Γλυκιά μου... δύσκολα περνούν,

Γλυκιά μου...
δύσκολα περνούν,
οι ώρες μακριά σου,
πότε πάλι θα σε συναντήσω;
Να σου πω σ’ αγαπώ !
Σκέπτομαι το λαμπερό χαμόγελο σου
και νοιώθω ευτυχής,
αναπολώ την γλυκιά σου φωνή
να μου λέει σ’ αγαπώ...
και φτερουγίζει η καρδιά μου,
από έρωτα στα ουράνια !
Θυμούμαι τις μέρες μας...
στα φοιτητικά μας χρόνια,
μετά το μάθημα κατεβαίναμε...*
χεράκι χεράκι κάτω στη πόλη,
αφού σταματούσαμε πρώτα
στη θάλασσα...
μιας που ‘ταν μπροστά μας,
να καμαρώσουμε τα γαλάζια κύματα,
καθώς ο ήλιος κόντευε ν’ αρχίσει να δύει.

Αυτές τις στιγμές θυμούμαι
μάτια μου...
τι όμορφα περνούσαμε,
και τι δε θα ‘κανα...
να τις ζήσουμε πάλι...
στη ρομαντική πόλη της Καβάλας,
όπου συνέχεια αναζητώ να 'ρχομαι
κι ας περάσαν χρόνια,
αναπολώντας...
όλες αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις !
Περιδιαβαίνω τα σοκάκια,
τους δρόμους, τις πλατείες...
περνώ μπροστά από το σπίτι που ‘μενες
και δεν αντέχω συγκινούμαι...
μακάρι να μπορούσε να γύριζε ο χρόνος πίσω...
να και το παγκάκι στο πάρκο του Φαλήρου**
καθόμασταν με τις ώρες...
τις ανοιξιάτικες φεγγαρόλουστες νύχτες,
μέχρι να έρθει η ροδαυγή,
αγκαλιασμένοι τρυφερά με πάθος...
ένα ζευγαράκι βλέπω να κάθεται τώρα εκεί,
και είναι σαν να βλέπω....εμάς...

15/09/2014 /  Καβάλα
Πάρης Παπανικολάου

(* από την περιοχή Αγ. Λουκάς)
(** πάρκο στο κέντρο της πόλης)