Την ώρα εκείνη... που χαράζει η ανατολή

Την ώρα εκείνη...
που χαράζει η ανατολή
στη διάφανη γαλάζια...
λίμνη της αγάπης,
το εκστατικό τραγούδι
των ολόλευκων ερωδιών,
του έρωτα...
ταξιδεύει τις αισθήσεις
σε πελάγη ευτυχίας, αλαργινά
και η...

γλυκιά, ευωδιαστή οσμή
των νούφαρο-λούλουδων
τις σκέψεις τιθασεύει
με γαλήνη και στοργή...

τ' ανοιχτοκάστανα, καθώς
κυματιστά σου τα μαλλιά
χαϊδεύω απαλά,
με χάδια μεταξένια,
νεράιδα μου...
ονειρεμένη, ω...
ηλιαχτίδα λαμπερή
στης καρδιάς τον επ-ουράνιο θόλο !
Με ευγνωμοσύνη, αγάπη
έμπρακτη ενθουσιώδης,
συλλαβιστά σου λέγω...
με αρμονία και ρυθμό

ω, πόσο όμορφη είσαι...
αξεπέραστα όμορφη !
Ιεροκηπεία μου ανθισμένη
παραμυθένια μαγική
στου παράδεισου τον μυροβόλο κήπο,
ήρθες κι έφερες...
λουλουδένια ομορφιά
κι ευτυχία χαρισμένη !
Ω, τι υπέροχη αίσθηση
αδιάλειπτη, μοναδική,
καλοσυνάτη έμπνευση
ποίηση άλλης εποχής,

η ομορφιά σου...
η σαγήνη, η λάμψη
η εκ-θαμβωτική
πως θα μπορούσε να μη συγκριθεί;
παρά μόνο...
με θεάς υπέρτατη αίγλη, αξιο-ζηλευτή;
Θαυμάσια, δοξάζουσα, αστείρευτη που 'ναι...

αγαλλίαση, πηγαία τέρψη,
βασιλεύει...
κι αμέριμνη γαλήνη...
στο νου, στη σκέψη, την καρδιά
κάθε φορά, κάθε φορά
που αναπολώ εσένα...
νηρηίδα μου λατρεμένη,
όνειρο-μυθική...
στην απέραντη γαλάζια,
ονειροπόλα ουτοπία...
αέναα, το φως των αιώνων λάμπει.

04/06/15/ Πάρης Παπανικολάου