Έφυγες…

Έφυγες ένα πρωινό χωρίς να πεις ένα αντίο,

μου λείπει αφάνταστα το χαμόγελο σου το γλυκό,

που να χαρίζεις άραγε τα φειδωλά σου χάδια;

Και ποιος θα απολαμβάνει το κορμί σου το μαγευτικό.

Φεύγεις γι’ άλλη μια φορά από κοντά μου,

λείπεις μόνο μερικές ώρες φαντάζουν όμως αιώνες,

νοσταλγώ την γκρίνια της στριγκλιάς σου φωνής

και τα λόγια σου τα σκληρά σαν βαριές κοτρώνες.

Υπάρχει μόνον ένα κορμί στο κόσμο τούτο,

που θα μπορούσε την ύπαρξη σου ν’ αντέχει,

αυτό το κορμί είναι δικό μου κι ανήκε σε σένα,

να σε βαστάει απ’ το χέρι όταν βρέχει.

Δεν υπάρχουν δυστυχώς λόγια για να μπορέσω,

να εκφράσω τον απεριόριστο μου θαυμασμό ,

που αισθάνομαι για σένα ελαφίνα μου λατρευτή,

ένας έρωτας παθιασμένος μη βαστώντας τον διωγμό.

Περιμένω ανυπομονητικά τις νύχτες,

μπροστά στο παραθυρόφυλλο της καμαρούλας,

μήπως και φανεί η ελπίδα των ματιών μου,

στην κίνηση σου την θεια καμαρωτής παιδούλας.

Ενώ θα σε περιμένω ξάγρυπνος φρουρός,

η σκέψη μου τα φιλιά της ποθεί σε σένα να χαρίσει,

που τόσο απελπισμένη και μοναχή πλανιέται,

ράκος ζωντανό έτοιμο στο διάβα να ξεψυχήσει.

Οπού κι αν είσαι εύχομαι να ‘σαι πάντα καλά,

πάντως να ξέρεις ότι υπάρχει εδώ μια καρδιά ραγισμένη,

που για τα μάτια σου μονάχα αγκομαχά κ’ υποφέρει,

ανυπομονώντας χάδια να της χάριζες και πάλι τρυφερά.

Πάρης Παπανικολάου