Όταν σε πρωτοσυνάντησα γεννήθηκε,
μέσα μου μετά από καιρό η ελπίδα,
γεμάτη με χρώματα η ζωή μου αναστήθηκε,
στέγνωσε με φιλιά την δυνατή καταιγίδα.
Τα πράγματα δυστυχώς δεν εξελίχθηκαν,
όπως σαν
ονειροπόλος σε πλάνη ποθούσα,
η αισιοδοξία και το κουράγιο διαλύθηκαν,
μόνο θλίψη και απόγνωση πλέον μετρούσα.
Τι κρίμα τόσα σχέδια που κάναμε πήγανε χαμένα,
πετάχτηκαν σαν βότσαλα στο γιαλό μακριά,
μένοντας ριγμένα για χρόνια στον πυθμένα.
Εύχομαι να ‘σαι ευτυχισμένη μακριά μου,
παρόλο που με πίκρανες βάναυσα πικρά,
αφήνοντας με λαχτάρα, τ’ ανεκπλήρωτα όνειρα μου.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου