Μες στη φθινοπωρινή ανία,
λαχταρούσα την χαρά,
στης ζωής την
τρικυμιά,
κολυμπώ στην συμφορά.
Μια στιγμή ελπίδας,
πως ζητούσε η καρδιά,
χαρμόσυνης
ηλιαχτίδας,
στολισμένη με
ομορφιά.
Καλύτερα μονάχος,
ας διαβαίνω τα βουνά,
της ζωής μεγάλος
βράχος,
που πλακώνει ότι
περνά.
Πόση θλίψη αντηχούσε,
στις σταγόνες της
βροχής,
στο σκοτάδι πως
βριθούσε,
η γαλήνη της ψυχής;
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου