθεί το βράδυ,

το φιλί να δώσω.

Ήσουν τόσο όμορφη,

τα μάτια δε μπορούσα,

να πάρω ούτε λεπτό.

Νεράιδα πεντάμορφη,

πάντα έτσι να θωρούσα,

το κορμί σου το μαγευτικό.

Πάρης Παπανικολάου

Το πέπλο της νυχτιάς

Σαν έπεφτε το πέπλο της νυχτιάς,

η μοναξιά μεγάλωνε ακόμη ολοένα,

μέχρι τα βάθη της καρδιάς

κι δεν έμενε πάθος κανένα.

Στα μάτια σου π’ αγνάντευα,

το βλέμμα της λύπης,

μοναχός πλέον διάβαινα,

 εσύ αφού απ’ την ζωή μου λείπεις.

Η ελπίδα που ‘χε το χρώμα,

των κατάμαυρων μαλλιών σου,

το δάκρυ που έσταξε στο χώμα,

ήταν το δάκρυ των ματιών σου.

Λυπήσου με γλυκιά μου

και γύρνα πάλι σε μένα,

την χαρά θα βρεις κοντά μου,

που δε θα ‘βρεις σε άλλον κανένα.

Πάρης Παπανικολάου

Της ζωής φυλαχτό

Τα μάτια σου στο χρώμα,

το βιολετί ανοιχτό,

σ’ αγαπώ με πάθος ακόμα,

είσαι της ζωής μου φυλαχτό.

Μέρες τώρα υποφέρει,

η καρδούλα μου για σένα,

τον έρωτα ποιος θα φέρει;

εκλιπαρώ απεγνωσμένα.

Είσαι ένα υπέροχο στολίδι,

όπου κρεμώ τα όνειρα μου,

της μοίρας είναι παιχνίδι,

Απ’ την στιγμή που ‘ρθες κοντά μου.

Το κορμί σου από κεχριμπάρι,

πλασμένο ένα δειλινό,

κάτω από το στοργικό φεγγάρι,

να σ’ αγγίζω θέλω και να σε φιλώ.

Πάρης Παπανικολάου

Παραδεισένιος κήπος

Γαλάζιες λίμνες αγναντεύω,

στα διαυγή της μάτια,

με ‘καναν και μαζεύω,

της καρδιάς μου τα κομμάτια.

 Του έρωτα η γλύκα,

σαν ήρθε ένα βράδυ,

εικοσάρα πιτσιρίκα,

με τ’ απαλό της χάδι.

Το κορμί της σμιλεμένο,

σε παραδεισένιο κήπο,

πλασμένο ένα πρωινό.

Θειο πλάσμα λατρεμένο,                           

σε ανεξέλεγκτο χτύπο,

η καρδιά μου ένα δειλινό.

Πάρης Παπανικολάου

Η πεντάμορφη των ονείρων

Τον έρωτα υποδέχτηκα,

που ήρθε στη καρδιά,

το κορμί σου ονειρεύτηκα,

μιας νύχτας ξαστεριά.

Τα σαγηνευτικά σου μάτια,

βάλσαμο γαλάζιο του ουρανού,

των σκέψεων μου μονοπάτια,

σε κόσμο ρομαντικό του νου.

Τα τρυφερά σου χάδια,

απαλαίνουν με αγάπη την ψυχή,

σαν ήρθαν τα μεταξένια βράδια

και έφεραν το πάθος στην ζωή.

Είσαι η γλυκιά πεντάμορφη,

που βαστά τα όνειρα μου,

η μέρα έγινε πιο όμορφη,

απ’ την στιγμή που ‘ρθες κοντά μου.

Πάρης Παπανικολάου

Η μαγευτική αντηλιά

Τα ματάκια σου μελιά,

φωτίζουν την καρδιά μου,

είναι η αισιοδοξία στα όνειρα

κ’ η μαγευτική αντηλιά μου.

Σ’ αγαπώ σαν το χάραμα,

σαν το γαλήνιο ποταμάκι,

είσαι των ματιών μου τ’ όραμα

και της ελπίδας το ρυάκι.

Οι άγγελοι του ουρανού,

περνούν μπροστά σου με καμάρι,

στο παράδεισο γύρω τριγυρνούν,

οι πληγές που ‘σβησαν ένα βράδυ.

Της ίριδος τα χρώματα θαυμάζω,

είναι  της ζωής μου η αρμονία,

από ερώτα για σένα πλημμυρίζω

κι έφυγε για πάντα η ανία.

Πάρης Παπανικολάου

Στου έρωτα τα σύνορα

Σαν ήρθες στην αγκαλιά μου,

ένα φεγγαρόλουστο βράδυ,

να σου χαρίσω τα φιλιά μου

κι ένα απαλό ζεστό μου χάδι.

 Είσαι η όμορφη πριγκίπισσα,

που είδα στα όνειρα μου,

χαριτωμένη γόησσα,

που μπήκε στη καρδιά μου.

 Σε αγάπησα παράφορα,

ποτέ δε θα σ’ αφήσω,

είσαι το νόημα στη ζωή.

Στου έρωτα τα σύνορα,

το χέρι σου θα κρατήσω,

να ταξιδέψουμε μαζί.

Πάρης Παπανικολάου

Το φως της αγάπης

Το φως της αγάπης ατενίζω με χαρά,

έσβησαν τα αχανή σκοτάδια,

της ευτυχίας είναι γλυκά τα χάδια,

την ψυχή μου απαλαίνουν στοργικά.

Ένας ρομαντικός κόσμος φωτεινός,

τον νου με γαλήνη κατακλύζει

κ’ η ελπίδα με αγάπη πλημμυρίζει,

ο ουρανός θα ‘ναι πάντοτε γαλανός.

Στο φως των αστεριών αγνάντι η μορφή σου,

υπέροχη σαγηνευτική κι ωραία,

είσαι στη ζωή η πιο γλυκιά παρέα,

τον έρωτα μοιράζομαι μαζί σου.

Η ευδαιμονία βάλσαμο θειο στη ψυχή,

χαρμόσυνα κυλούνε τα χρόνια,

έκλειψε η πικρόχολη περιφρόνια,

εισακούστηκε η μακάρια προσευχή.

Πάρης Παπανικολάου

Γαλάζιο πάθος

Γαλάζιο πάθος,

μέσα στη καρδιά,

λουλουδάτο άνθος,

με υπέροχη ομορφιά.

Ένα ήρεμο κύμα,

γαληνεύει τη ψυχή,

γλυκό σαν ποίημα

κ’ ιερό σαν προσευχή.

Σκουρόχρωμα μαλλιά,

ανεμίζουνε στη φύση,

η ολόθερμη αντήλια,

ποτέ μου δε θα σβήσει.

Ένα χάδι στοργικό,

τις σκέψεις απαλαίνει

και φιλί ρομαντικό,

την καρδούλα πως γλυκαίνει.

Ξημερώνει το αύριο πάλι,

αχνοφέγγει η ηλιαχτίδα,

σε παραδείσιο ακρογιάλι,

αγάπη στοργή κι ελπίδα.

Μάτια σαγηνευτικά,

γαλάζια πανδαισία,

λάμπουνε σαν αντηλιά,

σε ρομαντική ουτοπία.

Πάρης Παπανικολάου

Μελίνα

Το κορμί σου Μελίνα...
λουσμένο απ’ του ήλιου την ακτίνα
.
στα ματάκια σου τα καστανά
βλέπω γιοφύρια φωτεινά.
.
Τι όμορφη που ‘σαι Μελίνα...
της καρδιάς γιομάτη φίνα,
.
σε κοιτάζω μια νύχτα με καμάρι,
κάτω από τ' ολόγιομο φεγγάρι.
.
Αφού με έχεις κατακτήσει...
ο έρως σα' λουλούδι έχει ανθίσει,
.
το πάθος έχει την μορφή σου,
μες σε κήπο του παραδείσου.
.
Παντοτινά γλυκιά μου θα σ’ αγαπώ,
σε σκέπτομαι και καρδιοχτυπώ...
.
είσαι το λατρευτό μου αστέρι...
ο θεός στη γη για μένα σ’ έχει φέρει.

Πάρης Παπανικολάου

Η πολυπόθητη νύχτα

Τ’ αμυγδαλωτά σου μάτια,

που θαυμάζω είναι τόσο ωραία,

η καρδιά μου έγινε κομμάτια

και σκορπίστηκε στον αέρα.

Το μελαχρινό των μαλλιών σου,

θεοσκότεινα μου θύμιζε πηγάδια,

την γλύκα θέλω των χειλιών σου,

να γευτώ σε καταπράσινα λιβάδια.

Στιγμή δε περνούσε κλαίγοντας,

το είναι μου όταν σ’ αντικρίζω,

βαρύ φορτίο τραβώ υποφέροντας,

για τον έρωτα που τόσο πλημμυρίζω.

Έλα λοιπόν στη ζεστή αγκαλιά μου,

μην το τυραννάμε άλλο πια,

να σου χαρίσω τα ζεστά φιλιά μου,

μια νύχτα στην ακροθαλασσιά.

Πάρης Παπανικολάου