Στον ονειρώδες κόσμο των Νυμφών

Παραδείσια κορμιά...
κάλλιστα μαγευτικά
υπάρξεις αιθέριες, φαντασμαγορικές...

τελειότητα, λάμψη, απαράμιλλη ομορφιά
αυθύπαρκτη σαγήνη,
αξεπέραστη,
εκ-τυφλωτική...

όπου λατρεύω εκστατικά τώρα
την ώρα εκείνη, την ακατάλυτη...
που στον ορίζοντα προβάλει…
η ροδοδάχτυλη αυγή,
πίσω απ’ τα ψηλά βουνά...

δροσοστάλαχτες πηγές,
βάλτη, άλση, τρεχούμενα ρυάκια,
στο κρυσταλλένιο δάσος των Νυμφών
γλυκύτατη έρση...

< σαν όραμα επ-ουράνιο, καλοκαιρινό >

μυθική αίγλη, ω...
αφθονία χρωμάτων, αγαλλίαση ιερή,
ονει-ρομαντική...
○
κι έπειτα...

ενθουσιώδης μέθη των αισθήσεων
τον νου και την σκέψη ταξιδεύει
με εύθυμη αστραποβόλα δόξα
κ' υπέρμετρη ευτυχία,

κάθε φορά, κάθε φορά...

που στέκω αμέριμνος κι ονειροπολώ
την φεγγοβόλα λάμψη των ματιών
θωρώντας...
πολύχρωμα διαμάντια,
και χρυσάφι με ρουμπίνια

Ναιάδα μου λατρεμένη...
Ηώ μου ηλιο-φωτολουσμένη
Λητώ μου φεγγαρόφωτη, αστερένια ομορφιά
Ιεροκηπεία της ψυχης μου ευλογητή...

όνειρο μου ατέλειωτο… αιθερο-αισθαντικό
ποτέ να μη μ’ αφήσεις...

16/06/15/ Πάρης Παπανικολάου