Πεντάμορφη καλλονή

Σ’ ερωτεύτηκα με πάθος,
είσ’ η ωραία συντροφιά μου...
ένα ροδοκόκκινο  χαρίζω άνθος
(σε σένα)... γλυκύτατη καρδιά μου.

Πεντάμορφη μου καλλονή,
θα σε αγαπώ παντοτινά...
είσαι γοητευτικότατη κι αγνή
με οδήγησες σε γιοφύρια φωτεινά.

Ο έρωτας σαν ήρθε ένα βράδυ,
μέσα στη ζεστή μου αγκαλιά...
μ’ ένα απαλό μενεξεδένιο χάδι
χαϊδεύοντας τα ξανθά σου μαλλιά.

Την ομορφιά του παραδείσου,
καλωσόρισα επιτέλους στη ζωή...
λαχταρώ να βρίσκομαι μαζί σου
στης νυχτιάς την ωραία θαλπωρή.

Καστανόχρωμη θεσπέσια πανδαισία,
στα ματάκια σου κοιτάζω...
η πανέμορφη σου παρουσία
θεόσταλτο κάλλος που θαυμάζω.

Από δω και πέρα θα λατρεύω,
την σαγηνευτική σου ομορφιά...
αν σε χάσω κάποτε θα υποφέρω
θα σπαράζει από πόνο η καρδιά.

© Πάρης Παπανικολάου

Η αυλή των συναισθημάτων

Τα καστανά σου τα μαλλιά
χαϊδεύω τρυφερά με πάθος,
δίπλα σε μια τριανταφυλλιά...
εσύ είσαι όμως το πι' ωραίο άνθος.

Τι να κάνω που σ’ ερωτεύτηκα
φτερουγίζει ρυθμικά η καρδιά μου,
αχ...πόσο πολύ μαγεύτηκα...
απ’ τα ματάκια σου γλυκιά μου.

Ένας ρομαντικός έρωτας αγνός
συναρπάζει με πόθο την ψυχή μου,
γαλάζιος έχει γίνει ο ουρανός...
από τότε που ‘ρθες εσύ καλή μου.

Η λατρεία είσαι που αγαπώ
απ’ την πρώτη στιγμή που σ’ είδα,
φλογερά ολημερίς καρδιοχτυπώ...
ήρθε στο δρόμο μου πάλι η ελπίδα.

Νοιώθω ο πιο ευτυχισμένος
άνθρωπος πάνω στην γη,
ένας παράφορα ερωτευμένος...
που σε λατρεύει...μ' αγάπη και στοργή.

Συναισθήματα ανθισμένα
στην όμορφη στολισμένη αυλή,
σ' αγγίζω με χάδια μεταξένια...
καθώς στάζει απ' τα χείλι γλυκό φιλί.

© Πάρης Παπανικολάου

Η λίμνη της αγάπης

Γλυκιά μου ερωτεύτηκα
τα μάτια σου τα ωραία,
τόσο πολύ μαγεύτηκα...
αγάπη μου μοιραία.

Είσαι το φως των αστεριών
αυτά τα κρύα βράδια,
το θειο χάδι των χεριών...
γυρεύω σε λιβάδια.

Όταν σε συνάντησα
είχε ολόκληρη σελήνη,
με πάθος σε αγάπησα...
στη γαλάζια λίμνη.

Η θεϊκή σου ομορφιά
επίγειου παράδεισου,
μαγεύει την καρδιά...
σαν βρίσκομαι πλάι σου.

Ερωτική πανδαισία
φωτός ήρθε στη ζωή,
με την γλυκιά σου παρουσία...
βαθιά μες στη ψυχή.

Υπέροχη ευτυχία
τις σκέψεις κατακλύζει,
σε πανέμορφη ουτοπία...
η αγάπη πλημμυρίζει.

© Πάρης Παπανικολάου

Διάφανο δάκρυ

Στα μάτια σου ένα διάφανο δάκρυ
καυτό, προμήνυε ανεκπλήρωτο πάθος...
έσταζε στοργικά σ’ ένα κόκκινο άνθος,
που φύτρωσε γαλήνια...στου λόφου την άκρη.

Σβησμένα συναισθήματα αγέρωχα
έλαμπαν στο πρόσωπο σου σαν ηλιαχτίδα...
ίσως απουσιάζει πια η ποθητή ελπίδα,
τα μάτια σου λατρεύω...είναι τόσο όμορφα.

Των χεριών μου το μεταξένιο χάδι
πάνω στο κορμί σου θα ρέει απαλά...
οι στιγμές θα κυλούνε ήρεμα και σιωπηλά,
σε ανθοκέντητη κλίνη...ένα έναστρο βράδυ.

Το θειο ρομάντζο σαν έρχεται η αυγή
κελαηδώντας αδιάκοπα, ξέγνοιαστα τα πουλιά...
θέλω να βαστώ εσένα στη ζεστή μου αγκαλιά,
η μαγεία του έρωτα...θα τιθασεύει με φιλιά την ψυχή.

© Πάρης Παπανικολάου

Το φεγγάρι αγναντεύω..

Το φεγγάρι αγναντεύω..
και τα λάθη συλλογιέμαι,
που ‘χω πράξει στη ζωή.
Πόνος βαθύς κατακλύζει..
την καρδιά μου κάθε βράδυ,
το φως της πρώτης ηλιαχτίδας..
καρτερώ ανυπομονητικά..
να σβήσει τις πικρές τύψεις,
με χάδια ζεστά.
Η επόμενη όμως νύχτα..
δεν είναι μακριά,
απέχει μόνο μερικές ώρες..
προμηνύεται δύσκολη κι απόψε.
Στο περβάζι της αυλής..
θα ‘μαι καθισμένος και θα ονειροπολώ,
μια χαρωπή ύπαρξη με νεραΐδας φτερά..
να φτερουγίσει την ψυχή μου..
από έρωτα κεραυνοβόλο.
Περιμένω εδώ και χρόνια τώρα..
πιθανόν ούτε σήμερα..
θα είναι αυτή η μέρα,
νοιώθω πάντως αυτή την στιγμή..
με χαμόγελο γλυκό στα χείλη..
κι ας μην έρθει ποτέ,
ίσως έτσι είναι η μοίρα..
εγώ πάντως θα ελπίζω.

© Πάρης Παπανικολάου

Γλυκιά μου..ღ σε λατρεύω,

Γλυκιά μου...ღ
σε λατρεύω,
αστέρι των ματιών μου εσύ
είδωλο της πλάσης μου...
και της ψυχής μου,
σ’ αγαπώ ! ♡
Θέλω να ‘μαι συνέχεια πλάι σου,
τις νύχτες γλυκά να σε κοιμίζω
μες στη ζεστή μου αγκαλιά,
χαϊδεύοντας απαλά...
τα μεταξένια σου μαλλιά
λόγια τρυφερά καθώς,
θα στάζουν απ’ τα χείλη.
Τι όμορφη που είσαι...
υποκλίνομαι με καμάρι,
στη πηγαία σου ομορφιά...
και την ακαταμάχητη γοητεία,
ποτέ δε θα φύγω από κοντά σου
η ευτυχία μου είσαι εσύ...
κι ο ανεκτίμητος μου...
της ζωής θησαυρός,
μωρό μου ! <3
Ένα κόκκινο άνθος σου χαρίζω
με αγάπη και στοργή…
απ’ τον κήπο της ψυχής μου,
είμαι ερωτευμένος πολύ...
απ’ την μέρα που ‘ρθες εσύ
ο έρωτας μου για σένα,
ποτέ δε θα σβήσει.
Νεράιδα των ματιών μου...
ψυχή μου και καρδιά μου...
είναι μου και ήμισυ μου...
σ’ αγαπώ πάρα πολύ…<3

© Πάρης Παπανικολάου

Σε ανθισμένα μονοπάτια

Τα πανέμορφα σου μάτια,
ωραία που ‘ναι καστανά,
με οδηγούν σε φωτεινά...
ανθισμένα μονοπάτια.

Καθώς ήρθες στη ζωή,
με χαμόγελο κι αγάπη,
έφυγε της θλίψης το γινάτι...
κι από χαρά λάμπει η ψυχή.

Μυρωμένο λουλούδι,
είσαι ‘συ του αγρού,
ήλιου λαμπερού...
το υπέροχο στολίδι.

Στα χείλη με καυτά φιλιά,
θα σε κοιμίζω τα βράδια...
και πουπουλένια χάδια,
θα γλυκαίνουν την καρδιά.

Την θεϊκή σου ομορφιά,
που τόσο πολύ λατρεύω,
έχω παύσει να υποφέρω...
μες στη δική σου αγκαλιά.

Γοητευτική μου καλλονή,
από πόθο για σένα λιώνω,
έδιωξες τον ατέλειωτο πόνο...
καθώς ήρθες σε μένα εσύ.


© Πάρης Παπανικολάου

Φθινοπώρου Μελαγχολία

Συννεφιασμένος ουρανός,
μεγάλωνε ολοένα την θλίψη...
στην καρδιά φόβος παγερός,
δεν έπεσε ακόμη στη λήθη.
Φθινοπώρου μελαγχολία,
προμήνυε βαρύ χειμώνα,
ματιών απροθυμία...
να δούνε την χαρά ακόμα.

Στην απαλή βροχούλα...
μετρούσα στο τζάμι τις σταγόνες,
μες τη φτωχική μου καμαρούλα.
Δεν ήταν τόσο μόνες...
υπήρχε το αίσθημα στη ψυχούλα,
του κήπου μου οι ανεμώνες.

Πάρης Παπανικολάου

Γοητεία του έρωτα

Ήρθε στη ζωή μου η χαρά,
από την μέρα που αντάμωσα εσένα,
τα χάδια σου ζητώ τα τρυφερά,
και τα χείλη να φιλώ τα κερασένια.
Είσαι γυναίκα ελκυστική,
βλέπω πως όλοι γύρω σε κοιτάζουν,
καλόκαρδη γλυκιά και στοργική,
τις αρετές αυτές που όλοι τις θαυμάζουν.

Μέσα στην ψυχή μου έλαμψε η γαλήνη,
έσβησε μ’ αγάπη κάθε πόνο και καημό,
αγκαλιασμένοι ας είμαστε κάτω απ’ την σελήνη,
κ’ οι καρδιές μας να πάλλονται σε ξέφρενο παλμό.
Τα ματάκια σου θα κοιτώ με πάθος,
θα 'ναι των δικών μου η απόλυτη γοητεία,
τ’ ότι σ’ ερωτεύτηκα δεν είναι λάθος,
δώσε μου λοιπόν γλυκιά μου μια μόνο ευκαιρία !


© Πάρης Παπανικολάου

Γλυκιά μου Λένα

Λένα, όμορφη γλυκιά μου Λένα,
την ζωή μου έκανες καραμελένια,

απ’ την στιγμή που ‘ρθες κοντά μου,
έγινες η ηλιαχτίδα στη καρδιά μου.

Λιώνω για σένα πολύ σε αγαπώ,
τρυφερά τις νύχτες καρδιοχτυπώ,

σου χαρίζω τα γλυκά μου χάδια και φιλιά,
είσαι εσύ η υπέρτατη μου ομορφιά.

Πάθος φλογερό για το μελένιο σου σώμα,
έφερες στη ζωή μου το γαλάζιο χρώμα,

ένα ρομαντικό ανοιξιάτικο δειλινό,
με θέα ωραία τον έναστρο ουρανό.

Με τα μάτια σου είμαι γοητευμένος,
μέσα στη ψυχή τρομερά ερωτευμένος,

από πάθος λιώνω όταν σε κοιτάζω,
λατρευτή μου δεσποινίδα σε θαυμάζω.


© Πάρης Παπανικολάου

Μαγευτική κοιλάδα

Σε μαγευτική κοιλάδα,
αγναντεύω το κορμί σου,
στο νου γλυκιά ζαλάδα,
όταν βρίσκομαι μαζί σου.

Στα βιολετί σου μάτια,
παράδεισους κοιτάζω,
ξωτικούς με μονοπάτια,
που τόσο πολύ θαυμάζω.

Για το υπέροχο σου σώμα,
λιώνω σιγά σαν το κερί,
δεν έφτασε η ώρα ακόμα,
της νυχτιάς η θαλπωρή.

Αγαπημένη μου άσε με,
στην αγκαλιά σου να κουρνιάσω,
κι από το χέρι κράτα με,
σφιχτά να μη σε χάσω.

Ο ήλιος, τα άστρα κ’ η σελήνη,
υποκλίνονται στη θεϊκή σου ομορφιά,
στη καρδιά η υπέρτατη γαλήνη,
απ’ την γλυκιά σου συντροφιά.

Μες στη ψυχή μου βασιλεύει,
το πάθος μου για εσένα,
κ’ η ελπίδα του φωτός μαγεύει,
με ζεστή αχτίνα χρυσαφένια.

Πάρης (Παρασκευάς) Παπανικολάου

ΤΟ ποίημα αυτό έλαβε τον Α' ΕΠΑΙΝΟ ΣΤΟΝ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ "ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2014"
«ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ»

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ - ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΚΤΗ -

Νεραιδένια αγάπη

Νεραιδένια αγάπη,
κατακλύζει την καρδιά,
στην όμορφη ουτοπία,
μιαν γαλήνια βραδιά.

Είν’ αυτό το θειο πάθος,
των αστέρων μακρινό,
φωτισμένη αρμονία,
στο διαμαντένιο ουρανό.

Λουλουδένια γοητεία,
μες στα μάτια σου τα δυο,
που ‘ναι οι ήλιοι των αγγέλων,
από ένα κόσμο μαγικό.

Κυλούν ωραία τα λεπτά,
σε τούτη εδώ την χώρα,
οι νεράιδες μοιράζουν,
τα πολύτιμα τους δώρα.

Το λιβάδι της στοργής,
με τα πολύχρωμα τα άνθη,
που καλμάρουν με ευωδιά,
τα περασμένα πάθη.

Τα ρυάκια δροσερά,
πηγάζουν απ’ την λίμνη,
των ολόλευκων των κύκνων,
τι υπέρτατη γαλήνη…!

Μες στα φύλλα της καρδιάς,
έχει παύσει ο αέρας,
κ’ η ευτυχία ευδοκιμεί,
ηλιόλουστης ημέρας.

Χαρωπά πετούν οι μέλισσες,
παρέα με τις πεταλούδες,
καθώς χορεύουν ρυθμικά,
οι μικρές νεραιδούλες.

Η γαλάζια είν’ ουτοπία,
του έρωτα και της αγάπης,
τα αηδόνια τραγουδούν,
σαν έρθει… ο ανθηρός ο Μάρτης.

Ελπίζω να μην έχει τελειωμό,
το χαρούμενο παραμύθι,
κι αν γοργά περνούν τα χρόνια,
να μη χαθεί ποτέ στη λήθη.

13/10/2014

© Πάρης Παπανικολάου

Για σένα….ღ

Έλα πλάι μου γλυκιά μου,
μέρες τώρα σε ποθώ,
μια νύχτα με σελήνη,
στην αγκαλιά σου θα χαθώ.

Είσαι τ’ όμορφο κορίτσι,
κι εγώ το γλυκό το αγοράκι,
σε ονειρεύομαι να ‘ρθεις,
με τ’ απαλό το αεράκι.

Δεν υπάρχει πιο γλυκιά,
παρουσία από σένα,
με χάδια το κορμί σου,
θ’ αγγίζω βελουδένια.

Τρυφερή δροσοσταλιά,
τα δυο σου ωραία χείλη,
αναπολώ που σε συνάντησα,
(‘κεινο) τ’ απόγευμα τ’ Απρίλη.

Από τότε δεν έπαυσα,
λεπτό να σε συλλογιέμαι,
από φλόγα η καρδιά μου,
καίει δεν τ’ απαρνιέμαι.

Ο έρωτας συχνάζει,
καιρό στα όνειρα μου,
σε αγαπώ πάρα πολύ,
κι ας μην ‘ρθεις ξανά κοντά μου.

15/10/2014

© Πάρης Παπανικολάου

Ερωτικό πάθος

Τι ερωτικό πάθος νοιώθω για εσένα,
απ’ το πρώτο λεπτό που ‘ρθες κοντά μου...
κι έφυγε πέρα η ανιαρή μοναξιά μου...
να σε φιλώ αδιάκοπα ποθώ απεγνωσμένα.

Τι όμορφα γλυκά που ‘γιναν τα βράδια,
αφού σ’ έχω πλάι μου και σε χαϊδολογώ...
ίσως ο πιο τυχερός άνθρωπος είμαι εγώ...
έχω την αίσθηση πλανιέμαι σε λιβάδια.

Η λάμψη των ματιών σου σαγηνευτική,
σε λατρεύω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο...
με καθοδήγησες στου παράδεισου τον δρόμο...
είσαι στη ψυχή μου η φλόγα η ερωτική.

Σαν κατακόκκινο που φύτρωσε άνθος,
στον κήπο της καρδιάς μου ένα δειλινό...
κοιτώντας ένα αστέρι φωτεινό στον ουρανό...
(και λέγω) θα ‘σαι αιώνια το τρυφερό μου πάθος.

© Πάρης Παπανικολάου

Λατρεία μου

Τα μάτια σου λατρεύω,
ωραία που ‘ναι καστανά,
αν δεν τα δω υποφέρω,
τα μάτια αυτά γιοφύρια φωτεινά.
Καρδιοχτυπώ με πάθος,
τις νύχτες όταν σ’ αντικρίζω,
του πειρασμού το άνθος,
ψυχή μου σου χαρίζω.

Ο έρωτας δεν έχει λογική,
αναστατώνει την καρδιά μου,
η παρουσία σου η μαγευτική,
με κάνει ευτυχή γλυκιά μου.
Κορμί σμιλευτό κεχριμπαρένιο,
ν’ αγγίζω λαχταρώ με μεταξένια χάδια,
κι ένα φιλί γλυκό καραμελένιο,
στα ρόδινα χειλάκια σου τα βράδια.

© Πάρης Παπανικολάου

Σε αγαπώ τόσο πολύ,

Σε αγαπώ τόσο πολύ,
θέλω να νοιώσω το άγγιγμα σου,
απ’ τα απαλών χεριών σου..
γλυκιά μου !
Φίλα με…
φίλα με σου λέω,
τα ροδοκόκκινα σου αφράτα χείλη..
να γευτώ..
όσο τίποτε άλλο λαχταρώ,
μες σε πανέμορφο κήπο,
με κερασιά ζουμερά στολισμένο,
μιαν ασυννέφιαστη νύχτα..
με θέα..
τον μαγευτικό έναστρο ουρανό.

Κάτω απ’ τον πλάτανο,
όπου θ’ αναπαύσουμε τα θεια μας κορμιά..
τραγούδι θα ακούγεται γλυκό,
των ερωτευμένων αηδονιών…
να μας ταξιδεύον τρυφερά τις αισθήσεις,
σε καταπράσινους κόσμους ρομαντικούς.

Τα απαλά μου χάδια από μετάξι..
δέξου στα χρυσαφένια σου μαλλιά,
με στοργή αγάπης πόθου,
τα δάχτυλα μου στις πλεξούδες σου θα βυθίσω…
και το άρωμα των λουλουδιών ,
που φοράς…
μεθυστικά θα  εκστασιάζει τις αισθήσεις.

Η πρωινή αυγή με το καλό σαν έρθει..
στην αγκαλιά της ευτυχίας θα μας βρει,
η ηλιαχτίδα καθώς φέγγοντας,
πάνω στα γαλήνια..
ολόδροσα νερά του ποταμού,
καθώς οι πεταλούδες θα ‘χουν στήσει χορό..
πετώντας ξέγνοιαστα και χαρωπά.

© Πάρης Παπανικολάου

Γλυκιά αφιέρωση

Ένα βράδυ δροσερό,
αγνάντι η μορφή σου,
τ’ ολόθερμο φιλί σου...
απ’ τα χείλη λαχταρώ.

Είσ’ η πιο γοητευτική,
νεράιδα που ‘χω δει,
μιαν ερωτική ωδή...
σου αφιερώνω γλυκύ.

Μέσα στη καρδιά μου,
σαν ήλιος βασιλεύεις 'συ,
χαρμόσυνη έκσταση...
στα ωραία όνειρα μου.

Πάρα πολύ σε αγαπώ,
στο λέω αν δε το ξέρεις,
την ευτυχία μου θα φέρεις...
με το γλυκό σου πρόσωπο.

Ανθομεταξένιο χάδι,
στο σμιλευτό σου το κορμί,
ώρα ζητώ την αφορμή...
στ’ ανθισμένο 'δω λιβάδι.

Σαν έρχεται η ηλιαχτίδα,
στης ψυχούλας την αυλή,
πεντάμορφη μου καλλονή...
χαρίζεις στοργή κι ελπίδα.

© Πάρης Παπανικολάου

Στη νεραιδοχώρα μια φορά

Στη νεραιδοχώρα..
όλα γύρω είναι ρομαντικά,
γαλήνια κυλά η ώρα..
και του χρόνου τα λεπτά.

Σ' ανθισμένη κοιλάδα,
με μυρωδάτα λουλούδια,
νεράιδες με τρυφεράδα..
και χαρωπά τραγούδια.

Η ήρεμη γαλάζια λίμνη,
με τους λευκούς κύκνους,
τι υπέροχη χαρμοσύνη,
χαράζοντας στο νερό κύκλους.

Στο βάλτο χτισμένο παλάτι,
με χρυσοδιαμαντένια δώρα,
της μοίρας διωγμένο γινάτι,
σε τούτη την όμορφη χώρα.

Τζιτζίκια γλυκοκελαηδούν,
καθώς και τα αηδόνια,
για την αγάπη τραγουδούν..
και τα ευτυχισμένα χρόνια.

Ο χρόνος έχει σταματήσει..
και κάθε πόνος στη ψυχή,
η αρμονία έχει αρχίσει,
μελωδικά σαν προσευχή.

Στο γαλάζιο ουρανό,
χρυσοκόκκινη ηλιαχτίδα,
σε ρόδινο δρόμο φωτεινό,
καλωσορισμένη ελπίδα.

Το ουράνιο τόξο ‘κει ψηλά,
ωραία χρώματα χαρίζει,
πανέμορφα φανταστικά,
τον νου γλυκά συναρπάζει.

Στου ποταμού την όχθη,
γοργόνες κολυμπάνε,
οι λατρεμένοι πόθοι,
στα ύδατα στριφογυρνάνε.

Συμπαθέστατα ξωτικά,
μ' ανεξάντλητη καλοσύνη,
δεν έχουν διόλου πονηριά..
στη καρδιά, ρέει ευφροσύνη.

© Πάρης Παπανικολάου

Νεραιδένια ουτοπία

Στη νεραιδένια ουτοπία,
ο χρόνος κυλά γλυκά,
ηλιόλουστη ευτυχία,
καλοσυνάτη στη καρδιά.

Νεράιδες τραγουδούν,
ρομαντικά τραγούδια,
στα μαλλάκια τους κοσμούν,
πολύχρωμα λουλούδια.

Μέσα στη λίμνη κολυμπούν,
σαγηνευτικές γοργόνες,
τον πρίγκιπα ψάχνουν να βρουν,
π’ άφησε… τις βασιλικές κολόνες.

Μιαν έμορφη οικογένεια,
όλα τα όντα σ' αυτό τον κόσμο,
διαβαίνουν με ευγένεια,
του παράδεισου τον δρόμο.

Στις σκέψεις βασιλεύει η χαρά,
κ’ η πολυπόθητη γαλήνη,
τα ποταμιά ρέουν δροσερά,
κάτω απ' την ολόγιομη σελήνη.

© Πάρης Παπανικολάου

Σαν το ρομαντικό ηλιοβασίλεμα

Σαν το ρομαντικό ηλιοβασίλεμα,
θα στέκομαι και θα σε θαυμάζω,
ένα γλυκό σου γράφω ποίημα,
ερωτικά καθώς αναστενάζω.

Η καρδιά μου πλέον σου ανήκει,
να το ξέρεις αυτό γλυκιά μου,
νύχτα θ’ αφήσω την Θεσσαλονίκη,
σε βλέπω συνεχώς στα όνειρα μου.

Τέτοιο πάθος δεν έχω νιώσει,
μέσα στη ψυχή μου ποτέ ξανά,
ο έρωτας τόσο μ’ έχει τυφλώσει,
για τα δυο σου μάτια τα καστανά.

Την ευτυχία έφερες σε μένα,
με το χαμόγελο σου το ελκυστικό,
κάθε μέρα σ’ αγαπώ ολοένα,
θαύμα των ματιών μου γοητευτικό.

© Πάρης Παπανικολάου

Έλα σε μένα...

με πάθος γλυκό σ’ ατενίζω,

υπόσχομαι να σε κάνω ευτυχισμένη,
είναι η καρδιά μου γοητευμένη,
από σένα γλυκιά μου που θαυμάζω.

Τα βράδια αδιάκοπα σε σκέπτομαι,
από έρωτα βαθύ πλημμυρίζω,
το κορμί σου θέλω πολύ ν’ αγγίζω,
την σκέψη μου να καθοδηγείς αφήνομαι.

Τα μάτια σου θ’ αντικρίζω με χαρά,
καστανά είναι το χρώμα που μ’ αρέσει,
παρακαλώντας ποτέ να μην ξημερώσει,
τα χάδια μου θα ‘ναι τόσο τρυφερά.

Το κορμί σου σαν άνθος μοσχομυριστό,
έφερες την άνοιξη στη καρδιά μου,
γλυκύτερα ‘γιναν πάλι τα όνειρα μου,
θέλημα μου πάντοτε να σ’ αγαπώ !

© Πάρης Παπανικολάου

Ονειρεμένη Δόξα

Είσαι η γούρνα των ματιών μου,
που ξεδιψώ το πάθος με φιλιά,
δεν βλέπω την ώρα των χαδιών μου,
πάνω στο κορμί σου ν’ άπλωνα απαλά.

Στα μάτια σου που αγνάντευα,
τα χρώματα του ουράνιου τόξου,
στιγμή δεν έχανα το θέαμα χάζευα,
μιαν ονειρεμένη θαυμαστή δόξα.

Τα βουνά, οι λίμνες, τα λαγκάδια,
όλα θαύματα της φύσης μαγικά,
υποκλίνονται στα πόδια σου τα βράδια,
δίνοντας την αίγλη... νεραΐδας ομορφιά.

Να σε πάρω απ’ το χέρι ένα δειλινό,
να πηγαίναμε μια βόλτα στο παράδεισο,
σε κόσμο άκακο, υπέροχο κι αγνό,
να σβήναμε μ' αγάπη της ψυχής την άβυσσο.

Πάρης Παπανικολάου ©

Πάθος μοιραίο

Ένα χάδι τρυφερό,
μέσα στη καρδιά,
μιαν έναστρη βραδιά,
σε λιβάδι δροσερό.

Πιο πολύ σε αγαπώ,
από την ζωή μου,
για εσένανε καλή μου,
μοναχά καρδιοχτυπώ.

Στα όμορφα σου μάτια,
ατενίζω ουρανούς,
ασυννέφιαστους γαλανούς,
κι ερωτικά μονοπάτια.

Κορμί από κεχριμπάρι,
παραδείσιο ωραίο,
πάθος μου μοιραίο,
λευκό σαν το φεγγάρι.

Με συγκλονίζεις γλυκά,
βαθιά μες στη ψυχή,
είσαι η προσευχή,
που υμνώ ευλαβικά.

Ερωτευμένος αιώνια,
θα ‘μαι με εσένα,
ζούμε ευτυχισμένα,
όλα αυτά τα χρόνια.

Πάρης Παπανικολάου ©