Παράξενη επισκέπτρια ΙΙ

Παράξενη επισκέπτρια σκοτεινή σαν την άβυσσο,

ήρθες σαν Άγγελος που τον παράδεισο αφήνει,

τ’ αμαρτωλό σου χαμόγελο τους καταρράχτες ξεχύνει,

για έναν μαγευτικό, γλυκό και ατελείωτο πόθο.

Το βλέμμα σου το χλωμό γεμάτο οδύνη εκπέμπει,

τα μάτια σου τα θεία, λύπη και χαρά αντιλαλούν,

το ολοκαύτωμα των πρώτων σου καρπών σαν αντηχούν,

το πέπλο της ντροπής θα βαστάξω αν πέσει.

Η χαίτη σου ανέμελη απ’ τον άνεμο σκορπισμένη,

μαλλιά κατάξανθα και αστραφτερά, πλημμυρίζουν με φως το σκοτάδι,

τα χείλη σου τα κατακόκκινα κολάζουν και τον Άδη,

καθώς η υγρή σου γλώσσα φωτιές προσμένει.

Άσε με να νοιώσω…

Τον έρωτα σου δροσερό και δυνατό σαν κύμα

και τα χάδια σου τα πουπουλένια απαλά,

στην αγκαλιά σου να χαθώ θέλω πόσο!

Πάρης Παπανικολάου