Η αιθερόπλαστη...

επ-ουράνια ύπαρξη
θωρία εκ-θαμβωτική
κάλλος αφροδίσιο
υπερ-αισθαντικό...
γοητεία αξεπέραστη,
δοξάζουσα μαγική...
σε ολάκερο το μεγαλείο,

όπου λατρεύω εκστατικά τώρα
με πάθος αγνό, καθάριο, πλατωνικό...

για εσένα, ω, σκέψη μου,
τα μονοπάτια της αγάπης...
στην ανθερή κοιλάδα της ψυχής μου
έστρωσα με γαλάζια κρίνα...
και ροδοκόκκινες παπαρούνες,
ευωδία ανοιξιάτικη, φαντασμαγορική
κι ας διανύουμε χειμώνα ακόμη...

το ρομαντικό δροσάτο λιόγερμα της έμμετρης ευτυχίας αναπολώ
βυθισμένος καθώς κείτομαι σε ποτάμι παγερής μελαγχολίας...

και η φαντασία αδιάκοπα ταξιδεύει
στην χλοερή πλάση όπου θα διαβούμε...

ηλιοστάσιο φθινοπωρινό, η καλοκαιρινό;
ρόδινο χάραμα μαγευτικό, η πορφυρό δειλινό;
σε σπειροειδή πηγή γαλαζωπών υδάτων;
η σε κρυσταλλένιο δάσος ελάτων;

Με αγάπη ζάμπλουτη από καρδιάς, ψυχής, και πνεύματι δοσμένοι,
για την δική μας την αγάπη, ακόμη και οι ίδιοι οι θεοί δοξάζουν
μιας που παρέμεινε αθάνατη στα χρονικά...

και σαν ιδεατή ύπαρξη επιστρέφει ξανά,
άσβηστη, αξιο-θαύμαστη, παντοτινή,
με συναίσθημα, ελπίδα, έρωτα, πάθος και στοργή
σε άυλο επίπεδο αιθεριακό...
αστραποβολούσας λάμψης,
από αστέρων πανδαισία...
σαν βακχικός χορός
θεών, αγίων και αγγέλων,

< σε ολάκερη την επ-ουράνια πλάση >

μας καλωσορίζουνε με δώρα ανεκτίμητα
από το μυστικό κουτί της Πανδώρας
ποτέ δε θα λείψουμε, έπειτα,
κι όρκο δίνουμε...
εν-αρμονισμένοι σε συμφωνία μυστηριακή
άγνωστα κονσέρτα χρυσών αιώνων
με αιθέριες νότες στο άκουσμα συναρπαστικές...

ταξίδι διάχρονων, απέραντων, ονειρ-αισθήσεων...
σε χρυσοπορφυρή δοξαστή, πλοήγηση τ' απείρου.

Απρίλιος 2015 / © Πάρης Παπανικολάου