Στο κρυσταλλένιο δάσος των ονείρων

Στο κρυσταλλένιο δάσος των ονείρων
ένα δείλι πορφυρό ήταν...
η ροδοχάραμα μήπως...
συναρπαστικό;
Σημασία καμιά δεν έχει...
μέλημα μου κι ευχή...
μονάκριβη προσμένη,
στα γαλάζια σου μάτια να θωρώ...
πολύχρωμα, αστραφτερά διαμάντια,
και να...

πάλλεται η καρδιά μου εκεί ψηλά
στα ουράνια... καθώς,
το σ' αγαπώ...
θ' ακούγεται σε ολάκερη την πλάση,
βαστώντας το Φεγγάρι και τον 'Ηλιο
την Πούλια και τον Αυγερινό,
κι ακόμη...
όλα τ' άστρα του γαλαξία
σε σένα, με ευλάβεια να χαρίσω
που σου ανήκουνε Θεά μου,

θαυμάσια, υπέροχη, αξιο-ζηλευτή,
ήρθα στο κόσμο ετούτο, μονάχα
να σε λατρεύω με πάθος...
να υποκλίνομαι δοξαστικά
στη γοητεία σου...
την λάμψη,
την πηγαία ομορφιά,
αξεπέραστη που 'ναι
αστείρευτη...
μοναδική !

29/05/15/ Πάρης Παπανικολάου