Ένα σπίτι στην άμμο χτίζεται,
μια μακρόχρονη αγάπη γκρεμίζεται,
ήταν αυτός ο απατηλός έρωτας,
μια οφθαλμαπάτη θανατηφόρα κρύα,
σε μπουντρούμια κλεισμένη οπτασία.
Συντρίμμια θρύψαλα κομμάτια,
έγινε η καρδιά από γινάτια
κ’ έφυγε η έρμαιη μακριά ,
στης μοίρας τα μονοπάτια,
κρυφοκοίταζαν μισάνοιχτα ματιά.
Οπτασία του ελέους δοσμένη,
μέσα σε νάρκη πεσμένη,
στα μάτια αυτά τα φθονερά,
που κυριαρχούσε η οδύνη,
σε ματωμένη γαλήνη.
Στα μάγουλα σου έτρεχε ένα δάκρυ,
όταν καθόσουν στου βράχου την άκρη,
έδινες ένα ύστατο αντίο,
σε μέρη όπου ερωτεύτηκες παράφορα,
μες σε πηγάδια σκοτεινά αδιάφορα.
Μια λάμψη στα ουράνια πρόβαλλε,
σαν αντήλια της αυγής ξεπρόβαλλε,
ήταν ένα δροσερό καλοκαιρινό πρωινό,
στη χώρα των γαλήνιων υδάτων,
των λιμναζόντων βάλτων.
Ένα κύμα στα παράλια ξεβράστηκε,
μια κοπέλα τον έρωτα καταράστηκε,
πετώντας βότσαλα στον ωκεανό,
βουτηγμένη στα ποτάμια του κλάματος,
ανεμοδαρμένη του αρχέγονου δράματος.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου