Έτσι
όπως έπεφταν,
από τα δέντρα τα φύλλα,
έτσι κ’ οι τύψεις να έφευγαν,
απ’ της καρδιάς τα χείλια.
Τις στενοχώριες μετρούσα,
στα μαραμένα λουλούδια της αυλής,
πότε θα ‘ρθεις άνοιξη ανθούσα,
να φέρεις την άνοιξη της ψυχής.
Η μελαγχολία τάραζε το είναι,
με θλιμμένες σκέψεις πικρές,
που δε θύμιζαν καθόλου γαλήνη.
Μάτια βουρκωμένα που ‘ναι,
από δάκρυα που δεν έγιναν ευχές,
μες στη φθινοπωρινή ομίχλη.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου