Το νεραϊδένιο σου κορμί λατρεύω… και μ' ευλάβεια αγαπώ,

Το νεραϊδένιο σου κορμί
λατρεύω… και μ' ευλάβεια αγαπώ,
υπέροχη μου, θαυμάσια, γοητευτική
σαν ίριδα ουράνια, φαντασμαγορική…
ήρθες στη καρδιά μου
και σα' την γλυκιά ανατολή...
που την αυγή χαράζει…
πίσω απ' τα ψηλά βουνά !
Αγάπη μου, κάθε φορά που
στα μάτια σου ατενίζω…
την φεγγοβόλα λάμψη του ηλίου
πλανιέμαι νοερά...
σε παραδείσια λιβάδια
ευτυχίας, ευφορίας, αμέριμνης γαλήνης
άλλοτε στο χρόνο πίσω…
με εύθυμη αγάπη ενθουσιώδης
στο είναι, στη σκέψη, στη ψυχή !
Ω, πόσο σ' αγαπώ…
νεράιδα μου υποκλίνομαι
στην αστείρευτη γοητεία
και την πηγαία ομορφιά !

Ονειροπολώ... αδιάκοπα,
κάθε στιγμή κάθε στιγμή
ότι θα ζήσουμε μαζί για πάντα
σαν σε μια ψυχή αχώριστοι
σαν σ' ένα κορμί ολότελα δοσμένοι
στον καρποφόρο έρωτα...
σε τόπο στα ουράνια υπαρκτό
ανοιξιάτικο, ευωδάτο, ανθερό...
με την πολύχρωμη...
θεσπέσια πανδαισία
των κρινο-λούλουδων,
των πανσέδων, των γαρδένιων,
και των γαλάζιων ζουμπουλιών
έστω κι ας είναι σ' όνειρο…!
Δεν παύει όμως να ‘ναι αληθινό…

το ότι… πολύ σε αγαπώ !

09/06/15/ Πάρης Παπανικολάου