Παράξενη επισκέπτρια σκοτεινή σαν βαθύ πηγάδι,
ήρθες σαν λαίλαπα τα πάντα στο πέρας να σκορπίσεις,
χωρίς να λυπηθείς και τίποτε ακέραιο ν’ αφήσεις,
στης καρδιάς μου της αγνής... το καταπράσινο λιβάδι.
Τα πάντα έρεαν στο είναι μου απ’ την ακατάδεκτη σου παρουσία,
των ματιών σου η γοητεία θαμπωτική γεμάτη μυστήριο
κ' η χλομάδα του προσώπου σου πικρή σα δηλητήριο,
που σκλάβος ένοιωθα παραπλανημένος... σαν σ’ ερήμου οπτασία.
Το αστραφτερό μελαχρινό των σγουρών σου μαλλιών ,
με την χαίτη σου μπερδεμένη απ’ του άνεμου το φύσημα
και των φρυδιών σου τα κατάμαυρα ημικύκλια ντυμένα πένθιμα,
αντίκριζα την ακολασία... στο βλεφάρισμα των καστανών σου ματιών.
Αν μ’ άφηνες να εισχωρήσω στης ψυχής σου τις στοές,
του έρωτα σου το θηρίο θα μπορούσα να δαμάσω
και στην άκρη του κόσμου ακόμη θα ‘κανα τα πάντα για να φτάσω,
να χανόμουν στου κορμιού σου... τις απέραντες σπηλιές.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου