Στα μάτια σου αντίκριζα τον πειρασμό
κι όμως το πάθος μου δεν ήθελα ν’ αφήσω,
το θελκτικό κορμί σου να χαϊδεύω το μαγευτικό,
και των χειλιών σου την κάψα να δροσίσω.
Ήσουν μια ψευδαίσθηση απέραντη ωραία,
σαν θύελλα την καρδιά μου ήρθες να σκορπίσεις,
τις στιγμές απολάμβανα που σ’ είχα πλάι μου παρέα,
ηλιοβασίλεμα των ματιών μου, ποτέ να μη μου δύσεις.
Στο κόσμο της φαντασίας δεν υπήρχαν φραγμοί,
κάλλος αφροδίσιο ήσουν που ξεβράστηκε απ’ το κύμα,
ένα πρωινό δροσερό σε ακτή της μεγαλονήσου.
Στην αγκαλιά σου καραδοκούσαν οι πειρασμοί,
με φιλιά ήρθες να κόψεις της ζωής μου το νήμα,
μέσα σε ονειρικό ξημέρωμα του παραδείσου.
Πάρης Παπανικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου