Σπαράζει η καρδιά μου

Σπαράζει η καρδιά μου
με φλόγα πόθου άσβηστη
κάθε φορά που τα μάτια σου κοιτάζω
κι 'ναι... σαν να ξαναγεννιέμαι
σε ουτοπία λαμπερή
χρυσογαλάζιων κρίνων,

ήρθες κι έφερες
αιθέρια μου ύπαρξη
νεραιδένια μου αγάπη,
την υπέροχη άνοιξη...
και την ποθητή γαλήνη
στο γίγνεσθαι, στη σκέψη, στη πνοή μου
κι ατενίζω πλέον αμέριμνα
τα χρώματα τα συναρπαστικά
τριγυριστά στην φύσις όλη,

ω, φεγγαρένια μου...
ψυχή μου, ομορφιά μου, ονειρο-μυθική
είσαι εσύ το θειο φως...
κ' η ηλιαχτίδα πάθους στη καρδιά μου,

ποτέ δε θα λείψω από κοντά σου
θα ταξιδεύουμε μαζί...
σε τόπους θαυμάσιους, παραμυθένιους, μαγικούς
αν κι εσύ το επιθυμείς...
κάπου μεταξύ ουρανού και γης
με ανεξίτηλη αγάπη, άφθαρτη, καθάρια
σε μια ψυχή αχώριστοι...
σ' ένα κορμί ολότελα δοσμένοι

στο φως των αιώνων την γιορτή...

δίχως το τέλος του χρόνου ποτέ μας έβρει.

15/06/15/ Πάρης Παπανικολάου