Νύχτα φεγγαρολουσμένη ∞

Ήταν μια νύχτα φεγγαρολουσμένη
στο νησί της υπέρτατης ευτυχίας
από τα ύδατα ήσουν λουσμένη...
στα πελάγη της γαλάζιας ευτυχίας.

Φίλησα τότε τα δυο σου χείλη...
κατακόκκινα που ‘ταν ζουμερά
ξημέρωμα της πρώτης τ’ Απρίλη
τα πάντα γύρω ήταν ρομαντικά.

Στη Θεά ορκίστηκα αγάπη αιώνια
με συνοδεία 'κει ψηλά τον Αυγερινό
ήπια θα δεις θα κυλήσουν τα χρόνια...
δίχως πόνο, δάκρυ και καημό.

Παντοτινά στη ζωή θα λατρεύω
την πανέμορφη σου παρουσία...
έχω παύσει έπειτα να υποφέρω
καθώς ήρθε (ταξιδεύει) πια του έρωτα η φαντασία.

Πάρης Παπανικολάου