Δε βλέπω την στιγμή τώρα,
στα ματάκια σου τα καστανά,
της αγάπης να ‘ρθει η ώρα,
η καρδιά δεν άντεχε άλλο να πονά.
Του έρωτα σου την φλόγα, με
τίποτα δε μπορούσα για να σβήσω,
παρά μόνο γλυκιά μου άσε με,
τα φιλιά μου στα χείλη σου ν’ αφήσω.
Τα λεπτά δίπλα σε σένα κυλούσαν,
τόσο γρήγορα ήταν όμως ωραία,
να ‘ταν κρυμμένος έπρεπε ο χρόνος.
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ζούσαν,
στιγμές ονειρικές όπως εγώ κι εσύ παρέα,
σίγουρα θα χανόταν απ’ την γη ο πόνος.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου