Παραδείσου μαγγανεία

Στης θάλασσας τα ύδατα σιωπηλά αργοπεθαίνω,

όταν τα μάτια σου τα δυο τα καφετί χαζεύω.

Η λυγερή η χαίτη σου κυμάτιζε στου ανέμου την πνοή,

μαύρα μαλλιά υπέροχα αστραφτερ’ ηδονή.

Περπάταγες ξυπόλητη στη καυτή την άμμο,

τα πέλματα βελούδινα καθώς απάταγαν επάνω.

Η νύχτα σαν κι αν έπεσε σαν πέπλο καλλυμένο,

η γοητεία σου άνθος του λωτού σε κήπο ανθισμένο.

Το φεγγαράκι έλαμψε στης καρδιάς τα μπούνια,

ήχοι στον αιθέρα μαγικοί από χρυσαφί κουδούνια.

Να υπήρχα και ν’ ανάπνεα μοναχά για σένα,

τα υγρά σου χείλη να γευτώ και την γλώσσα την καραμελένια.

Ηφαιστειώδης γυναίκα ήσουν σκέτη ακολασία,

θειο ‘ξωτικό ξημέρωμα του παραδείσου μαγγανεία.

Όσο κι αν προσπάθησα πλάι σου να υπάρχω,

χαμένος κόπος με κυρίευε ζωή δε θέλω να ‘χω.

Πάρης Παπανικολάου