Λουλούδι του αγρού

Στ’ ανοιξιάτικο περιβόλι μονάχος διαβαίνω,

όταν κοιτώ τα μάτια σου τα καστανά να μη τα εχορταίνω.

Να μπορούσα ν’ άπλωνα τα τρυφερά μου χάδια,

πάν’ στο ρουμπινένιο σου κορμί τα επερχόμενα τα βράδια.

Ήσουν μιαν όαση απατηλή σαν σε ερήμου οπτασία,

να ξεδιψούσα το πάθος μου ποθώ σε καταρρακτώδες πανδαισία.

Μοναχός πλανιόμουνα δίχως να βρίσκω αγάπη,

το βλέμμα σου να μ’ έριχνες χωρίς κάποιο γινάτι.

Ήσουν το λουλούδι του αγρού το μοσχομυρισμένο,

θειο μαγευτικό εξαίσιο σαν σε λόφο ανθισμένο.

Η γοητεία καιροφυλαχτεί στη λάμψη των μαλλιών σου,

να χανόμουν στη δροσιά των απαλών χεριών σου.

Ένα βάρος απόκοσμο με καταπλάκωνε το στήθος,

τεράστιος κι ασήκωτος έστεκε στη καρδιά μου ο λίθος.

Στο κόρφο σου να επλάγιαζα σαν πουλάκι που πεθαίνει,

ο θάνατος να μ' έβρισκε μια βραδιά στη σκοτεινιά θαμμένη.

Πάρης Παπανικολάου